Λόγος & Αντίλογος

Καμιά φορά συμβαίνουν πράγματα που δεν ξέρεις για ποιον λόγο σε πονούν περισσότερο. Στην περίπτωση που θα σας αναφέρω ξέρω τον ακριβή λόγο:

Ο νεαρός πατέρας έλαβε ειδοποίηση να πληρώσει ένα ποσόν σε συγκεκριμένη πολυσυζητημένη-όχι για καλό-υπηρεσία, ένα ποσόν που του ζητήθηκε κατά λάθος. Όμως, ο ίδιος ο διευθυντής της υπέδειξε στο παλληκάρι καλύτερα να το πληρώσει άδικα, έτσι του είπε, γιατί ό,τι και να έκανε το δίκιο του δε θα το 'βρισκε, δεν υπήρχε περίπτωση... Κι ο νεαρός πατέρας πλήρωσε το ποσόν που του ζητήθηκε άδικα!!!!! 

Συγγνώμη, αλλά είναι αυτό κράτος; Κράτος δικαίου; 

Με πόνεσε πολύ προσωπικά. Όχι γι' αυτό καθαυτό το ποσόν που το παιδί έδωσε από αυτά που δεν του περίσσευαν-ίσα ίσα!... Με πόνεσε που ούτε που σκέφτηκε να διεκδικήσει το δίκιο του! Όταν ρώτησα το γιατί, μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως δεν είχε τον χρόνο να το ψάξει περισσότερο-και ξέρω πως πράγματι δεν του περισσεύει χρόνος! 

Όμως, αληθινά με πόνεσε η υποψία πως οι νέοι μας, που κατά κανόνα διεκδικούν το δίκιο, βλέποντας πως το κράτος στο οποίο ζουν -που γίνεται τέρας ενίοτε- δε χαμπαριάζει από τίποτε, έχουν γίνει ηττοπαθείς, τους έχει νικήσει το τέρας-κράτος κατά κράτος... Αυτό με πόνεσε περισσότερο απ' όλα, πως τα παιδιά μας έχουν πια συμβιβαστεί με το λάθος, με την αδικία, με το παράλογο και δεν έχουν καμία διάθεση να παλέψουν για το δίκιο τους και το δίκιο γενικότερα, γιατί βλέπουν πως το στραβό έχει αποθρασυνθεί κι έχει γίνει ανίκητο... 

Κι ας υπάρχει τρόπος να νικηθεί, αλλ' αυτοί που θα μπορούσαν δεν το αποφασίζουν, λόγω κόστους πολιτικού... (Είναι η λέξη που τη φοβούνται πολλοί υπάλληλοι και μόνο ακούγοντάς την. Την αντικαθιστούμε εδώ με τη φράση που είπε πρόσφατα ο κ. Σπύρος Αρταβάνης-Τσάκωνας, Καθηγητής στο Χάρβαρντ: «Να ξεχωρίσουν οι άριστοι από τους τενεκέδες». Το ζήτημα είναι πως η Πολιτεία θα έπρεπε προ πολλού να εί-χε καταλήξει τι να κάνει με τους τενεκέδες ώστε αυτοί να μην ταλαιπωρούν και καταδυναστεύουν τον Έλληνα πολίτη που πέφτει στα χέρια τους για να εξυπηρετηθεί ο καημένος...).

Η ίδια υπηρεσία (να την κάνει ο Θεός!) μια δίνει στη χήρα-φίλη μας τη σύνταξη που δικαιούται, μια την πετσοκόβει. Κι όταν η δικαιούχος τής απευθύνεται με μέηλ, τη μαλώνουν, λέγοντάς της πως δε δικαιούται να επικοινωνεί μαζί τους με μέηλ!... (Βλέπετε, τα γραπτά μένουν κι αποτελούν ντοκουμέντα αν ο μη γένοιτο θελήσει κάποιος να αναζητήσει ευθύνες)...

Τέλος, φανταστείτε πως σχετικά πρόσφατα χρειάστηκε να απευθυνθούμε στην Αυστραλία για μια σύνταξη κι ενώ ο ίδιος ο εργασθείς εκεί σε διάφορα εργοστάσια δε θυμόταν καθόλου πότε και πόσο είχε δουλέψει στις συγκεκριμένες δουλειές, δεν αργήσαμε να λάβουμε τα χαρτιά που έδιναν με ακρίβεια τα στοιχεία που χρειαστήκαμε! Οργανωμένο κράτος, βλέπετε, όχι καπετανάτο-για να μην το πω αλλιώς-, όπου κάποιοι πληρώνονται για να καταδυναστεύουν τον κόσμο!...

Κι όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά και η δημοσίευσή μου αυτή αφιερώνεται στη μνήμη του Κώστα Κούρκουλου, που έσβησε Κυριακή μέρα μέσα στο τοπικό παράρτημα του ΕΦΚΑ Πατησίων, ο ίδιος ξέρει πόσο υπερέβαλλε εαυτόν για να υπηρετήσει τον συνάνθρωπό του!... (Ευχαριστώ θερμά τον Νώντα Τσίγκα, από τον οποίο τον γνώρισα μέσω του άρθρου της Lifo με τον συγκλονιστικό τίτλο «Μα πεθαίνουν άνθρωποι Κυριακή στο γραφείο;»-φαίνεται πως κάποιοι ελαχιστότατοι υπάλληλοι με συνείδηση πεθαίνουν την Κυριακή στο γραφείο)…

Αφιερώνεται, όμως, και στους νέους αυτής της Πατρίδας που οφείλουν, εκτός από το να τα βγάλουν πέρα σε τόσο αντίξοες συνθήκες, να παλέψουν ν’ αφήσουν την Πατρίδα καλύτερη απ’ όσο είναι σήμερα…

Με μεγάλη λύπη και οργή

Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15 Σεπτεμβρίου 2022, αρ. φύλλου 1140.