ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Πετάξτε τις μάσκες, κύριοι!

ΟΔΟΣ 627 | 2.2.2012

Η σωτηρία της χώρας κι η σωτηρία της ψυχής μας

Ο ελληνικός λαός υπέφερε τα πάνδεινα. Η πόλη, η συνοικία, ο συνοικισμός, τα χωριά στέναζαν και βογγούσαν. Όλοι βρισκόνταν σε τραγικό αδιέξοδο. Εργάτες, αγρότες, βιοτεχνο-επαγγελματίες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, διανοούμενοι και στρατιωτικοί έβλεπαν πως η ζωή ήταν αδύνατο να εξακολουθήσει. Μια μόνο εξαίρεση: οι συνεργάτες των κατακτητών. Αυτοί μόνο ζούσαν ασύδοτοι και ελεύθεροι. Και συσσώρευσαν τα κέρδη.
Αβραάμ Μπεναρόγιας, Ελπίδες και πλάνες

Από την αρχή της κορύφωσης του σύγχρονου δράματος της χώρας, από την ώρα δηλαδή που υπήχθη η Ελλάδα στο μηχανισμό στήριξης και περιήλθε σε καθεστώς εθνικής υποτέλειας, προσπαθώ να καταλάβω ορισμένα πράγματα και μέχρι τώρα δεν τα καταφέρνω. Προσπαθώ πρώτιστα να βρω πού βρίσκεται και ποια είναι η ευθύνη για την κατάσταση αυτή των εργαζομένων, των επαγγελματιών και των ευσυνείδητων πολιτών και βεβαίως δε μπορώ. Διότι απλού- στατα δεν υπάρχει καμιά τέτοια ευθύνη, πλην ίσως του ότι επί δεκαετίες ανέχονται το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο και τα πρόσωπα που το απαρτίζουν. Άλλωστε, όπως και ο θυμόσοφος λαός λέει στις παροιμίες του «το ψάρι μυρίζει από το κεφάλι». Η συντριπτική πλειονότητα των ευθυνών για τη σημερινή κατάσταση της χώρας ανήκει στο πολιτικό της κατεστημένο, που με δολιότητα επιχειρεί να καταστήσει συνυπεύ- θυνους και τους πολίτες.

Όταν το σύνολο του παραγωγικού δυναμικού μιας χώρας, δηλαδή όλοι οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και έμποροι, αλλά και το σύνολο των νομίμων εισοδημάτων των απλών πολιτών έχουν υποστεί τη δημευτική φορολογία της τελευταίας διετίας, αλλά και τις συνέπειες αντεργατικών μέτρων, που αφορούν στις αποζημιώσεις και τις απολύσεις, αλλά και στην ανατροπή κανόνων στοιχειώδους προστασίας της εργασίας και της επιχειρηματικότητας των πολλών, που με περισσή υποκρισία μάλιστα βαφτίζονται από τους δανειστές και τους εντεύθεν αντίκλητους τους «άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων» και «διαρθρωτικές αλλαγές», χωρίς παρόλα αυτά να υπάρχει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα και βελτίωση της θέσης της χώρας.

Όταν ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων, πάνω από ένα εκατομμύριο σε απόλυτους αριθμούς, που αγγίζει σε ποσοστό το 20% του εργατικού δυναμικού, έχει περάσει σε καθεστώς παρατεταμένης ανεργίας και εκ των πραγμάτων σκληρής ανέχειας, χωρίς να υπάρχει προοπτική αύριο να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά – έστω κι αν η πολιτεία νομοθετεί τη μισθολογική εξαθλίωση.
Όταν φαινόμενα όπως αυτό των αστέγων στους δρόμους, που δεν προέρχονται πια από περιθωριακές ομάδες, αλλά είναι απλοί και αξιοπρεπείς πολίτες που μέχρι χτες ζούσαν μια συνηθισμένη ζωή, έχει αποτελέσει κομμάτι της καθημερινότητας των μεγάλων πόλεων, που αφήνει μάλιστα την εξουσία και τους ταγούς της παγερά αδιάφορους. Εκείνοι οι συμπολίτες μας που ψάχνουν τα σκουπίδια δεν είναι πλέον μετανάστες από τον τρίτο κόσμο. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Όταν το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της χώρας βρίσκεται υπό καθεστώς καθημερινής ψυχολογικής καταπίε- σης από την προπαγάνδα των κυβερνώντων και επιπλέον συνεχώς υποχρεώνεται να υποβαθμίζει τους όρους και το πλαίσιο ζωής του.
Όταν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τί ακριβώς αντιπροσωπεύει για τους πολλούς η σωτηρία της χώρας για την οποία υποτίθεται ότι κόπτονται και αγωνίζονται οι κυβερνώντες.

Η Ελλάδα, αλλά και η κάθε χώρα, δεν είναι απλώς μια εδαφική συνέχεια, κατοικούμενη από απρόσωπες εργασιακές μονάδες. Την άποψη αυτή προφανώς έχουν οι δανειστές της χώρας και αρκετοί ημέτεροι «σωτήρες». Με αυτό το σκεπτικό θεωρούν αυτονόητη κάθε μορφής οικονομική καταπίεση στον πληθυσμό της χώρας και εκ των ουκ άνευ, την μεταβίβαση εν είδει εκποιήσεως όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Όμως η Ελλάδα είναι οι άνθρωποι της, οι πολίτες της. Σωτηρία που θα περάσει ως οδοστρωτήρας πάνω από τη ζωή εκατομμυρίων κατοίκων της και θα τη ρημάξει – όπως σε μεγάλο βαθμό έχει ήδη συμβεί, δεν είναι βεβαίως σωτηρία της Ελλάδας, αλλά προάσπιση των συμφερόντων των δανειστών της και τίποτε παραπάνω. Οι ίδιοι άνθρωποι που σχεδιάζουν τα μέτρα, προφανώς υπολογίζουν ότι μια τέτοια «σωτηρία» θα εξασφαλίσει τη διαιώνιση του σάπιου πολιτικού συστήματος, το οποίο τους ανέδειξε και το εξέθρεψαν.

Η Ελλάδα δεν είναι μια ανώνυμη εταιρεία που θα μεταβιβαστεί το μετοχικό της κεφάλαιο και θα διατηρηθεί η εταιρική της επωνυμία για εμπορικούς λόγους. Η Ελλάδα είμαστε όλοι εμείς - τα κάτι παραπάνω από έντεκα εκατομμύρια των πολιτών της, για τα οποία οι σχεδιαστές της σωτηρίας της χώρας δεν αφήνουν κανένα μέλλον.
Όπως βεβαίως πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα δεν είναι ένα απέραντο γερμανικό στρατόπεδο εργασίας κατά τα πρότυπα των ναζιστικών στρατοπέδων που στο παρελθόν οι ίδιοι σχεδίασαν – αλλά δεν διδάχτηκαν από τη συνέχεια, όπου οι πρώην πολίτες θα εργάζονται ασταμάτητα για το καλό της γερμανικής μηχανής, χωρίς δικαιώματα και χωρίς ελπίδα, αμειβόμενοι με ένα γλίσχρο συσσίτιο, που θα 'ναι αμφίβολο αν θα τους κρατά στη ζωή. Όχι βεβαίως, δεν θέλουμε μια τέτοια Ελλάδα, και κανένας δεν μπορεί να μας την επιβάλει.

Προσπαθώ λοιπόν να καταλάβω τί ακριβώς αντιπροσωπεύει η σωτηρία της χώρας για όλους εκείνους που έχουν απολυθεί από τη δουλειά τους και κινδυνεύουν να βρεθούν ανέστιοι. Τί σημαίνει αυτή η σωτηρία για όλους εκείνους που έκλεισαν τα καταστήματα τους, όντας πλέον υπέρμετρα χρεωμένοι, για όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες που αναγκάζονται να κάνουν διακοπή επαγγέλματος.
Και για να είμαι περισσότερο σαφής: μια Ελλάδα, όπου θα κυβερνά ο γερμανός ύπατος αρμοστής, που προαλείφουν και προετοιμάζουν – παρά τις λεκτικές αντιδράσεις των ημετέρων, στην οποία θα ευημερούν οι οικονομικοί δείκτες, αλλά οι κάτοικοι της πλάνητες και πένητες θα σέρνονται στους δρόμους, σε ποιόν ακριβώς από τους σημερινούς πολίτες της θα αρέσει – πλην βεβαίως των ελληνόφωνων εκπροσώπων των πολυεθνικών; Και πόσο σταθερότερη και καλύτερη θα είναι αυτή η Ελλάδα, που θα ανήκει μάλιστα στη ζώνη του Ευρώ, όταν αυτό το μαγικό νόμισμα θα απουσιάζει από τις τσέπες των πολιτών της;

Επειδή πολλοί σε τούτη τη χώρα επιχείρησαν τα μαθήματα πατριωτισμού, επισημαίνω πως η αγάπη και ο αγώνας για την καλύτερη πατρίδα δεν είναι έννοιες αόριστες και δεν αφορούν σε χέρσα γη. Αντιθέτως μάλιστα αφορούν σε ανθρώπινες υποστάσεις, σε πολίτες που ανερυθρίαστα κάποιοι βλέπουν ως αριθμούς.
Ψάχνω ειλικρινά να βρω ποιος από τους συμπολίτες μας θα θεωρήσει σωτηρία της χώρας τη μετατροπή της σε μια νέα Ινδία ή Κίνα, με μισθούς κυριολεκτικής πείνας, ανύπαρκτη περίθαλψη και απαξιωμένη εκπαίδευση. Ψάχνω ακόμη. Νομίζω πως κάθε μέρα που περνάει, οι ποικίλες απειλές των κυβερνώντων για το τι θα συνεπάγεται η στάση πληρωμών για τους πολίτες, αγγίζουν ή τρομάζουν ολοένα και λιγότερους, σε μια κοινωνία που έχει κατά μείζον μέρος προβεί στη δικιά της ατομική στάση πληρωμών και πτώχευση.

Φοβούμαι ότι η σωτηρία της χώρας, όπως την επαγγέλλονται και την οραματίζονται δανειστές και κυβερνώντες, είναι κάτι σαν τη «σωτηρία της ψυχής» για έναν ανίατα άρρωστο. Κατ’ ουσίαν δεν σημαίνει απολύτως τίποτε… Αυτή η πατρίδα που έχουν στο νου τους δανειστές και κυβερνώντες δεν θα είναι πατρίδα. Θα είναι μητριά…
Έχει προ πολλού έρθει η ώρα να πετάξουν τις μάσκες όλοι αυτοί που έχουν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας μας. Πρέπει επιτέλους να πουν στο λαό μεγάλες αλήθειες. Αφού τα μέτρα που εφαρμόζουν επί δυο χρόνια δεν οδήγησαν πουθενά, τότε η συνέχιση της ίδιας πολιτικής πού ακριβώς θα οδηγήσει τη ζωή των πολιτών ετούτης της χώρας; Αντί να μας διηγούνται σενάρια για το τι θα σημαίνει για το λαό η έξοδος από την Ευρωζώνη, στολίζοντας τα με απειλές και εκφοβισμούς, μήπως είναι καλύτερα να μας εξηγήσουν ποια ακριβώς θα είναι η ζωή μας μέσα στην Ευρωζώνη με μισθούς 300 Ευρώ και συντάξεις των 150 Ευρώ, όταν μάλιστα θα απουσιάζει παντελώς το κοινωνικό κράτος, το οποίο συστηματικά κάθε μέρα κατεδαφίζουν; Πετάξτε τις μάσκες κύριοι, πείτε στο λαό την αλήθεια και ζητείστε από αυτόν να εγκρίνει ή να απορρίψει τα σχέδια σας.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Φεβρουαρίου 2012, αρ. φύλλου 627