ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΣΕΜΑΝΗ: Αισιοδοξίας το ανάγνωσμα

ΟΔΟΣ 28.3.2013 | 685

Είναι πρωί. Η ματιά μου αγκαλιάζει τον συννεφιασμένο ουρανό. Νιώθω ήρεμος. Θα έλεγα ευτυχής. Χωρίς να παίρνω αντίκαταθλιπτικά φάρμακα ή να μου έχει πέσει κάποιο λαχείο ή να έχω συναντήσει το προηγούμενο βράδυ κάποια εξωτική καλλονή! Η σκέψη μου, σε απόλυτη συνεργασία με την ματιά μου, γυρίζει από την μια μεριά του κόσμου στην άλλη. Έχω μόνο εξήντα δευτερόλεπτα στην διάθεσή μου να κάνω το μεγάλο ταξίδι, τον γύρο του κόσμου. Πως λέει το BBC διάφορες ειδήσεις σε δύο λεπτά ή το SKY στο ραδιόφωνο σε ένα λεπτό;

Είναι φθινόπωρο στην Αυστραλία, καλοκαίρι στις χώρες του Ισημερινού, άνοιξη στην Ελλάδα, χειμώνας στην Βόρεια Ευρώπη (ιδίως στις Βρυξέλλες του Βελγίου) και τη Ρωσία. Περνάω γρήγορα τη Βόρειο και τη Νότιο Αμερική. Τυχερός όποιος έχει διανύσει το κανάλι του Παναμά. Κάθε φορά που τα σκέπτομαι όλα αυτά νιώθω σαν τον… Κολόμβο. Φανταστικά μέρη, εξαιρετική φυσική ομορφιά, ατελείωτα ανθρώπινα προβλήματα. Από την Αλάσκα στην Παταγονία και τα στενά του Μαγγελάνου, από την Αμερικανική Δύση στην καρδιά των Ίνκας και του Αμαζονίου, στο Περού και τη Βραζιλία. Αμέσως μετά, η σκέψη μου, πήγε γρήγορα γρήγορα στην Αφρική και τη Ασία, στην Ινδία και την Κίνα, τα δύο τρίτα του κόσμου σε πληθυσμό. Στους ωκεανούς, Ινδικό, Ειρηνικό, Ατλαντικό. Τους Πόλους και την Ανταρκτική. Από το ύψος στο βάθος. Από το κρύο στη ζέστη. Από τον ήλιο στο σκοτάδι ή το αντίθετο. Δεν σταμάτησα στην Ευρώπη. Από μικρό παιδί την έχω μάθει καλά. Ας μας δώσουν πρώτα την… δόση, είπα. Τώρα που μας την έδωσαν, κάποιο πρωί θα πάω και εκεί.

Ξαναγύρισα σαν αστραπή στην Ελλάδα. Είχαν περάσει τα εξήντα δευτερόλεπτα. Πνευματικό διαδίκτυο είναι αυτό, προσφέρεται δωρεάν σ’ όλους, αρκεί να σέβεται κανείς τον χρόνο (και την πατρίδα του). Αυτό θέλω. Είναι και πρωί. Ας έχει συννεφιά. Μια Ελλάδα για την οποία να είμαι υπερήφανος όχι μόνο γιατί έτυχε να γεννηθώ εδώ. Μια Ελλάδα, για την οποία να είμαι γεμάτος αισιοδοξία. Περίεργο τέτοιες μέρες, όπως μου τόνισε φίλος… ψυχίατρος, αλλά έτσι νιώθω και έχω την δύναμη να το γράφω. Δεν το φωνάζω. Το ψιθυρίζω. Από σεβασμό στο κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο ζω με τα προβλήματά του. Δεν κλείνω τα μάτια μου. Απλά κρατάω ανοιχτή την «ψυχή» μου.

Η ματιά μου, που λέγαμε, συνέχισε να είναι καρφιτσωμένη στον ουρανό. Σαν το στίγμα - πινέζα στο ipad που είναι αγκιστρωμένο στην πόλη που επιλέγεις να επισκεφθείς. Μακάρι να βρέξει, είπα. Το ‘χει ανάγκη ο τόπος. Μπορεί να ξεπλύνει (η βροχή) και μερικές συνειδήσεις. Τους γνωστούς ψευτο-δεξιούς και ψευτο-αριστερούς πατριώτες της δεκάρας και του εύκολου πλουτισμού. Ευτυχώς, λέω, που έχει δύναμη διαχρονική ο Ελληνισμός. Την κουβαλάει από πολύ παλιά.

Η διασπορά του δεν μεγαλούργησε τυχαία (όχι μόνη βέβαια αλλά βοήθησε πολύ η παλιά αλλά και η νέα μας ιστορία). Το ‘χουμε και παράδοση. Οι Αθηναίοι στο Αιγαίο και την Ιωνία. Οι Αλέξανδροι στην τότε Ασία, Περσία, Αίγυπτο. Όλοι οι Έλληνες, παρέα με τους Ρωμαίους, αργότερα δε και τους Βυζαντινούς. Σήμερα με την υπόλοιπη Ευρώπη. Μην έχουμε και παράπονο. Όλοι μαζί, ξένοι και… Έλληνες έχουμε πετύχει πολλά. Η ανθρωπότητα δεν είναι η ίδια όπως ήταν πριν από τους παγκοσμίους πολέμους. Είναι πολύ καλύτερη, στα πάντα. Σταμάτησε να σκοτώνει 3000 ανθρώπους σε μια μέρα στο Παρίσι της Γαλλικής Επανάστασης - Ροβεσπιέρος (1789) ή να αδιαφορεί για τα χιλιο-εγκλήματα τύπου Ολοκαυτώματος, των ψυχοπαθών της εποχής εκείνης.

Έδιωξα μακριά από το μυαλό μου τη Σεμπρενίτσα της Γιουγκοσλαβίας, την Αραβική «Άνοιξη» και τον Αφρικανικό χειμώνα της Ουγκάντα. Το Νότιο Σουδάν, τη Λιβερία, τη σημερινή Νιγηρία και το Μάλι. Έσβησα από την σκέψη μου ό,τι δύσκολο ή δυσάρεστο έχω δει ή διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ισλάμ, Τουρκία. Το Aids, τη φυματίωση, καρκίνους και τα «τοιαύτα». Δύσκολο να παραμείνει κανείς αισιόδοξος στη σημερινή εποχή, αλλά νομίζω ότι το ‘χω πετύχει. Δεν είναι κακή ιδέα να διδάξει κανείς, πως και γιατί μπορεί και πρέπει να παραμένει αισιόδοξος διαχρονικά. Έστω και χωρίς αμοιβή! Ένα είδος Harvard από την ανάποδη.

Είπα να θυμώσω. Ευτυχώς τη ματιά μου στα σύννεφα την έχω υπό απόλυτο έλεγχο. Με τη σκέψη μου είχα πρόβλημα. Την τράβηξα πιο κοντά. Σχεδόν την αγκάλιασα. Στο κάτω-κάτω αισιόδοξος είναι αυτός που θέλει (ή θα ‘θελε) να δοξάσει το αίσιο (ή να πιστέψει) αυτό που λέμε ένα καλό τέλος. Πρέπει να είναι κανείς «ολίγον βλάξ» για να θέλει να δοξάσει (ή να πιστέψει) σ’ ένα κακό τέλος. Αυτό που λέγανε οι θρησκόληπτοι του Μεσαίωνα, στον «διάβολο». Όχι να γυρνάμε και τόσο πίσω. Κάθε μέρα που περνάει αντί να γελάμε, να κλαίμε. Αντί να χαιρόμαστε τη φύση, να την καταστρέφουμε. Να μιλάμε μόνο για χρήματα και… χρέη, με μια υπέροχη θάλασσα δίπλα μας και τα βουνά μας γεμάτα αγριολούλουδα. Δεν είπαμε να τρελαθούμε στην αισιοδοξία, αλλά όχι και όλα μαύρα, γιατί το θέλουν «πέντε» δημοσιογράφοι και μερικοί «δήθεν» πολιτικοί και να σφυρίζουν τριγύρω αδιάφορα μερικοί «διανοούμενοι».

Έλληνες είμαστε. Έχουμε περάσει πολύ χειρότερες ιστορικές στιγμές που κράτησαν εκατοντάδες χρόνια. Όσο δύσκολο είναι να ελέγξουμε την ελευθερία να λέμε βλακείες, άλλο τόσο εύκολο είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, να πιστέψουμε ξανά σε βασικές αξίες της ζωής, με σεβασμό στους συνανθρώπους μας. Αυτό κάναμε και παλιά. Λες και δεν έχουμε σαν Έλληνες πρωτοβρεί τις λέξεις φιλοσοφία, φιλανθρωπία, ήθος, λογοτεχνία, ποίηση, ιστορία και τόσες άλλες, που στήριξαν και στηρίζουν τον Δυτικό τουλάχιστον πολιτισμό.

Και τώρα; Τι θα γίνει τώρα; Φυσικά και όλα θα πάνε καλά. Το λέει και ο τίτλος του άρθρου: Αισιοδοξίας το ανάγνωσμα. Αρκεί, μεταξύ τόσων άλλων, δέκα χρόνια σχεδόν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας να ξαναβάψουμε τους άθλιους δρόμους και τις διαβάσεις των κεντρικών λεωφόρων μας και όχι μόνο. Να τις απαλλάξουμε από τα γκραφίτι των αναρχικών. Να μαζέψουμε από τα φανάρια τους λαθρομετανάστες στην Αθήνα και όπου αλλού. Υπάρχει μια γιγαντιαία ζωγραφισμένη νεκροκεφαλή στην υπόγεια διάβαση στο Μαρούσι κοντά στον ΟΤΕ. Ανεβαίνοντας δεξιά προς την Κηφισιά, που αν ήμουν δήμαρχος Αμαρουσίου και δεν μπορούσα να τη σβήσω, θα είχα… αυτοκτονήσει! Αν ήμουν δήμαρχος δε… Λονδίνου, θα είχα παραιτηθεί. Οι ψευτο-δικαιολογίες ότι ο δρόμος ανήκει χρόνια τώρα στο υπουργείο Μεταφορών δεν αντέχουν σε κριτική. Είναι εκεί χρόνια τώρα, η νεκροκεφαλή, με άπειρες άλλες βρομιές τοίχων, και κατεστραμμένες υπόγειες διαβάσεις πεζών, που εύρισκε κανείς στο Harlem της Νέας Υόρκης το 1950. Και να σκεφτείτε ότι ανεβοκατεβαίνουν χιλιάδες αυτοκίνητα κάθε λεπτό. Φυσικά και βουλευτές και υπουργοί και κάθε είδους παλαιό-πλουτοι και νεόπλουτοι.

Αν ο Guliani της Αμερικής, ήταν εδώ θα κυνηγούσε τους δράστες αυτούς για παρανομίες κοινού ποινικού δικαίου (τροχαία, προτροπή σε ταξικό μίσος, παρακώληση κυκλοφορίας ακόμα και πεζών κλπ). Κρίμα που δεν είναι εδώ. Τόσο πια δύσκολο είναι, τώρα πια που πήραμε και την δόση μας, να μαζέψουμε από τα φανάρια, που με το υστέρημα μας φτιάξαμε, τις χιλιάδες συνήθως ξένους στην πραγματικότητα ζητιάνους τύπου Ινδίας, αυτό το μαστίγιο που πληγώνει κάθε μέρα την αστική μας συνείδηση, ή έστω τα υπολείμματα της; Θυμίζουμε κάτι Σιίτες, στην Καρμπάλα του Ιράκ, που αυτό-χτυπιούνται στους δρόμους στις θρησκευτικές του εορτές. Τουλάχιστον αυτοί βασανίζονται στις γιορτές τους, ενώ εμείς κάθε μέρα. Μια γενιά σχεδόν πέρασε από το…1981. Τα παιδάκια-ζητιάνοι που ήταν στα φανάρια, μεγάλωσαν φαίνεται, πήγαν σχολείο, και έμειναν οι γονείς τους, ή τα οργανωμένα συμφέροντα που εκμεταλλεύονται αυτούς τους μοντέρνους «σκλάβους», με ένσημα πιθανότατα του ΙΚΑ (ή του ΕΟΠΥΥ). Συμφέροντα που ρεζιλεύουν την πρωτεύουσα των Ολυμπιακών Αγώνων, την Αθήνα. Δεύτερο κρίμα.

Τέλος, ας το σημειώσω και αυτό, για να προστατεύσουμε τον πολιτισμό μας, ή ότι έχει απομείνει από αυτόν, πρέπει επειγόντως να απομακρύνουμε όσο είναι δυνατόν, από τα κεντρικά σημεία των Αθηνών τουλάχιστον, τους «αστέγους» homeless, τύπου Άθλιοι του Βίκτορος Ουγκώ, Παρίσι 1789! Τους «άστεγους» από πεζοδρόμια π.χ. της Μεγάλης Βρετανίας στο Σύνταγμα. Δεν είμαστε Νέα Υόρκη ή Λονδίνο εδώ. Σε αυτό το θέμα ήμασταν και είμαστε καλύτεροι. Έχει όμως και η ανικανότητά τα όριά της. Δημοτική αστυνομία, κανονική αστυνομία, βουλευτές, υπουργοί, τι κάνουν; Που είναι οι σύλλογοι, επιτροπές διαμαρτυρίας, οι οργανωμένοι πολιτικά «αγανακτισμένοι» δημότες της Αθήνας; Για απεργίες είμαστε πρώτοι, αλλά για να ζεστάνουμε 5-6 θύματα της οποιασδήποτε κρίσης, είμαστε τελευταίοι. Ούτε σε σκληρά βιβλία αστυνομικά μοντέρνων Δανών ή Σουηδών συγγραφέων δεν τα βρίσκει κανείς αυτά.

Έπειτα θέλουμε να δουλέψει η «αγορά» και τα καταστήματα του κέντρου της Αθήνας. Να μπορούμε με άνεση να πάμε στην Ακρόπολη για προσκύνημα. Στη στοά του Αττάλου για περισυλλογή. Ας μαζέψουμε πρώτα ό,τι πληγώνει μια πόλη. Με τόσα ξενοδοχεία άδεια στην Αθήνα είναι ντροπή να μην μπορούμε να ζεστάνουμε αυτούς τους δυστυχείς ανθρώπους. Φθάνει πια η υποκρισία! Ξεπέρασε κάθε όριο για πολιτισμένο λαό. Πώς να έχουν οι κάτοικοι των Αθηνών και των άλλων πόλεων την ηρεμία και τη δύναμη να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον; Έτσι φορολογημένοι και συναισθηματικά δαρμένοι που είναι, από το ίδιο το κράτος και την τοπική τους αυτοδιοίκηση; Οι βρεφικοί σταθμοί και τα δημοτικά πάρκα και οι συναυλίες μας έλειπαν και οι απεργίες και οι καταστροφές που μας αποτελειώνουν! Έλεος.

Είπαμε αισιοδοξίας το ανάγνωσμα, όχι βλακείας το ανάγνωσμα. Που δυστυχώς με τη γνωστή αστική αδιαφορία που δείχνουμε στα πάντα, και την ανυποληψία των «δημοσιογράφων» της τηλεόρασης κυρίως, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας συνεχίζουμε να αυτοκαταστρεφόμεθα. Τους «δημοσιογράφους» αυτούς που με τα μεγάλα αυτοκίνητα της επιπολαιότητάς τους, έχουν γίνει κάτι σαν μοντέρνοι «Αγιοταλάχ». Ύστερα μας φταίει η Αμερική και η Γερμανία! Οι ευρώ-Αμερικάνοι αυτοί που μέχρι τις 4 το πρωί προχθές, προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν να βγούμε από το τέλμα της οικονομικής μας ανευθυνότητας. Αν και αυτό δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Τελειώνω, με λίγο ακόμα γκρίνια - εθνικό σπορ και αυτό, αφού δεν παίζω γκολφ, δεν έχω πισίνα και μένω Ελλάδα, όπως λέει και η εκπομπή. Και συμπληρώνω (θα μπορούσα να γράφω για ώρες): Όταν οι τάφοι της ιστορίας μας έχουν σπασμένα μάρμαρα όπως π.χ. στο Τατόι και στα στρατιωτικά νεκροταφεία της Καστοριάς (ευτυχώς εκεί μόνο στην είσοδο) και οι καμένοι νεκροί της Marfin στη Σταδίου, δεν έχουν ακόμα μνημείο (ποτέ δεν θα ξεχάσω την έγκυο γυναίκα που κάηκε μαζί με το παιδί της –έμβρυο), είναι λογικό να περιμένει κανείς την «εξαφάνιση» ακόμη και πρωθυπουργών, όταν τους χρειάζεται ο τόπος. Ακόμη και να διαλύεται το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης από σκουπίδια πραγματικά και σκουπίδια ανθρώπων, που υποτίθεται ότι καθοδηγούν και διοικούν τη νέα γενιά. Τι μαύρη σελίδα και αυτή σε μια πόλη με ξύπνιους και ικανούς κατοίκους. Τρίτο και τελευταίο κρίμα.

Είπαμε να είμαστε αισιόδοξοι στη ζωή, αλλά όχι και να δείχνουμε τέτοια ανοχή (ωριμότητα τόλμησαν να την αποκαλέσουν μερικοί), στη θρασύτητα, από όπου και αν προέρχεται, την ανομία, την αναρχία χαμηλού επιπέδου, και μάλιστα με πολιτική καθοδήγηση. Ας ξαναδιαβάσουμε όλοι το Homage to Catalonia του George Orwell, για την αναρχική Βαρκελώνη του Ισπανικού πολέμου. Κάτι θα μάθουμε. Είναι και της μόδας η περιοχή, με τα δημοψηφίσματά της.

Είναι πρωί και έχει ακόμα συννεφιά. Πέρασε η ώρα. Ήπια λίγο νερό. Μπορεί να υπάρχει κρίση (κυρίως θεσμών) αλλά τουλάχιστον νερό έχουμε ακόμα. Έχουμε και ξηρούς καρπούς και σταφίδες και ελιές και λάδι και γάλα και φασόλια. Σίγουρα ψωμί. Έχουμε και ελευθερία και ελπίδες για το μέλλον. Πολλές ελπίδες. Αισιοδοξία είναι αυτή. Ή την έχεις ή δεν την έχεις. Για την πατρίδα μιλάμε.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 28 Μαρτίου 2013, αρ. φύλλου 685