ΝΙΚΟΥ ΜΕΡΤΖΑΝΙΔΗ: Θέλω να φτύσω την αηδία μου

Θέλω να φτύσω την αηδία μου,
σ’ όλους αυτούς….
Περίεργοι, τρυπώνουν τα μάτια,
ορθώνουν τ’ αφτιά,
ψάχνοντας να γεμίσουν τα κενά
που νοιώθουν μέσα τους.
Άνθρωποι μίζεροι, άδειοι,
χωρίς ενδιαφέροντα
με μόνη ασχολία
πώς να μπουν βαθύτερα
στα μυστικά του διπλανού,
να τα εκδώσουν, χαιρέκακοι,
να βλέπουν θέλουν
τους άλλους να βουλιάζουν,
μεσ΄ στο δικό τους τέλμα.
Ξένη γι’ αυτούς η ευτυχία,
την βλέπουν, ως κόκκινο πανί έτοιμοι
να την κατά-/ξεσχίσουν./σπαράξουν
Στην δική τους ανέρωτη κοινωνία,
κάθε τι που παρεκκλίνει,
απ’ αυτό που έχουν καθιερώσει,
κι ορίσει ως κανόνες,
πρέπει να επιστρέφει
στον «ίσιο» δρόμο.
Φοβισμένα κι άτολμα ανθρωπάρια,
δεν υποφέρουν στην σκέψη
πως χρειάζεται
να δώσουν και να δοθούν.
Αυτό που υπάρχει μέσα τους,
ερμητικά κλειστό, αιχμάλωτο,
δεν το  αφήνουν ν’ αναπνεύσει,
να χτυπηθεί απ’ το
ζωογόνο φως της μέρας,
παρά μόνον το καταχωνιάσαν
στ’ άδυτα της μαύρης
κι αλλοτριωμένης τους ψυχής.
Μιας ψυχής παραδομένης
στις επιταγές κι αποφάσεις
μιας κοινωνίας διεφθαρμένης,
βρώμικης και σάπιας, ηθικολογούσας,
που προσπαθεί να ποδοπατήσει
κι εξαφανίσει ό,τι υπάρχει διαφορετικό.
Με «μη», «απαγορεύεται»,
«δεν κάνει», «δεν είναι σωστό»,
κι άλλα τέτοια,
προσπαθεί απ’ τα μικράτα μας,
να καθοδηγήσει,
πράξεις, κινήσεις,
την σκέψη, την ψυχή,
για να μας βάλει σε καλούπια,
ευθυγραμμισμένοι,
με τα υπόλοιπα άβουλα όντα
που ελέγχει,
Να σκύβουμε, να δεχόμαστε
υπομένοντας,
ό,τι απαιτεί από μας,
έρμαιοι μιας ανηλεούς πείνας.
Ώσπου να τσακίσουμε,
να γίνουμε συντρίμμια,
για να μπορεί έτσι
ευκολότερα να μας χωνέψει.

Ο κ. Ν. Μερτζανίδης ζει και εργάζεται στην Καστοριά.