ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: Σεβαστέ μου Ήρωα…

Σεβαστέ και πολυαγαπημένε ήρωα

Σου γράφω από τα μέρη που αγάπησες περισσότερο κι απ’ τη λαμπρή σου καριέρα, περισσότερο από τη Νάτα σου, τα παιδιά σου, την ίδια σου τη ζωή. Σου γράφω από τα μέρη όπου το αίμα σου νότισε τα χώματα και όπως είπε κι ο γαμπρός σου ο Ίωνας, με τη θυσία σου «πολλοί που ως τότε ήταν τυφλοί, είδαν».
Ασφαλώς και θα θέλεις να μάθεις για τούτον τον ευλογημένο τόπο με τους αντρειανούς θεματοφύλακες της πατρίδας μας. Ε, λοιπόν, σε πληροφορώ ότι παρά την Οδύσσεια των πολεμικών και πολιτικών αλληλοσπαραγμών κατάφερε να γιάνει τις πληγές του και να πρωτοχορέψει στης λευτεριάς τ’ αλώνι το τραγούδι της χαράς και της προκοπής.
Κι εκεί που χορεύαμε που λες κι είχαμε πιει κι ένα ποτήρι παραπάνω, στη γλυκιά παραζάλη της ευμάρειας, λάλησαν οι σειρήνες της τοκογλυφίας, άρχισαν τα νεοφιλελευθερίστικα καζινοκαμώματα των αγορών κι οι ιεροφάντες των ναών του χρήματος άρχισαν να μας ψάλλουν το τροπάριο των πτωχευσάντων και πεινασάντων.
Θα αναρωτιέσαι φυσικά, γιατί σου τα γράφω όλα αυτά. Σου γράφω λοιπόν, γιατί το πενιχρό πορτοφόλι της πατρίδας μας το διαφεντεύουν πια οι ξένοι. Οι τελώνες απομυζούν τους μη έχοντες και οι Φαρισαίοι γεμίζουν τα πουγκιά με την «δεκάτη» της τοκογλυφίας.
Σ’ αυτή τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης, σεβαστέ μου ήρωα, η πατρίδα σκέφτηκε να συγχωνεύσει ή και να κλείσει ακόμα σχολειά με το ανάπηρο άλλοθι των παιδαγωγικών κριτηρίων. Αυτός είναι ο περίφημος «Καλλικράτης» της εκπαίδευσης. Ξέρω τι σκέφτεσαι τώρα! Αδόκιμος τίτλος ο «Καλλικράτης», έτσι δεν είναι; Συμφωνώ, έτσι είναι! Ο Καλλικράτης έκτιζε ναούς, τείχη, Παρθενώνες! Ετούτος ο εκπαιδευτικός αντί να χτίζει, γκρεμίζει, καταργεί, συγχωνεύει, υποβαθμίζει. Χάθηκε ένα άλλο όνομα, για παράδειγμα «Αλκιβιάδης»;

Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, η πολιτεία αποφάσισε για λόγους οικονομίας να κλείσει το Γυμνάσιο των Κορεστείων και να υποβαθμίσει το Δημοτικό Σχολείο από τετραθέσιο σε διθέσιο. Ναι, καλά διαβάζεις ήρωά μου! Για τα σχολεία της ευαίσθητης αυτής περιοχής που εσύ θυσιάστηκες σου μιλάω. Για τα δύο και ΜΟΝΑΔΙΚΑ σχολεία που διαθέτει η περιοχή των Κορεστείων με τους διάσπαρτους οικισμούς που τόσο καλά κι εσύ γνωρίζεις.
Προσπαθώ να φανταστώ τι σκέφτεσαι τώρα. Υποπτεύομαι ότι μάλλον έχεις αρχίσει τα αναθέματα. Εσείς οι στρατιωτικοί τα λέτε καμιά φορά χύμα και τσεκουράτα. Πάντως για την Ιστορία, να σου αναφέρω ότι προτού λίγα χρόνια η πολιτεία έπεισε τους κατοίκους της περιοχής να εγκαταλείψουν τα πλινθόκτιστα χωριά τους και να εγκατασταθούν στο Νέο Οικισμό, που δημιουργήθηκε για να εξασφαλίσει βιωσιμότητα και προοπτική. Μέχρι πέρσι οι αρμόδιοι διακήρυτταν και διαβεβαίωναν πως για λόγους εθνικούς θα πρέπει πάση θυσία, το Δημοτικό Σχολείο του Ν. Οικισμού να συνεχίσει να λειτουργεί ως τετραθέσιο. Φέτος οι αυτοί αρμόδιοι διακηρύττουν πως για λόγους εθνικούς θα πρέπει το σχολείο να υποβαθμιστεί...Και για παιδαγωγικούς βεβαίως, βεβαίως! Διότι άλλο πράγμα η «Βαβέλ» των τεσσάρων δασκάλων και άλλο η ευελιξία των δύο!
Τι να πω, δεν ξέρω κι εγώ τι να πω! Δάσκαλος είμαι, εργάζομαι εδώ πέρα και βλέπω τι γίνεται. Η πολιτεία ως είθισται, «διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον». Κι ο κώνωπας που λες, είναι αυτοί οι αξιοπρεπείς και περήφανοι κάτοικοι της περιοχής που παρά τις δύσκολες συνθήκες ζωής, στήριζαν και στηρίζουν τον τόπο Ως πότε όμως; Τοποθετώντας το συμφέρον των παιδιών τους υπεράνω όλων, πλέον θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους για να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες σπουδών.

Ας έρθουμε τώρα και εις την «κάμηλον»! Λίγα θα σου πω και πολλά θα καταλάβεις. Κάμηλος λοιπόν, είναι η σπατάλη που συνεχίζει να υφίσταται στο Δημόσιο! Είναι οι εργολάβοι της ελπίδας, οι επίορκοι, οι βολεμένοι, οι οστεογλείφτες, οι φοροκλέφτες, οι μιζαδόροι, οι εργατοπατέρες και τα πάσης φύσεως τρωκτικά που ενδημούν στο Δημόσιο και παρεπιδημούν στην τάλαινα ετούτη πατρίδα. Κατοικοεδρεύουν σε ψηλά γραφεία, σε πολιτικά και δικαστικά έδρανα, σε υποβρύχια αν θες, σε κότερα, σε σουίτες, ακόμα και σε μοναστήρια! Ασυλίες, παραγραφές, γραφειοκρατία, ευνοιοκρατία, συνδικαλιστοκρατία κι η πολιτεία σέπεται και το σαράκι της διαφθοράς φθάνει στο κόκαλο αντί για το νυστέρι της κάθαρσης.
Έτσι είναι δυστυχώς, ήρωά μου! Το ξέρω σε πληγώνουν αυτά που διαβάζεις, μα δε θα μπορούσα να σου γράψω και ψέματα. Πολλές φορές σκέφτομαι και παρακαλώ όλα ετούτα να είναι υπερβολές, μα δεν είναι! «Ου γαρ οίδασι οι άνομοι τι αδίκως πράττουσιν». Κι εκείνο που «αδίκως πράττουσιν», είναι απ’ τη μια να κλείνουν χάριν οικονομίας μεθοριακά σχολεία, αδιαφορώντας για το κοινωνικό και εθνικό ίσως κόστος (οψόμεθα), κι από την άλλη να επιχορηγούν το Μέγαρο Μουσικής για παράδειγμα, με ενενήντα πέντε εκατομμύρια, για να έχει την ευχέρεια ο φουκαράς ο βιομήχανος που βγάζει με κόπο το υστέρημά του στην Ελβετία, όταν του το επιτρέπει ο χρόνος, να παρακολουθεί τα ακριβά θεάματα του Μεγάρου. Αρκετές φορές βέβαια, το ψευδαργυρικό του «είναι» δεν αντιλαμβάνεται και πολλά πολλά από την τέχνη και τον πολιτισμό, όμως εκείνο που έχει σημασία είναι ότι εξυπηρετείται τοιουτοτρόπως το κοινωνικό του «φαίνεσθαι», του οποίου είναι ευγενής χορηγός η γενναιόδωρη πολιτεία.

Τι άλλο να σου γράψω, σεβαστέ μου ήρωα, δεν ξέρω. Ζούμε σε μια αλλόκοτη πατρίδα. «Όμορφη και παράξενη πατρίδα, ωσάν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα...», που λέει κι ο ποιητής κι όχι άδικα.
Ας είναι! Ας ευδοκιμήσουν τα ποσοστά, τα ραβδογράμματα, οι στατιστικές πίτες της οικονομίας κι ας ρημάξει ετούτος ο τόπος! Ας μείνει ακατοίκητη κι ετούτη η συνοροποριά. Ας γίνει αν θες χάνι λαθρομεταναστευτικό, άντρο παραεμπορικό μετερίζι αλυτρωτικό, ας γίνει τέλος πάντων ό,τι θέλει!
Εντύπωση μου κάνει, που ακόμα και το πολυφυλετικό Βυζάντιο, είχε προνοήσει ώστε οι θεματοφύλακές του να απολαμβάνουν προνόμια πολλά, μεταξύ άλλων και φορολογική ατέλεια, ως κίνητρο παραμονής και φύλαξης των συνόρων. Τι να πει κανείς για τους θεματοφύλακες της Ελλάδας του 21ου αιώνα! Όχι μόνο κίνητρα δεν τους δίνουν μα τους κλείνουν και τα σχολειά!
Α, ξέχασα να σου γράψω και το πιο κολακευτικό για σένα! Κάθε χρόνο η πολιτεία τη μέρα της θυσίας σου, κάνει μνημόσυνο στη μνήμη των υπέρ πατρίδος αγωνισαμένων, στον τόπο όπου έχυσες το αίμα σου. Σκέφτομαι με τι λόγια θα πλέκουν το στεφάνι της δόξας σου από δω και πέρα οι κρατούντες! Τι θα έχουν να πουν για τον τόπο και τι επιχειρηματολογία θα χρησιμοποιούν κάθε φορά, στην προσπάθειά τους να εναρμονίσουν την παρακαταθήκη σου με τα πεπραγμένα της αποδόμησης.

Δυστυχώς, σεβαστέ και πολυαγαπημένε μου ήρωα, το πεπρωμένο των Κορεστείων, που τόσο αγάπησες και που πριν εκατό χρόνια διέβλεψες ότι πρέπει οπωσδήποτε να ζήσουν, είναι να μετατραπούν σε ένα απέραντο σκηνικό εγκατάλειψης, στου οποίου τα χαλάσματα οι σκηνοθέτες της πατρίδας μας θα αναπαριστούν την αποκοτιά της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Κλείνω με την αποκοτιά της μεταμνημονιακής Ελλάδας και δε θα κάνω περαιτέρω ανάλυση, γιατί σε πότισα πολύ φαρμάκι. Μια φράση μοναχά θα σου θυμίσω από κάποια επιστολή στην αγαπημένη σου Νάτα: «Αισθανόμενος το μέγεθος της ευθύνης, πότε τρέμω και πότε ενθουσιώ». Δε θα γράψω τίποτα άλλο. Αισθανόμενος το μέγεθος της αδικίας, πότε οργίζομαι και πότε ερυθριώ...

 Με σεβασμό κι αγάπη
 Ένας Δάσκαλος...