Ύστερα μ’ ένα γερό χτύπημα του έκοψε πέρα για πέρα το κεφάλι, το ’πιασε απ’ τα μαλλιά και το πέταξε σε μια γωνιά, κουκουλώνοντας με το σεντόνι το κορμί που σπαρταρούσε ακόμα. Ήρθε η παπαδιά, μισόγυμνη, έβαλε ένα ποτήρι νερό κοντά του, φύσηξε το κερί και έπεσε δίπλα του. Πήγε να τον αγκαλιάσει αλλά δεν βρήκε κεφάλι στο μαξιλάρι, μόνο ένα ζεστό υγρό που ανάβλυζε ακόμη απ’ τον λαιμό του. Έτρεξε σκουντουφλώντας κάτω, μπήκε στον αχυρώνα, ξύπνησε τον σαμαρτζή και τον ρώτησε: «Ξένε, αν θυμάσαι, είχε κεφάλι ο ξάδερφός μου πριν πέσουμε να κοιμηθούμε;». «Είχε μου φαίνεται», είπε αυτός, κι ανέβηκε μαζί της πάνω, ανάψανε τη λάμπα και είδαν ότι πράγματι ο μαχαιράς ήταν ακέφαλος.
Απόσπασμα (ΟΔΟΣ 31.3.2012) από τον Άγιο Ζαμπλακά που παραλείφθηκε από την παράσταση.
Φωτό: Αναπαράσταση τοιχογραφίας του 1656/57 στην εξωτερική επιφάνεια του βόρειου τοίχου του Αγίου Νικολάου Καραβιδά στην Καστοριά, από την εικονογράφηση του διηγήματος του Γ. Γκολομπία.
Δημοσιεύθηκε στις 11 Απριλίου 2013, αρ. φύλλου 687
Αν υπήρχε αυτή η σκηνή, τότε θα ήταν ΑΛΛΟ θέατρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα που το αφαίρεσαν.