ΑΝΩΝΥΜΟΥ: Οι Εορτές, οι Εθνικές

Σήμερα το σπίτι είχε κόσμο πολύ και φασαρία. Ήτανε ημέρα “Εορτής Εθνικής”- κατά το επίσημο. Εορτής που μας έκανε από συγγενείς αποξενωμένους για καιρό, να ζήσουμε λίγο όπως παλιά, στα μικράτα μας.
Να σταθούμε αγαπημένοι, απονήρευτοι στη σάλα στο σπίτι το πατρικό, στο ίδιο τραπέζι το μεγάλο, να πατάμε το ίδιο πολύχρωμο χαλί, να καθόμαστε στα ίδια βαριά καθίσματα που λίγο τρίζαν περισσότερο τώρα ίσως από το βάρος κάποιων, ίσως και από του καιρού το πέρασμα.
Η Εορτή μας έκανε να γίνουμε ξέγνοιαστα μικρά παιδιά, να μην θυμόμαστε κληρονομιές και έχθρες, να μη ζυγίζουμε τα λόγια μας, τα βλέμματά μας.
Ομοτράπεζοι γίναμε πάλι -και ας έλλειπαν οι γονείς πολλών- και τολμώ να πω, πως σαν να γύρισε ο τροχός της ζωής μας πίσω και νιώσαμε αδικημένοι που σπαταλήσαμε της ένδοξης και ανασφαλής ζωής μας τις ήμερες σε μέτρημα χρημάτων και σπιτιών, σε ντάνιασμα πολλών κουτιών με λαμπερά κοσμήματα και πλούτη που ποτέ δεν ένιωσαν τον θαυμασμό των άλλων.
Ακριβώς γιατί μέσα στην μίζερη και άδεια μας ανούσια ζωή, μόνοι το βράδυ αργά στεκόμασταν και τα θαυμάζαμε και ύστερα με ενοχές τα κρύβαμε στα σκοτεινά ντουλάπια... κάτω, κάτω, στο τέλος, εκεί που νομίζαμε οι ανόητοι, πως δεν θα τα βρει ποτέ κανείς.
Όπως δεν έβρισκε και τα συναισθήματα μας και μέναμε μόνοι στην ζωή και αφήναμε τους λαμπερούς μας θησαυρούς να κοιμούνται αραχνιασμένοι και ξεχασμένοι πολλές φορές κάτω... εκεί κάτω.
Και αλήθεια είναι, κανείς δεν τους βρήκε, γιατί κανείς δεν νοιάζονταν για τα πλούτη μας, γιατί δεν μας φαίνονταν ούτε στα μάτια, ούτε στο πως στεκόμασταν κοιτώντας η ζωή μας.
Κενά πλούτη, άχρηστα, ματαιόδοξα, άτιμα.
Σήμερα όμως ήταν άλλα μάτια, ήταν εκείνα τα παιδικά που γυάλιζαν από χαρά, που κοίταγαν με πάθος, που μοιράζονταν και τον πιο μικρό θησαυρό, άσχετα αν έλαμπε ή ήταν σκουριασμένος, βρόμικος και ασήμαντος για τους μεγάλους.
Σήμερα είχαμε όλοι βόλους στις τσέπες μας, μικρές πέτρες για να αγοράσουμε χώμα, που ζάχαρη το λέγαμε, όταν παίζαμε τον μπακάλη, είχαμε στα γόνατα γδαρσίματα και κούκλες πάνινες κρατάγαμε γερά στα χέρια μας και ξύλινα παιχνίδια, χαμόγελα και όνειρα.
Σήμερα με τα καλά μας ρούχα όπως πάντα σε κάθε εορτή, καθίσαμε και σαν κάποιος να μας έσβησε την πρόσφατη μνήμη, κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον και χαμογελάσαμε. Και τα ξαδέλφια και τα αδέλφια και οι πιο μακρινοί, αστεία είπαμε και αγκαλιαστήκαμε και θυμηθήκαμε και ήπιαμε κρασί και φάγαμε μαμαδίστικα φαγητά.
Ξύπνησαν μνήμες, σκανταλιές, κάτι χαμένα “γιατί” και μαζέψαμε με το σαλιωμένο μας δάχτυλο τα μικρά ψίχουλα από το τραπέζι.
Μετά γλυκό και παγωτό και φρούτα και λίγο κρασί....πάλι, και λίγο λικέρ για τα κορίτσια και μετά τσιγάρα για τ’ αγόρια....
Έπεσε ο ήλιος και όλοι χαλαροί και ήρεμοι και ξαφνιασμένοι ευχάριστα, ήπιαμε καφέ και βάλαμε στην τηλεόραση να δούμε τα νέα και αρχίσαμε σιγά-σιγά να κοιταζόμαστε καχύποπτα, να εστιάζουμε σε μνήμες και να θυμόμαστε γεγονότα και σαν χωνέψαμε αρχίσαμε να μιλάμε δυνατά και πιο δυνατά και να στεκόμαστε μακριά ο ένας από τον άλλον και να κοιτάζουμε τα ρολόγια μας και κάποιοι την πόρτα για να φύγουν.... την έξοδο...
Και έφυγαν και έμεινα ένα μικρό ξύλο στην αλάνα έτσι όπως αφήναμε τα ασήμαντα μικρά παιχνίδια μας για να τα βρούμε την επομένη, γιατί την επομένη πάντα γυρίζαμε... γιατί την επομένη ξεχνάγαμε τα άσχημα που είχαμε πει και τα αφήναμε στην άκρη, και ήμασταν πάλι μαζί. Δεν στεκόμασταν ποτέ καχύποπτα στις γωνίες της ζωής μας.
Σήμερα όμως έφυγαν όλοι και είχα μια σιγουριά πως η επομένη θα ήταν μια έρημη μέρα γεμάτη μοναξιά και προδομένες μνήμες, ατηλεφώνητες.
Και λάθος δεν έκανα!
Είναι που πάντα έλεγαν οι γονείς: μην γελάτε θα σας βγει ξινό και αυτό είναι που με θυμώνει πιο πολύ στην ζωή μου και προσπαθώ να το αλλάξω πολλές φορές, σε πολλές ''Εορτές Εθνικές''.

Το κείμενο εστάλη στην εφημερίδα από αναγνώστρια/η, (airotsak@gmail.com) 
η οποία εξέφρασε την επιθυμία να παραμείνει ανώνυμη. 

Φωτό: Henry Matisse, Το παράθυρο (1916), 
Ινστιτούτο των Τεχνών, Detroit, ΗΠΑ. 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 635

Σχετικό κείμενο: Τα χέρια μου