ΕΛΕΝΗΣ ΚΩΣΤΕΑ: Ήταν πολλά

Ήταν πολλά, που γίνανε...

Η αποδοχή σου απ’ τους ανθρώπους...

Κι η μέρα που το πόδι στην Ιθάκη θα πατήσεις, 

Μέρος προγονικό. Απάτητο κι άφταστο στο 

Σήμερα. 

Να λούζεται στου ήλιου την ανάσα τη θερμή. 

Τι λαμπερό!! Πλαγιά του η Άσπρη πέτρα, 

σαν καθρέφτης,

Αναλαμπές μυριάδες, φως παντού σκορπά. 

Η Μπιστεριά μ’ ατέλειωτη την πέτρα – μπιστεριά, 

η περιστέρα. 

Περιστερά! Λουσμένη στα νερά πηγών 

καταρρακτών 

Ουράνιων. 

Όασης Ερήμου και ξεφάντωμα 

οργιαστικό της 

Παραδείσου!! 

Κάποτε, στο κατόπι, φτάνει ο Λόγος. 

Φέρνει συναισθημάτων ξέσπασμα η Γιορτή, 

Χορός – ψυχής ανάσα και κουράγιο για το 

Σώμα. 

Έρωτας, γοητεία και σχεδόν η γιατρειά...

(Για το χωριό Μπιστεριά ή Περιστερά του μπαμπά, εγκαταλελειμμένο από το1948)

* * * 

Αφημένο το χωριό σαν τη γυναίκα, που παράτησαν 

Ερήμωσε, ασκήμυνε, πτοήθηκε κι έπεσε. 

Οργιαστική η φύση γέμισε τα κενά ανάμεσα στα γκρεμισμένα σπίτια. 

Σαν να’ ναι όλα ίδια – τα βουνά και οι πλαγιές, 

Το ίσιωμα, της βρύσης του χωριού τα’ απομεινάρια, 

Η αγέρωχη η εκκλησιά, που βλέπει πάνω από το λόφο, 

Μα το φθοροποιό του χρόνου χέρι τις αλλαγές παντού θα επιφέρει – 

Χαλάσματα, σκεπές ριγμένες, σπίτια σαν βασιλιάδες, που έχασαν το στέμμα. 

Το μονοπάτι, που έφερνε στον έξω κόσμο σβήστηκε 

σχεδόν 

Και δίχως πρόσβαση μας έμεινε χωριό. Σταμάτησαν 

του ρολογιού οι δείκτες, 

Ένα αλλόκοσμο χωριό. Μα ίσως βρω αξία και σ’ αυτό...

στην Καστοριά 

*** 

Λίμνη απαστράπτουσα και ζαφειρένια 

Θυμίζεις μάτια γαλανά ομορφονιάς !! 

Φως παντού αινιγματικό στη λεία επιφάνεια σου 

από κάτω απλωμένο, 

Ενώ υψώνεται από πάνω η πόλη – Ιστιοφόρο 

κατάλευκη σαν καμφορά, 

Το κάλεσμα του ονείρου! Οι βλεφαρίδες σκούρες 

πράσινης οροσειράς 

Κει ακουμπά ο τσάρος μεγαλόφρονος, το Βράδυ 

Κι έχει για σκέπαστρο το φρύδι από σύννεφο 

πυκνό και σιντεφένιο. 

Χείλη όντως αθέατου, διάχυτου μες στον αέρα 

Σιγοψιθυρίζουν την ωραία εσπερινή 

σονάτα. 

Κείνου η ματιά καρφώθηκε πάνω μας 

αμετάκλητα – 

Το γραφικό περίγραμμά σου, 

θεσπέσια πόλη, 

Καστοριά, 

Για τόπους όμοιους με σένα δοξασίες στους 

αιώνες ζουν 

Σαν τ’ αντικρίσεις μια φορά, για πάντα θα 

σ’ αιχμαλωτίσουν 

Τα κάλλη της, της ορεινής περήφανης 

αρχοντικής 

δικής μου Καστοριάς...

***

το χαϊκού:

Αχ της Βέροιας

Ρουμπινιές ροδακινιές

Ανθοστόλιστες!

Δημοσιεύθηκαν στην ΟΔΟ στις 26 Σεπτεμβρίου 2024, αρ. φύλλου 1241.