ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Εντυπωσιασμένος από την εξωτερίκευση των σοβαρών προβληματισμών, όσο αφορά την εν γένει κατάσταση στη χώρα μας, της κυρίας Μ. Μιχαήλ και τις σοφές προτροπές της, και αφού την συγχαρώ για την ολοκληρωμένη και πολύ κοντά στην πραγματικότητα έκθεσή της, θέλω και εγώ να αναφερθώ περισσότερο σ' ένα στοιχείο (της έκθεσης).

Γράφει η κ. Μιχαήλ: «Η δεύτερη απάντηση περιλαμβάνει τη Δημόσια Διοίκηση. Ομολογώ ότι από πουθενά δεν υπάρχει ένδειξη ότι αυτό το αναίσχυντο, κακότροπο κράτος των λαμόγιων μπορεί κάποτε να μετατραπεί σε θεσμικά και οργανωτικά άρτια ευνομούμενο κι αποτελεσματικό σύστημα εξυπηρέτησης των πολιτών του, αντί να είναι το χειραγωγημένο καθυστερημένο μέσο των εξουσιαστικών ορέξεων των πολιτικών του».
Είναι το σημείο «κλειδί» του όλου θέματος που θα πρέπει να προσεχθεί όπως θα αναφερθώ στην συνέχεια. Μετά όμως την παρακάτω ... παρένθεση.
Στην πρώτη 5ετία του 1950 άνοιξε στην Καστοριά το πρώτο «Φροντιστήριο» ξένων γλωσσών (αγγλικών) που είχε εγκατασταθεί στο ωραίο σπίτι των Κοβάτση, στον Άη Θανάση. Ο μοναδικός δάσκαλος (ήταν από τη Δράμα), με γυαλιά με σκούρο σκελετό και ένα λεπτό μουστάκι (δεν θυμάμαι το όνομά του), ήταν πολύ καλός.
Λόγω της φύσης του αντικειμένου και την πρωτοπορία του σχολείου, μπορεί να φανταστεί κανείς την σύνθεση των τμημάτων στις λίγες τάξεις που σχηματίστηκαν. Η δική μας ήταν ... «χάρμα ... ιδέσθαι». Δηλαδή: Γ. Αλεξόπουλος, Ελενίτσα Δάλα-Στυλιάδη, ένας υπολοχαγός στρατιωτικός κτηνίατρος εγώ φοιτητής και υπάλληλος στην ΕΤΕ, μια δεσποινίδα Χατζηγιάννη, κάποιοι μαθητές-τριες του γυμνασίου και η Μπέσση Μιχαήλ του δημοτικού.
Η Μπέσση ήταν ένα θαυμάσιο πλάσμα από κάθε άποψη και πολύ έξυπνη! Όλοι το λέγαμε και τη φανταζόμασταν όμορφη δεσποινίδα, ωραία κυρία αλλά και αξιόλογη επιστήμονα αφού η Μπέσση θα είχε τη ευκαιρία (δεδομένων και των δυνατοτήτων της οικογένειάς της) να σπουδάσει ό,τι ήθελε.
Αποδεικνύεται πως δεν πέσαμε έξω. Η Μπέσση θα υπήρξε και σπουδαία γιατρός αλλά και «άνθρωπος» ιδιότητα απαραίτητη, περισσότερο από τα άλλα επαγγέλματα, στο ιατρικό!

Η άποψή μου λοιπόν (μετά την εμπεριστατωμένη ανάπτυξη των θέσεών της) πως το πρώτο πράγμα, από τα πολλά που πρέπει να διορθωθούν στη χώρα μας, είναι η δημόσια διοίκηση, συμπεριλαμβανομένων και των ΔΕΚΟ (των δημοσίων επιχειρήσεων). Η επίτευξη αυτού του στόχου θα βοηθήσει και τις προσπάθειες για τα άλλα θέματα. Όμως θα ανακουφίσει τους πολίτες σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν νομίζω πως θα βρεθεί έλληνας πολίτης που να μην έχει ταλαιπωρηθεί σε σχέσεις του με το Δημόσιο! Συμπεριφορές, ουρές, κούραση, «έλα και ξαναέλα» στην καθημερινότητα. Πόσο πιο ήπια θα ήταν η ζωή του πολίτη, αν ήταν διαφορετική η κατάσταση και θα έμενε κουράγιο του για τα ... άλλα καθημερινά του!
Θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω μια προσωπική εμπειρία από την... θετική πλευρά του θέματος. Θέλησα να αλλάξω ταυτότητα τελευταία (αφού είχαν λήξει οι ουρές) και πήγα στο Τμήμα της περιοχής μου. Να σημειωθεί πως από τη νεότητά μου έχω τραυματικές εμπειρίες με τα αστυνομικά Τμήματα και τον «Χωροφύλακα». Ανέβηκα στο δεύτερο όροφο, όπως μου υπόδειξε, ο σκοπός, και χτύπησα μια ανοιχτή πόρτα στην οποία (μέσα) βρίσκονταν ένας κύριος με πολιτικά. Με υποδέχτηκε με ευγένεια και όταν ανάφερα τον σκοπό, μου υπόδειξε μια ημέρα και ώρα, που θα έπρεπε να περάσω να αφήσω τα δικαιολογητικά, ρωτώντάς με παράλληλα αν μου ταιριάζει. Δεν είχα λόγω να μη συμφωνήσω. Ρίχνοντας μια ματιά στα στοιχεία που είχα μαζί μου, πρόσεξε πως τα πιστοποιητικά του δήμου ήταν παλαιάς ημερομηνίας και έπρεπε να επικαιροποιηθούν, απαλλάσοντάς με από ένα πρόσθετο «πάνε έλα».

Έφυγα ιδιαίτερα ευχαριστημένος από την υποδοχή του κυρίου, που ήταν ο διοικητικής του Τμήματος ονόματι Καραγκούνης όπως έμαθα αργότερα. Η έγνοια μου μετά, ήταν κατά πόσο μέσα στο χρονικό διάστημα που θα μεσολαβούσε μέχρι το ραντεβού στο τμήμα, θα έπαιρνα τα επικαιροποιημένα πιστοποιητικά (και της γυναίκας μου).
Πήγα όπως με υπόδειξε ο κ. Διοικητής σε ένα τμήμα του δήμου που είχε έδρα στο αρχοντικό στη Β. Όλγας και 25ης Μαρτίου. Παρουσιάστηκα στο αρμόδιο γραφείο και ύστερα από λίγη αναμονή έως ότου φύγει μια κυρία που προηγείτο, αναφέρω στην υπάλληλο το αίτημά μου. Αφού είπε ένα ... μάλιστα η κυρία, ρώτησα πότε θα τα πάρω αγωνιώντας αν θα είναι μέσα στην προθεσμία του ραντεβού.
Περιμένετε, μου απαντάει, θα τα πάρετε τώρα! Σε μερικά λεπτά, με τη βοήθεια της τεχνολογίας (του υπολογιστή) είχα στα χέρια μου τα πιστοποιητικά! Ένοιωσα ευτυχής. Σαν να μου είχε συμβεί κάτι καθοριστικό στη ζωή μου. Είναι ένα απλό παράδειγμα σε μια απλή περίπτωση (θετικό ευτυχώς).
Σκεφθείτε όμως περίπτωση να βγαίνετε σε σύνταξη και να σας ειπούν οι αρμόδιοι του Ταμείου σας, πως θα πάρετε την πρώτη σύνταξη ύστερα από πολλούς μήνες ή και χρόνο;
Η κ. Μιχαήλ ομολογεί ότι από πουθενά δεν υπάρχει ένδειξη ότι αυτό το αναίσχυντο, κακότροπο κράτος των λαμογίων μπορεί κάποτε να μετατραπεί σε θεσμικά και οργανωτικά άρτιο ευνομούμενο κι αποτελεσματικό σύστημα εξυπηρέτησης των πολιτών του ...
Εγώ κ. διευθυντά θέλω να βλέπω το ποτήρι «μισογεμάτο» και όχι «μισοάδειο» και δεν συμφωνώ με τους απαισιόδοξους, που δεν προβλέπουν, δεν πιστεύουν πως τα πράγματα μπορούν να πάνε προς το καλύτερο. Έχω ζήσει τη χώρα μας, με παρατηρητικότητα από μικρός, από την εποχή του Μεταξά και του ρετσινόλαδου μέχρι τους σημερινούς ηγήτορες μας, που και εμένα με έχουν απογοητεύσει. Όμως αν μιλούσαν τα ντουβάρια των κάτω χώρων του σπιτιού του Κοβάτση που ήταν αστυνομικό τμήμα της Καστοριάς μετά την Κατοχή, θα τάραζαν την κ. Μιχαήλ και θα την έπειθαν πως ο χρόνος και η πρόοδος οδηγούν τα πράγματα στη χώρα μας προς το καλύτερο.

Η συνήθης σύγκριση «η μέρα με τη νύχτα» δεν αρκεί για να καταδείξει την διαφορά των παλαιών εποχών με τη σημερινή. Η τελευταία περίοδος που πράγματι έχει περάσει κάθε όριο κακοδιοίκησης πιστεύω πως είναι μια παρένθεση που εύχομαι να περάσει γρήγορα με την αλλαγή των ηγεσιών των κυβερνητικών παρατάξεων. Και είναι θέμα ημών των πολιτών να μη παρασυρόμαστε από παχιά λόγια και ονόματα όταν εκλέγουμε κυβερνήσεις.
Στην Ιταλία μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχαν διαμορφωθεί έτσι τα πολιτικά πράγματα που δεν επέτρεπαν στην εκάστοτε κυβέρνηση να επιζήσει περισσότερο από κάποιους μήνες ή καμιά φορά μετά από κάποιες εβδομάδες, με βάση πάντοτε το κεντροδεξιό ρωμαιοκαθολικό κόμμα. Έτσι καθιερώθηκε η αρίθμηση της κάθε κυβέρνησης με βάση την πρώτη μετά την εμπέδωση της ειρήνης. Θυμάμαι, πριν από δεκαετίες την 49η. Μετά έχασα τον λογαριασμό. Μ' όλα ταύτα, αυτό το ανεβοκατέβασμα των κυβερνήσεων στην χώρα δεν επηρέαζε την πρόοδο και την ανάπτυξη της Ιταλίας, που εξασφάλισε μια έντονα ανταγωνιστική βιομηχανία και ευμάρεια στον ιταλικό λαό. Ήταν το αποτέλεσμα μιας σωστής και με αξιοκρατικά κριτήρια κινούμενης Δημόσιας Διοίκησης. Βέβαια με τον Μπερλουσκόνι και την παγκοσμιοποίηση τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Εν πάση περιπτώσει έχω την άποψη πως οι ηγεσίες των δύο κυβερνητικών παρατάξεων θα προσέξουν κάποια στιγμή την κατάσταση στη δημόσια διοίκηση και τον σημαντικότατο ρόλο που παίζει στη διαμόρφωση της καθημερινότητας του πολίτη και όχι μόνο!
Άποψή μου είναι πως οι του ΠαΣοΚ ύστερα από την δοκιμασία των δύο τετραετιών στην δεκαετία του '80, όταν το 1993, επανήλθαν, στην διακυβέρνηση της χώρας, θέλησαν ουσιαστικά να καταπιαστούν με το καυτό αυτό θέμα, που βάση του έχει τις προσλήψεις στο Δημόσιο, και τις κομματικές παρεμβάσεις στην εξέλιξη των λειτουργών του.
Έτσι στις αρχές του 1994 με τον Ανδρέα Παπανδρέου ασθενή, αλλά τα κυβερνητικά στελέχη με αρκετές εμπειρίες από τα δικά τους σφάλματα της προηγούμενης διακυβέρνησής των, και τις πρακτικές της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη με τις διώξεις αλλά και τα .. δικά της παιδιά, έσπευσαν στις αρχές του 1994 να ψηφίσουν τον «Νόμο του Πεπονή» που έκλεινε τις πόρτες του Δημοσίου, προσλήψεων από το ... παράθυρο. Ήταν μια αρχή, βασική για καθιέρωση της πολυπόθητης και πολυθρύλιτης αξιοκρατίας! Έτσι όταν πήγαινε κάποιος γονιός στον πολιτευτή ή βουλευτή, για μια θέση του γιού ή της κόρης του, έπαιρνε τη τυποποιημένη απάντηση: «μα τι να σου κάνω φίλε μου, βλέπεις ο νόμος του Πεπονή μας κόβει τα χέρια». Έτσι και πλήρωσε την δυσαρέσκεια των πολιτών, ο αξιόλογος κατά τα άλλα υπουργός που πρότεινε τον νόμο δηλαδή ο κ. Πεπονής. Δεν βγήκε βουλευτής στις εκλογές του 1996.
Με αυτόν τον νόμο προέκυψε το ΑΣΕΠ δηλαδή μόνο με εξετάσεις είσοδο στο Δημόσιο και όχι από το παράθυρο.
Όμως ανακούφισε τους βουλευτές από τις πιέσεις και από τις δυσαρέσκειες που θα μπορούσαν πιο άνετα να αντιμετωπίσουν τα γενικότερα θέματα της περιφέρειάς τους. Και ο κόσμος στην δεκαετία που ίσχυε ο νόμος αυτός το είχε πάρει απόφαση και προσαρμοζόταν σ' αυτόν.

Δυστυχώς ο νεαρής ηλικίας αρχηγός της κυβερνώσας σημερινής παράταξης με σπουδές στις δυτικές Δημοκρατίες, στην σπουδή του να καταλάβει το πρωθυπουργικό θώκο όσο γίνεται γρηγορότερα υποσχέθηκε τα πάντα (γνωστά) στους έλληνες ψηφοφόρους και ... επανίδρυση του κράτους και την κατάργηση του ΑΣΕΠ! Το είπε μια φορά (το άκουσα με τα αυτιά μου) δεν το επανέλαβε, αλλά το νόημα το πήρε ο αέρας και ο κόσμος .... «έπιασε το υπονοούμενο» κατά το γνωστό καλαμπούρι.
Άλλαξε τα ... φώτα του ΣΔΟΕ που έγινε πασίγνωστος για τις επιτυχίες του κατά των φοροφυγάδων. Άλλαξε το όνομα της υπηρεσίας που όμως κανείς δεν το γνωρίζει. Και ο Τύπος όταν κατ' ανάγκη αναφέρεται σ' αυτήν την αναφέρει σαν πρώην ΣΔΟΕ! Απ' την άλλη απορούν γιατί καταποντίζονται τα δημόσια έσοδα.
Και ακόμη ένα κακό παράδειγμα: Ο κ. Παυλόπουλος έσπευσε από το 2004 να βγάλει νόμο που επιτρέπει την προώθηση στις θέσεις (διευθυντών) και γενικών διευθυντών στο Δημόσιο υπαλλήλων χωρίς πτυχίο ανωτάτης σχολής. Έτσι μπορούν να προωθούν στις θέσεις κλειδιά τα όποια «δικά μας παιδιά» που δεν μπορεί παρά να είναι τουλάχιστο ακατάλληλα. Η αρχή αυτή είχε θεσπιστεί από τις αρχές του 1960 και ο καθηγητής υπουργός τον κατήργησε το 2004.

Έτσι, πως μπορούμε να έχουμε Δημόσια Διοίκηση ποιότητας; Βλέπουμε τα κακά αποτελέσματα σε τόσους τομείς. Όμως δεν χάνω την αισιοδοξία μου. Και πιστεύω πως και οι Νεοδημοκράτες, όπως οι Πασόκοι του 1994, αφού χάσουν την διακυβέρνηση της χώρας, όταν θα επανέλθουν (γιατί αυτό θα γίνεται, το δείχνει η ιστορία) θα έχουν καταλάβει πως το βόλεμα των «δικών μας» παιδιών δεν σηκώνεται στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της πληροφορικής, της γνώσης, του διεθνούς ανταγωνισμού. Αλλοίμονο αν δεν το συνειδητοποιήσουν. Θα είναι καταστροφικό! Και σε τελική ανάλυση δεν ωφελεί και το κόμμα. Πέρα από το κακό που κάνει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του πολίτη.
Όσοι και αν διοριστούν με αυτό τον ανορθόδοξο τρόπο, πολλοί περισσότεροι θα μείνουν εκτός και ως εκ τούτου, οργισμένοι θα στραφούν στο άλλο στρατόπεδο. Θα το καταλάβουν (ίσως να το έχουν καταλάβει, ο κ. Παπαθανασίου υπ. Οικ. έβαλε ήδη όριο τις έξι χιλιάδες στις αμοιβές των Golden Boys του δημοσίου με τις τρελές αμοιβές).
Θα τους το θυμίζει και η Δικαιοσύνη, αν κάνει και αυτή καλά τη δουλειά της, με την μακροχρόνια υποθέτω διερεύνηση των τόσων υποθέσεων σκανδάλων) που έχουν φτάσει σ' αυτήν σαν αποτέλεσμα ακριβώς της κακής κατάστασης της Δημόσιας Διοίκησης.

Με εκτίμηση
Βασίλης Κ. Χριστόπουλος

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2.4.2009