29.10.07

ΣΧΟΛΙΑ επισκεπτών

Σχόλιο στο κείμενο της κ. Σόνιας Ευθυμιάδου-Παπασταύρου: «Η θέση του "όχι" στην εποχή των "ναι
Συγχαρητήρια στη γλυκύτατη Σόνια.
Επιτέλους και μία «άλλη», «διαφορετική» προσέγγιση της 28ης Οκτωβρίου, προσέγγιση που ξεφεύγει από έναν άγονο ιστορισμό, από μία «ντοκιουμενταρίστικη» περιγραφή της νύκτας της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940.
Διότι το μέγα ζητούμενο στην πολιτεία των πολιτών, στην κοινωνία των κοινωνών-πολιτών, είναι ακριβώς η ευθύτητα και ντομπροσύνη των ξεκάθαρων απαντήσεων (οι επικοινωνιολόγοι του ΠΑΣΟΚ το «έπιασαν» όταν μιλούν για «καθαρό λόγο», βλ. Ευ. Βενιζέλο, ή για «καθαρή εντολή», βλ. Γ. Παπανδρέου).

Είτε ΝΑΙ είτε ΟΧΙ! Χρειαζόμαστε πάντως ευκρινείς απόψεις, θέσεις, είτε καταφάσεις είτε αρνήσεις, έχουμε ανάγκη από υπεύθυνες τοποθετήσεις, ιδίως, και κυρίως, από τους κάθε λογής και τάξεως δημοσίους λειτουργούς μας.
Κι αν από κάτι πάσχει ιδιαίτερα η τοπική μας δημόσια κοινοπολιτεία (πριν καταντήσει «κυνοπολιτεία») είναι από αυτήν την έλλειψη καθαρού δημόσιου λόγου, καθότι ο λόγος των τοπικών, «εκ-προσώπου» μας, δημοσίων ανδρών και γυναικών βρίθει από «μεσοβέζικες» διατυπώσεις, οι οποίες δυστυχώς θεσμοποιούν τη δουλοπρέπεια και την ιδιοτέλεια. Και αυτό είναι το χειρότερο…

Θα ήθελα να θυμίσω, εντελώς ενδεικτικά, μερικά μόνο ζητήματα της τοπικής μας κοινωνίας (μερικά τόσο απλά), όπου οι θεσμικοί μας φορείς (ή έστω κάποιοι…) δεν τόλμησαν ούτε μία φορά, ούτε κατά τύχη (σε αυτό είναι πολύ «προσεχτικοί»), να πάρουν θέση, να διατυπώσουν άποψη, να συγκρουστούν έστω και με τη μειοψηφία! (για την πλειοψηφία ούτε λόγος!).

Παραδείγματα:

1. Οι «απαντήσεις» που είχαν δώσει στην ΟΔΟ οι κύριοι Αγγελής και Πετσάλνικος πριν από δύο χρόνια περίπου, αν θυμάμαι καλά, σχετικά με την εγκληματική εγκατάλειψη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και το ζήτημα της διάσωσης και ανάδειξής της.

2. Το ζήτημα του χώρου στέγασης της υποτιθέμενης πανεπιστημιακής σχολής στο 1ο Γυμνάσιο (θυμηθείτε τη θέση του κ. Αγγελή: «είναι ζήτημα της τοπικής κοινωνίας» …Αυτός που βρισκόταν;).

3. Οι πρόσφατες υποθέσεις των Άγη Σημαιοφορίδη, Μαρίλε Πετσάλνικου και Γιάννη Γκόγκα για τις σοβαρότατες θεσμικές τους προεκτάσεις και όχι ασφαλώς ως διαπόμπευση ανθρωπίνων «αδυναμιών» ή σφαλμάτων, τα οποία τα δικαιούνται οι ΠΑΝΤΕΣ, άρα και οι πολιτικοί άνδρες (ουδείς αναμάρτητος).

4. Το εκκλησιαστικό ζήτημα του Δεσπότη μας με το Μοναστήρι των Αγ. Αναργύρων ως θεολογικό, κοινωνικοοικονομικό και φιλοσοφικό πρόβλημα (και όχι φυσικά υπό το πρίσμα της υπεραπλουστευμένης θεωρίας «της προσωπικής διαφοράς μεταξύ δύο ανδρών», η οποία συνιστά, κατά τη γνώμη μου, θρασύδειλη υπεκφυγή).

5. Το συνταγματικό κώλυμα εκλογής και κατάληψης του βουλευτικού αξιώματος από την κ. Β. Μπουζάλη (πόσα πολιτικά στελέχη, ιδίως του χώρου της Νέας Δημοκρατίας, θα τολμήσουν να πουν ένα ξεκάθαρο ΝΑΙ ή ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ στο δικαίωμα της κ. Παρασκευής να έχει «και την πίττα ακέραιη και τον σκύλο χορτάτο»;
Ή από την άλλη: γιατί δεν έθετε το ζήτημα της νομιμότητας της υποψηφιότητας της κ. Μπουζάλη ο κ. Αγγελής πριν από τις εκλογές, όταν καταρτίσθηκαν τα ψηφοδέλτια; Τότε δεν το γνώριζε το άρθρο 56 του Συντάγματος; Να λοιπόν που δεν προέχουν οι θέσεις και τοποθετήσεις, αλλά οι προσωπικές επιδιώξεις…)

Και για να επανέλθω στο πνεύμα του δοκιμίου της αγαπητής Σόνιας. Σκέφτηκε κανείς ποια θα ήταν η εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αν στη θέση του στυγνότατου δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά βρισκόταν ο Κωστάκης ή ο Γιωργάκης; (Δεν λέω φυσικά για τον Φίλιππα ή τον Ανέστη ή την Παρασκευή ή το «καλό παιδί» τον Γιάννη…) «Ναι μεν αλλά, όχι αλλά εντούτοις και παρόλα αυτά, ίσως και πιθανόν, εκτός απροόπτου και με βεβαιότητα» είναι μόνο μερικές από τις φράσεις – σύμβολα του περιεχομένου της σύγχρονης πολιτικής. Διότι αυτό που προέχει είναι η μάχη των εντυπώσεων, το άγχος της επανεκλογής (για μερικούς είναι και ζήτημα επιβίωσης), ο ανεξήγητος «καημός» με όλους «να τα έχουμε καλά» πηγαίνοντας «όπου φυσάει ο άνεμος» και «κρυβόμενοι» πίσω από τις ανύπαρκτες θέσεις μας.

Όμως, αγαπητοί μου φίλοι του forum ιδεών και αξιών που μας προσφέρει απλόχερα η ΟΔΟΣ (και την ευχαριστούμε), όποιος θέλει πράγματι να αφήνει το στίγμα του στην ανθρώπινη ιστορία οφείλει να βγαίνει μπροστά και να τοποθετείται (και αν είναι δημόσιος ταγός οφείλει ΜΟΝΟ ΕΠΩΝΥΜΑ και όχι με παρασκηνιακούς ψιθυρισμούς, σε αντίθεση με όποιον, όπως ο γράφων, που εφόσον έχει εκούσια αρνηθεί τα προνόμια της επωνυμίας, θεωρώ ότι δικαιούται να διεκδικεί για τον εαυτό του και για τους υπολοίπους «άγνωστους στρατιώτες» της συμπολιτείας του το δικαίωμα της ανωνυμίας ή ετερωνυμίας, πλην όμως με προσήλωση στο χρέος να καταθέτει τη δική του δημόσια μαρτυρία, ισάξια με την επίσης ανώνυμη ψήφο του, ως καίρια συμβολή του στο δημόσιο βίο του τόπου του) διακινδυνεύοντας όχι μονάχα την προσωπική του τύχη, αλλά ακόμη και την τύχη όσων υποθέσεων έχει υπεύθυνα και με τη θέλησή του επωμισθεί. Να τολμάει να εκτίθεται με πεντακάθαρα ΝΑΙ ή με παντακάθαρα ΟΧΙ, ειδάλλως είναι καλύτερο να παραιτείται για να δοκιμάζει η «Εκκλησία του Δήμου» και κάποιους άλλους συμπολίτες…
Δεν είναι νομίζω τυχαία η διατύπωση του Ιησού που υπάρχει στην κορυφαία πηγή του παγκόσμιου ανθρωπισμού, στο Ευαγγέλιο Του, όπως διασώζεται από έναν «αμαρτωλό» τελώνη, τον Ματθαίο: «έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου· το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστίν» (Καινή Διαθήκη, Ματθαίος, 5, 37).
Συγχαρητήρια και πάλι στην υπέροχη και τολμηρή Σόνια με την ευχή να γίνεται όλο και πιο τολμηρή (στο να γίνεται πιο υπέροχη δεν χρειάζεται ευχή, το καταφέρνει πολύ καλά…) όλο και πιο ριζοσπαστική όλο και πιο ανατρεπτική (τα δύο τελευταία για τους δασκάλους, χωρίς να γίνομαι «ρατσιστής», δεν είναι και τόσο εύκολα αθλήματα…).

Όσο για την ΟΔΟ, δεν μπορώ να κάνω πια κανένα σχόλιο… Μόνο να την απολαμβάνω μπορώ είτε από το χαρτί είτε από την οθόνη του υπολογιστή μου. Άλλωστε εάν κάτι με κάνει να την «βρίσκω» με την ΟΔΟ (και στο εξής θα το εκδηλώνω με τους ηλεκτρονικούς «αναστοχασμούς» μου) είναι, κατεξοχήν, η δυνατότητα που μου δίνει είτε να συμφωνώ είτε να διαφωνώ μαζί της, ή καλύτερα να σκέφτομαι, να στοχάζομαι και να αναστοχάζομαι…

Αυτή τη δυνατότητα τη δίνει μόνο όποιος έχει άποψη, γνώμη και θέση, και η ΟΔΟΣ τα έχει όλα αυτά! Σε τι να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις με ένα τίποτα; Σε τίποτα! Απλώς το προσπερνάς και το περιφρονείς…

Καστοριά, 29 Οκτωβρίου 2007



Σημ εφημερίδας: Στο πρωτότυπό του το κείμενο, αντί το όνομα «Παρασκευή» έγραφε τον υποκοριστικό τίτλο του ονόματος αυτού, και η ΟΔΟΣ έκρινε ότι έπρεπε να αντικατασταθεί.



[Το κείμενο της κ. Σόνιας Ευθυμιάδου Παπασταύρου]


.

28.10.07

ΟΔΟΣ: Καλά κρυμμένα μυστικά


ΟΔΟΣ 25.10.2016 | 416

Μοιραίο για τα πολιτικά πράγματα της Καστοριάς αποβαίνει το 2007. Ακριβέστερα, η χρονιά αυτή αποδεικνύεται καθοριστική για πολλά από τα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία το ένα μετά το άλλο, δέχονται καίρια πλήγματα. Υποχρεώνοντας ταυτόχρονα όλο τον τόπο να βρίσκεται στο επίκεντρο της πιο αρνητικής πανελλήνιας επικαιρότητας. Έτσι ώστε, από "τόπος κλαυθμώνος", η Καστοριά να ξεχωρίζει πια, ως τόπος πολιτικής (αλλά όχι αποκλειστικά πολιτικής) διαφθοράς.

Ήταν στις αρχές της Άνοιξης, όταν κλονίστηκε το πανελλήνιο για τις αποκαλύψεις από την σκανδαλώδη διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων των δημοσίων υπαλλήλων, στην οποία ενεπλάκη ο τότε πρόεδρος του Τ.Ε.Α.Δ.Υ. κ. Αγάπιος Σημαιοφορίδης. Περίπου αυτονόητο, ο σάλος που προκλήθηκε, άγγιξε τον τέως βουλευτή Καστοριάς (πατέρα του προηγούμενου) και τέως υπουργό και γενικό διευθυντή της Νέας Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνο Σημαιοφορίδη. Ο οποίος παρά τις αλυσιδωτές συνέπειες, παρά την καλλιεργημένη λακωνικότητα που τον χαρακτήριζε στην διάρκεια της δημόσιας δραστηριότητάς του, αυτή την φορά βρήκε χρόνο, και στις αρχές της Μεγάλης Εβδομάδας, εμφανίστηκε σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό.

Σε μια συνέντευξη που θα ήθελε να μοιάζει de profundis (αλλά δεν ήταν), θα έπρεπε να ήταν απολογητικού χαρακτήρα (αλλά ούτε αυτό ήταν), εξαπέλυσε μύδρους απειλών για δικαστικά αντίμετρα (μηνύσεις, αγωγές για αποζημιώσεις και τα τοιαύτα, γνωστά όπλα όλων των γενναίων και ασήκωτων αυτού του τόπου). Όχι σε βάρος του κεντρικού τύπου και των ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας που βοούσαν καθημερινά, αλλά σε βάρος της τοπικής ειδησεογραφίας. Δηλαδή αυτών των (λίγων) εντύπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ της Καστοριάς που δεν υποβάθμιζαν τις συνταρακτικές αποκαλύψεις, δεν τις έκρυβαν και δεν τις χρύσωναν. Απείλησε, για να μην τρωθεί η ροδαλή αιδώς της επαρχίας. Προφανώς.

ΟΔΟΣ: «Για την Παρασκευούλα»

Κι' αν μαίνεται η εσωκομματική κρίση στο ΠαΣοΚ με τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των "προεδρικών και των εκσυγχρονιστών" να κορυφώνεται, φθάνοντας στα όρια της μετωπικής σύγκρουσης με φόντο τις εκλογές για τον νέο πρόεδρο της 11ης Νοεμβρίου, στο απέναντι στρατόπεδο, στην Νέα Δημοκρατία και πιο ειδικά στην Καστοριά, προκαλείται αμηχανία από την δημόσια παρέμβαση στην οποία προέβη την περασμένη εβδομάδα παλιός δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Καστοριάς που εκλέχτηκε με συνδυασμό υποστηριζόμενο από την Νέα Δημοκρατία.

Με ολοσέλιδη καταχώρισή του σε τοπική εφημερίδα (Σέντρα) ο κ. Ηλίας Μυροφορίδης χρησιμοποιώντας το κομματικό έμβλημα της Νέας Δημοκρατίας -τον αναμμένο πυρσό- προέβη σε "πανηγυρική" δημόσια διακήρυξη των απόψεών του. Με την φωτογραφία του που έχει ληφθεί μπροστά από ακέφαλο άγαλμα κόρης, ντυμένος με ένδυμα που παραπέμπει σε χλαμύδα, με ανατεταμένο το δεξί χέρι και σχετικό αρχαϊζον κόσμημα στον καρπό, πέτυχε αναμφίβολα ένα εικαστικό και αισθητικό σύνολο ανεπίδεκτο παρερμηνείας και συγκεκριμένης στόχευσης.

Πρόκειται για διαφημιστικό προϊόν πολιτικής κουλτούρας, που αυτή την φορά δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορη την Νέα Δημοκρατία. Αλλά αντίθετα πρέπει να προβληματίσει το κόμμα για την άνευ όρων υποστήριξη που παρέχει σε αμφιλεγόμενες πρακτικές και απόψεις.

Επικαλούμενος τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη και άλλους αρχαίους προγόνους, και στο όνομα της Νέας Δημοκρατίας, επιτέθηκε κατά του τέως βουλευτή Καστοριάς κ. Ανέστη Αγγελή κατηγορώντας τον με δηκτικά σχόλια για την προεκλογική αλλά και μετεκλογική του στάση.

Χωρίς περιττές σεμνότητες αυτοπροσδιορίζεται ως ένας από τους "βαρώνους" της Καστοριάς, ενάντια στους οποίους τοποθετήθηκε τους τελευταίους μήνες πριν τις εκλογές, και μάλιστα κατ' επανάληψη ο τέως βουλευτής. Επικύρωσε έτσι με τον πιο γλαφυρό τρόπο ότι το κόμμα αυτό, είναι "δεξιό" και ελέγχεται από τους "βαρώνους" και "πλούσιους" του τόπου.

Είτε ως Ρωμαίος Συγκλητικός, είτε ως "ανηψιός του Πυθαγόρα" ο συμπολίτης στα θέματα της Νέας Δημοκρατίας, δεν μάσησε τα λόγια του. Μετά την εκλογή της κ. Βίβιαν Μπουζάλη ως νέας βουλευτή Καστοριάς, με ένα super "φεμινιστικό" μανιφέστο, διαδήλωσε την μετεκλογική αφοσίωσή του στο νέο πέταλο του τριανταφύλλου, "την Παρασκευούλα", και συστρατεύτηκε ως φρουρός της. Ζήτησε μάλιστα από τον Αχιλλέα (συμπτωματική άραγε η αρχαιοπρέπεια;) εννοώντας προφανώς τον κ. Αχιλλέα Ευαγγέλου, να διαγράψει από το κόμμα την "μαύρη κηλίδα" (εννοεί τον κ. Αγγελή;), αλλιώς όπως απειλεί, θα αναγκαστεί να παραιτηθεί ο ίδιος.

Ενώπιον αυτών των ιστορικών ευθυνών, και των τρομερών διλημμάτων, απομένει να αποδειχθεί αν η Νέα Δημοκρατία, με επικεφαλής τον "Αχιλλέα", θα δώσει την μάχη για μια νέα Τροία. Όπου τον ρόλο της Ωραίας Ελένης, θα ενσαρκώσει ως φαίνεται η "Παρασκευούλα".



Υ.Γ.
Η ΟΔΟΣ κατανοεί τα ειλικρινή αισθήματα που λογικά θα πρέπει να προκλήθηκαν στην νέα βουλευτή του νομού Καστοριάς από την απερίφραστη αυτή και πολλαπλώς πανηγυρική διακήρυξη. Πρόκειται για μια πρώτης τάξεως ευκαιρία καταγραφής του πολιτικού περιβάλλοντος της Νέας Δημοκρατίας, η οποία εξηγεί και τους λόγους μεγαλουργίας των σκεπτόμενων στελεχών της. Άλλωστε τι να τους κάνεις τους εχθρούς, όταν έχεις βαρώνους και πλουσίους;


...


ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ



  • "[...]Αδέλφια μου, αυτή την στιγμή σας μιλάει το εγγόνι του Πλάτωνα και του Σωκράτη, ο ανιψιός του Πυθαγόρα... Πρώτη φορά ντρέπομαι για την πορεία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και των υποψηφίων της. Υπάρχουν άνθρωποι δίχως μόρφωση και ήθος, που είναι ανίκανοι και ανάξιοι να σταθούν δίπλα σε βασιλείς. Στην προεκλογική του ομιλία ο κ. Αγγελής δήλωσε ότι "θα πολεμήσει τους βαρώνους και τους πλουσίους". Τόσος λίγος ήταν, που δεν κατανόησε καν ότι προχώρησε ξυπόλητος στα αγκάθια. Δεν γνώριζε ο Ανέστης ότι το κόμμα της Ν.Δ. είναι κόμμα πλούτου και κεφαλαίου; Κόμμα μόρφωσης και ιδεολογίας; Αγγελή, τους βαρώνους της Καστοριάς αποτελούν 10 ονόματα γουναράδων... αυτούς θα πολεμήσεις; Κάναμε το γαϊδούρι ίππο για να μας... κι από πάνω; Το να παλέψεις μία γυναίκα είναι ντροπή, το να χάσεις από μία γυναίκα είναι ρεζίλεμα! Οι γυναίκες δεν υπάρχουν για να τις πολεμάμε, παρά μόνο για να τις αγαπάμε και να τις προσέχουμε. Οι γυναίκες είναι μητέρες, αδερφές, είναι σαν τα πέταλα του τριαντάφυλλου. Τόσο ευαίσθητες. Κι αν εδώ δεν υπάρχουν άλλοι άντρες, εγώ θα γίνω "τα αγκάθια" για να προστατέψω αυτό το μπουμπούκι, την Παρασκευούλα. Θέλω να ευχαριστήσω όλο το ποντιακό στοιχείο του νομού που πάντα μου συμπαραστέκεται. Μαζί "ενωμένοι και αγαπημένοι" θα πάμε τον τόπο μας μπροστά. Εσείς είστε οι πλάτες μου. Σας ευχαριστώ θερμά από την καρδιά μου. "Υγεία και ευλογία" στο ποντιακό στοιχείο".



...
Σχετικά κείμενα:
.

20.10.07

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Η θέση του "όχι"στην εποχή των "ναι"

«ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ Η νύχτα της 28ης Οκτωβρίου 1940. Μια θεϊκή γαλήνη βασίλευε παντού και το θαμπό φως του φεγγαριού έδινε το χρώμα του παλιού ασημιού στον ουράνιο θόλο». Θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι, με ύφος λογοτεχνικό και να επιδιώξω, προκαλώντας σας συγκίνηση, να κερδίσω την καρδιά σας. Θα μπορούσα ακόμη να μιλήσω για το θαύμα του '40, προσπαθώντας να γεννήσω μέσα σας την εθνική περηφάνια και να κερδίσω έτσι και πάλι την καρδιά σας. Όμως σας το ξεκαθαρίζω, σήμερα έχω σκοπό να βάλω στο παιχνίδι κυρίως το νου σας. Χωρίς να θέλω να λιγοστέψω τη μοναδική ομορφιά των στιγμών εκείνων, χωρίς να θέλω να μειώσω τη σημασία της πράξης των προγόνων μας που δημιούργησαν το έπος του '40 εκφράζοντας όλο το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μας, σε δύο ξεχωριστούς συμπολίτες μας που βρίσκονται ανάμεσά μας, στον κύριο Γιώργο Σουμαλιά και στον κύριο Θωμά Καράτζιο, πολεμιστές τότε, και στο πρόσωπό τους τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μας προς όλους τους γενναίους συμπολεμιστές τους.

"Ο ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑ την ιστορία του είναι καταδικασμένος να πεθάνει" λένε οι σοφοί και, καθώς είναι κοινή διαπίστωση πως διανύουμε την εποχή της γενικευμένης ιστορικής αμνησίας των Νεοελλήνων, ας εκμεταλλευτούμε τη στιγμή για να εμβαθύνουμε σε κάποιο σημείο που προσπερνάμε γιατί το θεωρούμε επικίνδυνο, γιατί κάποιοι μας έπεισαν πως είναι επικίνδυνο και πως μόνο με την αναφορά μας σ' αυτό θα κινδυνεύαμε να παρεξηγηθούμε, να στιγματιστούμε.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ να είμαστε μαζεμένοι εδώ και να μιλάμε με πάθος για την ελευθερία που κληθήκαμε εκείνο το πρωϊνό της 28ης Οκτωβρίου του '40 να υπερασπιστεί ο φιλελεύθερος λαός μας και να αγιοποιήσουμε ένα δικτάτορα. Από την άλλη μεριά όμως, χρόνια τώρα, φοβόμαστε ν' αναφέρουμε το όνομα του ανθρώπου που ξεστόμισε πρώτα το ιστορικό πια "όχι" εκείνο το ξημέρωμα. Χρόνια τώρα το προσπερνούμε έντεχνα, το καλύπτουμε, λέγοντας πως το "όχι" ειπώθηκε από τον ελληνικό λαό. Ναι, στην συνέχεια ειπώθηκε κι από το λαό. Όμως η αλήθεια είναι ακριβώς έτσι: το "όχι" το είπε ο Ι. Μεταξάς, εκφράζοντας τη θέληση του λαού των Ελλήνων, τον οποίο δικτατορικά κυβερνούσε. Αυτό αποτελεί ένα ισχυρότατο μήνυμα προς τους πάσης φύσεως σημερινούς ηγέτες του λαού μας, αυτή η απόλυτη σύμπνοια ηγέτη-λαού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση θα ζήλευαν ή θα έπρεπε να ζηλεύουν πολύ ένα δικτάτορα οι δημοκρατικοί ηγέτες που δεν τα καταφέρνουν να συμπλέουν με το λαό τους. Θα τον ζήλευαν οι κρατούντες στην Ελλάδα του 2007, όπου οι δημοσκοπήσεις αποδεικνύουν πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων (=75%) δε συμφωνεί με τον τρόπο που χειρίζονται οι κυβερνώντες τη σύγχρονη Ελλάδα τα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ευτυχώς αυτό δε συνέβη τότε. Ειπώθηκε τότε το "όχι" από τον έναν και, μόλις ξημέρωσε αυτή η ξεχωριστή για την Ελλάδα μέρα, η στάση των Ελλήνων, εκείνες οι θρυλικές πια φωτογραφίες του να φεύγουν για το μέτωπο με το χαμόγελο στα χείλη, υπογραμμίζουν με τον πιο κραυγαλέο τρόπο την απόλυτη σύμπνοια. Μια τέτοια σύμπνοια ηγετών-λαού αποτελεί για την Ελλάδα σήμερα απλώς ένα ζητούμενο.

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ωφελεί απλώς να τη λέμε στουμπωμένη με αμέτρητες φιλολογίες και καλολογικά στοιχεία, ας σταθούμε σε μία και μόνη λέξη και ας εμβαθύνουμε, επιδιώκοντας την καλυτέρευσή μας ως λαός. Η λέξη είναι το "όχι" που δεν ακούγεται, που δεν ξεστομίζεται πια στην χαρακτηριστική σκυφτή εποχή μας.

ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ, ΛΟΙΠΟΝ, πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα, αν όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με ολόκληρη τη στάση μας λέγαμε "όχι" στην αδράνεια και την απάθεια που μας χαρακτηρίζει. Σ' αυτό το σύνδρομο του ωχαδερφισμού που χαρακτηρίζει το σημερινό Έλληνα, ο οποίος, μ' αυτήν του τη στάση παρακολουθεί απαθώς και χωρίς να εξεγείρεται ακόμα και τη φοβερότερη αδικία, όταν αυτή δεν τον αφορά προσωπικά. «Όταν ο Χίτλερ φυλάκιζε εβραίους δεν αντέδρασα, γιατί δεν ήμουν εβραίος. Όταν ο Χίτλερ φυλάκιζε τσιγγάνους δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ο Χίτλερ φυλάκιζε ομοφυλόφιλους δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν ομοφυλόφιλος. Όταν ο Χίτλερ φυλάκιζε κομμουνιστές δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει», γράφει ο Μπέρολτ Μπρεχτ και είναι η δυνατότερη απάντηση στη νοσηρή τακτική της αδιαφορίας και της απάθειας. Άλλωστε, αυτό το "όχι" το μεταφρασμένο σε πράξεις είναι που λείπει και που χρειάζεται και σε άλλα θέματα εντελώς βασικά, όπως το περιβαλλοντικό ζήτημα που εξαιτίας μας έγινε τεράστιο πρόβλημα, το "όχι" μας στην υπερκατανάλωση ενέργειας αλλά και στην υπερκατανάλωση γενικότερα, στην αλόγιστη εκμετάλλευση των αγαθών που μας προσφέρει η φύση αλλά και στην αλόγιστη ρύπανσή της, είναι η μόνη λύση που μπορεί να μας αφήσει το περιθώριο να ελπίσουμε στο καλύτερο.

ΕΝΑ ΗΧΗΡΟ "ΟΧΙ" χρειάζεται επίσης στην τάση της τέλειας εξαφάνισης των κλασικών αρχών και αξιών, στην ιδιοτέλεια, που στις μέρες μας μοιάζει να είναι το απόλυτο ιδανικό. "Δίκαιο είναι ό,τι μας συμφέρει", αυτό είναι το υπ' αριθμ. 1 ιδανικό της εποχής μας, αυτό υπηρετούμε οι περισσότεροι με όλες μας τις δυνάμεις, με θεμιτό αλλά και αθέμιτο τρόπο, και οτιδήποτε ξεφεύγει από τα στενά όρια του εαυτού μας δε μας αφορά πια. Το περίφημο μακρυγιαννικό πέρασμα από το εγώ στο εμείς μοιάζει τελείως μακρινό και ξένο, μια ουτοπία που ούτε ονειρευόμαστε ούτε επιζητούμε.

ΑΛΛΟ ΕΝΑ "ΟΧΙ" είναι πια εντελώς απαραίτητο, το "όχι" στην δικτατορία της χρυσής μετριότητας. Διανύουμε μίαν εποχή όπου όποιος συνάνθρωπός μας καταφέρνει να υψωθεί ψηλότερα απ' όσο οι γύρω του γίνεται στόχος επιθέσεων. «Εκεί που ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω» λέει ο Ο. Ελύτης, αλλά εμείς οι Νεοέλληνες είμαστε ένας λαός έξυπνος που δεν εκμεταλλεύεται παρά ένα ελάχιστο μέρος των δυνατοτήτων του, για να κινηθεί κάπου στη μέση ή και πιο κάτω απ' αυτήν. Όταν, όμως, ο Αϊνστάϊν δηλώνει "το 98% της επιτυχίας μου το οφείλω στην σκληρή εργασία και το υπόλοιπο 2% στην τύχη", τότε καταλαβαίνουμε όλοι πως δεν υπάρχει περιθώριο. Ανασκουμπωνόμαστε, κάνουμε πρότυπό μας αυτούς που δουλεύουν, ξεριζώνουμε αυτόν τον ιδιότυπο ρατσισμό που μας χαρακτηρίζει, τον κοινωνικό αποκλεισμό εκείνων που ξεχωρίζουν, παύουμε να πολεμάμε όσους μας ξεπερνούν και προσπαθούμε να τους μιμηθούμε, να τους φτάσουμε.

ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ. Είναι απαραίτητο το "όχι" και στο πνεύμα της ευτέλειας που στις μέρες μας έχει κατακλύσει τα πάντα. Της ευτέλειας (της κυριαρχίας του φαίνεσθαι και όχι του είναι) που ντύθηκε το ρούχο της κοσμικότητας και κυκλοφορεί ανάμεσά μας σαν το ύψιστο ιδανικό της εποχής μας. Κυρίαρχο μέσο στο οποίο την πολλαπλασιάζει και μας τη μεταφέρει η τηλεόραση. Πρωϊνά, μεσημεριανά, αλλά και βραδινά, ακόμη και "δελτία ειδήσεων" με τους κοσμικούς και με τα κοσμικά ασχολούνται. Κι εμείς παρακολουθούμε αποβλακωμένοι και αποχαυνωμένοι, αγχωνόμαστε για να γίνουμε κι εμείς έτσι ή κάπως έτσι, ξεχνώντας μιαν αλήθεια πέρα για πέρα αναμφισβήτητη: πως "το lifestyle είναι το άλλοθι του τίποτα" και πως όποιος περνάει τη ζωή του υπηρετώντας το αφιερώνει τη ζωή του στο τίποτα.

ΘΑ ΄ΘΕΛΑ να σταματήσω εδώ. Ως δασκάλα όμως θέλω να εκφράσω έναν καημό. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσεύουν τα παιδιά που έρχονται στο σχολείο με προβλήματα στην συμπεριφορά τους, τέτοια που δείχνουν πως η οικογένειά τους δε φρόντισε να τα αναθρέψει με τα πολύτιμα όρια που πρώτοι απ' όλους οι ψυχολόγοι υπογραμμίζουν πως είναι εντελώς απαραίτητα για να μεγαλώσουν τα παιδιά μας σωστά. Αυτά τα όρια που δεν υπάρχουν είναι τα "όχι" που εμείς οι γονείς δε λέμε στα παιδιά μας όταν πρέπει και όπως πρέπει, είναι τα "όχι" που χρειάζονται τα παιδιά μας για να μπορέσουν να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει.

ΑΡΚΕΤΑ "ΟΧΙ" ανέφερα εγώ. Σ' αυτά προσθέστε κι εσείς τα δικά σας. Απευθύνομαι σε όλους -ποτέ δεν είναι αργά για να νοηματοδοτήσουμε τη ζωή μας. Απευθύνομαι όμως κυρίως και προπαντός στα παιδιά, τους παλιούς και παντοτινούς μαθητές μας, τους σημερινούς μαθητές μας. Παιδιά, εσείς έχετε τη δύναμη, μπορείτε. Έχετε τα όνειρα και μπορείτε. Είναι σίγουρο πως δε σας ταιριάζει η σκυφτή εποχή όπου μεγαλώνετε, το 'χετε καταλάβει και οι ίδιοι. Είναι βέβαιο πως δε θα τη διαλέγατε ποτέ για εποχή σας, είναι βέβαια πως δε σας αξίζει. Στο χέρι σας είναι να βρείτε τον τρόπο να την αλλάξετε. Χτίστε αυτόν τον τρόπο πάνω σε μια λέξη, στο "όχι" σας σε σχέση με καθετί που δεν σας ωφελεί ουσιαστικά. Εσείς μπορείτε και πρέπει ό,τι λαθεμένο να το αρνηθείτε, να το απορρίψετε. Εσείς μπορείτε και πρέπει ό,τι λαθεμένο να το αρνηθείτε, να το απορρίψετε. Και μην ξεχάσετε ποτέ ότι "μπορεί να ζούμε στο βούρκο, αλλά η μοίρα μας, είναι να κοιτάζουμε τα αστέρια" (Όσκαρ Ουάϊλντ).
Στο χέρι σας είναι, αυτά τα αστέρια να τ' αγγίξετε. Και να τα καταφέρετε να βγείτε πραγματικά νικητές σ' αυτόν το δύσκολο αγώνα που λέγεται ζωή.


[ΣΧΟΛΙΟ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ]

19.10.07

ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΤΕΡΙΑΚΗ: Γλώσσα συνάδουσα ανθρώποις

Στιχομυθία μέσα στην τάξη:
-Παιδιά, σιωπή!
-Κυρία, σιωπή έχουν μόνο τα νεκροταφεία!


Άμεσος ο τρόπος για να καταλάβουμε ότι η γλώσσα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ζωή. Αναμφισβήτητη η αξία της σιωπής, όταν όμως αυτή είναι απόσταγμα πείρας και σοφίας, άσκησης και εμπειρίας μυστικής και όχι εκδήλωση φόβου, κόμπλεξ, αμάθειας ή υστεροβουλίας.
Η γλώσσα σαν κώδικας επικοινωνίας δεν είναι μόνο ένα σύνολο λέξεων που κάθε φορά συντάσσονται σύμφωνα με τους κανόνες. Είναι πολλά επιπλέον. Γι' αυτό δεν είναι δεδομένο ότι όποιος κατέχει περγαμηνές, ξέρει και να μιλάει.

Ο ποιητής του Ερωτόκριτου αναφέρει χαρακτηριστικά:
Ο που κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο
κάμει και κλαίσι και γελού τα μάτια των ανθρώπω.


Τίθενται έτσι οι δύο βασικές προϋποθέσεις για την αποτελεσματικότητα του γλωσσικού κώδικα επικοινωνίας.
Αυτονόητη είναι η πρωταρχική αναγκαιότητα της γνώσης, όχι μόνο της γραμματικοσυντακτικής και λεξιλογικής, αλλά κυρίως της γνώσης του θέματος για το οποίο θέλουμε να μιλήσουμε (ή να γράψουμε). Γι' αυτό η λέξη λόγος στα αρχαία ελληνικά σήμαινε και την εσώτερη σκέψη και τη λεκτική έκφρασή της.
Και σήμερα δεν μπορούμε να αποδεχθούμε αυτό που λέει κάποιος, εάν έχει πιστοποιημένη άγνοια, όσο περίτεχνα κι αν φροντίζει το λόγο του.

Η δεύτερη προϋπόθεση δεν έχει σχέση με το "τι;" λέει κανείς, αλλά κυρίως με το "πώς;" το λέει. Ο τρόπος του Ερωτόκριτου είναι αυτό που σήμερα λέμε ύφος. Και ίσως δεν είναι τυχαίο που η λέξη ύφος διαφέρει μόλις κατά ένα φώνημα από τη λέξη ήθος.
Η λαλιά σου δήλον σε ποιεί. Επειδή, ως γνωστόν, ο τρόπος ομιλίας φανερώνει και το χαρακτήρα του ανθρώπου, αυτό το ύφος συχνά γίνεται προσποιητό, επίσημο, πομπώδες, για να προσδώσει κύρος στον ομιλούντα ή τον γράφοντα. Άλλες φορές πάλι, γίνεται μελοδραματικό, κακομοίρικο, για να προκαλέσει τη συμπόνια.

Όποιο ύφος όμως κι αν υιοθετεί κάποιος, κάνει σοβαρό σφάλμα, εάν ξεχνά το "κριτήριο αυθεντικότητας". Ο ακροατής δηλαδή ή ο αναγνώστης του λόγου μας λίγο-πολύ ελέγχει κατά πόσον το ύφος μας είναι γνήσιο ή πλαστό. Έτσι, εάν το ύφος μας δεν συμβαδίζει με το ήθος μας, κινδυνεύουμε να γίνουμε γελοίοι στα μάτια των ανθρώπων.
Και σ' αυτά τα μάτια είναι αφιερωμένος ολόκληρος στίχος. Εκείνο που αξίζει επομένως είναι η συγκίνηση που θα προκαλέσει ο λόγος του ανθρώπου.

Μιλούμε και γράφουμε όχι από αυταρέσκεια, όχι για να περάσουμε στον άλλον άκριτα ό,τι εμείς ισχυριζόμαστε, αλλά για να συγκινήσουμε, να θέσουμε μαζί σε κίνηση τις δυνάμεις του νου του, για να σκεφτεί, και τις δυνάμεις της καρδιάς του, για να αισθανθεί. Όταν τον σεβόμαστε...
Κι έτσι γεννιέται ο διάλογος ο γόνιμος κι εποικοδομητικός και όχι οι παράλληλοι μονόλογοι. Γιατί, όταν αξίζει ο λόγος, κινητοποιεί δυνάμεις ανεξιχνίαστες μέχρι τότε και οδηγεί τους ανθρώπους να αρθρώσουν λόγο και οι ίδιοι και να ανταλλάξουν τις απόψεις τους, έστω κι αν δεν το είχαν σκοπό προηγουμένως.

Άλαλα μένουν μόνο τα χείλη των ασεβών μπροστά στο θαύμα. Γι' αυτό και όταν αναφερόμαστε σε κάτι που ξεπερνά τα όρια μας, το χαρακτηρίζουμε άφατο και άρρητο (και οι δύο λέξεις ετυμολογούνται από ρήμα λεκτικό).
Δεν τολμά κάποιος να μιλήσει όχι επειδή δεν είναι τεχνίτης του λόγου, αλλά επειδή ταπεινώνεται μπροστά στο άξιον εστί, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί...
Ανοίγει το στόμα του και μιλά όποιος ελπίζει ότι πληρωθήσεται πνεύματος και όχι πληρωθήσεται με τη σημερινή σημασία.

Ας μην ξεχνούμε όμως ότι η γλώσσα ξεκινάει από καρδιά και απευθύνεται σε καρδιά. Λαλεί εκ του περισσεύματος της καρδίας. Αν περισσεύει το φαρμάκι, φαρμάκι θα στάξει. Αν περισσεύει η αγάπη, αγάπη θα ξυπνήσει. Την αλήθεια δεν τη διαπιστώνει κανείς αγοραία. Τη γνωρίζει μυστικά μόνος προς μόνον.


Αυτό το κείμενο αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά της Β΄ Λυκείου που μαζί φέτος μιλούμε και γράφουμε τη Νεοελληνική Γλώσσα, την "τρομερή μας τη λαλιά".
.

ΟΔΟΣ: Θριαμβολογίες

Στην κατοχή της εφημερίδας βρίσκεται υπηρεσιακή αλληλογραφία από την οποία εξάγεται το συμπέρασμα ότι, μερικές μέρες (μία εβδομάδα για την ακρίβεια) πριν την προκήρυξη των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, και σε ανύποπτο χρόνο, δεδομένου ότι οι εκλογές ήταν έκτακτες, φυσικά δε πριν καν ανακοινωθούν τα ονόματα των υποψηφίων βουλευτών του νομού Καστοριάς, μεταξύ των οποίων και η νέα βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. Β. Μπουζάλη, και πιο συγκεκριμένα στις 8 Αυγούστου 2007, το Νομαρχιακό Συμβούλιο Καστοριάς ήταν αυτό (και κανείς άλλος) που μετά από ομόφωνη απόφασή του με επιστολή που υπογράφει ο πρόεδρος του ΝΣ και απευθύνει στον Υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών, στο Γραφείο του Πρωθυπουργού, στην Ολυμπιακή ΑΕ και στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, ζήτησε την άμεση λήψη μέτρων ώστε να αποτραπεί η περαιτέρω υποβάθμιση του αερολιμένα της Καστοριάς, αφού είχε ήδη ανακοινωθεί η μείωση των δρομολογίων από/προς Καστοριά-Κοζάνη-Αθήνα σε 2 εβδομαδιαία από 3 που ήταν.

Η απάντηση της αρμόδιας διεύθυνσης της Ολυμπιακής, με την οποία έγινε κατά κάποιο έμμεσο τρόπο δεκτό το ομόφωνο αίτημα και ανακοινώθηκε η πραγματοποίηση ανά δύο εβδομαδιαίων πτήσεων της Ο.Α. από/προς Καστοριά-Αθήνα και Κοζάνη-Αθήνα (συνολικά 4 δρομολόγια για τους όμορους νομούς) διακινήθηκε πριν καλά-καλά ανακηρυχθούν τα αποτελέσματα και ορκισθούν οι βουλευτές της νέας Βουλής.

Επομένως, σύμφωνα με τις πληροφορίες της ΟΔΟΥ και τα στοιχεία αυτά, δεν δικαιολογούνται οι θριαμβολογίες του πολιτικού γραφείου της κ. Β. Μπουζάλη για μια επιτυχία, - αποσπασματικής αξίας αλλά πάντως επιτυχία- που η "πατρότητά" της δεν μπορεί να ανήκει σε κανένα βουλευτή.

Κάθε άλλη εκδοχή θα ήταν αντικειμενικά αδύνατη, ειδικά εν όψει της νέας σύνθεσης της κυβέρνησης, και του γεγονότος ότι η νέα βουλευτής Καστοριάς μόνο αν διέθετε υπεράνθρωπες ικανότητες θα μπορούσε να κάνει, εκτός από εκλογικά άλματα, και μετεκλογικά θαύματα, αυξάνοντας τα αεροπορικά δρομολόγια σε πυκνότητα και με ταχύτητα που θυμίζει την Κανά της Γαλιλαίας.


[Σχετικά κείμενα]


.

18.10.07

ΟΔΟΣ: Κύκλωμα

Η ατιμωρησία και η μη εφαρμογή των νόμων, που η ίδια η πολιτεία έχει θεσπίσει, αφήνει τα κυκλώματα των αρχαιοκάπηλων και των εμπρηστών να δρουν ανενόχλητα, καταστρέφοντας ό,τι πιο ιερό μας έχουν κληροδοτήσει οι πρόγονοί μας: τον πολιτισμό μας. Ας αφυπνιστούν οι συνειδήσεις όλων μας, διότι διαφορετικά το έγκλημα και η υποκρισία στην πόλη αυτή θα συνεχίζεται.

Απόσπασμα σχετικής ανακοίνωσης του πολιτιστικού συλλόγου
"Αθ. Χριστόπουλος"



Σήμερα, 18 Οκτωβρίου 2007, αναμένεται να δικαστεί (αν δεν αναβληθεί) στο εφετείο Δυτικής Μακεδονίας στην Κοζάνη, ο δράστης στο οποίο αποδίδεται η σοβαρή κατηγορία για την πράξη της κλοπής των τοιχογραφιών του αρχοντικού Σομαλιά (το οποίο πέρασε στην κυριότητα οικογενειών Γκουγκουλίτσα και Γιώρα). Πρόκειται για κάτοικο Θεσσαλονίκης που δηλώνει "συντηρητής τέχνης", ή κάτι αντίστοιχο, το οποίο στην Ελλάδα κάποιες φορές επιτρέπει διάφορους συνειρμούς και παρερμηνείες.

Η υπόθεση με την δραματική κατάληξη ξεκίνησε με τις καλλίτερες προοπτικές, δηλαδή με την αποκάλυψη στην δημοσιότητα για πρώτη φορά, από την ΟΔΟ, στο 204 φύλλο της 13ης Φεβρουαρίου 2003, της ύπαρξης των τοιχογραφιών που αργότερα κλάπηκαν. Δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος εκτιμητής τέχνης για να αντιληφθεί αμέσως, την ιδιαίτερη καλλιτεχνική και ιστορική σημασία τους για την πόλη της Καστοριάς αλλά και την σημαντική οικονομική τους αξία. Ειδικά για αυτήν, οι δικαστικές αρχές με βάση τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις ειδικών την προσδιόρισαν σε 200.000 ευρώ.

Ό, η πραγματική εμπορική αξία τους ίσως υπερέβαινε ακόμη και το 1.000.000 ευρώ, γεγονός στο οποίο καθώς φαίνεται, οφείλονται αποκλειστικά οι μοιραίες εξελίξεις. Τόσο για τις τοιχογραφίες όσο και για το ίδιο το περίφημο αρχοντικό που ήταν ιδιαίτερα παλιό. Σε σύγκριση με τον συνηθισμένο τύπο παραδοσιακών σπιτιών του 19ου αιώνα της Καστοριάς ανήκε σε ακόμη παλιότερη αρχιτεκτονική τεχνοτροπία. Με χαρακτηριστικά μνημειακών αντιλήψεων που συνέδεαν ιστορικά την Καστοριά έως την τελευταία περίοδο πριν την κατάληψή της από τους Οθωμανούς. Και πρόδιδε την κοινωνική ευμάρεια της περιόδου που κτίστηκε η κατοικία, αιώνες πριν.


Η ΟΔΟΣ αποκάλυψε την παρουσία αυτών των τοιχογραφιών, όχι μόνο επειδή από μόνες τους ήταν θαυμάσια έργα τέχνης, αλλά και διότι το αρχοντικό βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Υπήρχε κίνδυνος κατάρρευσής του, και επομένως ορατός κίνδυνος καταστροφής και του ζωγραφικού διάκοσμου. Επιπλέον, οι τοιχογραφίες ήταν σπάνιες, επειδή εκτός των άλλων αποδείκνυαν τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της Καστοριάς (το αρχοντικό ανήκε σε εβραϊκή οικογένεια), αλλά και τις αστικές νοοτροπίες της εποχής, δεδομένου ότι πολλές από τις σκηνές των τοιχογραφιών ήταν εμπνευσμένες από την βιομηχανική έκρηξη.

Σκοπός των αφιερωμάτων της εφημερίδας ήταν να αναδειχτεί το πολιτιστικό υπόβαθρο της παλιάς Καστοριάς, το οποίο στην περίπτωση αυτή αποδεικνυόταν αισθητά διαφοροποιημένο από το γνωστό στερεότυπο των "αντεριών και των τζουμπέδων" της βυζαντινής "αρχόντισσας". Οι τοιχογραφίες αποτελούσαν ένδειξη ότι υπήρχαν πάντοτε Καστοριανοί με ενδιαφέρον για τις καλές, εικαστικές τέχνες και για το παγκόσμιο περιβάλλον και όχι απλά πετυχημένοι γουναράδες.

Επιπλέον τα αφιερώματα φιλοδοξούσαν να ενεργοποιήσουν την τότε δημοτική αρχή αλλά και τις συναρμόδιες υπηρεσίες, ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση του κτίσματος και να αποδοθούν στο κράτος, ή στον Δήμο Καστοριάς, οι εξαίσιες αυτές τοιχογραφίες ως αρχαιότητες. Το σπίτι είχε στο υπέρθυρο επιγραφή που το χρονολογούσε στα 1780, και επομένως οι επιτοιχισμένες ζωγραφιές, με βάση την νομοθεσία για τις αρχαιότητες, δεν μπορούσαν να θεωρηθούν εύκολα νεώτερο μνημείο.

Άλλωστε, στο δίκαιο αίτημα για την απόδοσή τους στον Δήμο Καστοριάς κανείς δεν μπορούσε να επικαλεστεί πειστικά συναισθηματικές ή άλλες αξιώσεις για να αποκλείσει την προστασία τους και την έκθεσή τους στο κοινό.
Τόσο επειδή το σπίτι αποκτήθηκε μόλις τις τελευταίες δεκαετίες από τους ιδιοκτήτες του και δεν κατοικούνταν απ' αυτούς, όσο διότι το σπίτι ήταν πρόδηλα εγκαταλελειμμένο. Απέμενε απλώς να καταρρεύσει σε μια νεροποντή και να συμπαρασύρει στην καταστροφή και τις ζωγραφιές.

Παρά το γεγονός ότι η τότε δημοτική αρχή έδειξε κατ' αρχήν κάποιο ζήλο, έχοντας ήδη λάβει ορισμένες υποτυπώδεις υποστηρικτικής φύσης πρωτοβουλίες για να μην καταρρεύσει το κτίσμα, ωστόσο οι αντιρρήσεις που διατυπώθηκαν απ' αυτούς που "θυμήθηκαν" ότι είχαν δικαιώματα, προκάλεσε τελικά σύγχυση. Και όσα εμπόδια ήταν απαραίτητα, ώστε λίγους μήνες μετά το δημοσίευμα, μεσούντος του καλοκαιριού, να εγκατασταθεί επί ημέρες -σύμφωνα με μαρτυρίες ο δράστης, με συνεργείο και εξοπλισμό, -άγνωστο από πού ηλεκτροδοτούσε τις εργασίες- στο φως της ημέρας, μπροστά στα μάτια όλων, δουλεύοντας μεθοδικά με τα εργαλεία των ειδικών, και κατορθώνοντας στο τέλος να ξεσηκώσει τις τοιχογραφίες και να γίνει καπνός, αφήνοντας πίσω του γυμνούς τοίχους.

Εξαφάνισε τις τοιχογραφίες για πολλούς μήνες, ώσπου και πάλι από την ΟΔΟ (φύλλο 248 /26-1-04), να αποκαλυφθεί στην δημοσιότητα η "κλοπή" τους, και να ξεσπάσει ένας καταιγισμός αντιφάσεων, ανακολουθιών, παλινωδιών των εμπλεκόμενων προσώπων και των υπηρεσιών, ιδίως αυτών που ήταν επιφορτισμένες με την προάσπιση των δημόσιων αρχαιολογικών συμφερόντων. Όλα αυτά ενίσχυσαν τις υπόνοιες ότι η "κλοπή" δεν και τόσον ανοργάνωτη, αλλά ίσως να ήταν μια καλά στημένη "δουλειά", με σαφές χρονοδιάγραμμα, το οποίο στο τέλος του, είχε σχεδιασμένο τον εμπρησμό του σπιτιού για να χαθούν τα ίχνη.

'Ολα αυτά ενίσχυσαν τις υπόνοιες πως, το κύκλωμα καπηλείας του ιστορικού παρελθόντος και των αρχαιοκαπήλων της Καστοριάς, που λέγεται ότι αποτελείται από πρόσωπα υπεράνω κάθε υποψίας τα οποία λυμαίνονται την πόλη και τους πόρους της, είχαν στήσει μια επιχείρηση εμπορικής αξίας 1.000.000 ευρώ, σκοπεύοντας να εμπορευτούν λαθραία τα "κλοπιμαία".

Η τότε δημοτική αρχή του κ. Δ. Παπουλίδη, έδειξε ευαισθησία και σχετική ετοιμότητα. Η Καστοριά μάλιστα βρέθηκε στο επίκεντρο των ΜΜΕ και των μεγάλων εφημερίδων σε πανελλήνια εμβέλεια με ρεπορτάζ γεμάτα υπαινιγμούς. Όμως, στο τέλος δεν αποτράπηκε η απόδοση των (όσων και ποιών άραγε;) τοιχογραφιών, υποτίθεται ότι γλύτωσαν από την αρχαιοκαπηλία με την γκρίζα λύση της μεσεγγύησης.

Σήμερα, δυστυχώς, ο Δήμος Καστοριάς με την νέα του διοίκηση του, δεν δείχνει πια κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την τύχη της πολιτιστικής κληρονομιάς του και την διεκδίκησή της. Τα τμήματα που διασώθηκαν, φημολογείται ότι φυλάσσονται από πρόσωπο που ήταν θερμός προεκλογικός υποστηρικτής του συνδυασμού κ. δημάρχου Καστοριάς. Με αποτέλεσμα να γεννιούνται βάσιμες υποψίες ότι η σημερινή δημοτική αρχή του κ. Ι. Τσαμίση δεν θα αποφασίσει να δυσαρεστήσει τα ερείσματά της στην εκλογική της βάση και στην κομματική απειθαρχία.

Η συνέχεια σε όλα αυτά αποδείχθηκε ακόμη πιο οδυνηρή, αφού ελάχιστους μήνες μετά την κλοπή, το αρχοντικό παραδόθηκε στην πυρά (ΟΔΟΣ φύλλο 296 / 24-2-05) από τα χέρια των αδίστακτων τυχαίων εμπρηστών με αποτέλεσμα αδειάσει το οικόπεδο από μια παρουσία που ίσως φάνταζε ενοχλητική.

ΥΓ. Δεν είναι γνωστή ακριβώς από τώρα η δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης, για την οποία εκφράζονται επιφυλάξεις σε σχέση με τις δυνατότητες διελεύκανσής της. Ορισμένοι μάλιστα υποθέτουν ότι το ρητό "ούτε γάτα, ούτε ζημιά" επινοήθηκε ακριβώς για κάτι τέτοιες καταστάσεις που ισοδυναμούν με κηλίδα στην τοπική ιστορία.


Σχετικά κείμενα:

15.10.07

ΟΔΟΣ: Το δαχτυλίδι

Η μετεκλογική συγκυρία που διανύει ο τόπος, λόγω των εσωκομματικών ζυμώσεων που αντιμετωπίζει το ΠαΣοΚ, καταγράφεται σαν μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους στην σύγχρονη πολιτική ιστορία του. Παρά τις συνεχείς ήττες που ακολούθησαν από το 2004, αποδεικνύεται ότι σε πολλά πρώτης γραμμής κομματικά στελέχη, όλα αυτά τα χρόνια, εμπεδώθηκε ως σοσιαλιστικά συνεπής, λογική και αποδεκτή η ιδιοκτησιακή ψυχολογία. Η οποία θέλει εντός του κομματικού αβάτου και σε βάθρο όχι μόνο τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου -σαν να μην υπήρξαν όμως άλλοι συνιδρυτές- αλλά και τους απογόνους του. Προς το παρόν δηλαδή τα παιδιά του και ίσως στο μέλλον τα εγγόνια του. Και το ΠαΣοΚ ως κληρονομική υπόθεση της επώνυμης μεγάλης πολιτικής οικογένειας.

Για αυτή την μερίδα στελεχών όλα τα άλλα, ακόμη και πρόσωπα σαν τον κ. Κ. Σημίτη που διετέλεσε πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠαΣοΚ επί 8 χρόνια πετυχαίνοντας σημαντικές εκλογικές νίκες αλλά και ιδιαίτερα μεγάλους εθνικούς στόχους, θεωρούνται απλώς μεταβατικές-προσωρινές λύσεις επιτροπείας του περίφημου πια "δαχτυλιδιού". Μέχρι να έλθει η ώρα του Γιώργου. Και μετά ίσως του Νίκου, του Αντρίκου (κοκ) οι οποίοι αν και δεν έχουν καμμιά θεσμική νομιμοποίηση στις "δύσκολες" ώρες καλούνται να προβούν σε αυθεντικές ερμηνείες για καταστάσεις και πράγματα που αποτελούν υποθέσεις των κομματικών οργάνων και πολιτικής έρευνας. Πράγματα που δεν συμβαδίζουν με ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και δεν συμβαίνουν αλλού.

Παράλληλα, η κυβέρνηση της ΝΔ, απαλλαγμένη από την σφιχτή αντιπολίτευση που θα είχε αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά στο ΠαΣοΚ, επιτρέπει στον εαυτό της την χρονική σπατάλη και σχεδιάζει ανενόχλητη, χωρίς κανένα άγχος και χωρίς ουσιαστικό έλεγχο τα μεσοπρόθεσμα σχέδιά της. Η κατάσταση αυτή δεν είναι φυσιολογική και δεν κολακεύει την λειτουργία των θεσμών και του πολιτεύματος. Δεσμεύει πολύτιμο χρόνο από τα δύο μεγάλα κόμματα και εκφράζονται ήδη ανησυχίες ότι μπορεί να παραταθεί και μετά την 11η Νοεμβρίου, αν στο ηττημένο στρατόπεδο του ΠαΣοΚ δεν συμμορφωθούν έμπρακτα με το αποτέλεσμα ανάδειξης αρχηγού και προέδρου ΠαΣοΚ Ή αν ο νέος πρόεδρος του ΠαΣοΚ ξεκινήσει τις προγραφές σε βάρος των αντιπάλων. Αλλά αυτά είναι ζητήματα που προσωρινά αναβάλλονται για μετά την 11η Νοεμβρίου.

Ο αντίκτυπος αυτών των γεγονότων στην Καστοριά αναμένεται να είναι ιδιαίτερα εμφανής το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Όχι μόνο επειδή ο αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής του ΠαΣοΚ κ. Φίλιππος Πετσάλνικος έχει συστρατευθεί πανηγυρικά και αναμφίβολα, με τον πιο δημόσιο και κατηγορηματικό τρόπο στο πλευρό του κ. Γιώργου Παπανδρέου (θεωρείται μάλιστα εκ των πιο εμπίστων του), αλλά και επειδή με την ως τώρα στάση, τις δηλώσεις και τοποθετήσεις του έχει καταστήσει σαφές ότι, κατά την γνώμη του, η αμφισβήτηση της ικανότητας του κ. Γ. Παπανδρέου να ηγείται με προοπτική νίκης, αλλά και η πρόσφατη ήττα του κόμματος στις εθνικές εκλογές, οφείλεται (και) στην ενορχηστρωμένη επίθεση που εξαπολύουν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι, δηλαδή στην υπονόμευση του ΠαΣοΚ εκ των ένδον.

Όλα τα ΜΜΕ συμφωνούν ότι ο βουλευτής Καστοριάς, τα δίνει όλα για όλα, με σκοπό να κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές ο κ. Γ. Παπανδρέου με τον οποίο συνδέεται με μακροχρόνια πολιτική και προσωπική φιλία. Πρόκειται ασφαλώς για αναμενόμενη υποστήριξη που χωρίς άλλο είναι δικαιολογημένη και δεν προκαλεί σε κανένα έκπληξη.

Στο πλευρό του κ. Φιλίππου Πετσάλνικου συστρατεύονται κομματικά στελέχη της Καστοριάς που διαβλέπουν ότι σε περίπτωση θεαματικών αλλαγών στο κόμμα, οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να προσδοκούν οφέλη απ' αυτές, επειδή για πολλά-πολλά χρόνια αρκέστηκαν να μείνουν στην σκιά του κ. Φ. Πετσάλνικου. Γι' αυτό προτιμούν την ασφάλεια και θαλπωρή των γνωστών ελαττωμάτων από τα άγνωστα προτερήματα άλλων.

Στην αντίπερα όχθη, στο ΠαΣοΚ της Καστοριάς πίσω από την υποψηφιότητα του κ. Ευαγ. Βενιζέλου έχουν συνταχθεί στελέχη του κινήματος, που με αφορμή την σύγκρουση των κομματικών τιτάνων, βρίσκουν την ευκαιρία να θίξουν το ζήτημα της διαιωνιζόμενης παρουσίας του κ. Φιλίππου Πετσάλνικου και της διαδοχής. Δηλώνουν με ασθμαίνον tempo, αλλά σαφώς πιο ώριμα, σαν από καιρό έτοιμοι ώστε σε περίπτωση εκλογικής επικράτησης του κ. Ε. Βενιζέλου στις 11 Νοεμβρίου να αναλάβουν πρωτοβουλίες για μια ομαλή διαδοχή στον βουλευτικό θώκο στις επόμενες εθνικές εκλογές στον νομό Καστοριάς. Ελπίζοντας ότι θα μπορέσουν έως τότε να συσπειρώσουν το τοπικό κομματικό δυναμικό απέναντι σε μια εξαντλημένη, όπως υπολογίζουν κυβέρνηση της ΝΔ, και διεμβολίζοντες τους μετριοπαθείς δυσαρεστημένους του μεσαίου χώρου στον νομό Καστοριάς. Οι οποίοι είναι γνωστό ότι δεν πρόκειται να υπερψηφίσουν ποτέ ένα κόμμα που δεν αλλάζει εκπροσώπους για 25 χρόνια, ούτε όποιον ανασύρει από το πιο μακρινό παρελθόν της πόλωσης παράγοντες σαν τον κ. Κ. Λαλιώτη και διχαστικά επιχειρήματα του στυλ "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά".

Στον τρίτο πόλο διεκδίκησης της αρχηγίας του ΠαΣοΚ, δηλαδή στον "καλό" κ. Κ. Σκανδαλίδη δηλώνουν ότι είναι έτοιμοι να δείξουν την προτίμησή τους όσοι, ξεχνώντας ότι ψηφίζουν για υποψήφιο πρωθυπουργό και όχι για να κάνουν ασκήσεις θάρρους στο όνομα του "αγνού και άδολου" ΠαΣοΚ, διστάζουν να πάρουν σαφή και ξεκάθαρη θέση μεταξύ των δύο κυρίαρχων μονομάχων, δηλαδή του κ. Γιώργου Παπανδρέου που εκπροσωπεί το "πατριωτικό" ΠαΣοΚ (με την κυριολεκτική έννοια του πατρικού) και του κ. Ευαγγέλου Βενιζέλου, που ακριβώς για το βαρύ επώνυμό του, χωρίς να έχει καμμιά απολύτως συγγένεια με τον Ελευθέριο Βενιζέλο -μοιάζει ως φάρσα και ως βελούδινη εκδίκηση στην δυσωδία της πολιτικής οικογενειοκρατίας που μαστίζει την Ελλάδα. Αφού προέρχεται από την μεσαία αστική τάξη της ελληνικής κοινωνίας και με την πολιτική οξυδέρκεια, τις πνευματικές και σωματικές του διαστάσεις και τις επιστημονικές του περγαμηνές θυμίζει θωρηκτό που προκαλεί φόβους και εμπνέει, μερικές φορές δικαιολογημένα, κατηγορίες για την ασυγκράτητη ευφυΐα του.

Στις 11 Νοεμβρίου, δηλαδή ακριβώς σε ένα μήνα από σήμερα, η Καστοριά θα γιορτάζει την απελευθέρωσή της και την μνήμη του πολιούχου Αγίου Μηνά. Απομένει να διαπιστωθεί αν από τότε, η επέτειος αυτή θα αποτελέσει στο εξής, και το ορόσημο για το νέο ξεκίνημα του ΠαΣοΚ (όποιο κι' αν είναι το αποτέλεσμα της εκλογής) και ο Άγιος Μηνάς θα ανακηρυχθεί ο "Άγιος" του κόμματος και του αρχηγού του, ή αν μετά απ' αυτή την ημέρα θα επισπευσθούν διαδικασίες συρρίκνωσης του ζωτικού πολιτικού χώρου με κίνδυνο να γραφτεί ανάποδα η ιστορία, και το ΠαΣοΚ να γυρίσει ακόμη και σε αυτά εξ ων συνετέθη το 1974. Ψάχνοντας μάταια το δακτυλίδι και τον άρχοντά του.

.
Σχετικά κείμενα
.

ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: Το Ε.Σ.Υ., εμείς και ο Αρχιεπίσκοπος

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, σήμερα απ' όσο ποτέ άλλοτε, έχει οδηγηθεί σε μια κατάσταση ολοκληρωρικής απαξίωσης και αδιαφορίας, με αποτέλεσμα άμεσο, αυτή η κατάσταση να αποβαίνει σε βάρος φυσικά των πολιτών. Η επιδείνωση των προβλημάτων, τα οποία ασφαλώς και υπήρχαν με ευθύνες μάλιστα και των προηγούμενων κυβερνήσεων, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της κυβέρνησης ενδεικτικά για δημιουργία αστικών κέντρων υγείας, για την καθιέρωση του οικογενειακού γιατρού, για την κατάρτιση νέου υγειονομικού χάρτη, την πρόσληψη ιατρικού και ιδιαίτερα νοσηλευτικού προσωπικού, οδηγούν μοιραία στην απαξίωση και ανατροπή του Ε.Σ.Υ. Αν σ αυτά μάλιστα προσθέσουμε την δραματική μείωση των κρατικών χρηματοδοτήσεων, την ανυπαρξία ουσιαστικού ελέγχου στο σύστημα δαπανών και προμηθειών, τις παλιές κτιριακές εγκαταστάσεις σε αρκετά τουλάχιστον δημόσια νοσοκομεία, την εν γένει απαράδεκτη δημοσιοϋπαλλική αντιμετώπιση και νοοτροπία, τότε σαφώς και το Ε.Σ.Υ. νοσεί.

Η καταπολέμηση εξάλλου της κοινωνικής ανισότητας, του αποκλεισμού, της κοινωνικής περιθωριοποίησης, της διασφάλισης για ίση πρόσβαση στην υγεία και την περίθαλψη στους οικονομικά ανήμπορους είναι πράξη πρώτιστα και μόνο εθνική. Η πολιτεία έχει υποχρέωση να παρέχει ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες σε όλους τους πολίτες, ιδιαίτερα μάλιστα σε θέματα κοινωνικής πολιτικής, ιατροφαρμακευτικής κάλυψης και νοσοκομειακής περίθαλψης.
Δεν νοείται διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης, με κριτήρια κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, θέσης και ιδιότητας. Δεν επιτρέπεται και αυτό θα πρέπει να σταματήσει για να υπάρχει, η ξέχωρη αντιμετώπιση με βάση τα ασφαλιστικά ταμεία, στην ασθένεια και στην υγεία.

Ένα δημόσιο βιώσιμο σύστημα υγείας που "θα παρέχει υπηρεσίες υγείας και φροντίδας για όλους και για τον καθένα χωριστά" εάν δεν μεριμνήσει για την ανύψωση και βελτίωση ακριβώς της ποιότητας νοσηλείας και αντιμετώπισης, τότε μοιραία αλλά και σκόπιμα ενδεχομένως ίσως οδηγήσει στην υπερδιόγκωση του ιδιωτικού τομέα υγείας. Με μοιραία φυσικά και την σύγκριση, η οποία φυσικά και δεν ευνοεί τα δημόσια νοσοκομεία. Εάν μάλιστα τα ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα λειτουργούν κατά το πρότυπο γνωστού ιατρικού κέντρου στη Βόρεια Ελλάδα τότε γίνεται αντιληπτό ότι το εθνικό σύστημα έχει δρόμο μακρύ για να διανύσει.

Στην ελληνική πραγματικότητα αλλά και στην μικρή τοπική κοινωνία, κανένας φυσικά δεν θα ήθελε για να γίνει δημόσιος περιφερόμενος περιηγητής του προσωπικού η οικογενειακού προβλήματος του, για λόγους φυσικά που σχέση έχουν να κάνουν με την αξιοπρέπεια και όχι μόνο, που οδηγούν στην αποσιώπηση η και στην παραδεκτή ανοχή. Όμως η αποσιώπηση για φανερά και προκλητικά στη συμπεριφορά περιστατικά που καταδεικνύουν την άνιση αντιμετώπιση, κάτω μάλιστα από την επαπειλούμενη "θεία" απειλή, είναι πράξη συνένοχης σιωπής.

Η περίπτωση μάλιστα του προβλήματος της υγείας του Αρχιεπισκόπου της Ελληνικής Εκκλησίας είναι χαρακτηριστική, του φόβου και της πολιτικής επιρροής που η εκκλησία ασκεί σε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ποιος έλληνας πολίτης στ' αλήθεια θα μπορούσε να τύχει αυτής της ευνοϊκής αντιμετώπισης του Αρχιεπισκόπου; Ποια κουστωδία πολυάριθμη "συνοδική" και συνοδεύουσα θα ακολουθούσε τον ασθενή σ' αυτό το μακρινό ταξίδι στο Μαϊάμι; Πόσα παιδιά νέοι άνθρωποι κατά πολύ νεώτεροι της ηλικίας του Αρχιεπισκόπου έχουν χάσει τη ζωή τους, είτε επειδή κάποιοι τραπεζικοί λογαριασμοί δεν ξεμπλοκαρίστηκαν, είτε επειδή δεν ήξεραν λόγω ηλικίας ή δεν ήθελαν λόγω συνειδητοποιημένης ηθικής συμπεριφοράς, να αναρωτηθούν "γιατί αυτό να συμβεί σε μένα;". Λες και έπρεπε να συμβεί σε όλους τους άλλους, σε όλους εμάς.

Πόσοι στ’ αλήθεια ασθενείς σήμερα από καρκίνο δίνουν τον δικό τους αγώνα με αξιοπρέπεια και αληθινή χριστιανική αντίληψη για τον συνάνθρωπο, και την ίση αντιμετώπιση; Χωρίς την τηλεοπτική μάλιστα προβολή και υπερβολή του αυτονόητου που είναι η καλή ψυχολογία, η προσωπική υπέρβαση και το προσωπικό θάρρος.

Υπάρχει θέμα, είναι ζήτημα αυτό. Ο επικεφαλής της Ελληνικής Εκκλησίας κατά μείζονα λόγο σ αυτή την ηλικία, χωρίς να γίνεται φυσικά λόγος στην οικονομική επιβάρυνση από όπου κι αν αυτή προέρχεται, δημόσια τουλάχιστο θα έπρεπε να είναι συνεπής με τα κηρύγματα και την χριστιανική αντίληψη για την μεταθανάτια ζωή. Στα δεξιά του Κυρίου και μετά από τον μάταιο τούτο κόσμο και όχι φυσικά και κατ εξαίρεση παρακάμπτοντας η και προσπερνώντας από τα δεξιά εν ζωή, πράξη και παράβαση ανεπίτρεπτη και επικίνδυνη, όλους τους ασθενείς.

Η ασθένεια είναι όντως μια προσωπική βιωματική κατάσταση, αρκεί από την πολιτεία να αντιμετωπίζεται ισότιμα και η θεραπεία της να αποτελεί μέριμνα για μείωση των δαπανών του οικογενειακού προϋπολογισμού, ενταγμένη μέσα στην κοινωνική αντίληψη, πως η υγεία είναι και πρέπει να αποτελεί κοινωνικό αγαθό για όλους.



Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

13.10.07

ΟΔΟΣ: Σκιές

Ένσταση κατά του κύρους της εκλογής (εκλογιμότητας) της βουλευτού Καστοριάς κ. Βίβιαν Μπουζάλη άσκησε την τελευταία ημέρα της 15νθήμερης προθεσμίας, στο αρμόδιο εκλογοδικείο ο τ. βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Καστοριά κ. Ανέστης Αγγελής που διεκδικούσε την επανεκλογή του στις τελευταίες εκλογές. Η ένσταση βασίζεται στον ισχυρισμό ότι η κ. Μπουζάλη πριν τις εκλογές δεν παραιτήθηκε εγκαίρως κατά την άποψη του κ. Α. Αγγελή από θέση συμβούλου που διατηρούσε στα ΕΛΤΑ. Απομένει να διερευνηθεί δικαστικά αν πράγματι έτσι είναι.

Είναι η πρώτη φορά που οι εκλογές της Καστοριάς οδηγούνται στο Εκλογοδικείο. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της ένστασης, είναι προφανές ότι επί της ουσίας, τόσο λόγω της σχετικά μικρής διαφοράς σταυρών προτίμησης μεταξύ της πρώτης και του δευτέρου, που πάντως δεν αναιρεί το αποτέλεσμα, όσο (και κυρίως γι' αυτό), λόγω της κάπως απότομης πολιτικής προσγείωσης (ή μήπως απογείωσης;) της νέας βουλευτού που εξελίχθηκε στα τοπικά κομματικά πράγματα αλματωδώς, ορισμένοι στην τοπική της Νέα Δημοκρατία, και εν προκειμένω στο επιτελείο του κ. Ανέστη Αγγελή, αμφισβητούν στοιχεία της ουσιαστικής νομιμοποίησης της αντιπάλου τους. Και αυτό είναι κάτι σοβαρό που προδιαγράφει εντάσεις.

Σαφές είναι πάντως ότι, τέτοιου είδους καταστάσεις σκιάζουν την έναρξη της βουλευτικής σταδιοδρομίας της κ. Β. Μπουζάλη, η οποία δεν δείχνει να προβληματίζεται για την πολύπλευρη κριτική που διατυπώνεται σχετικά με την ταχύτητα της εξέλιξής της, αν και θα έπρεπε να είναι επηρεασμένη από τα δημοκρατικά ήθη των ΗΠΑ, στις οποίες η προαγωγή των πολιτικών και η υποψηφιότητά τους προϋποθέτει μακροχρόνια βάσανο και εκτενή κοινωνικό και κομματικό έλεγχο.

Ίσως να μην είχε χρόνο -λόγω των σπουδών της- να επηρεαστεί από το πολιτικό σύστημα της χώρας στην οποία «συγκαταλέχθηκε» (όπως η ίδια ισχυρίζεται στο βιογραφικό της) ως μια από τις «2.000 πιο πετυχημένες γυναίκες των ΗΠΑ». Αλλά εκεί η ζωή των δημοσίων προσώπων και ειδικά των πολιτικών την προεκλογική περίοδο, περνά από το μικροσκόπιο. Ενώ αντίθετα, εδώ, προτιμήθηκαν εναλλακτικές λύσεις που δεν είναι άγνωστες στην Εγγύς, αλλά και στην Μέση Ανατολή.

Για την ΟΔΟ αποτελεί τεκμήριο έλλειψης πολιτικής παιδείας, ή απλώς απειρίας, το γεγονός ότι από το περιβάλλον της νέας βουλευτού (η οποία έχει αναλάβει με δεσμεύσεις της πολλές υποχρεώσεις έναντι του νομού) συνεχίζουν σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες να εκτοξεύονται απειλές για δικαστικά μέτρα σε βάρος της εφημερίδας, με αφορμή τα προεκλογικά σχόλια σε σχέση με την προέλευση του πτυχίου ΜΒΑ, στα οποία δυστυχώς δεν απάντησε μέχρι τώρα.

12.10.07

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Η άγνωστη ιστορία μιας οικογένειας μακεδονομάχων

Στα χρόνια του μακεδονικού αγώνα σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου από τα σύνορα της χώρας μας με την Αλβανία (20 χλμ ΒΔ της πόλης της Καστοριάς), υπήρχε ένα χωριό που σήμερα δεν υπάρχει πια. Τότε λεγόταν Λαμπάνιτσα, αργότερα ονομάστηκε Άι-Δημήτρης. Από το χωριό αυτό καταγόταν η οικογένεια Γούλιου, που ένα σωρό μέλη της έγιναν μάρτυρες του μακεδονικού αγώνα και μακεδονομάχοι. Καθώς η ιστορία της ηρωικής αυτής οικογένειας δεν είναι τόσο γνωστή σ' εμάς τους σημερινούς κατοίκους της περιοχής Καστοριάς, ας ταξιδέψουμε στον Άϊ-Δημήτρη, που σήμερα δεν υπάρχει πια, και ας τους γνωρίσουμε όσο μπορούμε καλύτερα, για να τους τιμήσουμε με τον τρόπο αυτό όσο τους αξίζει.

Όταν ο Γερμανός Καραβαγγέλης, ο ηρωικός δεσπότης της Καστοριάς που ήρθε εδώ το 1900, έμαθε ότι τον Άϊ-Δημήτρη είχαν στείλει οι Βούλγαροι δικό τους δάσκαλο και παπά, κάλεσε το Γιώργο Γούλιο, που καταγόταν από το χωριό και ήταν ήδη μυημένος στον μακ. αγώνα, και τον χειροτόνησε ιερέα στην Καστοριά.
Ο Γ. Γούλιος καταγόταν από την κοντινή περιοχή της Βορείου Ηπείρου. Πριν μυηθεί στον μακ. αγώνα ζούσε στην Αθήνα με την πατρική του οικογένεια, μέλη της οποίας ήταν, εκτός από τους γονείς του, 9 αδέρφια και μία αδερφή. Τα περισσότερα από τα αδέρφια ήταν χτίστες που με τη δουλειά τους είχαν καταφέρει να αποκτήσουν μεγάλη περιουσία στην Αθήνα, όμως η αγάπη για τη Μακεδονία που στέναζε από τη σκλαβιά έφερε πίσω στον τόπο καταγωγής τους το Γεώργιο, την αδερφή του και τα περισσότερα από τα αδέρφια του.

Ο Γ. Γούλιος ήταν ο πρώτος ιερέας που χειροτόνησε ο επίσκοπος Γερμανός, που τον τίμησε με το δικό του όνομα. Ο παπα-Γερμανός, λοιπόν, επέστρεψε στο χωριό του, τον Άγιο Δημήτριο κι αφοσιώθηκε στη δύσκολη αποστολή του να εξουδετερώσει την επίδραση του παπά και του δασκάλου που είχαν στείλει οι Βούλγαροι εκεί. Σαν τον επίσκοπό του και ο ίδιος κουβαλούσε κάτω από τα ράσα του τις πιστόλες του και λέγεται πως όταν λειτουργούσε στην εκκλησία του χωριού του τις είχε πάνω στην Αγία Τράπεζα. Μια Κυριακή μάλιστα, όταν στην ώρα της θ. λειτουργίας εμφανίστηκαν βούλγαροι καβαλάρηδες κι ανέβηκαν στο νάρθηκα της εκκλησίας με τ' άλογά τους, ο παπα-Γερμανός άρπαξε τις πιστόλες και φορώντας τα ιερά άμφια, βγήκε έξω και με τις πιστόλες του τους τρόμαξε και τους έδιωξε μακριά.
Ο παπα-Γερμανός δε δρούσε μονάχα στο χωριό του, αλλά λειτουργούσε συχνά και σε άλλα χωριά της ευρύτερης περιοχής της Καστοριάς, εμψύχωνε τους Έλληνες, που πιέζονταν αφόρητα από τους κομιτατζήδες, συγκέντρωνε πληροφορίες για τη δράση και τα σχέδιά τους. Είχε σταλεί μάλιστα από το δεσπότη του στο Σκλήθρο για να διώξει κι από κει το βούλγαρο παπά και δάσκαλο και τα κατάφερε. Σ' αυτόν αναφέρεται ο οπλαρχηγός Γεώργιος Δικώνυμος Μακρής στα απομνημονεύματά του και λέει ότι όταν ανέβηκε στη Μακεδονία συνάντησε στο Κωσταράζι τον πρωτοσύγκελο του δεσπότη Καστοριάς παπα-Γερμανού και του χάρισε ένα περίστροφο "μάουζερ" και 80 φυσέκια (υπήρξε και πρωτοσύγκελος της Ι. Μητρόπολης για κάποιο χρονικό διάστημα).

Στο σπίτι του παπα-Γερμανού ακόμα, ξενυχτούσε συχνά ο πολύ αγαπητός ντόπιος μακεδονομάχος καπετάν-Κώττας, ο Βάρδας, ο Λιούμπης κ.ά. αγωνιστές. Η μεγαλύτερη μάλιστα από τις 4 κόρες του ιερέα Ευτέρπη έλεγε πως ο καπετάν-Κώττας, που δεν μπορούσε να μιλήσει ελληνικά, συνήθιζε να λέει: "Το καρδιά ελληνικό, αλλά το άτιμο το γλώσσα ντεν μπορεί". Στην κατηγορία δε των ξενόφωνων Μακεδόνων που διώκονταν αγριότερα από τους Βουλγάρους, οι οποίοι πίστευαν πως θα τους έπαιρναν με το μέρος τους ευκολότερα, ανήκε και η παπαδιά του παπα-Γερμανού.

Η πίεση στον παπα-Γερμανό να εγκαταλείψει το πατριαρχείο και τον ελληνικό και να γίνει ιερέας της βουλγαρικής εξαρχίας, ήταν συνεχής και ασφυκτική. Δεν έλειπαν και οι απειλές κατά της ζωής και της οικογένειάς του. Μια φορά μάλιστα ο Τσακαλάρωφ, αρχηγός των κομιτατζήδων της περιοχής της Καστοριάς, τον επισκέφτηκε με το απόσπασμά του στην εκκλησιά του, τον ανάγκασε να τον ακολουθήσει έξω από το χωριό και άρχισε πάλι να τον πιέζει και να τον απειλεί. Ο ιερέας σώθηκε από τα χέρια τους, επειδή η κόρη του Ευτέρπη που είχε μεταφέρει κατ' εντολή του πατέρα της τη θ. κοινωνία στο σπίτι τους είχε ακολουθήσει και παρακολουθήσει αυτά που συνέβαιναν στον πατέρα της. Ντροπιασμένοι μπρος στα μάτια του μικρού κοριτσιού, μόλις το αντιλήφθηκαν, τον ελευθέρωσαν και τον άφησαν να επιστρέψει στο χωριό του.
Μετά το περιστατικό αυτό ο Καραβαγγέλης τον πήρε μαζί του στην Καστοριά. Ακριβώς τότε ήταν που το μίσος των κομιτατζήδων στράφηκε προς τα αδέρφια του. Ξέσπασαν πρώτα πάνω στην μονάκριβη αδερφή του Σταφυλιά, την οποία έπιασαν και βασάνισαν φριχτά, πιέζοντάς την να αποκηρύξει Ελλάδα και πατριαρχείο και να προσχωρήσει στο βουλγαρικό κομιτάτο. Πίστευαν πως αν άλλαζαν την πίστη της Σταφυλιάς, θα προωθούνταν η προπαγάνδα τους κατά των Ελλήνων. Η γυναίκα όμως απάντησε στα βασανιστήρια με καρδιά και συμπεριφορά απαράμιλλης ηρωίδας του ελληνικού έθνους, ξεστομίζοντας τα περήφανα και ηρωικά λόγια: "Ελληνίδα γεννήθηκα και Ελληνίδα θα πεθάνω, μη χάνετε το χρόνο σας".

Οι βούλγαροι βασανιστές της έβγαλαν πρώτα τα νύχια των χεριών της. Εκείνη τότε άρπαξε τον έναν τους από το μουστάκι και του ξερίζωσε ένα κομμάτι. Τότε αυτοί της έκοψαν το ένα χέρι από τον καρπό. Ενώ το αίμα έτρεχε ασταμάτητα, εκείνη έσκυψε, το πήρε και το έβαλε στον κόρφο της. Πριν χάσει τις αισθήσεις της, οι κομιτατζήδες την αποτελείωσαν με δεκάδες μαχαιριές και μετά έριξαν το σώμα της σε ένα πηγάδι.

Λίγο καιρό μετά ο Κραβαγγέλης πληροφορήθηκε ότι δύο αδέρφια του παπα-Γερμανού που ζούσαν στο διπλανό χωριό Ιεροπηγή και δούλευαν στα γύρω χωριά ως χτίστες κινδύνευαν επίσης από τους Βουλγάρους. Τότε ο παπα-Γερμανός κατ' εντολήν του δεσπότη του ντύθηκε Τούρκος, πήρε τούρκους στρατιώτες μαζί του και πήγε να βρει τα αδέρφια του, για να τους φέρει με τις οικογένειές τους στην Καστοριά. "Για χάρη σας έγινα Τούρκος" τους είπε όταν πλησιάζοντας στην Ιεροπηγή, τους είδε να δουλεύουν σε μία οικοδομή. Δυστυχώς, όμως, τα αδέρφια του, πιστεύοντας πως επειδή δεν έβλαψαν κανέναν δε θα τους έβλαπτε κανείς και υποτιμώντας τον κίνδυνο, δεν άκουσαν τον αδερφό τους και αρνήθηκαν να φύγουν από το χωριό. Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι Βούλγαροι έπιασαν τα δύο αδέρφια του παπα-Γερμανού και τους οδήγησαν σε μια χαράδρα έξω από το χωριό. Η γυναίκα του ενός τους ακολούθησε κρυφά και είδε τους κομιτατζήδες να τους σφάζουν με εκατοντάδες μαχαιριές. Σφίγγοντας την καρδιά της, γύρισε στο χωριό και με τη συννυφάδα της έθαψαν πρόχειρα τους άντρες τους χωρίς τιμές και ιερέα.

Ο παπα-Γερμανός με τους αδερφούς Γούλιου και το Ναούμ Δημητριάδη, αποτέλεσαν τον πρώτο πυρήνα ελληνικής αντίστασης στον Άγιο Δημήτριο. Κι όταν ο μακ. αγώνας τελείωσε κι η Μακεδονία ελευθερώθηκε, οι Βούλγαροι δεν ξέχασαν τον παπα-Γερμανό, που είχε επιστρέψει στα ιερατικά του καθήκοντα στον Άϊ-Δημήτρη. Στα 1917 τον κατηγόρησαν μαζί με δύο φίλους τους αλβανούς μπέηδες της περιοχής και στη δίκη που ακολούθησε, χάρη στις καταθέσεις σλαβόφρονων ψευδομαρτύρων, καταδικάστηκαν αρχικά σε θάνατο και τελικά σε εξορία και καταναγκαστικά έργα στις γαλλικές αποικίες της μακρινής δυτ. Αφρικής, ποινή που συνοδευόταν και από δήμευση της κινητής τους περιουσίας.

Για 4 χρόνια έζησε εξόριστος, σαν άλλος κόμης Μοντεχρήστος, ελπίζοντας στην αθώωσή του και στην επιστροφή του στην πατρίδα. Αλλ' όταν ήρθε η στιγμή, η αγαθή του προαίρεση (δάνεισε τα χρήματα των εισιτηρίων του, που η οικογένειά του έστειλε πουλώντας την ακίνητη περιουσία τους στην Αθήνα, σε κάποιον έλληνα μετανάστη που αρνήθηκε και ότι τα έλαβε ποτέ και δεν του τα επέστρεψε) και πέθανε στον τόπο της εξορίας του 3 μέρες πριν περάσει το πλοίο για την Ευρώπη, ένα πλοίο που περνούσε από κει κάθε 3 μήνες και που θα έφερνε πίσω τους φίλους του, μα όχι τον ίδιο.

Οι 4 κόρες του παπα-Γερμανού κι ο γιος του Σταύρος έμαθαν τα τραγικά νέα από τους αλβανούς φίλους του, που είχαν φυσικά φροντίσει για την ταφή του. Μα τα βάσανα της οικογένειας δεν έλεγαν να τελειώσουν. Ο γιος του Σταύρος που το επώνυμό του έγινε Παπαγερμανός, πολέμησε ως εθελοντής στην Μακεδονία το 1912 και παρέμεινε ως αξιωματικός στον ελληνικό στρατό. Λόγω τραυμάτων αποστρατεύτηκε μετά το τέλος των γεγονότων της μικρασιατικής καταστροφής, αλλά στον πόλεμο του '40 ξαναπολέμησε ως εθελοντής. Τότε οι σλαβόφρονες που δεν ξεχνούσαν τη δράση της οικογένειας, τον κατέδιδαν συνέχεια στους κατακτητές, οι οποίοι τον χτυπούσαν και τον έστελναν από τη μια φυλακή στην άλλη, ώσπου το 1942 τον παρέδωσαν στους κομιτατζήδες κι εκείνοι τον έδερναν επί μία εβδομάδα στο αρχηγείο τους στο Άργος Ορεστικό. Είδαν κι έπαθαν οι δικοί του να τον συνεφέρουν από τον άγριο ξυλοδαρμό.

Ο Σταύρος Παπαγερμανός πέθανε ήσυχα σε ηλικία 94 χρονών, το 1985, στην Καστοριά. Προσωπικά, όμως, δε θα ησύχαζα, αν δεν δημοσιοποιούσα την ιστορία της ηρωικής αυτής οικογένειας των μακεδονομάχων, μιαν ιστορία που θα 'πρεπε να ξέρει κάθε Καστοριανός που αγαπά αληθινά τον τόπο.

Τελειώνοντας, κοιτάζω και πάλι τα χαρτιά μου. Σε μια κατάσταση με ονόματα καστοριανών μακεδονομάχων διαβάζω μόλις δύο ονόματα της οικογένειας: καπετάν Γούλιος και Πέτρος Γούλιος. Σήμερα, χάρη στην προθυμότατη ανταπόκριση των εγγονών του παπα-Γερμανού, γνωρίζω περισσότερα πράγματα. Ο καπετάν Γούλιος (η πληροφορία προέρχεται από τον εγγονό του με το ίδιο ακριβώς ονοματεπώνυμο) είναι ο καπετάν Ανδρέας Γούλιος κι ο Πέτρος είναι το ένα από τα δύο αδέρφια του ιερέα που θανατώθηκαν από τους βουλγάρους κομιτατζήδες όπως περιγράψαμε παραπάνω. Το όνομα του ήρωα ιερέα δεν το είχα συναντήσει ως τώρα σε καταλόγους ιερέων που αγωνίστηκαν στη διάρκεια του μακ. αγώνα. Ούτε το όνομα της ηρωίδας Σταφυλίας Γούλιου σε καταλόγους γυναικών που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Τους γνώρισα πρόσφατα χάρη στο βιβλίο του Ι. Μπουγγά "Η φωνή της Ειρήνης", όπου η κ. Ειρήνη Δαμοπούλου μιλά για τον ήρωα παππού της και χάρη στο σχετικό κείμενο του κ. Λαζάρου Παπαγερμανού -γιου του Σταύρου- το δημοσιευμένο στο περιοδικό "Μακεδονική Ζωή" (Ιούλιος 1989, τ.278), το οποίο μου παραχωρήθηκε ολοπρόθυμα από τον ίδιο.

Ευχαριστώ θερμά τους άξιους απογόνους των ηρώων της οικογένειας για τα στοιχεία που μου έδωσαν, στοιχεία στα οποία βασίζεται εξ ολοκλήρου το κείμενο αυτό. Τους ευχαριστώ και τους συγχαίρω και γιατί κρατούν μέσα τους άσβεστη τη μνήμη των προγόνων τους και γιατί πάλεψαν να κάνουν γνωστή την ιστορία τους και στους άλλους. Φαίνεται πως αυτοί ξέρουν πολύ καλά πως η μνήμη είναι η μόνη περιουσία που έχει ο καθένας μας ξεχωριστά ως άτομο, αλλά και όλοι μαζί ως λαός.

10.10.07

ΟΔΟΣ: Μειδίαμα κατανυκτικής θλίψης

Η περασμένη εβδομάδα καταγράφεται στην τρέχουσα δημοτική ιστορία, για την ιδιορρυθμία της. Για σωρευμένες πράξεις ευτελισμού της σκληρής πραγματικότητας, η οποία απέδειξε ότι το ΚεΒυΤ (Κέντρο Βυζαντινών Τεχνών) της ΔηΠΕΚα (Δημοτικής Πολιτιστικής Επιχείρησης Καστοριάς) που συντηρεί για πολλά χρόνια αγόγγυστα το δημόσιο και δημοτικό χρήμα, παρέμεινε επιεικώς, μια ιστορία ελάχιστων ανθρώπων. Που στοίχισε δυσανάλογα και αδικαιολόγητα χρηματικά κόστη, και το κυριότερο, δεν έγινε ποτέ τμήμα της κοινωνικής κατάστασης, ούτε βρήκε το παραμικρό αντίκρισμα στον λαό της Καστοριάς.

Αδιάψευστη απόδειξη, το γεγονός ότι επί τόσες ημέρες (μονοπωλιακού) ραδιοτηλεοπτικού βομβαρδισμού, δεν παρουσιάστηκε στα κάθε λογής παράθυρα, ούτε ένας -ούτε ένας- συμπολίτης που να μην σχετίζεται με την πλευρά του προβλήματος, για να υποστηρίξει τις απόψεις των ελάχιστων υποστηρικτών της σχολής μουσικών οργάνων που αποτελεί την αποκλειστική δραστηριότητα του ΚεΒυΤ. Την πραγματικότητα αυτή όμως, αρνούνται να αποδεχθούν οι άμεσα εμπλεκόμενοι και οι ελάχιστοι υποστηρικτές τους, που συγκροτούν ένα σαφώς προσδιορισμένο κύκλο προσώπων.

Αλλά η περασμένη εβδομάδα καταγράφεται και για απόπειρες πρόκλησης πανικού και ανησυχίας στους ιθύνοντες του Δήμου Καστοριάς, και της ΔηΠΕΚα, και έμμεσα στους δημότες της Καστοριάς, με δήθεν απειλές για λήψη δικαστικών αντίμετρων μεγάλου οικονομικού κόστους και ποινών (τι κάνουν οι άνθρωποι όταν η πολιτιστική τους προσφορά είναι ασυγκράτητη), τις οποίες και προδικάζουν ως δεδομένες και κραδαίνουν σε βάρος του Δήμου Καστοριάς. Για τις ύβρεις και τους σαρκασμούς στην κριτική που διατυπώνεται και σε όσους διαφωνούν μαζί τους.

Φυσικά, μια θέση στο επίκεντρο αυτής της επικαιρότητας ανήκε στην ΟΔΟ, μετά την δριμμεία επίθεση που δέχτηκε από τους άμβωνες των τελευταίων συμβάντων από τον τέως(*) καλλιτεχνικό διευθυντή της ΔηΠΕΚα, κ. Αθανάσιο Χατζηζαμάνη, υποψήφιο δήμαρχο του Δήμου Ίωνα Δραγούμη στις τελευταίες εκλογές, με σχήμα του ευρύτερου αριστερού κοινωνικού χώρου, και πρόσφατα υποψήφιου βουλευτή του νομού Καστοριάς με το ΣυΡιζΑ.

Η εφημερίδα αντιπαρέρχεται με απάθεια τους χαρακτηρισμούς, και τις απειλές του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή, από τον οποίο η κοινή γνώμη της Καστοριάς μάταια περίμενε επί δέκα χρόνια απτό καλλιτεχνικό και πολιτιστικό έργο, μετρήσιμο και θετικό. Επαρκές για το χρονικό, πολιτικό και οικονομικό κόστος της ΔηΠΕΚα, καθώς και για τις παχυλές αντιμισθίες και αποζημώσεις.

Και από τον οποίο -με την ιδιότητα του πολιτευτή της Αριστεράς- θα προσδοκούσε ένα σαφώς διαφορετικό στίγμα απ' αυτό που κάθε φορά επιδεικνύει, μιλώντας δημοσίως σχεδόν πάντοτε για τέτοια ζητήματα και προκαλώντας ένα είδος ασχημάτιστου "δέους".

Διότι διαφορετικά, η ΟΔΟΣ θα έκανε την χάρη σε όσους κρύβουν κάτω από ένα προσωπείο απειλών και απόλυτων απόψεων τις ενδεχομένως σπουδαίες -αλλά σίγουρα αφανείς- καλλιτεχνικές, πολιτισμικές και πολιτιστικές και ιδεολογικοπολιτικές ευαισθησίες τους, να προσωποποιήσουν το ζήτημα.

Ποια συζήτηση -έστω και σε επίπεδο αντιπαράθεσης- μπορεί να γίνει με οποιονδήποτε δεν αντέχει την κριτική και διαρκώς απειλεί με μηνύσεις; Ποια συζήτηση μπορεί να έχει αποτέλεσμα με παράγοντες που επί τόσες ημέρες δεν ακούστηκε να πουν ούτε μια φορά "ναι μπορεί να κάναμε και κάποια λάθη", "Ίσως μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα αυτά τα δέκα (10) χρόνια;".... Για ανθρώπους που μιλούσαν και διεκδικούσαν απλώς τις απολαβές τους;

Η εφημερίδα αυτή έχει αποδείξει ότι κριτικά, στέκεται αυστηρά απέναντι στην δημοτική αρχή. Όμως στην περίπτωση αυτή ΔηΠΕΚα και Δήμος Καστοριάς παίρνουν -επιτέλους- τις σωστές αποφάσεις. Πρέπει να λάβουν ριζικές αποφάσεις και να απαλλάξουν την πόλη της Καστοριάς από κάθε τι το οποίο, όχι μόνο διαστρέβλωσε το παραδοσιακό πολιτιστικό στίγμα της Καστοριάς -που παλινωδεί διαρκώς μεταξύ των χάλκινων πνευστών, του ούτι, του μπαγλαμά και άλλων ραθύμων εγχόρδων του νιρβάνα της Μέσης Ανατολής, και του ακόμη πιο πέρα, αλλά και από όσα ενώ στοιχίζουν πανάκριβα δεν αποφέρουν πολιτιστικά ή άλλα οφέλη στην Καστοριά.

Ενώ αντίθετα λειτουργούν αποδεδειγμένα ως αντίβαρο, ως βαρίδιο, και ως ψευδοπολιτισμός, αποπροσανατολίζοντας Δήμο και δημότες, και λειτουργώντας ως πρόσχημα πολιτισμού, που απορροφά όλη την σχετική δραστηριότητα των πολιτικών παραγόντων του Δήμου, καθώς και όλα τα διαθέσιμα οικονομικά μέσα.

Η Καστοριά πλήρωσε την σκληρή αυτή αλήθεια στα 10-12 χρόνια της περασμένης δημαρχίας του κ. Δ. Παπουλίδη, και δεν μπορεί να αντέξει άλλο. Τα περί διαχειριστικών αποστημάτων που υπαινίσσονται στην ΔηΠΕΚα και τον Δήμο Καστοριάς, τα γνωρίζουν οι ίδιοι καλλίτερα, και είναι προτιμότερο να τα αποκαλύψουν, για να μην γίνονται με την αποσιώπηση συνένοχοί τους. Αν πράγματι συνέβησαν όσα διαδίδονται.

Την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος της ΔηΠΕΚα κ. Ν. Μπαλιάκας (δημοτικός σύμβουλος) επέδειξε παρρησία και αξιοπρέπεια. Τόλμη και ειλικρίνεια, αλλά και ρεαλισμό. Εξέφρασε αξιόπιστα, όχι μόνο την αφηρημένη κοινή γνώμη, αλλά ιδίως τους ανθρώπους της γενιάς του, και όσους έχουν πολιτιστικά ενδιαφέροντα, μια και ο ίδιος είναι μέλος αυτής της ισχνής κοινότητας πολιτών της Καστοριάς με πολιτιστικές ευαισθησίες -έστω και αν δεν συμφωνεί κανείς πάντα μαζί τους. Για τον λόγο αυτό, και οι επιθέσεις που έγιναν μέσω ραδιοτηλεοπτικών μέσων στον ίδιο και τον Δήμο Καστοριάς, έλαβαν αυτόν τον ενορχηστρωμένο και σκηνοθετημένο χαρακτήρα απ' αυτούς που αντί για τις ριζικές λύσεις, προτείνουν τις "σύρριζες".

Αλλά ο ίδιος άντεξε τους φραστικούς προπηλακισμούς και τις πιέσεις, που ξάφνιασαν για την έντασή τους, για την προέλευσή τους -από ανθρώπους που κινούνται στον χώρο της διαλεκτικής και προοδευτικής Αριστεράς. Άντεξε στις αστείες και αστήρικτες απειλές, της εισαγγελικής και δικαστικής δημοκρατίας, που εκτοξεύτηκαν απ' όλους για να πειθαναγκάσουν τους αμφισβητίες να ενδώσουν στα πολιτιστικά μεγαλουργήματα που πέτυχαν τόσα χρόνια, όσοι έχασαν τον έλεγχο των λόγων και των επιχειρημάτων τους, και περιφέρουν από μικρόφωνα και κάμερες τις "αξιώσεις" τους σε αντιμισθίες, ξενοδοχεία, ταξίδια, ενοίκια, τροφεία, βενζίνες και αποζημιώσεις. Μπερδεύοντας τον πολιτισμό με τις μηνύσεις και τις αγωγές.

Και προξενώντας μειδίαμα κατανυκτικής θλίψης, σε όσους εκείνα τα βράδια, νύσταζαν από νωρίς, αλλά ήθελαν και κάτι να τους νυστάξει περισσότερο, πριν αποκοιμηθούν αποκαμωμένοι από τα "εν ονόματι του νόμου" που άκουσαν.



ΥΓ. Φυσικά, για την ΟΔΟ δεν είναι τώρα σε πρώτη προτεραιότητα να τοποθετηθεί για την "ποιότητα" των πολιτιστικών μονοπωλίων σε ούτια και μπαγλαμάδες.


(*) Από την ΔηΠΕΚα έχει γίνει γνωστό ότι ο κ. Χατζηζαμάνης έχει απομακρυνθεί από την επιχείρηση από την περασμένη Άνοιξη, και ο ίδιος έχει στραφεί με αγωγή εναντίον της -ουσιαστικά εναντίον του Δήμου Καστοριάς- και ζητεί να του καταβληθούν ούτε λίγο ούτε πολύ 57.000 και πλέον ευρώ.

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ: Συμβολή στο δημόσιο διάλογο για το βιβλίο της ιστορίας της στ' δημοτικού

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι μια πρώτη παρουσίαση του υπό έκδοση βιβλίου του κ. Ν. Δασκαλάκη με το ίδιο θέμα. Παραδόθηκε στα γραφεία της ΟΔΟΥ πριν την απόφαση του υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων να αποσύρει το βιβλίο της ιστορίας της στ' δημοτικού.


Εδώ και μερικούς μήνες η κοινωνία μας παρακολουθεί έναν έντονο διάλογο και μια ζωηρή αντιμαχία με θέμα την εκπαίδευση με αφορμή την έκδοση και κυκλοφορία του υπέρτιτλου βιβλίου.
Κάθε βιβλίο που κυκλοφορεί υπόκειται σε κάποια κριτική των ειδικών και των μη ειδικών και γενικά του αναγνωστικού κοινού και φυσικό είναι να έχει τους θιασώτες και τους επικριτές και τούτο, γιατί συγγραφείς, κριτές, αναγνώστες, γενικά κάθε άνθρωπος έχει και τις απόψεις του για κάθε θέμα ανάλογα με τα ιδεολογήματά του, τη γενικότερη συγκρότηση του και τις καταβολές του.
Όπως και αν έχει αυτή η διαδικασία, καταλήγει προς το καλό του βιβλίου, προς τη βελτίωσή του, πολύ περισσότερο για ένα βιβλίο Ιστορίας και προπάντων για ένα σχολικό εγχειρίδιο (από την εισαγωγή).

Στο διάλογο αυτό αποφάσισα να πάρω μέρος και εγώ με τη νομιμοποίηση ότι διακόνησα την εκπαίδευση επί 35 συναπτά έτη και τη μελέτησα και θεωρητικά με διάφορες εργασίες. Ο τρόπος που επέλεξα να συνεισφέρω σ' αυτό το διάλογο απεικονίζεται σ' αυτό το βιβλίο.

Πρόκειται για μια εμπεριστατωμένη εργασία, που επεκτείνεται σε 94 σελίδες. Ο πλατυασμός αυτός, οφείλεται στην πρόθεσή μου να ενημερώσω, να εξοικειώσω με το θέμα εκείνους, που δεν έχουν πρόσβαση στην επιστήμη της Ιστορίας και στη σχολική διαδικασία της διδασκαλίας της. Συνοπτικά και ποιες είναι οι απαιτήσεις ενός σχολικού εγχειριδίου και τι θα μπορούσε να μάθει ο μαθητής και πώς.
Ο αναγνώστης από την πρώτη στιγμή διαπιστώνει προσεγμένη δομή του βιβλίου, ώστε να βοηθάει στην εύκολη κατανόηση. Σ' αυτό διευκολύνει και ο πίνακας περιεχομένων.

Το βιβλίο αποτελείται από τέσσερα μέρη.

-Το Α΄ μέρος, που έχει εισαγωγικό χαρακτήρα, περιλαμβάνει γνωστικά αντικείμενα απαραίτητα για την κατανόηση του θέματος και την παρακολούθηση του διαλόγου. Έτσι πέραν του εισαγωγικού σημειώματος, παρατίθενται: ο Ορισμός της Ιστορίας, Η σημασία της Ιστορίας, Οι ιστορικοί για το αντικείμενο της Ιστορίας, Σκοπός της διδασκαλίας της Ιστορίας, Διάκριση μεταξύ εκπαιδεύσεως και παιδείας, Ποια εκπαίδευση θέλουμε σήμερα (κατά την άποψη των νεωτεριστών), Σκοποί του ισχύοντος εκπαιδευτικού συστήματος, Η Ιστορία στην πράξη, Πώς προέκυψε η διαμάχη για το βιβλίο.

-Στο Β΄ μέρος εκτίθεται: οι απόψεις των υπερασπιστών της νέας φιλοσοφίας της Ιστορίας του σχολικού βιβλίου, Άλλες επισημάνσεις, Πώς νοείται η φιλία μεταξύ των λαών. Η εμφάνιση και η δομή του βιβλίου. Το βιβλίο του δασκάλου, Ο δάσκαλος (στην Α/θμια και ο καθηγητής στην Β/θμια εκπαίδευση).

-Στο Γ΄ μέρος παρουσιάζεται το πρόβλημα της διδασκαλίας της Ιστορίας σε άλλες χώρες (Η.Π.Α., Αγγλία, Ρωσία).

-Το Δ΄ μέρος περιλαμβάνει παρατηρήσεις (κατά θεματικές ενότητες). Το κύριο χαρακτηριστικό του μέρους αυτού, που είναι και το εκτενέστερο, είναι η ανάπτυξη των θεμάτων, από τον σχολιαστή του βιβλίου. Στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται ενδεικτική δομή του βιβλίου, που θεωρώ ότι είναι πρόσφορο για τους μαθητές και σύμφωνα με τις διατάξεις του 16, παρ. 2 άρθρο του Συντάγματος.

Από το συζητούμενο βιβλίο, σταχυολογούμε επίμαχα σημεία, που αναδείχτηκαν από το δημόσιο διάλογο, που ακυρώνουν το βιβλίο ως μέσο διδασκαλίας της Ιστορίας στην ΣΤ΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου.

1. Είναι ανισομερής η πολιτική και η ιστορία του πολιτισμού με εμφανή υπεροχή της δεύτερης
2. Προσβάλλει τη μνήμη και παραχαράσσει την Ιστορία
3. Γίνεται προσπάθεια εξωραϊσμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με το να παρουσιάζει ότι οι Έλληνες ζούσαν αρμονικά με τους κατακτητές
4. Θεωρεί τη Γαλλική Επανάσταση ως πρόδρομο της Ελληνικής, ενώ η πρώτη ήταν εσωτερική κοινωνική εξέγερση, ενώ η Ελληνική εθνική απελευθερωτική Επανάσταση
5. Αναφέρεται σε "βυζαντινά εδάφη", χωρίς να διευκρινίζει ότι ήταν ελληνικά
6. Αδικεί τους Φαναριώτες όταν τους θεωρεί συνεργάτες των Τούρκων, άσχετα αν είχαν αξιώματα, τα οποία όμως στήριξαν τον Ελληνισμό
7. Απαξιώνει την προσφορά των προεστών, προκρίτων και κοτζαμπάσηδων
8. Δεν κάνει αναφορά στο θεσμό των γενιτσάρων
9. Αρνείται την ύπαρξη Κρυφού Σχολείου
10. Υποβαθμίζει τη συμβολή των μύθων, θρύλων και παραδόσεων στην Ιστορία
11. Εντελώς επιδερμικά αναφέρονται οι παροικίες
12. Εντελώς ανιστόρητα αναφέρει τους Κλέφτες και Αρματολούς: ως ληστές, άρπαγες ότι έκαναν αυθαιρεσίες και επέβαλλαν δοσίματα
13. Ανιστόρητες βολές κατά της Εκκλησίας, αποδομεί τη θρησκευτική πίστη και συνείδηση και επιδιώκει να ελέγξει αυτή των μαθητών, αποδομεί την εθνική συνείδηση των ταγών της
14. Εξιδανικεύεται ο ιστορικός ρόλος του Κεμάλ Ατατούρκ
15. Δεν αναφέρεται η προσφορά της Μακεδονίας στην Επανάσταση του 1821
16. Σκόπιμες ανακρίβειες για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
17. Ανακρίβειες και για την Εθνική Αντίσταση
18. Παραπλάνηση για την ΕΟΚ (χωρίς να αναφέρει το όνομα του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή)
19. Τελείως απονευρωμένος ο Μακεδονικός Αγώνας.
20. Δεν αναφέρεται στους αγώνες των Σουλιωτών
21. Η Επανάσταση (1821) υποτιμάται με την παράληψη ονομάτων και συγκρούσεων
22. Δεν προβάλλει το ρόλο της Φιλικής Εταιρείας
23. Υποβαθμίζει τη συμβολή των Φιλελλήνων
24. Δεν αναφέρεται στους διωγμούς και τις γενοκτονίες των Ελλήνων και Αρμενίων
25. Θεωρείται ύβρις ο τρόπος, που παρουσιάζεται η μαρτυρική φυγή των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία.

Καταληκτικά παραθέτουμε τη ρήση του Μ. Κούντουρα: "Για να εξαφανίσει κανείς ένα λαό, θα πρέπει να του αφαιρέσει πρώτα τη μνήμη να του καταστρέψει την παιδεία και την Ιστορία του. Μετά τα άλλα είναι εύκολα".

Καταληκτικό συμπέρασμα: Η απόσυρση του βιβλίου.

2.10.07

ΑΧΙΛΛΕΑ ΛΑΖΑΡΟΥ: Διερευνητική δράση για τα νέα εγχειρίδια ιστορίας

Χρόνια τώρα, υπέροχος απόδημος, όπως συμβαίνει με τη συντριπτική πλειονότητα των ομογενών μας της αλλοδαπής, δεμένος άρρηκτα συναισθηματικά με την πρωτινή και παντοτινή πατρίδα, την Ελλάδα, δεν γνωρίζει ανάπαυλα πασχίζοντας μετά τον καθημερινό επαγγελματικό μόχθο για την αδιάλειπτη, ψύχραιμη και προσεκτική παρακολούθηση των διεθνώς και ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τεκταινομένων, που αφορούν στην προαιώνια εστία των προγόνων του. Προφανέστατα γνώστης τέλειος της ηλεκτρονικής τεχνολογίας και επιδέξιος χρήστης του διαδικτύου σπεύδει στην πληροφόρηση των συντοπιτών του στην ξενιτειά, κατ' εξοχήν συνηθέστερα, της Παμμακεδονικής Ενώσεως παράλληλα και άλλων χωρών, προ πάντων Ελλαδιτών, προσώπων φυσικών και νομικών. Αξιοθαύμαστο δε είναι ότι δεν του διαφεύγει τίποτε από όσα βλέπουν τη δημοσιότητα και στην Ελλάδα, διαθέτοντας οπωσδήποτε γρηγοράδα, ορμή και μάτι αετού! Πρόκειται για τον υπερατλαντικό ακρίτα του ελληνισμού Γεώργιο Τσάπανο, που επί πλέον διακατέχεται από ένθερμο ζήλο για ενδελεχή διακρίβωση της αλήθειας και την επιτακτική επικράτηση της δικαιοσύνης, ώστε οι αποδέκτες των πληροφοριών του να διαφωτίζονται υπεύθυνα, όπως τελευταία με τα βιβλία ιστορίας για τα οποία ήδη ξεσηκώθηκαν όσοι αισθάνονται τις επιπτώσεις τους στην επιβίωση του ελληνισμού.

Μια Κυριακή μου τηλεφώνησε ερωτώντας με, αν διάβασα συγκεκριμένο άρθρο τακτικού συνεργάτη μεγάλης καθημερινής αθηναϊκής εφημερίδας.
Όταν άκουσε την απάντηση ότι ήταν εκτενέστατο και ότι δεν φαινόταν συνυφασμένο με τα ενδιαφέροντά μου, πάραυτα μου συνέστησε να προσέξω το ακόλουθο απόσπασμα:
«...Οργανώσεις που ασχολούνται με τη συμφιλίωση των παλαιών εθνικών αντιπάλων και την ειρήνευση πολεμικά βεβαρημένων περιοχών του πλανήτη, καταγίνονται με την συναινετική, ειρηνιστική αναθεώρηση της ιστορίας. Το "Εναλλακτικό εκπαιδευτικό υλικό για τη διδασκαλία της νεότερης ιστορίας της νοτιοανατολικής Ευρώπης» (εκδόσεις του "Κέντρου για τη δημοκρατία και τη συμφιλίωση στη νοτιοανατολική Ευρώπη") αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Η συλλογική αυτή προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία χωρίς αιχμές που προσβάλλουν τους συγκατοίκους της Βαλκανικής, αποδίδει το πνεύμα του "πολιτικά ορθού" και μιας κατηγορίας που επιδιώκει την συμφιλίωση με εργαλείο τη διδασκαλία της ιστορίας...». Περισσότερο ερεθιστικά γίνονται τα Σκοπιανά, ο επίμαχος "Πρόλογος" κ.α.

Επειδή δε καταλογισμός άγνοιας στον αρθρογράφο θα ήταν αδιανόητος, προς στιγμήν έρχεται στο νου το συχνά παραλλασσόμενο "ή πλανάται ή αποπειράται παραπλάνηση πάντων"! Ευτυχώς ο Τσάπανος δεν καθεύδει, όπως κατά τον Μακεδονικό Αγώνα αγρυπνούσαν και οι οικείοι του φιλοξενώντας στα χειμαδιά τους, στον Κάτω Όλυμπο, και τον Παύλο Μελά, ο οποίος στη Ναταλία σημειώνει κολακευτικά, την αρχοντιά τους και την πάστρα. Εξ άλλου όσα παραθέτει ο αρθρογράφος στερούνται και της παραμικρής πρωτοτυπίας. Είναι πενιχρότατα και δεν απεικονίζουν την πολύτιμη πραγματικότητα. (Βλ. Αχ. Γ. Λαζάρου, "Η ιστορία ως διδακτέα ύλη επίμαχο πρόβλημα Παιδείας", Ν. Παιδεία, 31, 1984, και ανατ.).

Πανάξιος πάλι απόδημος, επιπρόσθετα δε νέος και διακεκριμένος καθηγητής του πανεπιστημίου της Λυών, ο Ν. Λυγερός, ο ιδρυτής και διευθυντής του ηλεκτρονικού περιοδικού Αντίβαρο, συνεχίζει την ουσιαστική και αποφασιστική συμβολή του στην ενημέρωση χιλιάδων πλέον ελλήνων επιστημόνων, κυρίως εκπαιδευτικών, γονέων και κηδεμόνων μαθητών και ειδικά ενδιαφερομένων από τον απανταχού ελληνισμό για τις μέγιστες ενστάσεις επί της ύλης, της διατάξεως της, καθώς και της δεοντολογίας και μεθοδολογίας της σχολικής συγγραφής, συνάμα δε της επιχειρηματολογίας πειθούς κοινού και αρμοδίων, ώστε να διαφαίνεται το απαράδεκτο της εκδόσεως, παραστατικά και απόλυτα πειστικά. Επί πλέον ενδυναμώνει τη συνδρομή του στον συντονισμό των ενεργειών και πρωτοβουλιών για την προσφυέστερη και ευχερέστερη απόκρουση των ισχυρισμών των συγγραφέων και συνυπεύθυνων του σχολικού βιβλίου ιστορίας στ΄ δημοτικού.

Έντυπα περιοδικά, που αφιέρωσαν πολύ χώρο για δημοσίευση κριτικών κατά του νέου σχολικού εγχειριδίου, υπήρξαν ονομαστά και αρκετά. Μεταξύ αυτών και το λιλιπούτειο Χριστιανική Βιβλιογραφία, του οποίου ο εκδότης και διευθυντής, καθηγητής Στ. Λαγουρός με λιτά και σαφή σχόλια παρώθησε πολλούς, που αγνοούσαν όσα συντελέσθηκαν, να δραστηριοποιηθούν, ώστε τη σκυτάλη να πάρουν μεγαλύτερα με παντοειδείς συνεργασίες εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων εντείνοντας τον αγώνα μεθοδευμένα και επίμονα.

Όμως κατά το τελευταίο διάστημα αιφνιδίασε εξοργιστικά κάποια "φαεινή" διαδικτυακή επέμβαση, η οποία επιδρά ανασταλτικά στην ως τώρα ταχύτατη μετάδοση πληροφοριών για το μεταλλαγμένο βιβλίο ιστορίας. Ταυτόχρονα υποτιμάται και η ανθρώπινη νοημοσύνη, όταν σε κάθε κείμενο διαδικτύου επιτάσσεται το επόμενο περιεργότατο σημείωμα: "Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναπαραγωγή του περιεχομένου χωρίς την γραπτή έγκριση του Οργανισμού. Copyrigt (c) 2004", ενώ θα αναμενόταν η σύσταση για συνεχή αναπαραγωγή και αποστολή προς όλες τις κατευθύνσεις. Αν δεν είναι υποβολιμαίο από αντιπάλους, εσκεμμένο, δεν χωρεί χαρακτηρισμός δημόσια επιτρεπτός! Τι λόγο έχει η απαγόρευση για προδημοσιευμένα σε κάποια εφημερίδα ή περιοδικό, αφού οποιοδήποτε άρθρο ή περικοπή ενδείκνυται να δανείζεται με μόνη την ένδειξη του συγγραφέα και του εντύπου, στο οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε. Ο Γεώργιος Τσάπανος, τετραπέρατος επιχειρηματίας, επιδιώκοντας πληρέστερη πληροφόρηση με πρόσφατο και απλούστατο έντυπο, δεν εμποδίζει την χρήση του υλικού, αρκούμενος στη μνεία του ονόματος του. Και αυτό επειδή παρουσιάσθηκαν μερικοί σαν εκπληκτικά ενήμεροι, αποσιωπώντας την πηγή Τσάπανος.

1.10.07

Β. Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: "Πλούτος" ο ουρο-φέρων

Πού πάτε κυρ' βλητο-θεατά πάλι, στο μέρος δι' ούρος;
Εδώ θεατρίζει ο κ. Θύμιος, δεν πιανίζει ο κ. Σγούρος!


Γελούσα χωρίς όρεξη κι ήθελα να θυμώνω με αιτία. Είχε θερινό, ενσκήψαν εκτάκτως, κρύο, το οποίο προσάναπτε η ακατάσχετη ατακοαδολεσχία του υπηρέτη του κ. Χρεμύλου, όστις, δι' αυτής, αν και β' πρόσωπο, κατέκλυσε το κοίλον, ενώπιον ενός σχολικής αρτιότητας σκηνικού. Ετσι είναι, άλλωστε, τα θερινά θεατρικά. Συντομευμένα φορές στο δράμα επί της ουσίας, πληθωρίζονται στην κωμωδία δια της ιδιολεκτο-συνουσίας, η οποία σε όλες τις παραλλαγές, σημαίνουσες, παρασημαίνουσες, λαμβάνει καιρό, τρόπο, τόπο δια λόγου πράξης. Ίσως και καλά κάνει, αφού για γέλια είναι και τα γελοία, ιδίως όμως τα σοβαρά, που μας εμπεριέχουν.

Κι όλα αυτά γινόταν στο ωραιότατο υπαίθριο Δημοτικό θέατρο Κοζάνης, το θέατρο δάσους της πόλης μας... τι ωραία να ήταν κι έτσι, ότι, όπως σημειώνει ο Φλωμπέρ στο "Λεξικό των κοινών τόπων": Δάσος. Τα δάση μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Κατάλληλα για τη σύνθεση στίχων. Το φθινόπωρο, στον περίπατο πρέπει να λέμε: "ό,τι απέμεινε από τα δάση μας". Ας μην το πούμε ποτέ εμείς αυτό αν και κι ο τοπικός πυρομανής φαντομάς έχει σοβαρές επί τω έργω, ενστάσεις.

Εν τω μεταξύ καλοκαίρι είναι, κρύο είχε, πολλή ώρα κρατούσε, τινές των ακροατών εκ της λεκτικής ακράτειας επόμενο ήταν να νιώσουν την ανάγκη της σωματικής αντίστοιχης, και να οδεύσουν προς το υπαίθριο "μέρος". Αυτό ήταν. Αμέσως γίνονταν μέρος του κοίλου διαπράγματος δια του υποκοίλιου εκτάκτου τους, αλλά φυσιολογικού πράγματος. Οι δύστηνοι θεατές υφίσταντο την τύχη του αρχικού διστίχου.

Στον Αριστοφάνειον Θυμιο-Καρακατσάνειον "Πλούτο" είχαμε την των "Υδάτων Υπερεκχείλιση", του Ν. Γ. Πεντζίκη, με την αθρόα παρακατάθεση υψηλών νοημάτων, για τα οποία, ο μόλις παραπάνω, έγραψε: "Αυτές είναι έννοιες κι εγώ από ιδέες δεν καταλαβαίνω διόλου. Τις χέζω όλες". Η επωδός, που έφερε όμως γνήσιο γέλωτα, ήταν η προς τον γαυγίζοντα φύλακα ασφαλείας και τάξεως του οίκου.

-Πάψε σκύλε, Βίκτωρ...!

Παράβαση.
"Γίναμε μήπως θεατές δυσκοίλιοι, πολίτες μη συγκρατημένοι,
που δεν ξέρουμε τι μας γίνεται αλλά ιδίως τι μας περιμένει;"

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ