24.10.15

Παναγιώτης Τριανταφύλλου




Ύστερα από ολιγόμηνη μάχη με την επάρατη νόσο έφυγε από την ζωή σε ηλικία μόλις 53 ετών ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου, από το Μαυροχώρι, με καταγωγή από τον Γέρμα.

Ο Παναγιώτης, ή "Μπότης", όπως τον προσφωνούσαν, δεν ανήκε στους προβεβλημένους συμπολίτες. Πάντως θα τον θυμούνται όσοι τον αναγνώριζαν σαν την πιο γνώριμη φιγούρα παλιάς πιτσαρίας της νότιας παραλίας, για πολλά χρόνια πριν να πηγαινοέρχεται με τον δίσκο στο χέρι. Πάντοτε αεικίνητος, χαμογελαστός και ευγενής, με το δικό του λεπτό παράστημα -σαν τους τρόπους του ήταν λεπτός-, μπορούσε κάποιος να τον ξεχωρίσει εύκολα. Η καλοσύνη μερικές φορές είναι διάχυτη και ο Παναγιώτης ήταν πραγματικά καλός.

Ήταν λοιπόν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που σε ανάλογες συνθήκες μοιραίο είναι να διάγει κατά κανόνα χωρίς την προσοχή των πολλών. Όσοι τον γνώριζαν προσωπικά, συμφωνούσαν απόλυτα ότι, αν μη τι άλλο ήταν ένας καλόψυχος άνθρωπος. Καλός και αγαθός με την ελληνική έννοια του όρου. Αλλά και όσοι, χωρίς να είναι φίλοι του, είχαν την ευκαιρία κάποια στιγμή της ζωής τους έστω και για λίγο να τον συναντήσουν, θα συμφωνούσαν ότι η καλοψυχία και η καλοσύνη είναι μάλλον συνώνυμες της ανωνυμίας και της διακριτικότητάς του.

Κάποτε ένας γνωστός έλεγε για τον Παναγιώτη Τριανταφύλλου, ότι πολλές δεκαετίες πριν, τότε στον Στρατό, ήταν δεν ήταν 19 ετών ο Παναγιώτης, του έτυχε να αρρωστήσει σοβαρά ο στρατιώτης του πάνω ράντζου. Δεν τον γνώριζε από πριν ο Παναγιώτης, έστω κι' αν ήταν και κείνος από την Καστοριά. Ο συνάδελφός του μέρα με την μέρα κατέρρεε. Χωρίς δισταγμό και μερικές φορές ακόμη και με κίνδυνο για δικό του πειθαρχικό παράπτωμα και τιμωρία, ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου είχε μετατραπεί - χωρίς να του ζητηθεί- σε φύλακα άγγελο του συναδέλφου του. Σηκωνόταν σβέλτα από το ράντζο του, τον βοηθούσε να κατεβεί από το επάνω ράντζο, τον ξύριζε όταν πια εκείνος δεν μπορούσε, του έδενε τα κορδόνια από τα άρβυλα, του κούμπωνε το τζάκετ. Να μην εκτεθεί ο συνάδελφός του, που δεν τον πίστευαν οι βαθμοφόροι του ότι είχε αρρωστήσει. Και μόνο μετά απ' αυτά - και πάντα με χαμόγελο και καλοσύνη, φρόντιζε τις αντίστοιχες υποχρεώσεις του. Ο συνάδελφός του, τελικά μετά από χειρουργεία και νοσηλεία, έγινε καλά.

Έτσι θαρρώ ότι συνέχισε να είναι και από τότε στην ζωή του ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου. Ένας καλόψυχος, πάντα με στωϊκό χαμόγελο και καλή διάθεση συμπολίτης. Που έφυγε χωρίς να ζητεί ανταποδόσεις της έμφυτης καλοσύνης του, νεότατος ακόμη, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ατυχίες τον είχαν εμφανώς κάμψει.

Κι' αν δεν μπόρεσε, εκείνος ο κάποιος, από τα χρόνια του στρατού να του ανταποδώσει λίγη από την καλοσύνη του, θα του εύχεται τώρα να χαρίζει και εκεί που πήγε, με την ίδια απλοχεριά σ' αυτούς που θα συναντήσει, το χαμόγελο και την καλή του την καρδιά. Γεια σου φίλε Μπότη. Ας μάθουν οι συγγενείς σου ότι ήσουν και για άλλους ξεχωριστός.

Ένας αυτόπτης


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4 Ιουνίου 2015, αρ. φύλλου 791


3 σχόλια:

  1. Καλό ταξίδι συμμαθητή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το λουλουδάκι του μπαξέ23/10/15

    Πόσο αυθεντικό κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οδαναγνώστης24/10/15

    Τέτοια τρυφερά και καρδιακά κείμενα γίνονται η αιτία να γνωρίσουμε καλύτερα ανθρώπους, έστω και την ύστατη στιγμή. Ευχαριστούμε θερμά που μας τον γνώρισες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ