Κάποτε στην Καστοριά

[στήλη]

Το μαρτύριο της επιλογής ή της εκλογής.

Οι Γερμανοί χρησιμοποιούν την παραπάνω έκφραση στην γλώσσα τους με ομοιοκαταληξία και ακούγεται ευχάριστα «Die Qual der Wall». Εμείς φυσικά όπως δείχνουν πράγματα σύντομα θα κληθούμε να μπούμε στην διαδικασία της εκλογής αλλά και της βασάνου της επιλογής. Ο κόσμος είναι τόσο απογοητευμένος θυμωμένος αγανακτισμένος, που δεν ξέρει τι ή πώς να ψηφίσει. Δηλαδή με ποιο κριτήριο, το ιδεολογικό, το προσωπικό, το συμφεροντολογικό, του διλήμματος, του φόβου κλπ. Αν θέλει κανείς να αξιολογήσει το κάθε κόμμα σίγουρα δεν πρόκειται να βρει άκρη που λέμε στην καθομιλουμένη. Επομένως τι να κάνει; Να ψηφίσει με προσωπικό κριτήριο δηλαδή την αξιολόγηση της προσωπικότητας του καθενός υποψηφίου; Ή με άλλα κριτήρια παραδοσιακά ή εκδίκησης και αγανάκτησης; Αυτό της προσωπικότητας μπορεί να έχει κάποια βάση, αλλά όλοι η ψηφοφόροι δεν μπορούν να γνωρίζουν τον κάθε υποψήφιο για να τον αξιολογήσουν.
Φυσικά σε μια περιοχή όπως είναι η δική μας, λίγο πολύ αλληλογνωριζόμαστε και μπορούμε να ψηφίσουμε με τέτοιου είδους κριτήρια, στις μεγαλύτερες όμως κοινωνίες αυτό είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Αν θελήσουμε δε να κάνουμε μια ανατομία των κομμάτων προκείμενου να τα αξιολογήσουμε θα στοχαζόμασταν περίπου ως εξής:

Το κυβερνών κόμμα δηλαδή το ΠαΣοΚ απορρίπτεται διότι είναι υπεύθυνο όχι μόνο για το ότι καταντήσαμε σ’ αυτό το χάλι τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια, αλλά και λόγω πρώην ανέντιμου βίου. Η Ν.Δ. μπορεί να έχει το ελαφρυντικό ότι άλλαξε ηγεσία, δεν απαλλάσσεται όμως των ευθυνών της για την διακυβέρνηση 2004-9. Θα μου πείτε δεν θα πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία σε έναν νέο ηγέτη ο οποίος κάποτε έφυγε από το μαντρί και κόντεψε να το φάει ο λύκος; Σε έναν πολιτικό που κάποτε ονειρεύθηκε να φέρει την πολιτική άνοιξη στον τόπο μας, αλλά εμείς κολυμπούσαμε ακόμη στα πελάγη της δανεικής ευτυχίας; Αυτό χωράει πολύ συζήτηση, αλλά δεν μπορούμε να το συζητήσουμε και να το αναλύσουμε σε ένα τόσο σύντομο δημοσίευμα.

Ας πάμε στο αμέσως επόμενο κόμμα που είναι το ΚΚΕ. Θεωρητικά μπορεί να ακούγονται όλα αυτά που λέει ιδανικά και ορθολογικά, αλλά όταν είδαμε μετά από 70 χρόνια υπαρκτού σοσιαλισμού σε χώρες που είχαν αυτάρκεια σε πόρους, να απαρνούνται τον σοσιαλισμό, ενώ στην πρώην Γιουγκοσλαβία η λεγόμενη κοινωνικοποίηση, ή καλύτερα αυτοδιαχείριση των μεγάλων επιχειρήσεων να έχει αποτύχει παταγωδώς, ενώ η Κούβα να φλερτάρει με τον καπιταλισμό, να αποδέχεται και να υποδέχεται τον Πάπα, και η Βόρεια Κορέα να δυσφημεί τον κομμουνισμό με τον χειρότερο τρόπο, πώς ο απλός άνθρωπος να ρισκάρει με την ψήφο του, σε ένα κόμμα που ενδόμυχα πιστεύει ακόμη και στην δικτατορία του προλεταριάτου και ότι νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη;

Όσο για τα άλλα κόμματα της Αριστεράς, σου δίνουν την εντύπωση ότι τα πάν καλά μόνο όταν έχουν πρόσφορο έδαφος για να καταγγέλλουν και τα ποσοστά τους ανεβαίνουν, όταν ο κόσμος υποφέρει. Δύο κόμματα που συγγενεύουν αλλά δεν μπορούν να συνεννοηθούν όπως γίνεται με τα σόια που έχουν να μοιρασθούν την κληρονομιά. Το να καταγγέλλεις και να επισημάνεις τα λάθη είναι και εύκολο και επικοινωνιακό. Σου δίνει μπόνους αλλά εκείνο που μετράει είναι η πρόταση και η επιτυχής υλοποίηση της προτεινόμενης λύσης. Και όταν τρία αριστερά κόμματα δεν μπορούν να συνεννοηθούν ενώ είναι στην αντιπολίτευση, πως θα συνεννοηθούν όταν γίνουν συμπολίτευση;

Και ο ΛαΟΣ; Τι γίνεται μ’ αυτόν τον ευρηματικό και αρκετά επικοινωνιακό Καρατζαφέρη; Αυτός τα πήγαινε καλά μέχρις ότου ήταν αντιπολίτευση. Όταν συγκυβέρνησε και άρχισαν τα ποσοστά του να μειώνονται έκανε την «κολοτούμπα» του και τώρα κινδυνεύει να μην μπει ούτε στην βουλή. Η στάμνα πολλές φορές πάει στην βρύση αλλά κάποτε σπάει. Αυτό έπαθε και ο Καρατζαφέρης με την φόρα που πήρε. Όσο για το κόμμα του κ. Καμένου που δείχνει ότι θα κάνει ζημιά τόσο στην Ν.Δ. όσο και στο ΛαΟΣ, θα λειτουργήσει ως ανάχωμα προς την άκρα δεξιά, με δυνατότητα να συνεργασθεί μετεκλογικά ευκολότερα με την Ν.Δ. παρά με οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Θα είναι δηλαδή ότι η ΔημΑρ για το ΠαΣοΚ. Ένας συγγενής χώρος της Ν.Δ. Μια λιγότερη χαμένη ψήφος για την Ν.Δ. Αν πάντως δεν ωρύονταν τόσο πολύ ο κ. Καμένος ίσως ήταν ποιο πιστικός. Είναι πάντως ένα κόμμα που γεννήθηκε ευκαιριακά λόγω του μνημονίου, για το οποίο ευθύνεται και η παράταξη του κ. Καμένου που ήταν άτολμη και άστοχη κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας μας.

Τώρα θα μου πείτε και τι γίνεται με τα άλλα κόμματα και κομματούλια, που ξεπήδησαν λόγω της κρίσης και προσπαθούν να ψαρέψουν ψήφους απελπισμένων αγανακτισμένων και πολλών άλλων… μένων; Εκείνα θα γίνουν το καταφύγιο πολλών και διαφόρων πικραμένων αγανακτισμένων αλλά και κάποιων που προσδοκούν κάποια οφέλη, αφού τα λεγόμενα μεγάλα κόμματα έχουν πλέον σφίξει τα στεγανά τους σε τέτοιου είδους ορέξεις.

Το ζητούμενο όμως είναι αν μετά τις εκλογές θα μπορέσει να κυβερνηθεί η Ελλάδα, αν θα μπορέσουν να διορθωθούν τα κακώς κείμενα αν θα μπορέσει η πατρίδα μας να μην γίνει βορά στα όρνεα που καιροφυλακτούν να αρπάξουν ότι θα απομείνει από μια καταρρέουσα οικονομία. Η επιλογή δε αυτή έγκειται στα χέρια του λαού ή των πολιτών εκείνων που θα μείνουν νηφάλιοι, ορθολογικοί, ψύχραιμοι κάνοντας επιλογή ευθύνης, πατριωτισμού, γενναιότητας με ενεργή συμμετοχή ώστε να μην εκλέξουμε καιροσκόπους λαμόγια και πολιτικάντηδες. Ίσως διερωτηθεί κανείς. Υπάρχουν τέτοιοι μέσα στα κόμματα;

Μπορεί και είναι λογικό τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα να μην έχουν την απόλυτη πλειοψηφία. Το ζητούμενο όμως δεν είναι τόσο αυτό όσο το ποιοι θα είναι οι νέοι αντιπρόσωποι του ελληνικού λαού. Εδώ θα πρέπει οι ψηφοφόροι να κάνουν την σωστή επιλογή εκλέγοντας νέους (όχι στην ηλικία) άφθαρτους, όχι επαγγελματίες της πολιτικής, έντιμους, που έχουν δουλέψει μέσα στην κοινωνία και γνωρίζουν τι θα πει φτώχεια και ανέχεια. Αυτά στοχαστήκαμε πριν το Πάσχα πριν ακόμη ανακοινωθεί επίσημα η ημερομηνία των εκλογών από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Καλή Ανάσταση λοιπόν και το φως της λαμπρής να φωτίσει του πολιτικούς και κυρίως τον ελληνικό λαό να κάνουν μια αναστάσιμη επιλογή.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Απριλίου 2012, αρ. φύλλου 637