Στις φαντασίες σας…
Σε ποιους συμβαίνουν θαύματα;
Σε όλους και σε μας…
ΑΥΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ η ολόξανθη μικρούλα επάνω στην τεράστια σκηνή που στήθηκε στην αυλή των λυκείων των παιδιών μας για να φιλοξενήσει ένα από αυτά τα θαύματα. Μόνο που ίσως η ίδια η καλή μας ξανθούλα δεν το καταλάβαινε ακριβώς πως το θαύμα που τραγουδούσε μαζί με όλα τα αγγελόφωνα παιδιά της χορωδίας του δικού της δήμου εκτυλισσόταν εκεί ακριβώς με επίκεντρο τα ίδια και βασικούς συντελεστές του επίσης τα ίδια.
Μπορείς να κάνεις θαύματα.
Αν κάνεις το καλό.
Και με τα θαύματα,
τα δικά μας θαύματα,
θα νικηθεί και το κακό.
ΛΙΓΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ παρακάτω, να που τα ίδια παιδιά δείχνουν να το καταλαβαίνουν καλύτερα πως δικά τους είναι τα θαύματα, που, όπως πολλά από αυτά που λένε και κάνουν, έχουν τη μοναδική δύναμη να ξορκίζουν το κακό∙ να το εξορίζουν από τη ζωή όλων μας, να το νικούν.
Ένα μεγάλο θαύμα συντελέστηκε το Σάββατο βράδυ στην αυλή των σχολείων. Ένα θαύμα με πολλά τα στοιχεία του θαυμαστού. Γιατί, ναι, αναντίρρητα, το θαύμα το ‘καναν τα παιδιά, τα μικρά της παιδικής χορωδίας του Δήμου Μακεδνών, που κάθε φορά που τραγουδούν γεννούν θαύματα μες στις καρδιές μας, αλλά το ‘καναν και τα μεγαλύτερα παιδιά, εκείνα που με όλο το πάθος της καρδιάς τους τραγούδησαν για κάποια άλλα παιδιά. Για εκείνα που στο δρόμο της μικρής ακόμα ζωούλας τους, νωρίς στο ξεκίνημα της μεγάλης ζωής τους, συναντήθηκαν με μεγάλα εμπόδια και κλήθηκαν να τα αντιμετωπίσουν με κάθε γενναιότητα και αμέτρητη δύναμη και να τα ξεπεράσουν. Αλλά όχι μόνα τους, αφού στο πλευρό τους στάθηκε το Σάββατο βράδυ μία ολόκληρη πόλη, μια ολόκληρη Καστοριά. Που μετατράπηκε σε μια καρδιά παλλόμενη από αγάπη γι’ αυτά, τα τιμώμενα πρόσωπα που νόμιζαν πως δεν ήταν εκεί κι όμως ήταν… Ήταν μέσα από τους ανθρώπους που τα στηρίζουν στον καθημερινό τους αγώνα για το όνειρο της επιβίωσης, το όνειρο να συνεχίσουν να ζουν: την ψυχολόγο τους στην Αθήνα, τη δασκάλα τους στη Θεσσαλονίκη. Ήταν εκεί μέσα από το γράμμα τους που υπόσχεται πως θα τα έχουμε στην καρδιά-πόλη μας σε λίγο καιρό και θα ξανανοίξουμε την αγκαλιά μας που τα περίμενε και τα περιμένει.
ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ανέβηκαν στον ουρανό κουβαλώντας τις ευχές όλων όσοι ήμασταν εκεί για υγεία, για ζωή. Κι ήμασταν πολλοί, σε μια σπάνια σύμπνοια λαού και φορέων, που με την παρουσία τους και τη συμβολή τους έδειξαν πως δεν ξέρουν μονάχα από «μεγαλόπνοα» ή μεγαλόπνοα έργα, αλλά κι από ακόμα πιο μεγαλόπνοα έργα που έχουν σχέση με την ανθρωπιά∙ με την αξία αυτή στην οποία πρωτεύει μια Ελλάδα που μαστίζεται από πολλές αρνητικές πρωτιές-που στο δικό μας χέρι είναι να τις εξαλείψουμε. Αυτή η υπέρτατη αξία της ανθρωπιάς και της συμπόνιας, που στη φτωχή μας Πατρίδα εξακολουθεί να μένει ολοζώντανη και ολάνθιστη και κατά πώς φαίνεται κληροδοτείται και στα παιδιά μας, είναι η μεγάλη τους κληρονομιά και, τελικά, ίσως η μόνη αληθινή κληρονομιά: «Ζούνε οι άνθρωποι από τις πράξεις και τα έργα τους. Όλοι οι άνθρωποι κάποτε χάνονται, όχι όμως και τα έργα τους. Ό,τι κάποια στιγμή κάνανε, κάπου σε κάποιον άλλο θα έχει κληροδοτηθεί», λέει σε κάποιο από τα βιβλία του ο συγγραφέας των παιδιών μας Μάνος Κοντολέων κι όσο πιο νωρίς το καταλάβει ο καθένας μας τόσο το καλύτερο για όλους μας.
ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΜΟΝΑΧΑ αυτά ήταν που «έφταιξαν» για το θαύμα στην αυλή των λυκείων το Σάββατο βράδυ. Αυτά τα παιδιά τα επί σκηνής και τα 70 κάτω από τη σκηνή, αυτά με το καρτελάκι της ευθύνης καρφιτσωμένο στο πέτο, και τα άλλα που εμψύχωναν με την παρουσία τους τα παιδιά της δράσης είχαν κάτι που τα κινητοποιούσε, κάτι που κινούσε τα νήματα της ψυχής τους. Είχαν ένα σπουδαίο στόχο, ένα στόχο αντάξιο του υλικού από το οποίο είναι φτιαγμένη η καθαρή ψυχή τους∙ ένα στόχο ευγενικό σαν τα ίδια. Κι αν θα μου έλεγε κανείς γιατί δεν παλεύουν τα παιδιά μας πάντα έτσι τους στόχους τους, θα του απαντούσα πως, για να το κάνουν αυτό, χρειάζονται απαραίτητα κάποιον ή κάτι να ξεσηκώσει μέσα τους την έμπνευση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτός ο κάποιος ήταν μια λεπτή γυναικεία φιγούρα, μια γυναίκα που φαινομενικά δε δείχνει τη δύναμη που κρύβει μέσα της∙ μια γυναίκα που σκέφτηκε, φαντάστηκε, έτρεξε, έπεισε, ενέπνευσε, οργάνωσε, κατάφερε. Έριξε τα πετραδάκια της στη λίμνη, θρυμματίζοντας την ατάραχη κρούστα της επιφάνειάς της, εκείνα σήκωσαν πελώρια κύματα και το θαύμα έγινε. Το είδαμε όλοι, είμαστε εμείς όλοι οι αδιάψευστοι μάρτυρές του. Αν θέλετε ν’ ακούσετε τ’ όνομά της, μολονότι το ξέρετε ήδη, τη λένε Ειρήνη. Κι αποτελεί -και με τ’ όνομά της και με το είναι της- ενσάρκωση αυτού του ιδανικού, που δε σημαίνει απλώς απουσία πολέμου, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: την ομόνοια των ψυχών, σύμφωνα με τον ορισμό του Απ. Παύλου, ή τη σύμπνοια των ψυχών πράγμα που η δικιά μας Ειρήνη πέτυχε. Αυτή η πρωτοβουλία η ιδιωτική, προσωπικά μου θύμισε τα ολόχρυσα λόγια του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, σε δική μου, όμως, παραλλαγή: «Ένας και μόνο άνθρωπος με θεϊκή φωτιά στην καρδιά μπορεί να βάλει φωτιά, να ξεσηκώσει για το καλό μια ολόκληρη πόλη». Αυτό ακριβώς δεν έκανε;
ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ, ή, σωστότερα, καταφέρνοντάς το(γιατί εδώ που τα λέμε δεν ήταν καθόλου εύκολο όλο αυτό)έδωσε στην πόλη μας-για ν’ ακριβολογούμε, στις πόλεις και στα χωριά που όλα μαζί τα λέμε Καστοριά- μια ευκαιρία να αποδείξουμε πως ακόμα και στους δύσκολους οικονομικά καιρούς η ανθρωπιά δε χάνεται. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ίσως και το άλλο, το πιο προχωρημένο: ίσα ίσα σ’ αυτούς τους καιρούς είναι που ο άνθρωπος καταλαβαίνει περισσότερο τους συνανθρώπους του με τις μεγαλύτερες κι επιτακτικότερες ανάγκες και τότε είναι που ξέρει να στέκεται περισσότερο, να φανερώνει καλύτερα πόσο άνθρωπος είναι, να τραγουδάει μαζί με τα αγγελόφωνα παιδιά που άνοιξαν την εκδήλωση:
Ελπίδες κι όνειρα
ποτέ να μη σ’ αφήσουν
μην απελπίζεσαι, αυτά θα σ’ οδηγήσουν
και η καρδιά θ’ ανθίσει, μ’ αγάπη θα γεμίσει
και χρώμα θ’ αποκτήσει η ζωή…
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, ίσα ίσα τότε ακριβώς είναι που ξέρει να κάνει τα πιο μεγάλα του θαύματα∙ εκείνα που τον κάνουν να μοιάζει με φύλακα άγγελο γεμάτο συμπόνια και αγάπη…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9.7.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.