ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ Παναγιώτη,

Αισθάνομαι σαν συνήγορος του… αγγέλλου (όχι του διαβόλου) κάμνοντας αναφορά στο πρωτοσέλιδο φύλλο της ΟΔΟΥ αρ. 546  της 10.6.2010 με τίτλο «Ευ».
Έχω την άποψη πως αδικείται από το περιεχόμενο του άρθρου ο περί ού πρόκειται αθλητής.
Επιγραμματικά θα σημειώσω μερικά πράγματα:

1. Ο παίκτης μας έχει τιμηθεί επανειλημμένα από τους διάφορους φορείς, και του εξωτερικού, και για τις αθλητικές επιδόσεις του, αλλά κύρια για το ήθος του.
2. Έμπρακτα έχει δείξει τα φιλάνθρωπα αισθήματά του (προσφορές σε ίδρυμα, «καλάθι και ευρώ», με επίσης προβεβλημένο αθλητή αντίπαλης ομάδας, για τα ανάπηρα παιδιά κλπ).
3. Το «φτου σου», κατά την γνώμη μου είναι η πιο ελαφριά αποδοκιμαστική ενέργεια που υπάρχει. Και για ένα γήπεδο που μας είναι γνωστό τι γίνεται, και προ παντώς τι λέγεται, μοιάζει με… χάδι! Και κύρια, θα έλεγα, είναι φράση των μαμάδων προς τους κανακάρηδές τους, όταν μεταφέρουν από την γειτονιά κάποια… άσχημη φράση! «Φτού σου δεν ντρέπεσαι να λες τέτοιες λέξεις. Ποιος σου τις έμαθε;».
Άλλωστε και η φράση «φτού σου να μη βασκαθείς» είναι τόσο συνηθισμένη.
4. Είναι δεδομένο πως ένα ιδιαίτερα συμπαθές άτομο, από διαφορετικές αιτίες (κύρια τραγουδιστής, ηθοποιός, αθλητής) παρασύρει σε θαυμασμό ή συμπάθεια και των πιο απίθανων πραγμάτων του, π.χ. κόψιμο μαλλιών, φορεσιά (όρα Μπέκαμ) και πολύ περισσότερο την γενέτειρά του. Και ο παίκτης μας, πώς να το κάνουμε, διαφημίζει την Καστοριά, δημιουργώντας συμπάθειες περισσότερο με το ήθος του, παρά με το καλό παίξιμο, με τις καλές εμφανίσεις του αλλά και με την κόσμια ζωή του.
5. Γιατί δεν αναφέρεται τι του είπε ο παίκτης της άλλης ομάδας. Μήπως γιατί δεν το σηκώνει και το πιο… ελευθερόστομο έντυπο;

Σχετικά με το παραπάνω, αξίζει νομίζω, να διηγηθώ μία ιστοριούλα από τον στρατό. Αρκετά παλιά βέβαια. Υπηρετώντας στον στρατό μεταφερθήκαμε με άλλους συστρατιώτες στο Χαϊδάρι Αττικής για να εκπαιδευτούμε ως ασυρματιστές. Αφού ύστερα από κάποια μαθήματα, μάθαμε τα σήματα «Μορς», έπρεπε να δοκιμαστούμε στην πράξη, πριν μετατεθούμε στις μονάδες που θα εξυπηρετούσαμε με τον ασύρματο.
Μας εγκατέστησαν με σκηνές σ’ ένα γήπεδο και εκεί λειτουργήσαμε… σαν σε πόλεμο. Το καινούργιο στην περίπτωση ήταν πως, μαζί με το όπλο που είχαμε και στο κέντρο, μας δώσανε και σφαίρες. Να φυλαγόμαστε από τους… εχθρούς.
Μεταξύ των συναδέλφων ήταν και κάποιος Σιδηρόπουλος (έμεινε στην μνήμη το όνομά του) από κάπου γύρω από την Θεσσαλονίκη. Αυτός ο νέος τότε, ήταν τόσο ήσυχος, τόσο προσεκτικός και ήρεμος, που τα πειραχτήρια του κολλήσανε το παρατσούκλι ο «Ύπνος»!

Αυτός ο «Ύπνος» λοιπόν, κάποια στιγμή βρέθηκε να λογομαχεί με ένα συστρατιώτη από την Πελοπόννησο. Δεν δίδαμε σημασία όταν βλέπαμε τον «Ύπνο» να τρέχει στην σκηνή να αρπάζει το όπλο, να βγαίνει έξω και να σημαδεύει τον συστρατιώτη! Μόλις πρόλαβαν οι συνάδελφοι που ήσαν πιο κοντά να αρπάξουν το όπλο και να αποτρέψουν το κακό!
Τι είχε συμβεί; Πάνω στην λογομαχία, ο Πελοποννήσιος είπε του Σιδηρόπουλου «Βούλγαρε»! Ήταν κάτι που δεν αντέχονταν, ούτε από τον, μέχρι παρεξηγήσεως ήσυχος Σιδηρόπουλο, αλλά και από όλους μας….
Τι είπε λοιπόν ο… γαύρος; Γιατί δεν έγινε γνωστό;
Και τι θα γινόταν αν, αντί το απαλό, θα έλεγα, γυναικίστικο «φτού σου», ο αθλητής μας έδιδε μια… ανδροπρεπή, ως συνήθως, γροθιά στον προκαλέσαντα; Χαμός! Ίσως με θύματα!

Με εκτίμηση
Βασίλης Κ. Χριστόπουλος
Βενιζέλου 7, 55133 Θεσσαλονίκη