ΕΛΕΝΗΣ ΚΩΣΤΕΑ: Το ποίημα του πολέμου

Στο ρετιρέ οδύρομαι: «Αχού, χιονιών  Βασίλισσα!

Ομοιοκαταληξία!!»Αλλαχού η πρόοδος, προκοπή

Φωτερή λογική, πέταξαν μακριά τα καλά πουλιά...

Ποιητής, θρηνώ, μα σέρνω απ’ τα θεμέλια Καντ

Να τους ρίχνω το τουπέ σαν τον πυρετό, στο καναπέ

Προσευχές τις κριτικές ξεφυλλίζω και μουρμουρίζω...

Ξεφυλλίζω και μουρμουρίζω. Και τον γαλανό πλανήτη

Στάχτη κι αποκαΐδια, του πολέμου τους χαΐρια. Χάος,

Πρωτογονισμό, άρπα εσύ, θ’ αρπάξω εγώ. Βιασμένη,

Η Λογική το μωρό της να θρηνεί. Κι συντρίμμια ολόγυρα

Μας χαρίζει απλόχερα. Μ’ αναγραμματίζει η τύχη, την 

Τύχη μας! Λέει το 21 12;!! Ημών ημίν αιών αμήν! Ωιμέ!

Και καταμεσής των χρόνων στου Ηρακλείτου τη φωτιά

Βράζει μία αστρική κατσαρόλα και κοχλάζει βουερά,

Βγάζοντας ατμούς-καπνούς, άραχλα πηχτά σκοτάδια.

Σκοτοδίνη με τυλίγει, ψάχνω λέξη, που να λήγει σε -λίγη

 Εν δυο, εν δυο, εν δυο, ένα! «Τι Πρωσία τι Ρωσία;»

«Τι Κοζάνη τι Λωζάννη;» Ελλάδα η αχλάδα, Ρωσία η οσία.

Εν δυο, εν δυο, εν δυο, ένα! Το αυτό κι ένα οι Υπερδυνάμεις.

Εν δυο, εν δυο, εν δυο, ένα! Εν δυο, εν δυο, εν δυο, ένα!

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20 Ιουνίου 2024, αρ. φύλλου 1230.