στον Χρυστόστομο Τζημάκα
Δεν ήθελες δάκρυα, Χρυσόστομε
«Διακονιάρης της ομορφιάς», τη λάτρεψες
τη ζωγράφισες μ’ απαράμιλλη τέχνη.
Έφυγες τιμημένος.
Οδυνηρή απουσία. Πόνος βαθύς, αγιάτρευτος.
Θρύψαλα τα δημιουργικά φτερά
στεγνή η παλέτα της ζωγραφικής
σύννεφα στον ουρανό του χάους τα χρώματα.
Ζωγράφισες πουλιά, δέντρα, μοναχικά μονοπάτια
κι άσπρα σπίτια με στέγη κόκκινη.
Ποιος ήλιος; Ποιο φεγγάρι θα τα φωτίσει;
Πρίγκηπα της ζωής και του έρωτα
όνειρο και μαρτύριο, κάλλος και ποίηση
οι εικαστικές δημιουργίες σου.
Σε ποιο πεντάγραμμο να γράψω
μελωδία της φωνής;
Σε ποιο λαγήνι να φυλάξω τους
λυγμούς της απουσίας;
Πού να βρω τον λόγο τον μικρό, το βαθύ,
τον απλό και το μεγάλο για το στερνό «χαίρε»;
Καμιά γραφή. Κανένας λόγος.
Απίστευτη απουσία
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ: ποιήματα
Εμπνευσμένο
ΑπάντησηΔιαγραφή