ΟΔΟΣ: Ψυχρά

Τις προηγούμενες ημέρες σημειώθηκαν στην Καστοριά εντάσεις και μικρής κλίμακας επεισόδια που προκάλεσαν γονείς μαθητών συνεπικουρούμενοι από καθηγητές και δασκάλους, όπως συνήθως συμβαίνει. Διαμαρτύρονταν για την σχεδιαζόμενη συγχώνευση των σχολείων, που θα έχει σαν συνέπεια την αναδιάταξη και τον αριθμητικό περιορισμό των σχολικών μονάδων, πρωτοβάθμιας αλλά και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Καστοριά.

Τα επεισόδια συνοδεύονταν από οργίλες διαμαρτυρίες, σε βάρος του υπουργείου Παιδείας, το οποίο διοικεί η γνωστή κι’ από τα παλιά άσπονδη «φίλη» της Καστοριάς κ. Άννα Διαμαντοπούλου. Κορυφώθηκαν όπως ήταν φυσικό μπροστά στα μέσα ηλεκτρονικής ενημέρωσης, ενώ δεν έλειψαν και μικρής έκτασης σπρωξιές και οι φραστικοί προπηλακισμοί, οι απειλές και τα λοιπά συνοδευτικά.

Η είδηση είναι ότι κληθείς να πάρει θέση και να συμπαρασταθεί στους γονείς ο κυβερνητικός βουλευτής Καστοριάς κ. Φίλιππος Πετσάλνικος (και ισχυρός πολιτειακός παράγοντας ως πρόεδρος της Βουλής), απάντησε με ένα λακωνικό και ψυχρό «δεν θα αναμειχθώ στο θέμα συγχωνεύσεων των σχολείων». Και τους άφησε όλους άναυδους. Διότι γονείς και κηδεμόνες, αποτελούν γενικώς και ειδικώς ένα σημαντικό τμήμα της εκλογικής πελατείας κάθε έμπειρου πολιτικού.

Και άφησε έκπληκτους, όχι μόνο αυτούς που κακώς διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για μια μάλλον επιβεβλημένη από τα πράγματα και ίσως καθυστερημένη απόφαση περιορισμού των σχολείων σε λογικά πλαίσια, που δεν αφορά μόνο την Καστοριά, ενώ στοχεύει να σταματήσει το πρωτοφανές φαινόμενο λειτουργίας σχολείων με ελάχιστες δεκάδες μαθητών, αλλά και για να τεθεί ένα φρένο στο είδος αυτής της παιδείας, που ενώ παρέχεται πολυτελώς και αφειδώς σε αναλογίες που δεν συναντά κανείς εύκολα οπουδήποτε στον κόσμο, παράγει τελικά αμάθεια αντί για μάθηση.

Αλλά είναι γεγονός είναι ότι, ο κυβερνητικός βουλευτής με τις δηλώσεις του άφησε εμβρόντητους και όσους υποστηρίζουν την απόφαση της κυβέρνησης και δεν συμφωνούν καθόλου με τις οργίλες αντιδράσεις των γονέων. Τους οποίους προφανώς κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει και να πείσει ότι, οι δύσκολες εποχές για την κοινωνία και την οικονομία επιβάλλουν περικοπές, ίσως και επώδυνες, ενώ απ’ αυτή την ιστορία μπορεί μεν αρχικά να προκληθεί κάποιο «ξεβόλεμα» στους ίδιους, στο τέλος όμως οι αλλαγές ενθαρρύνουν τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, με τον οποίο εκτός από την κατ’ εξοχή παιδεία και την μάθηση, μπορούν να διδάξουν στους νέους μαθητές κανόνες κοινωνικής υπευθυνότητας και συλλογικής συνείδησης. Και να σφυρηλατήσουν αρχές κοινωνικής αλληλεγγύης, είδος σε σοβαρή ανεπάρκεια στην Ελλάδα.

Και τους άφησε όλους αυτούς εμβρόντητους, διότι ο βουλευτής Καστοριάς, δεν έπεισε για τα κίνητρα της δήλωσής του, η οποία οφείλεται σε δύο λόγους: Πρώτα στο ότι ως πανίσχυρος παράγοντας στα εσωτερικά του ΠαΣοΚ (ή τουλάχιστον ισχυρότερος όσο ποτέ άλλοτε), προσεγγίζει ολοένα με πιο απόλυτες θέσεις ζητήματα που προκαλούν πολιτικό κόστος. Κοινώς, δείχνει να αδιαφορεί γι’ αυτό, επειδή έχει την πολιτική πολυτέλεια να αισθάνεται ότι δεν χρειάζεται πια την έξωθεν καλή μαρτυρία του απλού κόσμου της Καστοριάς. Τον οποίο δεχόταν κάποτε μαζικά στο πολιτικό του γραφείο, για μικρές και μεγάλες εξυπηρετήσεις, για θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος και ιδίως για προσωπικά ζητήματα. Με εύλογα, έως και απολύτως ιδιοτελή αιτήματα.

Και δευτερευόντως επειδή είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο, ότι αν τις τύχες αυτού του τόπου κυβερνούσε άλλο κόμμα, φερ’ ειπείν η Νέα Δημοκρατία και όχι το ΠαΣοΚ, είναι ο ίδιος που θα είχε βομβαρδίσει τον τόπο, την βουλή, τα ΜΜΕ με εκείνους τους αλησμόνητους σαββατιανούς μονολόγους του. Κατηγορώντας φυσικά την (άλλη) κυβέρνηση, και διεγείροντας σε ένα βαθμό τις κινητοποιήσεις και τις αντιδράσεις των ίδιων προσώπων, που τώρα αγνοεί με μια ψυχρή δήλωση πολιτικής περιφρόνησης. Απ’ αυτές που γνωρίζουν καλά, όχι μόνο οι συγκεκριμένοι γονείς, αλλά όλα τα θύματα (και θύτες ταυτόχρονα) του πολιτικά νοσηρού συστήματος. Διότι, έχοντας συνηθίσει να πετυχαίνουν μεγάλους προσωπικούς, οικογενειακούς αλλά και οικονομικούς στόχους, με αντάλλαγμα την ψήφο τους, από όλους τους πολιτικούς, όλων των βαθμίδων και σχεδόν όλων των κομμάτων, ιδίως δε των κομμάτων του πολιτικού κατεστημένου της χώρας, δεν μπορούν τώρα να αντιληφθούν, ότι δεν είναι πάντοτε δικαιολογημένες, ούτε κατανοητές, ούτε καν δίκαιες οι αντιδράσεις τους. Όχι τουλάχιστον σαν τις αντιδράσεις που σημειώθηκαν στην Καστοριά μαζί με τις διαμαρτυρίες για τις συγχωνεύσεις των σχολείων.

Το κακό όμως της υπόθεσης με το «δεν ασχολούμαι» του κυβερνητικού βουλευτή κ. Φιλίππου Πετσάλνικου, δεν εξαντλείται μόνο σ’ αυτό το περιστατικό. Μιας και είναι γεγονός, ότι ο κ. Φίλιππος Πετσάλνικος, από την επανεκλογή του στις τελευταίες εθνικές εκλογές, δεν ασχολείται και πολύ με προβλήματα, που ενδιαφέρουν άμεσα τον κόσμο της Καστοριάς. Όχι μόνο για θέματα αρμοδιότητας του υπουργείου Παιδείας και της φίλης της Καστοριάς υπουργού κ. Άννας Διαμαντοπούλου. Απέναντι στην οποία δεν βρίσκει κατάλληλη αφορμή να ορθώσει ανάστημα αντιρρήσεων, ούτε τώρα με τα σχολεία, όπως ακριβώς (δεν) έκανε και με την αρχιτεκτονική σχολή.

Αλλά δείχνει κάπως αποστασιοποιημένος γενικώς και ειδικώς για όλα τα θέματα της Καστοριάς, μέχρι και για τις… τιμές των φασολοπαραγωγών για τις οποίες δίνουν «μάχες» οι βουλευτές της αντιπολίτευσης.

Προφανώς θα αρκείται στην αφ’ υψηλού πολιτική επικυριαρχία σε ένα τόπο, με κατοίκους που ανέχονται τις περισσότερες φορές στωϊκά τα ραπίσματα της κυβέρνησης σε βάρος της Καστοριάς, ως απόδειξη τιμωρίας. Άλλωστε πού να βρεθεί χρόνος όταν υλοποιείται επιτέλους το μεγάλο πολιτικό όραμα του Γράμμου, ως πάρκου Εθνικής Συμφιλίωσης;