Την ώρα που βουλιάζω στον καναπέ νιώθοντας ευγνώμων για όσα έχω, λογίζομαι πως κάποιο πλάσμα, κάπου σε αυτόν τον κόσμο, δεν κοιμήθηκε ζεστά όπως
εγώ. Κάποια γυναίκα εκεί έξω, θα κοιτάξει το σκοτάδι και μέσα της θα εύχεται πως κάλιο να την έπαιρνε η νύχτα για πάντα, παρά να ξημέρωνε μια μέρα ακόμη στην φυλακή της. Για κάποιους ανθρώπους τα σπίτια είν’ φυλακές. Τάφοι είναι. Τάφοι μιας προσδοκώμενης αγάπης. Τάφοι μιας αξιοπρέπειας που δέρνεται καθημερινά, τσακίζεται κι αποστερείται τα αυτονόητα. Σε κάποιο μέρος αυτής της γης μια γυναίκα αυτήν την νύχτα που εγώ κοιμήθηκα γλυκά, ταπεινώθηκε, βρίστηκε, κατηγορήθηκε, δάρθηκε, κάποια άλλη βιάστηκε και κάποια δολοφονήθηκε. Γιατί ήταν γυναίκα. Γιατί κάποιος θεώρησε ότι έχει δύναμη κι εξουσία πάνω της. Γιατί κάποιος νόμισε πως γίνηκε Θεός και έχει δικαίωμα να ορίζει των άλλων τις ζωές, να τις σπέρνει και να τις θερίζει. Και σαν ξημερώσει κάποια γυναίκα με βαριά καρδιά θα βάλει μπρος την μηχανή της ζωής της. Κι ας ξέρει πως στην δουλειά της με την πρώτη ευκαιρία θα της φωνάξουν, θα την προσβάλουν, θα την μειώσουν, θα της κάνουν ψυχολογικό εκβιασμό. Γιατί είναι γυναίκα. Γιατί δεν πρέπει να μιλάει.Σε κάποιο μέρος αυτού του πλανήτη ένα κορίτσι θα δαρθεί μέχρι θανάτου γιατί μια τούφα προεξέχει απ’ την μαντίλα της. Κάπου ένα παιδί που σε πράσινα θα έπρεπε να τρέχει, να παίζει με μια μπάλα, θα πωληθεί σκλάβα ερωτική σε άρρωστα μυαλά που αγοράζουνε χυδαιότητα να ικανοποιήσουν το τέρας πο’χουν μέσα τους. Και κάπου σ’ ένα κρύο μάρμαρο απάνω μια μάνα θα κλείνει τα μάτια και θα προσπαθεί να θυμηθεί το γέλιο του παιδιού της. Όχι! Αρνείται να σκεφτεί τι πέρασε το παιδί της, αρνείται να δεχθεί τις εφιαλτικές στιγμές του, τις τελευταίες της στα χέρια του δήμιού της. Όχι! Και καίγεται η ψυχή της μ’ ένα κάρβουνο που σβήσιμο δεν έχει. Όσο γυναίκες υποφέρουν καμιά δεν πρέπει να εφησυχάζει. Ναι κάναμε βήματα μπροστά, μα ο αγώνας ασταμάτητος. Έως ότου δεν θα υπάρχει γυναίκα σε αυτόν τον πλανήτη που να την εκμεταλλεύονται, να την κακομεταχειρίζονται, να την μειώνουν, να την χτυπούν, να την βιάζουν και να την σκοτώνουν. Δεν είναι γυναικείος ο αγώνας αυτός μόνο. Ανθρώπινος είναι! Χρόνια γεμάτα αξιοπρέπεια και σεβασμό σε κάθε γυναίκα!
Κάποτε αγαλμάτωναν
την ομορφιά σου
τη φυσική σου χάρη
τώρα σε ψεύτικους φακούς
φυλακίζουν τα όνειρά σου
με ψεύτικες καρδιές
φορτώνουν τη δική σου βάρη
Γυναίκα του σήμερα
Γυναίκα του χθες
Γυναίκα του αύριο
Την ομορφιά μου δες
Δίχως ψιμύθια, αυθεντική
Φυσικά μοναδική κάθε γυναίκα
Κατάματα αντικρίζει την πληγή
Συγχώρεσης φορά
ασημένια στέκα
Δεν με αλλάζω δεν προσπαθώ
Όπως μ’ έφτιαξε η φύση
με χαρίζω
κι ας με τον χρόνο
σα λουλούδι μαραθώ
Γυμνή αλήθεια με βαφτίζω
Κι αν ότι είμαι δεν αναγνωρίζεις
Λευκές σελίδες τα όνειρα,
μη μου τα σκορπίζεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.