ΟΔΟΣ 17.3.2022 | 1116 |
Πώς βρέθηκε χωμένο ανάμεσα στις ψηλές λόχμες του κήπου, ανεξήγητο. Πώς βρέθηκα εγώ σ’ εκείνο το σημείο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μυστήριο. Γιατί, ούτε ο κήπος ήταν του σπιτιού μου, ούτε αποτολμούσα εξερευνήσεις σε ξένες αυλές. Γενικά, φοβόμουν το τι μπορεί να είναι κρυμμένο μέσα στο χορτάρι: από σαύρες, ζουζούνια, χελώνες, μέχρι και φίδια φαρμακερά. Για να μην αναφερθώ σε τυχόν ποντικοπαγίδες ή άλλου είδους επικίνδυνα αντικείμενα. Τέλος πάντων, βρέθηκα. Γιατί, ακριβώς εκείνη την ώρα, είδα να πλησιάζει μια παρέα αγοριών, αρκετά μεγαλύτερών μου που τρομοκρατούσαν τα μικρότερα, ιδίως τα κορίτσια και, απειλώντας τα με ραβδιά που τα κράδαιναν απειλητικά ή ακόμη χειρότερα με τις σφεντόνες έτοιμες για δράση, ζητούσαν να τους παραδώσουν ό,τι πολύτιμο κουβαλούσαν· λεφτά, σε κέρματα έστω, αν δεν είχαν χαρτονομίσματα. Δεν έλεγαν όχι και για κουλούρι σουσαμένιο. Ένα ολόφρεσκο κρατούσα στο χέρι μου· μόλις μου το είχε χαρίσει ο θείος και μοσχοβολούσε ακόμη. Το σπίτι μου αρκετά πιο πέρα και ο θείος είχε ήδη απομακρυνθεί. Έτσι κατέφυγα στον ξένο κήπο και, σκύβοντας για να μη με αντιληφθούν οι μάγκες, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με το σπουργιτάκι. Μάλλον τρόμαξε όταν με είδε να σκύβω δίπλα του. Κούνησε λίγο τα φτερά του, έβγαλε ένα ξεψυχισμένο τσι – τσι και δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Ούτε κι εγώ. Δεν έπαψα ωστόσο να το κοιτάζω, να παρατηρώ τις μικροσκοπικές του φτερούγες, τα ματάκια του, το ένα να κοιτάζει προς τα μένα το άλλο προς τον δρόμο και να κουνάει συνεχώς τα ξυλένια ποδαράκια του χωρίς να αποτολμά ένα πέταγμα. Σκυμμένη ακόμη όσο το δυνατόν πιο χαμηλά, κολλημένη θα έλεγα στο χώμα, πήρα με το ένα χέρι το κουλούρι και με το άλλο άρχισα να βγάζω το σουσάμι και να προσπαθώ να του το βάλω στο ράμφος του. Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ από τη διαδικασία αυτή που δεν αντιλήφθηκα ότι κάποιος στεκόταν πίσω μου. Άκουσα ένα σφύριγμα και, προτού να προφτάσω να γυρίσω το κεφάλι, είδα μία πέτρα να χτυπάει τον μικροσκοπικό μου φίλο κατ’ ευθείαν στο κεφάλι. Ούτε κιχ δεν ακούστηκε, μόνο το είδα να πέφτει ανάσκελα δίπλα μου. Ακίνητο. Και τότε εμφανίστηκε μπρος μου με τη σφεντόνα στο χέρι και το ραβδί υπό μάλης, ο μάγκας της γειτονιάς. Κοκάλωσα.
–Γι’ αυτό μου κρύφτηκες χαζοτούρτουρο στο χόρτο; Και δεν έβγαζες μωρή χαζή την κόκκινη ζακέτα σου να μη δίνεις καρσιάνι; Άδειασε τώρα τις τσέπες σου στα μουλωχτά για να μην έρθει το ραβδί στο δικό σου κεφάλι.
Πού βρήκα όλο εκείνο το κουράγιο; Πού πήγε όλη μου η τρομάρα; Αρπάζω στα χέρια μου το μικρό, άψυχο κορμάκι και αρχίζω να φωνάζω δυνατά. –Φύγε από δω φονιά. Δεν ντρέπεσαι να σκοτώνεις ένα τόσο δα πραματάκι; Οι τσέπες μου άδειες είναι. Ο μάγκας δεν περίμενε τέτοια αντίδραση. Παίρνοντας θάρρος από τη στάση του αυτή, αρχίζω να φωνάζω με όλη μου τη δύναμη «βοήθειααα!». Άνοιξε η πόρτα του σπιτιού και ο φονιάς έβαλε φτερά στα πόδια του. Με κλάματα στα μάτια, εξήγησα στον νοικοκύρη τι είχε συμβεί. Με βοήθησε ο ίδιος να ανοίξουμε μία μικρή τρύπα στο χώμα και να θάψουμε το σπουργιτάκι.
Οι νταήδες της γειτονιάς δεν με ενόχλησαν ποτέ πια. Ούτε άλλαζα δρόμο, όταν τους έβλεπα.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Μαρτίου 2022, αρ. φύλλου 1116.
* * *
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Μαρτίου 2022, αρ. φύλλου 1116.
Οι κατά τα άλλα, πολλές ευαίσθητες, Ορθόδοξες, γυναίκες του τόπου μας, μούγκα στη στρούγκα για τα δεινά. Περί άλλων τυρβάζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήξανθό μαλί, μπότοξ, καφεδάκι με γλυκάκι και φιλόπτωχη φιλοσοφία. Ρε τι μίζερη ζωή έχουν μερικές.
Διαγραφή