ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Διαβάζω συστηματικά και με ιδιαίτερη προσήλωση σε κάθε λέξη τα σχόλια και τις παρεμβάσεις των συνεργατών, αλλά και της εφημερίδας γύρω από την κρίση που βιώνει η χώρα. Και ιδίως για τις αποκλειστικές ευθύνες της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ. Οι παρατηρήσεις τους με βρίσκουν σε γενικές γραμμές σύμφωνο, ιδιαίτερα αυτές για την ασυγχώρητη καθυστέρηση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου τους πρώτους 6 μήνες να συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα. Αλλά και για τις παλινωδίες και τις καθυστερήσεις που ακολούθησαν και συνεχίζονται. Φυσικά και στην καθοριστική συμβολή του ΠαΣοΚ στο διεφθαρμένο κράτος των 30 τελευταίων χρόνων.
Όμως, σε μια χώρα που έχει στην κορυφή της ηγεσίας της, ένα κατά δήλωσή του ίδιου, δανειστή του τέως πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου για την περίφημη «ροζ» βίλλα, πρωθυπουργό τον γιο του τέως πρωθυπουργού, και πρόεδρο της Βουλής τον προσωπικό και πολιτικό φίλο του τωρινού πρωθυπουργού και τοπικό βουλευτή, που αντί να κάνει έργα για την Καστοριά, επενδύει τα χρήματα του ελληνικού λαού για μια ουτοπία στον Γράμμο, δυστυχώς δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει θαύματα. Αυτή είναι η Ελλάδα. Μέσω του νεποτισμού έχει καταλυθεί η λαϊκή κυριαρχία.
Από την άλλη πλευρά όμως, διερωτώμαι πόσο σωστό είναι να βάλλεται η κυβέρνηση για ό,τι έκανε και για ό,τι δεν έκανε, την στιγμή που είναι δεδομένο ότι συνυπεύθυνη είναι και η Νέα Δημοκρατία για όσα χρόνια κυβέρνησε, ειδικά από το 2004 και μετά. Όπως και όσα κόμματα αντί να βοηθήσουν -με κάποιο τρόπο που τα ίδια οφείλουν να προτείνουν- την κατάσταση, πυροδοτούν εντάσεις. Ενώ όλοι γνωρίζουν, ότι ο ισχυρισμός του Θ. Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, έστω κι’ αν δεν αφορά όλους τους Έλληνες.

Νομίζουν οι κατά τα άλλα αξιέπαινοι συνεργάτες σου, ότι με τον απόλυτο μηδενισμό θα βγει στο τέλος κάτι καλό; Ότι αν απ’ αυτή την διαδικασία, συνολικής αμφισβήτησης ενισχυθούν τελικά κόμματα όπως για παράδειγμα ο ΛΑ.Ο.Σ., που οι τάσεις το αναγάγουν σε ρυθμιστή, θα μπορεί με κάποιο θαύμα να λυθούν τα προβλήματα του τόπου; Και αν ναι, με τι άραγε; Με τις προφητείες διαφόρων γερόντων μοναχών, τις δοξολογίες, τις λιτανείες ή κάποιο θαύμα απ’ αυτά που δεν γίνονται; Δεν υποψιάζονται οι Έλληνες ότι λύσεις συντηρητικές, όπως αυτές εκφράζονται από μερίδα του πολιτικού κόσμου, θα προκαλέσει χάσμα και ρήγμα στην Ελλάδα και έκπτωση στα δημοκρατικά δικαιώματα; Και ότι αν κάτι τέτοιο συμβεί, θα έλθει ώρα που θα νοσταλγούν, τον Γιώργο, τον Φίλιππο, τον Αντώνη, τον Κώστα και την Ντόρα;
Δεν καταλαβαίνουν οι σημερινοί Έλληνες ότι, εγκλωβισμένος όπως βρέθηκε ο ελληνικός λαός, μεταξύ των απολύτως ένοχων κομμάτων εξουσίας και του πολιτικού κατεστημένου, το μόνο που θα μπορούσε να γίνει τώρα είναι μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, μέσα από τα υπάρχοντα κόμματα εξουσίας, με την προϋπόθεση της ριζικής ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού αυτών των κομμάτων;
Αντίθετα απ’ όσους εύκολα ρίχνουν τον λίθο του αναθέματος, εγώ λοιπόν εκτιμώ ότι υπήρξε -τουλάχιστον τον Ιούνιο που μας πέρασε, ίσως να υπάρχει ακόμη και τώρα, την απολύτως τελευταία στιγμή- μια ύστατη ευκαιρία, αναπόφευκτης σύμπνοιας του πολιτικού κόσμου ειδικά των δύο μεγάλων κομμάτων. Να ενωθούν οι Έλληνες, όπως ενώθηκαν και σε άλλες περιστάσεις.
Αντ’ αυτής όμως, η πολιτική ηγεσία, ενεργώντας για μια ακόμη φορά επιπόλαια και κοντόφθαλμα, προτίμησε με την διχόνοια και μόνο να συσπειρώσει τους τελευταίους μήνες τους εταίρους και δανειστές μας, σε περαιτέρω καταπιεστικές απαιτήσεις για την εφαρμογή των μέτρων και των στόχων των προγραμμάτων διάσωσης. Τόσο ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σε αρκετό βαθμό τις τελευταίες μέρες, προτίμησαν την μεταξύ τους οριστική ρήξη. Αδιαφορώντας για την καταστροφή που προκάλεσαν οι ανευθυνότητες και τα σκάνδαλά τους. Χωρίς αμφιβολία, αν ήταν Ιάπωνες, κάποιοι θα σκέφτονταν το χαρακίρι. Εδώ αντίθετα, κάποιοι οραματίζονται την δόξα του Νέρωνα. Κανείς δεν γνωρίζει όμως πως θα είναι η Ελλάδα, one day after.

Καστοριά, 19 Οκτωβρίου 2011

Ο αναγνώστης σου
Α.Λ.