Το Μαυροχώρι το περίμενε εδώ και πολύ καιρό, συνέβη όμως τώρα. Μιλώ για το μονίμως άλυτο πρόβλημα με τα αδέσποτα σκυλιά του χωριού μας, που έχουν καταντήσει ο φόβος πολλών. Δεν πρόκειται για ένα ή δύο σκυλιά, μα για ένα ολόκληρο κοπάδι που κατοικοεδρεύει σε διάφορα σημεία του χωριού και ένας αριθμός του μετακινείται ανάλογα με τις ανάγκες του. Κι εμείς που τ’ αγαπάμε και τα καταλαβαίνουμε τα καημένα τα ζωντανά δεν μπορούμε να τα αναλάβουμε. Τα παρακολουθούμε απλώς και προσέχουμε μην μπλέξουμε με κανένα από αυτά κι ανοίξουμε ιστορίες στα καλά καθούμενα και χωρίς να φταίμε ούτε εμείς ούτε εκείνα, αλλά κάποιοι άλλοι που έχουν την ευθύνη και δεν κάνουν κάτι.
Από την αρχή μάλιστα που φάνηκε το πρόβλημα, εμείς που στην αυλή του Σχολείου μας φιλοξενούμε ανελλιπώς κάποια από αυτά με το μόνιμο φόβο μήπως, πεινασμένα καθώς είναι, θελήσουν να φάνε το φαγάκι που κρατούν οι μικροί μας μαθητές στο χέρι τους και μαζί μ’ αυτό, Θεός φυλάξοι, και κανένα παιδικό χεράκι, ενημερώσαμε, αλλά, δυστυχώς, δεν έγινε κάτι σοβαρό κι αποτελεσματικό. Οπότε…
Πάντα την πληρώνει κάποιος. Αυτήν τη φορά ο αγαπητός σε όλους μας κ. Στέφανος Δαρατσουκλής, ο ακούραστος επίτροπος της ενορίας μας, ο αεικίνητος βοηθός του καλού μας παπα-Ηλία. Πάνω από 85 χρονών, αλλά τρεχάτος σαν παλικαράκι. Πάντα. Την Παρασκευή το πρωί λοιπόν ο καλός μας Στεφανάκης περνούσε από την κεντρική πλατεία του χωριού μας κι έγινε το κακό που φοβόταν και ο ίδιος και πολλοί από μας: ένα σκυλί όρμησε πάνω του και τον έριξε κάτω με αποτέλεσμα να πάθει κάταγμα στο πόδι. Στα καλά καθούμενα λοιπόν νοσηλεύεται τώρα στο Νοσοκομείο μας, στο θάλαμο 3 του Ορθοπεδικού, περιμένοντας να χειρουργηθεί. Του ευχόμαστε να πάνε όλα καλά και να τον δούμε σύντομα στην εκκλησία απ’ όπου έλειψε σήμερα ο τρεχάτος βηματισμός του που είναι πάντοτε παρών.
Ευχόμαστε όμως να είναι η περίπτωσή του η αφορμή να αντιμετωπίσουν το θέμα – επιτέλους!- σοβαρά οι αρμόδιοι (ο Δήμος Καστοριάς) και να κάνουν ό,τι προβλέπεται για να μην υπάρξει και άλλο θύμα στο χωριό και την πληρώσει και άλλος αθώος.
Κλείνοντας, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως: α) σας γράφω γιατί δεν υπήρχε κανείς άλλος τρόπος για να υπερασπιστούμε το δίκιο μας και β) πως η διαμαρτυρία αυτή είναι πολλών συγχωριανών μας κι όχι μονάχα δική μου.
Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου
Κυρία Παπασταύρου διάβασα προσεκτικά το κείμενο σας αυτό όπως και πολλά άλλα .τελικά η εικόνα που μας παρουσιάζετε είναι αμη τι άλλο τρομακτική , κάποια στιγμή πίστεψα ότι μιλάτε για μυθικά τέρατα που βγήκαν σεργιάνι να αποτελειώσουν το χωριό σας. Παρουσιάζοντας τα τέρατα και με νονούς της νύχτας που τα αμείβετε με το υστέρημα σας μήπως και σας κατασπαράξουν ,όπως το φαγάκι του νεαρού Βασιλάκη Καΐλα που είναι μαθητής σας και γλυτώνει καθημερινά το χεράκι του. Δυστυχώς όμως ο κύριος παλικαρίσιος επίτροπος αντιστάθηκε με λίγα τραύματα και έγινε ήρωας του χωριού πολεμώντας σαν τον Διγενή στα μαρμαρένια αλώνια… Ας ηρεμήσουμε λιγο και ας διδάξουμε αγάπη στα παιδιά…. Το ζητούμενο όμως είναι, ότι άνθρωπος που δεν σέβεται την ζωή, όποια μορφή κι αν έχει αυτή, έχει λίγο σεβασμό και για την ανθρώπινη. Ποια η διαφορά; Ότι δεν στέκονται στα δύο πόδια; Ότι δεν μιλούν την γλώσσα μας; Αυτό τα κάνει υποδεέστερα σε συναισθήματα, σε αγάπη, στο να πονούν και να ματώνουν το ίδιο; Ένα χάδι στο ανταποδίδουν με αφιέρωση της ίδιας τους της ζωής, με άδολη αγάπη, με ολοκληρωτικό δόσιμο, χωρίς ανταλλαγή, χωρίς το ανθρώπινο πάρε-δώσε των συναισθημάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποδεέστερα λοιπόν; Αμφιβάλλω... Μας έχουν δώσει πολλά μαθήματα ανθρωπιάς τα ζώα. Διδάσκουν εμάς, τους ανθρώπους, την ανθρωπιά. Ίσως είναι λάθος ο όρος αυτός. Ίσως θα έπρεπε να βρούμε κάποιον άλλον, που να αντιπροσωπεύει καλύτερα αυτό που μας μαθαίνουν. Κάθε φορά που υιοθετούν ένα μωρό άλλου είδους, κάθε φορά που περνούν από την διάβαση ένα τυφλό και γίνονται τα μάτια του, κάθε φορά που χώνονται σε ετοιμόρροπα ερείπια ψάχνοντας για επιζώντες. Τουλάχιστον τα σκυλιά της ΕΜΑΚ έχουν δώσει πλείστα όσα παραδείγματα συμπεριφοράς. Δεν μετράνε την τσιμεντένια πλάκα που τρίζει από πάνω τους, την σκόνη που κάνει τα μάτια τους να τσούζει και την αναπνοή να γδέρνει τα πνευμόνια τους, δεν τα νοιάζει αν αυτός που ψάχνουν τα αγαπά ή όχι. Το μόνο που τα νοιάζει είναι να τον βρουν, να τον σώσουν, να του δώσουν κουράγιο, να του δείξουν ότι κάποιος είναι εκεί γι’ αυτόν.
Και μην μου πείτε εκπαίδευση. Γιατί έχουμε παραδείγματα συνανθρώπων μας που ούτε οι καταστάσεις, ούτε η γαλούχηση των γονιών τους και των δασκάλων τους , ούτε ακόμα και οι ίδιες οι σφαλιάρες της ζωής που έφαγαν δεν κατάφερε να τους «εκπαιδεύσει» στο ελάχιστο. Το πλάσμα που δείχνει τέτοια ολοκληρωτική αφοσίωση πρέπει να έχει αγνή καρδιά για να «εκπαιδευτεί» να βάζει τους άλλους πάνω από τον εαυτό του. Μα ακόμα κι αυτό το θεωρούμε πλέον δεδομένο. Κι αντί να μας εντυπωσιάζει κάθε φορά που το αντικρίζουμε να μας κάνει να σκεφτούμε πόσο λίγοι είμαστε πολλές φορές μπροστά του με αυτά που πράττουμε καθημερινά, το θεωρούμε ζωντανό σκουπίδι . "Ο πολιτισμός ενός λάου κρίνεται από τη στάση του, την αγάπη και το σεβασμό του προς τα ζώα". Το μόνο που κάνουν είναι να πλησιάζουν τους ανθρώπους κουνώντας χαρούμενα την ουρά, δείχνοντας την αγάπη με τον δικό τους τρόπο, αυτό που ξέρουν. Κάποτε η ανταμοιβή σ’ αυτό ήταν ένα χάδι, τώρα είναι ένα οργισμένο «ξουτ» και πολλές φορές μια κλωτσιά.
Κοντεύουν 2 μήνες από τότε που ο(η) ανώνυμος (-η) αναγνώστης (-ρια) της ΟΔΟΥ δημοσίευσε το παραπάνω σχόλιο που θα θεωρούσα απολύτως σεβαστό αν δεν διακρινόταν για το απαράδεκτο και αδικαιολόγητο ειρωνικό του ύφος, που μάλλον φανερώνει κίνητρα άλλα από την υπεράσπιση των ζώων και σίγουρα μειώνει τον(την) γράφοντα (-ουσα). Αυτό το ύφος ήταν που μ' έκανε να μην απαντήσω. Και μπορεί ο συμπαθέστατος συγχωριανός μας να ζει-ΕΥΤΥΧΩΣ-, περπατώντας με πατερίτσες, αλλά συστήνω στον (στην) ανώνυμο (-η) σχολιογράφο να διαβάσει την πρόσφατη είδηση (8/4/2012) για το θάνατο του διαπρεπούς οικονομολόγου από επίθεση αδέσποτων στη Βουλγαρία, να εστιάσει στην αντίδραση του κόσμου για την αποτυχία της πολιτικής της εκεί Πολιτείας πάνω στο θέμα αυτό και, τέλος, να προσέξει ιδιαίτερα τη στάση των 50 ζωοφιλικών οργανώσεων με αφορμή το βαρύ συμβάν. Γιατί οι πραγματικοί ζωόφιλοι προστατεύουν ανθρώπους και ζώα και παλεύουν να προλάβουν τέτοια περιστατικά, αντί να ειρωνεύονται όποιον εκφράζει φόβους πριν αυτά συμβούν...
ΑπάντησηΔιαγραφή