«Υπάρχει ένα ορισμένο σημείο του νου από το οποίο
η ζωή και ο θάνατος, το πραγματικό και το φανταστικό,
το παρελθόν και το μέλλον, το μεταδόσιμο και το μη
μεταδόσιμο, το υψηλό και το χαμηλό, παύουν να
συλλαμβάνονται ως αντιθέσεις»
Andre Breton, Δεύτερο μανιφέστο
Σε συναντώ κάποια πρωινά στο δρόμο. Κυκλοφορείς συχνά. Εγώ σπάνια. Χαιρετιόμαστε βιαστικά. Δεν έχουμε και πολλά να πούμε. Όπως συμβαίνει άλλωστε με αρκετούς παλιούς γνώριμους. Ο χρόνος νικάει πάντα.
Σε θυμάμαι. Πριν πολλά χρόνια στις ίδιες παρέες. Νύχτες με ατέλειωτες συζητήσεις και μπύρες. Μήπως, ξέρεις πώς θα κάνουμε τη Ζωή μας Τέχνη; Ούτε κι εγώ… Μα εσύ ζωντανή και έντονη παρουσία.
Σήμερα παρουσία μοναχική. Το νήμα των σκέψεων σου σε δαιδαλώδεις διαδρομές. Σχεδόν κανείς δεν μπορεί να ακολουθήσει. Το ξέρεις. Ένα τεράστιο κύμα συνέθλιψε το πλοίο σου. Μια καταιγίδα σε πήρε μακριά. Ένας άνεμος σε σκόρπισε και δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω.
Μια μέρα, πάει καιρός, συναντηθήκαμε τυχαία. Ήταν η αρχή της φυγής σου. Μιλήσαμε στη δική σου γλώσσα. Για Πόρτες, Πύλες και αβύσσους. Εσύ κυριολεκτούσες. Εγώ, δέσμια της λογικής, αναζητούσα σύμβολα. Απλά αισθανόμουν. Ίσως, εσύ να είσαι πιο κοντά στην αλήθεια. Ίσως εμείς, που κάποτε ενδυόμαστε με το προσωπείο του κομφορμισμού, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από αυτήν. Και στο νου μου έρχεται το αίτημα των σουρεαλιστών για τη δημιουργία μιας υπερπραγματικότητας, όπου λογική κα φαντασία θα εναρμονίζονται.
Πόσο επίκαιρο μοιάζει να είναι σε μια εποχή σκληρή και τυραννική!
Σε συναντώ κάποια πρωινά στο δρόμο. Σε θυμάμαι. Όπως και όλους τους παλιούς φίλους και γνώριμους. Θλίβομαι. Γιατί δεν μπορώ να σπάσω τους κωδικούς στο μυαλό σου. Και δεν προσπαθώ. Και ακόμη, γιατί στα μάτια σου βλέπω τη χαμένη μου νιότη. Αυτή που κρύβεται μέσα μου. Πολύ βαθιά, σχεδόν ανεπαίσθητα. Την αγγίζω και χάνεται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.