Ήταν μια μέρα ανήγγειλα στο σπίτι μου πως ο Τάκης ο Μανέκας πέθανε, ο γιος μου με ρώτησε, "ποιος είναι αυτός;", όπως θα ρωτούσαν μάλλον οι περισσότεροι σημερινοί νέοι. Αντίθετα, όταν ήμασταν εμείς παιδιά, δεν πιστεύω πως υπήρχαν κάποιοι στην Καστοριά και στα περίχωρα που δεν γνώριζαν τον Τάκη, αλλά και κάθε Τάκη με "ειδικές ανάγκες" ή ιδιαίτερες ικανότητες όπως λέει η σύγχρονη ψυχολογία σήμερα. Γιατί μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρχε η γειτονιά. Ο κόσμος κάθονταν στα πεζούλια. Όσους είχαν κάποια ιδιαιτερότητα, ο κόσμος μπορεί ενίοτε να τους περιέπαιζε, αλλά ασχολούνταν μαζί τους, τους προστάτευε. Κανείς δεν ήθελε το κακό τους. Και έτσι αυτή η κοινωνικότητα αμφίδρομα έδινε νόημα, χαρά και οντότητα στη ζωή όλων.
Σήμερα, πρέπει να προβληματιστούμε. Οι νέοι μας, είτε κλείνονται στον εαυτό τους περιχαρακωμένοι και αποσβολωμένοι στην τηλεόραση, το play station, και το internet καφέ, είτε περνώντας στο αντίθετο άκρο, απρόσωπα "αγγελοποιούνται" συμμετέχοντας σε εκρήξεις ομαδικής βίας (φανατικοί οπαδοί ομάδων, συμμορίες γειτονιών στην Αθήνα, κλπ.)
Τάκη σε ευχαριστούμε. Η γλυκιά σου ανάμνηση, δεν ένωσε νοερά μόνο τρεις ανθρώπους από ξεχωριστές αφετηρίες, ίσως πολύ περισσότερους από χίλιους δεκατρείς…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 16.10.2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.