Βιβλίο: Ο δρόμος που πήρες…

Στο δρόμο εκείνο που πήρες όταν πρωτοάνοιξες τα μάτια σου στο φως δεν ήταν οι Μοίρες που σε υποδέχτηκαν ∙ το χέρι Εκείνου που σ’ έπλασε κι αυτό που είσαι ο ίδιος ήταν. Αυτά τα δυο δε θα σ’ εγκαταλείψουν ώσπου να φτάσεις στο τέλος.
Στο δρόμο αυτόν τα πράγματα δεν είναι εύκολα ∙ να χαίρεσαι γι’ αυτό. Ο πόνος με τη διπλή του έννοια, του πόνου και του κόπου, είναι μεγάλο σχολείο. Κατάφερέ το να συμφιλιωθείς μαζί του ∙ θα βγεις κερδισμένος.
Στο δρόμο αυτόν το πιο δεδομένο απ’ όλα είναι η μοναξιά σου. Όσο κι αν έχεις γύρω σου ανθρώπους να μοιράζεσαι, μόνος θα πρέπει να ξεπερνάς και μόνος να αντέχεις. Έτσι θ’ ατσαλώνεσαι και θα προχωράς, κρατώντας όρθια τη σημαία που ορίστηκε-και ορκίστηκε- να κρατιέται απ’ τα δικά σου χέρια.
Σ’ αυτόν το δρόμο διάλεξε προσεχτικά τη συντροφιά σου. Πάρε μαζί σου τη σοφία που τρύγησες από ανθρώπους που είχαν να δώσουν και σου την έδωσαν, λέγοντάς την και γράφοντάς την. Πάρε και τις μουσικές που αγαπάς ∙ αυτές θα σε ξεκουράζουν και θα σε δυναμώνουν.
Μην ξεχάσεις να εκτιμάς. Η ζωή, λένε, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ευτυχείς συναντήσεις. Μέτρα τις δικές σου, νιώσε γεμάτος. Και συνέχισε.
Μην ξεχάσεις ν’ αγαπάς. Ο άνθρωπος φανερώνει πως άνθρωπος είναι μέσ’ από τον άλλον, το διπλανό του. Κάν’ το για σένα, όχι για τον άλλον.
Με όλα αυτά και άλλα τόσα που μόνος θ’ ανακαλύψεις , θα δεις πως ο δρόμος εκείνος που πήρες όταν γεννήθηκες ήταν υπέροχος.
Γιατί ήταν η ζωή σου…

Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

Από το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2010 με θέμα: «Ο δρόμος εκείνος» της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, μέλος της οποίας έχει την τιμή να είναι και η γράφουσα.