Είναι το τρίτο βιβλίο της Μαρίας Πετκανοπούλου.Για το πρώτο της βιβλίο «Ο μικρός ζωγράφος των βράχων» βραβεύτηκε το 2011 από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου με το βραβείο «Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου» ως πρωτο-εμφανιζόμενη συγγραφέας. Αυτό το πρώτο βιβλίο ένωσε εμένα και τη Μαρία με δεσμούς ζωντανούς. Μας οδήγησε μαζί στην Αθήνα στην απονομή των βραβείων του Κύκλου, μαζί και στη δική μου βράβευση τότε. Ο μικρός Ποκ στο στήθος της Μαρίας γοήτευσε τα παιδιά της Κορησού και της Καστοριάς μέσα στις Δημοτικές Βιβλιοθήκες. Αλλά και όλους εμάς, «τους μεγάλους», μας οδήγησε στα σπήλαια της Προϊστορίας και στις ζωγραφιές τους με οδηγό την εκφραστική, εικαστική παρουσίαση της κόρης της, Άννας.
Με το δεύτερο «Παίζουμε; 99+1 αυτοσχέδια επιτραπέζια παιχνίδια» έδωσε στους εκπαιδευτικούς και στους γονείς ένα βιβλίο-οδηγό για τη δημιουργία επιτραπέζιων παιχνιδιών. Κι έγινε βιβλίο η δουλειά που η Μαρία ως εμψυχώτρια παρουσίασε βιωματικά σε ημερίδα για νηπιαγωγούς στην Καστοριάς, το 2011. Κι εγώ μαζί της τότε βοηθός-συμπαραστάτης. Το όνειρο της έκδοσης έγινε πραγματικότητα το 2014!
Και φτάνουμε στο τρίτο της βιβλίο: «Για δυο μωρά λυκάκια» Η ιστορία γραμμένη από καιρό. Μου την είχε στείλει τον Οκτώβρη του 2012. Και την είχα βάλει στο υποσυνείδητο πια. Η τελευταία συνάντησή μας στη Θεσσαλονίκη ζωντάνεψε τη μνήμη μου μ’ ένα καλαίσθητο σε πρώτη εντύπωση βιβλίο. Στο πρώτο ξεφύλλισμα οι εικόνες της Άννας ελκυστικές, δίνουν μια νεανική και φωτεινή χάρη στο βιβλίο. Σε κάνουν να θες να προχωρήσεις στις λέξεις. Στο λεωφορείο της επιστροφής η δεύτερη ανάγνωση της ιστορίας.
«Για δυο μωρά λυκάκια», ο τίτλος χαϊδεύει τη σκέψη μας με τη ζεστασιά του. Κι έτσι ξεκινάς το βιβλίο. Ο παππούς διηγείται στους μαθητές την ιστορία των παιδικών του χρόνων που διαμόρφωσε τον τρόπο σκέψης του και τελικά καθοδήγησε τη ζωή του. Μια ιστορία κυνηγιού λίγο διαφορετική. Ήρωες, ο παππούς-παιδί κι ο κυνηγός-πατέρας του. Η ιστορία παρουσιάζεται με την αφηγηματική τεχνική του εγκιβωτισμού.Στο εξώφυλλο δυο παιδικά, μεγάλα μάτια σε κοιτούν και περιμένουν να τ’ ακούσεις. Κι εγώ τ’ άκουσα κι η φωνή τους ήταν η τρυφερότητα, η ευαισθησία, η αθωότητα, η αγάπη για όλα τα ζωντανά, για όλα τα παιδιά που έχουν στερηθεί τη μητρότητα και ζητούν τη ζεστασιά, τη φροντίδα, τη στοργή.
Μήνυμα κατά του πολέμου η ιστορία μας, γιατί ο πόλεμος μεταλλάσσεται και κάθε μορφή του επηρεάζει την ανθρώπινη φύση. Η ιστορία δοσμένη με τον γλαφυρό τρόπο της Μαρίας σε οδηγεί εκεί στο δάσος με τις ανάσες του και τους κραδασμούς του. Το δάσος είναι κυρίαρχο, η φύση πρωτοστατεί, σε κάνει ν’ αγαπάς όλα τα ζωντανά της. Ο κυνηγός δείχνει βάναυσος, διασαλεύει την αρμονία. Και μόνο ο ήχος του τουφεκιού αρκεί, για να τρομάξει η ισορροπία της.
Ο νεαρός πρωταγωνιστής με τη θαρραλέα του στάση καταφέρνει να μεταστρέψει τη βούληση του πατέρα-κυνηγού. Ο κυνηγός ακυρώνεται. Ο πατέρας γίνεται ο Πατέρας. Πατέρας και Γιος σφίγγουν τα χέρια σα να σφίγγουν τη συμφωνία τους: «Όχι άλλος πόλεμος στο δάσος», «Όχι άλλος πόλεμος στον κόσμο». Ο γιος, το παιδί που αλλάζει τον ίδιο του τον πατέρα, τον κόσμο του όλο, είναι η ελπίδα: Αν ένας άνθρωπος αλλάξει, κάποτε μπορεί και όλος ο κόσμος να αλλάξει!
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 10 Μαρτίου 2016, αρ. φύλλου 826.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.