ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Στο φύλλο 559 της ΟΔΟΥ της 7/7/2011, στην στήλη «Λόγος & Αντίλογος» διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή τα σχόλια του κ. Βασίλη Χριστόπουλου με τίτλο «Κάποια όρια…», και συμφωνώ μαζί του, γιατί πιστεύω ότι το «παν μέτρον άριστον» πρέπει να κυριαρχεί στη συμπεριφορά μας. Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά γιατί τα κείμενα στα οποία αναφέρεται ο κ. Β. Χριστόπουλος προκάλεσαν την αγανάκτησή του. Εγώ θα τα σχολίαζα, επιεικώς, όχι κομψά. Στη χώρα που ζούμε, ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του και να σχολιάζει άτομα μεμονωμένα ή σύνολο ατόμων. Ο τρόπος όμως της έκφρασής του τιμά ή προσβάλλει τον ίδιο και όχι τα άτομα στα οποία αναφέρεται.

Πολλοί πολίτες που παρακολουθούν τα ΜΜΕ έχουν κουραστεί από τις επαναλαμβανόμενες συζητήσεις και δημοσιεύματα γκρίνιας και μιζέριας που προκαλούν πανικό και υστερία, μας οδηγούν σε αδιέξοδα και δημιουργούν μια κακή εικόνα προς τα έξω. Η περίληψη όλων των συζητήσεων και των δημοσιευμάτων αυτών είναι ότι οι έλληνες, «οι τεμπέληδες του νότου, οι φοροφυγάδες, οι πλαστογράφοι» τα βάζουν με τους διεφθαρμένους πολιτικούς τους και τους ευρωπαίους εταίρους τους που είναι υπαίτιοι των δεινών τους και που αρνούνται πλέον τις επιχορηγήσεις και την άνευ όρων δανειοδότησή τους. Μια εικόνα επίθεσης εναντίων λαών τους οποίους πρέπει να έχουμε συμμάχους. Μήπως αντί του μοντέλου «αγανακτισμένοι Έλληνες» θα ήταν καλύτερα να μας εμπνεύσουν το μοντέλο «σκεπτόμενοι Έλληνες»; Ο σκεπτόμενος δεν λειτουργεί παρορμητικά και ξέρει να αντιδρά εποικοδομητικά και όχι για την αντίδραση και την εκτόνωση της οργής του.


Έχουμε εισέλθει σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή όπου είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε κάποιους όρους, αλλά ως «σκεπτόμενοι» θα απορρίψουμε τους επαχθείς. Οι φωνές των «αγανακτισμένων» είναι άναρθρες κραυγές, ενώ ένα μεγάλο ΟΧΙ που πρέπει να αντιπαραταχθεί από όλους μας σε κάποια ψιλά γράμματα των διαπραγματεύσεων του δανεισμού μας, (όπως αυτό της φιλανδικής κυβέρνησης περί εμπράγματης εξασφάλισης των δανείων μας, που απώτερος σκοπός του είναι η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας) φοβάμαι πως θα πνιγεί στις άναρθρες οργισμένες κραυγές.

Δεν είναι ο φόβος της πτώχευσης που με ανησυχεί. Ανησυχώ για την πολιτιστική μας πτώχευση, για την διχόνοια που μας διακατέχει και τον αποπροσανατολισμό της λύσης του προβλήματος που ζούμε, από συμπατριώτες μας που, εσκεμμένα ή όχι, μας οδηγούν στην άβυσσο. Αν συνειδητοποιήσουμε, σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, ότι η ομοψυχία και όχι οι κορώνες, η δουλειά και όχι οι απεργίες, η εντιμότητα και όχι η διαφθορά που κυριαρχεί παντού, η σφιγμένη γροθιά και όχι η ανοιχτή παλάμη σε όποιον επιβουλεύεται την εθνική μας κυριαρχία, είναι τα όπλα μας για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, τότε ίσως καταφέρουμε να βγούμε από το κλουβί που μας έχουν εγκλωβίσει.

Σάσα Τζημάκα-Νάτσινα
nnat56@otenet.gr