Σ` ένα Δημοτικό Σχολείο και με το σκεπτικό πως θα ‘μασταν όλοι πολύ ωφελημένοι αν κάθε χρόνο τη μέρα αυτή αναδεικνυόταν μια γυναικεία μορφή που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο για όλους, γυναίκες και άντρες, όλοι οι μαθητές του Σχολείου αιφνιδιάζονται με το ερώτημα: «Ποια είναι, κατά τη γνώμη σου, η πιο σημαντική γυναίκα που έχει υπάρξει ποτέ πάνω στη γη;»
Τα παιδιά, όλα κάτω των 12 ετών, απαντούν ως εξής:
Στην 1η θέση η Μπουμπουλίνα, η ηρωίδα του 21• δεν έχουμε αρχίσει ακόμη να αναφερόμαστε στην Ιστορία της Επανάστασης μες στις τάξεις, αλλά όπως δηλώνει ένα αγοράκι της Α, ο Γιώργος, που την "ψήφισε": «τη θυμάμαι από τις γιορτές του Νηπιαγωγείου».
Στη 2η θέση -αναμενόταν αυτό- η Αντζελίνα Τζολί. Μακάρι να θεωρούνταν τόσο σπουδαία εξαιτίας της φιλανθρωπικής της δράσης. Ψηφίστηκε, όμως, από τα παιδιά ως πανωραία σταρ του σινεμά και επιβεβαιώθηκε, ευτυχώς μόνο στο σημείο αυτό, ο φόβος μας πως τις απαντήσεις των παιδιών θα μονοπωλούσαν οι γυναίκες σταρ, γιατί αυτές προβάλλονται κατά κόρον από τα Μ.Μ.Ε., κυρίως τα ηλεκτρονικά, και δίνεται έτσι η εντύπωση πως είναι οι σπουδαιότερες γυναίκες επάνω στη γη.
Στην 3η θέση έχουμε δύο γυναίκες: είναι η Μαρία Σπυροπούλου, η Καστοριανή που θεωρείται από τους επιστήμονες ως ο Αϊνστάιν της εποχής μας -είχε προβληθεί στην ΟΔΟ και τα παιδιά ενημερώθηκαν για να γνωρίσουν μια συμπατριώτισσά τους που διαπρέπει, με την ελπίδα να αποτελέσει πρότυπο και γι’ άλλα Καστοριανόπουλα.
Στην 3η θέση είναι και η συγγραφέας και εικονογράφος Βάσω Ψαράκη, καθώς την προηγούμενη σχολική χρονιά την είχαν γνωρίσει από κοντά και είχαν παίξει μαζί της στο Γυμνάσιο του χωριού μας που την είχε καλεσμένη.
Στην 4η θέση συναντάμε τις:
-Κλεοπάτρα, βασίλισσα της Αιγύπτου. Τα παιδιά τη γνωρίζουν όπως και οι περισσότεροι από τους μεγάλους. Δεν έχουν μάθει για το νόμισμα που βρέθηκε πρόσφατα με τη μορφή της και απεικονίζει μιαν αντικειμενικά άσχημη γυναίκα. Γιατί η Κλεοπάτρα, όπως μαρτυρούν τα ιστορικά κείμενα που αναφέρονται σ’ αυτήν, υπήρξε όμορφη για δύο αλλιώτικα στοιχεία της προσωπικότητάς της: τη φωνή της -αυτή εξωτερικεύει τη μέσα ομορφιά της κάθε γυναίκας- και την ευφυΐα της.
-Βασίλισσα της Αγγλίας• προφανώς τα παιδιά, που πολυακούν για βασιλιάδες και βασίλισσες στα παραμύθια, θεωρούν πολύ σημαντικό το πρόσωπο που διαθέτει αυτό το αξίωμα στην πραγματικότητα.
-Αλίκη Βουγιουκλάκη• οι λόγοι εδώ ευνόητοι και κατανοητοί απ’ όλους.
-Έ.Παπαρίζου• τόσος ντόρος που γίνεται κάθε φορά για τον περίφημο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, πώς να μη θυμηθούν τα παιδιά τη γυναίκα που μας έβγαλε νικητές;
-Ελένη Σαμαριτάκη. «Γεννήθηκε στην Κρήτη, πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της όπως όλα τα παιδιά. Αντικρίζοντας ένα αρνί, που η ίδια μεγάλωσε, σφαγμένο, παθαίνει εγκεφαλική παράλυση. Και είναι μόλις 9 χρόνων». Αργότερα πήρε την 1η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 1994 και 1998, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2000 δύο ασημένια μετάλλια, χάλκινο στην Αθήνα. Τα παιδιά τη θυμούνται από χρόνια πριν, οπότε, σ’ ένα κείμενο σχετικό με πασχαλιάτικο αρνί, μαθαίνουν την τραγική της ιστορία, που τα συγκλονίζει.
Αυτές θεωρήθηκαν από τα συγκεκριμένα παιδιά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ως οι πιο σημαντικές γυναίκες που έχουν υπάρξει ποτέ πάνω στη γη. Αν θέλαμε εμείς να προχωρήσουμε κι άλλο, θα αναφερόμασταν σε γυναίκες αξιοθαύμαστες όχι για την ομορφιά τους –η ομορφιά είναι ένα δώρο, αυτό δεν το αρνείται κανείς, όταν όμως καταντάει αυτοσκοπός και είναι το μοναδικό προτέρημα της γυναίκας που τα πάντα της στρέφονται γύρω απ’ αυτήν, τότε χάνει εντελώς την αξία της-, αλλά σε γυναίκες που είτε με τη στάση ζωής τους είτε με μια μεμονωμένη τους πράξη κατάφεραν να αλλάξουν προς το καλύτερο το τοπίο γύρω τους• σε γυναίκες σαν την πασίγνωστη πια μοδιστρούλα από την Αλαμπάμα, τη Ρόζα Παρκς, που κάποιο βράδυ, επιστρέφοντας κουρασμένη από τη δουλειά της, όταν ο λευκός οδηγός του λεωφορείου όπου επιβαίνει τη διατάζει να δώσει τη θέση της σ’ ένα λευκό συνεπιβάτη της, εκείνη -έγχρωμη η ίδια- αρνείται, παραβιάζοντας το νόμο περί φυλετικού διαχωρισμού, και καταδικάζεται. Η στιγμιαία, όμως, και αυθόρμητη αυτή απόφασή της, που αρχικά αφορούσε μονάχα τον εαυτό της, άλλαξε ταυτόχρονα τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων επάνω στη γη και έγραψε Ιστορία.
Θα αναφερόμασταν, όμως, και στην Ελληνίδα κ. Αρετή Κουτσομάρκου, την 27χρονη οδηγό τραμ που βραβεύτηκε τον περασμένο Απρίλιο όχι μόνο για την οδηγική της συμπεριφορά, αλλά και για τη γενικότερη επαγγελματική της στάση, δηλ. την πελατοκεντρική της νοοτροπία και την ικανότητά της να διαχειρίζεται το επιβατικό κοινό (τι θαυμάσιο πρότυπο για τους δημοσίους υπαλλήλους αυτής της χώρας, που στην πλειονότητά τους, κάθε άλλο παρά πελατοκεντρική στάση έχουν!). Θα μπορούσαμε, ακόμη, να αναφερθούμε και στη Μεξικανή δημοσιογράφο Λίντια Κάτσο, που κατάφερε να καταγγείλει κύκλωμα παιδεραστίας που άγγιζε την πολιτική ζωή της χώρας και να οδηγήσει την υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο, ρισκάροντας την ίδια τη ζωή της. Θα μπορούσαμε, επίσης, να θυμηθούμε και την Αμερικανίδα τηλεπαρουσιάστρια κ. Μπρζεζίνσκι, που, πριν από λίγες μέρες, έσκισε τα χαρτιά με τις ειδήσεις μπροστά στην κάμερα, αρνούμενη να διαβάσει ως πρώτη είδηση την αποφυλάκιση της Πάρις Χίλτον πριν από το Ιράκ και ειδήσεις που αφορούσαν την πολιτική ζωή της χώρας της.[Φαντάζεστε αν η εγχώρια τηλεόραση διέθετε πολλές Μπρζεζίνσκι, πόσα χαρτιά θα σκίζονταν μπρος στις κάμερες και στα έκπληκτα(;) μάτια μας;] Θα μπορούσαμε, αν ψάξουμε κι άλλο, να ανακαλύψουμε κι άλλες τέτοιες γυναίκες στην εποχή μας. Και ν’ αντιτάξουμε τα ονόματα και τις πράξεις τους σ’ όλα εκείνα τα ονόματα και τους τίτλους που είναι προϊόντα καλλιστείων. Και στις κορδέλες που διασχίζουν κορμιά γυναικεία θεσπέσια και σε στέμματα που στολίζουν κεφάλια τα οποία διαθέτουν χείλη απ’ όπου βγαίνουν, ειπωμένες παπαγαλιστί, απαντήσεις σε στερεότυπες ερωτήσεις διοργανωτών. Θα μπορούσαμε…
Όμως, ζούμε σε μιαν εποχή όπου το χαζοκούτι -με κάποιες καλές στιγμές, αλλά, δυστυχώς, πολύ λίγες- λανσάρει κατά κόρον την ομορφιά, εμείς οι κοινές θνητές τρέχουμε λαχανιασμένες να την αποκτήσουμε και, στη συνέχεια, να τη διατηρήσουμε -αναλωνόμαστε σ’ έναν αγώνα αδυσώπητο με τον έτσι κι αλλιώς ανίκητο χρόνο-, δεν προλαβαίνουμε.
Δεν προλαβαίνουμε να αντιδρούμε στα λογής-λογής καλλιστεία. Στην καλύτερη περίπτωση απλώς αδιαφορούμε γι’ αυτά. Και σιωπούμε.
(*) Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή τα καλλιστεία που διοργάνωσε το καλοκαίρι ο Δήμος Καστοριάς. Δεν είδε το φως της δημοσιότητας τότε, δημοσιεύεται όμως τώρα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6.3.2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.