Στην πλατεία της Φιλικής Εταιρείας, στο Κολωνάκι της Αθήνας, ψάχνω να βρω άγαλμα, να τ’ αγκαλιάσω, να το χαϊδέψω, σαν να ήταν του παππού μου. «Κοίταξέ μας» να του πω. Προσπαθώ να κρατηθώ αθέατος για να αποπειραθώ να απαντήσω δίχως αιδώ στο ερώτημα που τους έρχεται στο στόμα κοιτάζοντάς μας. Ένα άγαλμα παίρνει τον λόγο:
-Γι’ αυτό μαζέψαμε ξυλάκι το ξυλαράκι από την Άρτα μέχρι την Οδησσό, από Γιάννενα σε Βιέννη, στο Ιάσιο και στην Τεργέστη, τα υπολείμματα του Έθνους. Από την Πάτμο στο Βουκουρέστι, στην Αγία Πετρούπολη, μαζέψαμε κομμάτι-κομμάτι μέσ’ από τις στάχτες, ότι είχε απομείνει από Πατρίδα. Γυροφέρναμε την Κωνσταντινούπολη στα αρχοντικά, στις εκκλησιές εκεί όπου σύχναζε, το μελίσσι με το μέλι της πατρίδας, της μιας πατρίδας. Καβαλάρηδες στ’ όνειρο πηγαίναμε πίσω από το σύννεφο της Ρωσικής τάχα βοήθειας.
Από τι πλάθονται τα μεγάλα όνειρα, και μάλιστα αδειανά από ιδιοτέλεια; Όλα τα χρήματα, όσα κέρδισαν τα σπατάλησαν -να μην λέμε για την πατρίδα- τότε ακόμη η Πατρίδα ήταν κάτι σαν προφητεία. Λίγοι το σκέφτονταν, ελάχιστοι το υποπτεύονταν.
«Το πρώτο μας συναπάντημα» συνεχίζει, «έγινε κρυφά σε κείνο το εργαστήρι στις αποθήκες του Γρηγόρη Μαρασλή στην Οδησσό, όπου όλοι έχυσαν το κρασί στην σπάθη και ορκίστηκαν έτσι να χυθεί το αίμα τους αν προδώσουν το μυστικό της Εταιρείας».
Και να που η ιστορία τους συγκέντρωσε τώρα πια όλους μαζί στην ίδια πλατεία του Κολωνακίου. Δεν είναι ενιαία η σκέψη και η κρίση όλων όσων στοχάζονται σήμερα απολογιστικά την συμβολή εκείνων. Ένα έχουν όλοι σαν μοναδικό χαρακτηριστικό γνώρισμα για το έργο τους, την θυσία, την ανεξόφλητη θυσία, είναι ίσως οι μόνοι από τους «έχοντας λαμβάνειν» από την Πατρίδα. Για πόσους ήρωες μπορεί να ειπωθεί αυτό, από κείνους που τα πορτραίτα τους αποφάσισε η πολιτεία να αναρτήσει στις αίθουσες στα σχολεία μας; Οι φιλικοί της πλατείας Κολωνακίου και ο Γεωργάκης Ολύμπιος, ο Εμμανουήλ Παπάς και μερικοί ακόμα σήμερα λησμονημένοι. Αν στη θέση των αγαλμάτων ήταν στημένες οι προτομές τους θα μπορούσαμε τουλάχιστον να τις αγκαλιάσουμε να χαϊδέψουμε το μάγουλό τους, όπως στους παππούδες μας, θα θέλαμε να είμαστε “σαρξ εκ της σαρκός τους”. Κάποιοι θα ήθελαν να ήταν συμβατοί με τους Αθανάσιο Τσακάλωφ, Νικόλαο Σκουφά και Εμμανουήλ Ξάνθο, πόσοι όμως είναι πραγματικά συμβατοί; Οι τρεις φιλικοί έχουν το DΝΑ του πατριώτη, εκείνου που πρόσφερε δίχως να εισπράξει. Αν βρείτε κάποιο άγαλμα σαν αυτών με εθνική ανιδιοτέλεια, χαϊδέψτε το είναι η συνείδησή μας που τα καταξιώνει. Το χάδι αυτό που στερήσαμε από όσα αγάλματα το δικαιούνται, δηλαδή εκείνων που είναι στο δούναι μόνον και όχι στο λαμβάνειν είναι η αιτία της σημερινής εθνικής μας απελπισίας. Ένα χάδι στο άγαλμα.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 25 Απριλίου 2013, αρ. φύλλου 689, μαζί με το κείμενο του ιδίου "Θέλω να πάω κι εγώ, σας παρακαλώ κύριε, πάρτε με κι εμένα".
φωτό: "Ο Σκεπτόμενος" (1906) του François-Auguste-René Rodin (1840-1917) στην πλατεία του Κογκρέσου του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, βαμμένος ροζ και στην βάση του γκράφιτι "Pensá de qué te sirvió tanto pensar antes de que se termine" (Σκέψου τι υπηρετείς και παράλληλα σκέψου πριν όλα τελειώσουν).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.