-Με το υπασπιστήριο του κυρίου Αρχηγού.
-Θα μπορούσα να μιλήσω με τον κύριο Αρχηγό;
-Ποιος να πω ότι τον ζητά, παρακαλώ;
-Ο Συνάδελφος του χθες, του σήμερα και του αύριο.
-Μάλιστα, μισό λεπτό… ο κύριος Αρχηγός είναι σε σύσκεψη. Θα αναφέρω ότι τον ζητήσατε.
-Ευχαριστώ.
Κάπως έτσι εξελίσσονται οι διάλογοι με τους «υψηλά ισταμένους». Τώρα οι καμωμένοι για βιτρίνες, σε εποχές άλλοτε ποσοτικών εκτιμήσεων, βλέπουν τα «έργα και ημέρες» των εξουσιών τους, να καταρρέουν. Η διαρκής έλλειψη γνησιότητας και συμπεριφορών έχουν οδηγήσει και οδηγούν στην αποτυχία.
Καίει τελικά ο μύθος της μοναξιάς της εξουσίας. Σήμερα όλοι έχουν μπει στη γραμμή. Ο κίνδυνος της εξουδετέρωσης δεν έχει κανόνες. Δεν στηρίζεται σε αρχές. Παράπλευρες και κύριες απώλειες έχουν σχεδόν ταυτιστεί. Οι ζωές έχουν γίνει πλεονάζουσες και ως περρίσευμα, πρέπει να καταναλωθούν.
Ο χώρος μας, αυτός των ένστολων, δεν μόχθησε για το μέλλον του, εννοώ οι Αρχηγοί, οι εκάστοτε πολύ υψηλά ιστάμενοι(υψηλότερα… δεν γίνεται), οι έχοντες λόγω θέσεως και βαθμού, κάτι να πουν σχετικά. Είχαν και έχουν εναγκαλισθεί την πολιτική ανεπάρκεια(εκ του αποτελέσματος, άλλωστε), των εκάστοτε πολιτικών, επιδεικνύοντας μια ιλιγγιώδη αδράνεια για το χώρο μας.
Ήμασταν (-στες), οι Ινδιάνοι του «Συστήματος», αφού ο ιδιοκτήτης γινόταν συνεχώς πλούσιος και εμείς να μένουμε χωρίς πραγματικά δικαιώματα, και ως πελάτες, τελικά, φεύγαμε και χαρούμενοι.
Καλές οι παρελάσεις, τα νατοϊκά «μπράβο», οι περισπούδαστες γαιοπολιτικές αναλύσεις (copy-paste), σε κάμαρες χειροκροτητών. Ποιους τελικά αγγίζουν και ποιοι ακόμη τους ακούνε! ΄Ομως «εν ονόματι» αυτών και άλλων παρεμφερών, δεν «τρώμε» αέρα «κοπανιστό»!
Η καλπάζουσα ματαιοδοξία, έκανε ώστε ούτε την ευθύνη της ελπίδας να μπορούμε να αναλάβουμε, γιατί η ελπίδα έχει την ευθύνη της, που πρέπει να αποδεχθούμε. Η απληστία αξιωμάτων έγινε η κινητήριος δύναμη και χάσαμε έτσι την ελευθερία μας και την αξιοπρέπειά μας.
Κατάφεραν, ίσως και όλοι μας τελικά, να καταστήσουμε το κοινωνικό μας οπλοστάσιο ανενεργό. Έχουμε χάσει τον αναγνωρίσιμο εαυτό μας, δηλαδή, το ενεργό στοιχείο της ταυτότητας του χώρου μας, που τον καθιστά ιστορικό υποκείμενο, στη συνείδηση του λαού της Χώρας μας.
Βέβαια το ηθικό μας οπλοστάσιο, ως «περίκλειστο σημείο» ακόμη κρατά. Δεν παραδίδεται. Μπήκαν όμως από την κοιλάδα του Στρούμνιτσα, αυτοί που ξέρουν και κατέλαβαν τους σπουδάρχιδες των Κέντρων. Τελικά τα παιδιά της Βοστώνης και των Νιμπελούγκεν, τα δήθεν κάποτε παιδιά της πιάτσας, τελικά χάσανε τον τσαμπουκά τους, στους διαδρόμους της εξουσίας και της προσωπικής τους ανέλιξης.
Και εμείς, η «λάμπουσα» κάποτε πενία, καλό θα είναι να αναστοχαστούμε: «Quo Vadis», κύριοι αρχηγοί! Μην ανησυχείτε, κανείς δεν αγαπά την πατρίδα του λιγότερο από εσάς! Ούτε και αυτοί που την… πτώχευσαν και οι οποίοι ως εκφραστές του «Συστήματος», ήταν και είναι η φυσική πολιτική σας και πολιτική μας ιεραρχία. Που με την ύποπτη ανεπάρκειά τους, άφησαν να διαβρωθούν οι πυλώνες των αξιών, με την κυριαρχία μιας κομματικής και όχι μόνο ελίτ.
Κανείς δεν είναι περισσότερο πατριώτης από εμάς τους κοινούς θνητούς, τους συναδέλφους όλων των βαθμών. Αυτών που πληθώρα τους, ως μόνο εισόδημά τους έχουν την πενιχρή σύνταξη, ευγενική χορηγία του κυρίου Στουρνάρα(του οποιουδήποτε Στουρνάρα, τραπεζίτη ή μη), και του κυρίου Πρωθυπουργού (οποιουδήποτε πρωθυπουργού, « ολίγιστου», σοσιαλιστή, τεχνοκράτη κλπ, πολλά υποσχόμενου νεοφιλελεύθερου ).
«Αδειάστε το ΓΕΣ»! Όχι για να έλθουν και να καταλάβουν άλλοι τη θέση σας, ως μέχρι «τούδε»( προς τι οι εναγώνιες διαπιστώσεις «τέως», που κατά καιρούς ακούγονται και οι βιβλιοπαρουσιάσεις τους), ώστε έστω και τώρα (ανήμποροι, να το έχουν στο παρελθόν κάνει), να αντιληφθούν έστω και τώρα (θυμάται ο κύριος Πρωθυπουργός, ως ΥΠΕΞ τους λεονταρισμούς;), ότι αυτό το αίσθημα ασφάλειας για την Πατρίδα μας εμείς, εσείς τώρα το εξασφαλίζετε και το διασφαλίζετε σε όλους και για όλους.
Τους ήρωες τους κάνουν οι στιγμές. Η επαγγελία της σωτηρίας της Χώρας, που εωρείται ως δαμόκλειος σπάθη, ίσως τελικά να συμβάλει και το έχει κάνει, στην επέλευση του θανάτου της πολιτικής της δημοκρατίας.
Μπορεί η ανωτάτη ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, αν το τολμήσει να γίνει το πυρίμαχο τείχος, στο όνομα όλων των Συναδέλφων, το πυρίμαχο τείχος, που θα διασφαλίσει και θα δώσει το μήνυμα μιας διαχρονικής αξιοπρέπειας, γι΄ αυτούς που τολμούν.
Μόνο οι ελεύθεροι, τολμηροί και περήφανοι άνθρωποι μπορούν να κατακτήσουν την ουσία των πραγμάτων και εμείς, εσείς κύριοι Αρχηγοί καλείστε να γίνετε αυτοί σήμερα…!
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4 Απριλίου 2013, αρ. φύλλου 686
Πολύ δυνατό!
ΑπάντησηΔιαγραφή"-Ο Συνάδελφος του χθες, του σήμερα και του αύριο."
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλον λόγο μη πεις...