ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Αδυσώπητες μοναξιές

Ο Πρίμο Λέβι κάθεται να γράψει μετά το Άουσβιτς
Ο Νίτσε στην πλατεία του Τορίνο γίνεται θέατρο: αγκαλιάζει το λαιμό ενός κακοποιημένου από τον αμαξά αλόγου ξεσπώντας σε λυγμούς. Κι ύστερα
Ο Νίτσε στο φρενοκομείο. Ψιθυρίζει τους στίχους: Μόνο τρελός. Ποιητής μονάχα!
Ο Βιζυηνός στο φρενοκομείο.
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς στο φρενοκομείο.
Ο Μαρά δολοφονημένος στο λουτρό. Κρατά στις άκρες των δακτύλων του τον τελευταίο λίβελο
Ο Ροβεσπιέρος σκύβει στη γκιλοτίνα τείνοντας τον γυμνό του τράχηλο
Ο Ιων Δραγούμης αντικρίζοντας απομεσήμερο το απόσπασμα του Γύπαρη
Η Ιουδήθ κρατώντας το κεφάλι του Ολοφέρνη
Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος μεταλαβαίνει στις Βλαχέρνες για τελευταία φορά. Φεύγοντας αφήνει να πέσει από τις πλάτες του η πορφύρα. Διαδήματα και σκήπτρο γλιστρούν από τα χέρια του στο σκοτάδι
Ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι
Ο Ιησούς την ώρα που ψελλίζει Ηλί Ηλί Λαμά Σαβαχθανί
Ο Μπετόβεν διορθώνοντας τα τελευταία κουαρτέτα του
O Βάλτερ Μπένγιαμιν μπροστά στα κλειστά σύνορα του Πορτ Μπου των γαλλικών Πυρηναίων. Στη τσέπη του ψαχουλεύει τα κλειδιά για την έξοδο: εικοσιπέντε δισκία μορφίνης.
Η πενηντάχρονη Μαρία Κάλας στο διαμέρισμά της στο Παρίσι
Ο Σορίν Ματέϊ και το θύμα του την ώρα που αφήνει να γλιστρήσει στα εσώρουχά της μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα
Ο ψαράς της Καλύμνου όταν βρίσκει μπλεγμένο στα δίχτυα του το γυιό του που ‘χε χαθεί στα νερά πέντε μέρες πρωτύτερα.