Έφυγε ξαφνικά ένα ξενιτεμένο παλληκάρι με δύο πατρίδες στην καρδιά του, μοιρασμένος Ελληνο-Αμερικάνος κατάστηθα. Συνδύαζε τον ξενιτεμένο στην Νέα Υόρκη Καστοριανό με τον ντόπιο τόσο αρμονικά, γιατί παρέμεινε ένα μεγάλο παιδί με ψυχικά αισθήματα μεγάλα. Τον προβοδίσαμε μπροστά από 60 χρόνια με το παρατσούκλι Λέτσιος και μας γύρισε με το όνομα Άλεξ.
Ταχυδρόμος χωρίς τσάντα, ένα περιστέρι που έφερνε νέα από την Αμερική, και έπαιρνε το ίδιο κι από εδώ για τους διαβιούντες συμπατριώτες μας, οι οποίοι πριν από 60 χρόνια, όπως ο ίδιος γνώρισαν την ξενιτιά.
Τώρα περισσότερα χρόνια από 20 ήταν το χελιδόνι μας κάθε άνοιξη ερχόταν και κάθε Νοέμβριο γύριζε εκεί που έδρασε επαγγελματικά. Πόσα πράγματα κουβαλούσε ο αείμνηστος; Πατρίδα, θρησκεία, φιλία, αγάπη στον καθένα μ’ ένα αθώο δικό του χάρισμα, να μη χάνει ποτέ την ζαχαρένια του και ότι άκουγε απαντούσε με το... άρε τι μου λες...
Δεκτός σε κάθε παρέα, γιατί δεν ζήλευε, δεν σκεπτόταν πονηρά, αθώα ψυχή, ήταν καλοδεχούμενος σ’ όλα τα σπίτια της Καστοριάς με ιδιαίτερη ευχαρίστηση.
Εμφανισιακά ένα κινούμενο μπουκέτο, χρωματιστός κήπος με ρούχα φανταχτερά, παπούτσια παρδαλά, γραβάτες μεγάλες και ποικιλόχρωμες, κι ένα ημίψηλο καπέλο με χρωματιστά φτερά από φασιανό, παπαγάλους, κοκόρια, αηδόνια κ.ά.
Ξεχώριζε από όλους μας, δεν θα έχουμε την τύχη να δούμε άλλον με τόσα χαρίσματα ψυχικά. Μάλιστα ο ιερέας της εξόδιου του με λίγα λόγια αναφέρθηκε στο πλούσιο ανθρώπινο έργο του, την ευλογημένη δεξιά του που χάριζε σε πολλούς ενδεείς την ελεημοσύνη του συνεργαζόμενος με τους ιερείς που τους επισκεπτόταν μόνος του.
Μεταξύ των πολλών φίλων του και πολλές οικογένειες κατά την εξόδιο του, έδωσαν την παρουσία με συγκίνηση μεγάλη πολλοί εργαζόμενοι στα καταστήματα που σύχναζε ο ταπεινός Άλεξ και είδα δάκρυα στα μάτια τους.
Φίλε Άλεξ, έφυγες ξαφνικά και πολλοί γνωστοί σου και φίλοι δεν σε προβόδισαν, η λύπη τους είναι μεγάλη. Ήσουν ο τελευταίος εκπρόσωπος των εργαζομένων στην Αμερική, με την διπλή σου συμπάθεια ξενιτεμένων και ντόπιων. Πρεσβευτής, εν πατρίδης, μεγάλος και χαρισματικός. Οι δρόμοι της πόλεως, τα σοκάκια, οι φίλοι στα διάφορα στέκια, από ψαράδικα μέχρι το εμπορικό κέντρο περιμένουν άδικα να σε ξαναδούνε.
Δεν θα σε ξαναπροβοδίσουμε και δεν θα σε περιμένουμε άλλη φορά. Έφυγες για τον αιώνιο τόπο. Καλό σου ταξίδι. Θα σε θυμόμαστε παντοτινά.
Νίκος Πρώϊος
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Ιανουαρίου 2017, αρ. φύλλου 870
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.