Κατάλαβε κάποιος τι στην ευχή κάνει η κυβέρνηση στο θέμα της Εκκλησίας; Και σε αυτό το θέμα είχαμε πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτε. Λόγια παχιά, και στο τέλος μια τρύπα στο νερό, ή όπως θα έλεγε και ο Γέρων Παΐσιος «θα είναι σαν διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, αλλά δεν θα είναι».
Δεν θα ανατρέξουμε σε παλιότερες δηλώσεις των στελεχών της κυβέρνησης για το θέμα, οι οποίες έγιναν πριν γλυκαθούν από τα θέλγητρα της εξουσίας. Υποτίθεται ότι, μετά το προθανάτιο σοκ της χώρας το 2015, ο ΣυΡιζΑ ωρίμασε και αντιμετωπίζει με σοβαρότητα τα θέματα. Θα πιάσουμε το νήμα από τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, όταν ο πρωθυπουργός είχε την αίσθηση ότι «σήμερα πράγματι γίνεται ένα ιστορικό βήμα επί ζητημάτων που παρέμεναν ανοιχτά επί δεκαετίες» (6.11.2018).
Σε αυτήν ο λεγόμενος «διαχωρισμός» συρρικνώθηκε σε μία φράση περί ουδετερότητας του κράτους. Ηταν μια περιττή υποσημείωση σε μια περιττή συνταγματική διάταξη που λέει ότι «επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία», λες και δεν το ξέραμε, ή λες κι αν δεν υπάρχει αυτή η φράση κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι επικρατούσα θρησκεία στη χώρα είναι ο Ζωροαστρισμός.
Η δε πολιτεία, σύμφωνα με την «ιστορική συμφωνία», θα ήταν τόσο ουδέτερη που το προοίμιο του Συντάγματος θα παρέμενε: «Εις το όνομα της Αγίας και Oμooυσίoυ και Αδιαιρέτου Τριάδος». Τέτοια ουδετερότητα από το 1979 είχαμε να δούμε. Και το ιρανικό σύνταγμα ξεκινά με τη φράση: «Εις το όνομα του Παντοδύναμου Θεού».
Κατόπιν το κοινό ανακοινωθέν των Τσίπρα-Ιερωνύμου κάνει κάποιες ανιστόρητες διατυπώσεις ότι «το Ελληνικό Δημόσιο αναγνωρίζει ότι ανέλαβε τη μισθοδοσία του κλήρου, ως με ευρεία έννοια, αντάλλαγμα για την εκκλησιαστική περιουσία που απέκτησε» τις οποίες ουδείς πρωθυπουργός στο παρελθόν ενστερνίσθηκε.
Οπως έγραψε ο επίκουρος καθηγητής Νομικής Γιάννης Κτιστάκις, «το 1945 προβλέφθηκε για πρώτη φορά η μισθοδοσία των εφημέριων από το Δημόσιο (Α.Ν. 536/1945). Σε αντιστάθμισμα της δαπάνης αυτής επιβλήθηκαν με τον ίδιο νόμο (α) η υποχρεωτική είσπραξη του 25% των τακτικών εσόδων των ενοριακών ναών από το Δημόσιο και (β) η υποχρεωτική ετήσια εισφορά όλων των ορθόδοξων οικογενειών στην ενορία τους. Με άλλα λόγια, το κράτος πλήρωνε τον κάθε εφημέριο με τα έσοδα των ναών που σχηματίζονταν από τις υποχρεωτικές εισφορές των πιστών» («Τρία θεμελιώδη ελαττώματα της συμφωνίας Τσίπρα-Ιερωνύμου», «Καθημερινή» 6.11.18).
Απέμενε η μισθοδοσία των ιερέων, αλλά και εκεί η «λαοσωτήριος» τα έκανε ρόιδο. Ιδρύεται, είπε, «Ταμείο Μισθοδοσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στο οποίο θα καταβάλλεται ετησίως από το κράτος η δαπάνη μισθοδοσίας του αριθμού των σήμερα μισθοδοτούμενων κληρικών. Τα σχετικά ποσά δεσμεύονται, υπό τον αυστηρό έλεγχο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, κατ’ αποκλειστικότητα για τη μισθοδοσία του κλήρου, η οποία θα ενεργείται διά της Ενιαίας Αρχής Πληρωμής». Τρέχα-γύρευε δηλαδή και άκρη να μη βρίσκεις. Επιπλέον γραφειοκρατία χωρίς διάφορο.
Το μόνο που απομένει από αυτήν την υπόθεση είναι τα παχιά λόγια για να κρύψουν την προχειρότητα με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει όλα τα θέματα. Και 10.000 προσλήψεις.
Ενα κομβικό θέμα, τουλάχιστον για την Αριστερά, συρρικνώθηκε σε μια παράσταση για ένα προεκλογικό ρουσφέτι.
Συμμετείχε στο σόου και ο Αρχιεπίσκοπος, αλλά –όπως κι αν καταλήξει η υπόθεση αυτή– η Εκκλησία πήρε αυτό που ήθελε. Μια επίσημη διαβεβαίωση από πρωθυπουργικά χείλη ότι ο ελληνικός λαός τής χρωστάει, κάτι που δεν έκαναν ούτε οι πιο δεξιοί πρωθυπουργοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.