ΟΔΟΣ: Το δίλημμά μου

Αγαπητή ΟΔΟΣ,

Προκαταβολικά, διευκρινίζω ότι (ξέρω πως μπορεί) η περιστασιακή μας επικοινωνία να μοιάζει μερικές φορές βαρετή και επομένως περιττή. Να μην συναρπάζει απαραίτητα τους αναγνώστες σου. Αλλά τουλάχιστον θα συμφωνήσεις, ότι δεν ενοχλώ συχνά. Υποχρεώνομαι να σου γράψω μόνο όταν αντιμετωπίζω σοβαρά διλήμματα, και τώρα είναι μια απ’ αυτές τις περιστάσεις.

Φυσικά δεν έχω κανένα δίλημμα για τον διαγωνισμό της Eurovision. Ούτε κάποιο είδος μελαγχολίας που ο Sakis δεν κατόρθωσε τελικά με το ποιοτικά εύκολο όμως μάλλον παιδικό άσμα του να αποσπάσει το πολυπόθητο τρόπαιο, εκεί στην πρωτεύουσα των τ. τσάρων και του τ. υπαρκτού (δηλαδή του ανύπαρκτου) παραδείσου, την Μόσχα το περασμένο Σάββατο. Τραγούδι που κυρίως απευθύνθηκε στις ακόμη καταπιεσμένες συνειδήσεις των κεντρο-ανατολικό ευρωπαίων θεατών του διαγωνισμού που εκτονώνονται με τις εξαλλοσύνες, και (τραγούδι) που γράφτηκε για να αρέσει στα μουσουλμανικά απωθημένα ορισμένων άλλων σε Βοσνία, Αλβανία και φυσικά Τουρκία, όπου ο σεξιστικός υπαινιγμός εξάπτει τα γνωστά και προπαντός αδιαπραγμάτευτα ήθη τους, αποδείχθηκε ότι δεν έλαβε υπ’ όψη του την πιθανότητα να σκεφθούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (ώστε να προσελκύσουν ψήφους) και οι εκπρόσωποι άλλων… μεγάλων «μουσι κών» εθνών, όπως της Ουκρανίας, του Αζερμπαϊτζάν ή της Τουρκίας. Όπως και έγινε, με αποτέλεσμα ο Sakis που δεν μπορεί πλέον -και λόγω ηλικίας- να ενσαρκώνει τον ανέμελο νέο, να παραμεριστεί από τα νιάτα.

Ούτε το δίλημμά μου εστιάζεται στην ζοφερή, την άνευ προηγουμένου στασιμότητα και υποβάθμιση που περνάει η Καστοριά, στην οποία φύλλο δεν κουνιέται, και σε ό,τι αφορά τα έργα μάλλον δεν πρόκειται ούτε πέτρα να μετακινηθεί ολόκληρο το επερχόμενο καλοκαίρι. Αν και η κατάσταση είναι πρωτοφανής -ελπίζω να είναι και ανεπανάληπτη- αφήνω στην άκρη τους σχετικούς μου προβληματισμούς για ένα κάπως ευθετότερο χρόνο.

Ετούτη την φορά το δίλημμά μου βρίσκεται στις επικείμενες ευρωεκλογές του Ιουνίου. Όχι επειδή γνωρίζω ακριβώς πώς και που θα επηρεάσουν την ζωή μου ως καστοριανού, έλληνα και ευρωπαϊου πολίτη (αυτά νομίζω ότι δεν τα γνωρίζουν ακριβώς ούτε και οι πιο επιμορφωμένοι ή συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι) αλλά επειδή, η σύγκρουση μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ, η σύγκρουση μεταξύ Κωνσταντίνου Καραμανλή και Γεωργίου Παπανδρέου στο 2009 (στην προκειμένη περίπτωση και κατ’ εξαίρεση του κανόνα, οι συνωνυμίες μάλλον δεν είναι καθόλου συμπτωματικές), γίνονται με αιχμή τα σκάνδαλα και με το βλέμμα στραμμένο τις επόμενες εθνικές εκλογές. Οι οποίες, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα είναι έκτακτες. Η συγκράτηση της «ψαλλίδας» μεταξύ ΠαΣοΚ και Ν.Δ. στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η απόφασή του να τοποθετήσει επικεφαλής του ψηφοδελτίου του την Μαριάνα Γιαννάκου-Κουτσίκου (η προηγούμενη μεταχείρισή της από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εξηγεί σε ένα βαθμό την ελεύθερη πτώση της), και η απόφαση του πρωθυπουργού για πρόωρο κλείσιμο της βουλής, αποτελούν «αποχρώσες» ενδείξεις ότι ετούτο το καλοκαίρι θα είναι το έσχατο της σημερινής κυβέρνησης.

Δεν είναι όμως γνωστό αν είναι και το τελευταίο. Και αυτή ακριβώς η αγωνία και το δίλημμα, είναι που με βασανίζουν αγαπητή ΟΔΟΣ. Γι’ αυτό σου γράφω, μήπως και μπορούν οι αναγνώστες σου να μου δώσουν τις απαντήσεις που ψάχνω.

Τώρα κοντεύω πια στα 50 χρόνια της ηλικίας. Δηλαδή θα ήμουν δεν θα ήμουν 20 χρονών, παιδί σχεδόν ακόμη, όταν πρωτοβγήκε το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση και ανέδυσε στην Καστοριά το πολιτικό άστρο του κ. Φιλίππου Πετσάλνικου, που τότε και ο ίδιος ήταν εξαιρετικά νέος. Βέβαια, έκανα ένα βασικό λάθος: ήμουν «ανένταχτος» στα κόμματα, γιατί έτσι πίστευα ότι θα είμαι και εναλλακτικός. Η αλήθεια είναι ότι στα χρόνια που ακολούθησαν μερικές στιγμές πίστεψα στον μετασχηματισμό της κοινωνίας. Όχι μόνο προς τον ήπιο σοσιαλισμό, αλλά παντού, στην κοινωνία, στην δημοκρατία, στην οικονομία. Όμως, οι δεκαετίες με το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση απλά περνούσαν, το κόμμα άλλαξε ένα-δυο αρχηγούς -ή μήπως μόνο ένα- πάντως η Καστοριά βουλευτή δεν άλλαξε, παρέμεινε ο κ. Φίλιππος Πετσάλνικος, που ήδη έχει γκριζάρει- και εγώ προσωπικά δεν εύρισκα καμμιά αλλαγή, καμμιά βελτίωση.

Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα πρόσεξα: Χρόνο με τον χρόνο η Καστοριά, και μαζί της (και) εγώ, αν δεν χειροτέρευε η κατάστασή μας, στην καλλίτερη περίπτωση έμεινε στάσιμη. Η γούνα χάθηκε, η ανεργία καλπάζει, αμπέλια πλέον δεν έχουμε όσοι γεννηθήκαμε στην πόλη, η λίμνη μολύνθηκε και δεν μπορούμε πια να γίνουμε ούτε ψαράδες, και να που και τώρα, που βρίσκομαι στην μέση ηλικία, πάλι μπροστά μου τα ίδια και ίδια διλήμματα θα αντιμετωπίσω.

Βέβαια θα ήταν 5 χρόνια πριν, όταν ανέτειλε περίπου σαν μεσσίας η Νέα Δημοκρατία του κ. Κ. Καραμανλή, που σε αντίθεση με τον Γκάντι, δίδασκε την μηδενική ανοχή (στην διαφθορά), καθώς και άλλα ιδανικά, όπως την ανάπτυξη, την ισοπολιτεία, την σεμνότητα και την ταπεινότητα, και άλλα τέτοια ψιλά γράμματα και νοήματα για όσους δεν σπούδασαν στο Χάρβαρντ, και είχαν μεν μπάρμπα στην Μεθώνη αλλά όχι στην Κορώνη.

Μαζί με την Νέα Δημοκρατία όχι μόνο επήλθε ως μάννα εξ ουρανού στην Καστοριά η νέα βουλευτής κ. Βίβιαν Μπουζάλη, αλλά τουλάχιστον, στα πρώτα χρόνια διατηρήθηκε -σε άλλο πόστο βέβαια αλλά στον πύργο ελέγχου- ο τ. βουλευτής κ. Κωνσταντίνου Σημαιοφορίδης, οπότε το κουμάντο ήταν ακλόνητο. Με αποτέλεσμα, εγώ ο ανένταχτος -καθώς και η Καστοριά- να μην δω άσπρη μέρα και με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Έπρεπε πρώτα να περάσω από το κόσκινο κάποιων, ή να ενταχθώ στις στρατιές που τόσο πολύ σαν νέος αντιπάθησα, αλλά και τώρα εξακολουθώ να απορρίπτω.

Και να που τώρα, αγαπητή ΟΔΟΣ μετά από αναμονή πέντε μάταιων πλην όμως σεμνών χρόνων, με την κατάσταση να έχει χειροτερέψει δραματικά από τότε που ενάμισυχρόνο πριν ένας καθόλου τυχαίος άνθρωπος «φούνταρε» στον ακάλυπτο χώρο μιας τυχαίας πολυκατοικίας, εν όψει των ευρωπαϊκών εκλογών τα δυο μεγάλα κόμματα, με τους κ.κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή και Γεώργιο Παπανδρέου, με τους κκ. Φίλιππο Πετσάλνικο και Βίβιαν Μπουζάλη και τον λόχο των υποψηφίων να ροκανίζει το βάθρο της, να μου θέτουν επιτακτικά το δίλημμα: «Ή εμείς ή το χάος». Καθ’ ότι γνωρίζουν την αλλεργία μου για κάθε ουτοπιστική, ή την αντίθετη, φονταμενταλιστική ακρότητα που καραδοκεί σε λοιπά κόμματα, που νομίζουν ότι κόσμος είναι (μόνο) αυτό που οι ίδιοι βλέπουν.

Και καλά να βγεί το ΠαΣοΚ, αλλά πώς θα αντέξω ακόμη 20 χρόνια, πώς θα φθάσω στα 70 μου χρόνια με το ίδιο κόμμα στην κυβέρνηση και πιθανότατα με τον ίδιο βουλευτή; Ή αντίθετα, πώς μπορώ να ψηφίσω ένα κόμμα στο οποίο οι βουλευτές του σέβονται το ίδιο και υπολογίζουν τον πρωθυπουργό τους, όσο απέδειξε ότι τους σέβεται ο κ. Αριστοτέλης Παυλίδης ο δακτυλοκινητής;

Ιδού λοιπόν το δίλημμά μου: Να διαλέξω την Κική ή την Κοκώ;. Και σαν να μην έφθανε αυτό το πιεστικό ζήτημα, θαρρώ πως όχι απλώς δεν πείθεται για την ώρα να ράψει το κοστούμι του ο επόμενος νέος Παπανδρέου, αλλά αργεί να μεγαλώσει ακόμη ο επόμενος Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Και πίστεψε με, αν έχω κάποια αγωνία, δεν την έχω για μένα. Για την φουκαριάρα την μάνα μου την έχω, που αν και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ήδη με τους Καραμανλήδες και όλους τους Παπανδρέου, θέλει να καμαρώσει κι’ άλλους από δαύτους. Καθώς και για την ζωή μου που κυλά τόσο μα τόσο συναρπαστικά.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21.5.2009