Τον Βαγγέλη είχα να τον ανταμώσω από τότε που τελειώσαμε τις σπουδές. Εκείνος έμεινε στα ξένα. Γύρισα εγώ στην πατρίδα, παιδεύτηκα πολύ ώσπου να βρω κάποια δουλειά, αντάξια του πτυχίου μου, και τελικά κατέληξα σε μια κρατική υπηρεσία, στην επαρχία, τμήμα πολεοδομίας.
Κάτι θυμόμουν αμυδρά, πως κάπου εκεί κοντά πρέπει να ήταν το χωριό του φίλου μου. Ούτε τοπωνύμιο όμως θυμόμουν, ούτε και ακριβώς το επίθετο του Βαγγέλη. Κάπως από παπα- άρχιζε Παπαζήσης, Παπατζήκας, δεν ήμουν σίγουρος. Εμείς Παπαβαγγέλη τον φωνάζαμε, αν και κάθε άλλο παρά παπά θύμιζε. Ένας εύθυμος τύπος και χωρατατζής, καμιά σχέση με εκκλησία και παπάδες. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Όλοι οι άλλοι φοιτητές που ανταμώναμε κάπου- κάπου στις γιορτές, και στην εκκλησιά πηγαίναμε το Πάσχα - Χριστούγεννα γυρίζαμε σχεδόν πάντα στο σπίτι- και φροντίζαμε να βάψουμε κόκκινα αβγά και να τσουγκρίσουμε. Ο Βαγγέλης απών. -"Εγώ, τον Παράδεισο τον έχω ήδη εξασφαλίσει. Δέκα σκαλοπάτια θα ανέβω μόνο και θα τον έχω μπρος μου!" Έλεγε και έλαμπε το πρόσωπό του.
Στις επίμονες ερωτήσεις μας, που στο καλό ήταν αυτός ο Παράδεισος, μας προσκαλούσε να επισκεφτούμε το χωριό του. Εκεί θα μας πήγαινε να δούμε από κοντά.
Αυτός ο Παράδεισος ήρθε στο μυαλό μου, όταν έπιασα δουλειά στην πολεοδομία. Ρωτούσα όλους τους συναδέλφους, μήπως κάποιος γνώριζε για ένα καταπληκτικό σημείο, σε ένα από τα γύρω χωριά σωστό παράδεισο. Γρίφος. Με κοίταζαν απορημένοι και ήθελαν να ξεκαθαρίσω, τι εννοούσα με "καταπληκτικό σημείο". Γεμάτος άγρια ομορφιά ήταν ο τόπος, κάτι που τόσο πολύ να ξεχώριζε, δεν ήξεραν.
Μια και η δουλειά μου το` θελε να γυρίζω πολύ και στα χωριά, άρχισα την αναζήτηση μόνος μου. Ρωτούσα στο καφενείο κάθε χωριού, μήπως γνώριζαν κάποιον Βαγγέλη Παπατάδε, που είχε φύγει για σπουδές στη Γερμανία πριν από τουλάχιστον δέκα χρόνια και έμεινε εκεί. Άρχιζε τότε ένας μαραθώνιος έρευνας μεταξύ των θαμώνων για να καταλήξει τελικά στην απάντηση. "Μπα, δεν είναι από το χωριό μας."
Έμμονη ιδέα μου είχε γίνει. Ήθελα οπωσδήποτε να βρω τα δέκα σκαλοπάτια, που οδηγούσαν στον Παράδεισο του Βαγγέλη. Οι συνάδελφοι είχαν αρχίσει να με παίρνουν στο ψιλό...Όσο εκείνοι με δούλευαν, τόσο μεγάλωνε το πείσμα μου. Ίσως βέβαια να συντελούσε σ` αυτό και η μονοτονία της ζωής στην απομακρυσμένη επαρχία. Που θα μου πήγαινε, θα τον έβρισκα στο τέλος τον Παράδεισο!..
Βρήκα πρώτα το χωριό του Βαγγέλη. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι με βρήκε εκείνο. Ένας Βαγγέλης Παπαζήσης ήρθε στο γραφείο μου για κάποιες πληροφορίες. Πρωτοξάδελφος του φίλου μου αποδείχτηκε. Έγιναν οι συστάσεις, έμαθα ότι ο Βαγγέλης μετανάστευσε στη Νότια Αφρική με τη Γερμανίδα γυναίκα του και τα παιδιά του. Στο χωριό είχε να φανεί αρκετά χρόνια. Άλλωστε, είχαν ήδη πεθάνει οι γονείς του, και δεν τον τραβούσε τίποτα πια. -" και ο Παράδεισος;" Ρώτησα. Ο άλλος Βαγγέλης με κοίταξε απορημένος. - "Ποιος παράδεισος; Δεν σας καταλαβαίνω..." Του εξήγησα για τον Παράδεισο του Βαγγέλη με τα δέκα σκαλοπάτια, και συμφωνήσαμε να τον επισκεφτώ στο χωριό του το επόμενο Σαββατοκύριακο, για να ψάξουμε μαζί για τον " Παράδεισο."
...Δεν αφήσαμε πλαγιά, δεν παραλείψαμε ούτε έναν λόγγο. Γυρίσαμε όλη την περιοχή, ώρες ολόκληρες, ο Παράδεισος άφαντος. - " Κι όμως!" επέμενα. "Κάπου πρέπει να είναι. Τέτοια λάμψη σε βλέμμα, όπως εκείνη στου Βαγγέλη, δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου!..."
Ο ήλιος είχε πάρει το δρόμο για χαμηλά -Μάης μήνας ήταν και ψάχναμε απ` το πρωί- όταν, κάπου δίπλα σε μια συστάδα δέντρων, ξεχώρισα κάτι πέτρινα σκαλοπάτια, χωμένα στα αγριόχορτα που είχαν φουντώσει καταμεσής της Άνοιξης. - "Εκεί!" Λέω στο συνοδό μου,
"Τι είναι αυτά τα σκαλοπάτια; Και που βγάζουν;" Απόρησε εκείνος. Δίστασε κιόλας. -"Α, αυτά; Άσε καλύτερα..." Καμιά προθυμία για περαιτέρω εξηγήσεις.
Δεν με κρατούσε τώρα τίποτα. Άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια μετρώντας τα. Επτά, οκτώ, εννιά, δέκα! Τα δέκα σκαλοπάτια του Βαγγέλη! Και ο Παράδεισος; Ο σκουπιδότοπος της περιοχής είχε γίνει. Μία πανέμορφη χαράδρα, με πανύψηλα δέντρα και στις δυο πλευρές. Κάτω χαμηλά, εκεί όπου ακόμη ακουγόταν το κελάρισμα ενός ρυακιού, δεν έβλεπες παρά όγκους σκουπιδιών. Και μία έντονη αποφορά μ’ έκανε να πισωπατήσω αηδιασμένος.
Στη Νότια Αφρική θα ψάχνει για Παράδεισο ο Βαγγέλης...
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 645
Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου και αποτελεί το κύριο όχημα του ΟΗΕ από το 1972 για την ενημέρωση του παγκόσμιου κοινού για τα περιβαλλοντικά προβλήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.