Ένας οπλίτης [20oς αιώνας]
[...] σαν τον μετανάαααστη
στη δική του γή...
Τραγούδαα και έπλεα! Το "Κάμιρος"* -πλοίο βουνό- νύχτα μπαρκάρισε από τον Πειραιά. Όλο το απόγευμα ταξιδεύαμε οδικώς προς το λιμάνι, από το Μεσολόγγι ορμώμενοι σε μια άρον άρον και καθόλου ηρωϊκή έξοδο από το Τάγμα νεοσυλλέκτων 39 ΤΕΝ. Στην Άρτα είπαν πως θα μας πήγαιναν. Εκεί πάντοτε πηγαίνουν "οι υγειονομικοί". Τα προσφυγάκια -στρατιωτάκια όμως; "Έχει λιμάνι βρε η Άρτα; Στούρνοι... Σαν πρόβατα επί σφαγήν μέσα στη νύχτα από το Αιγαίο μας περνούνε!" τους είπα.
Περάσαμε την "Άγονη γραμμή". Το πρωί με την δροσούλα πιάσαμε Κω. Επίστρατοι, ντυμένοι άλλα αντ' άλλων, αξύριστοι, ξενυχτισμένοι, άοπλοι έκοβαν βόλτες. Βαριούνταν κι έπιναν καφέ. Μπόχα κι ερημιά παράξενη. Και βουβαμάρα. Η "ελληνοτουρκικη κρίση" του 1987 σε εξέλιξη.
Μια "καναδέζα" ήρθε και μας πήρε. Δρόμο πήρε δρόμο άφησε, καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα ταξίδεψε, μας έκανε το στομάχι κόμπο μας άργασε τα κόκκαλα από το τράνταγμα. Το "τάγμα υγειονομικού" με έδρα το Πυλί όπου καταφτάσαμε, απομεσήμερο, ήταν ένα στρατόπεδο στην ουσία ανύπαρκτο. Διέθετε πύλη αλλά καμιά απολύτως περίφραξη. Είχε εγκαταστάσεις αλλά κανείς δεν έμενε σ' αυτές. Αέρας δυνατός κατηφόρισε μέρες πιό πριν από το βουνό και πήρε τις στέγες όλες. Και διοικητή επίσης δεν φαίνονταν να έχει το στρατόπεδο. Στην πλαγιά με τις αμυγδαλιές είχαν στηθεί σκηνάκια όπως να 'ναι μέσα στα χώματα και τις λάσπες. Έβρεχε δεκαπέντε μέρες συνέχεια αλλά που και που το θυμόταν πάλι ο καιρός και το επαναλάμβανε. Το χώμα βρεμένο παντού. Ρούφηξε ..."με την ψυχή του" το κορμί μας νερό και κρύο. Βγαίναμε από τις σκηνές μόνο για φαΐ και για να ξεμουδιάσουμε. Συμπληρώναμε ύπνους που μας έλειπαν από μέρες. Ο διοικητής -ένας χλεμπονιάρης αρχίατρος- έκανε την εμφάνισή του την όγδοη μέρα. "Σε πέντε λεπτά όλοι στην αναφορά τάγματος!" έβαλε την αναιμική μουσούδα του μέσα στη σκηνή και μας πρόγκηξε. Τις επόμενες ώρες το "ελεεινό τάγμα" θα λάβαινε υπόσταση. Ρόλοι διανεμήθηκαν αμέσως. Οι "υπηρεσίες" έπεσαν βροχή (Αλφαμίτες, θαλαμοφύλακες, περιμετρικές σκοπιές, έφοδοι κλπ).
Σε λίγες μέρες φύγαμε κι από τις σκηνές. Πλήθος από χοντρούς κορμούς κουβαλήθηκαν στο στρατόπεδο κι ένας γερανός, αφού τους ανύψωνε έναν έναν, τους απίθωνε κατά μήκος πάνω στις φαρδιές αυλακιές του ελλενίτ που κάλυπτε τις στέγες στους κοιτώνες, το διοικητήριο ή τις αποθήκες υλικού. Κανένας άνεμος δεν θα ήταν σε θέση να ξεσκεπάσει εφεξής τα κτίρια. Λάβαμε σιδηρά κλίνη στους θαλάμους. H ιδιότητα του γιατρού αποδόθηκε μονάχα στα ..."βύσματα". Προσωπικώς ευτύχησα να λάβω την ιδιότητα του σιτιστή μονάδος. Βίδωνα τα φιδάκια στά πέτα της φόρμας για να πηγαίνω να στέκομαι στη σειρά στο στρατιωτικό πρατήριο και να τελειώνω γρήγορα. Τα 'βγαζα πάντοτε μόλις πλησίαζα το στρατόπεδο. Πρόσφυγες ήμασταν πια, μακριά από τη ζωή, χωρίς ιδιότητα, σε μιαν άλλη διαδρομή του κοντινού μέλλοντος μα σχεδόν άγνωστη πορευόμασταν. Μέσα στην θεόρατη τρύπα της στρατιωτικής θητείας είχαμε πλέον για τα καλά γλιστρήσει. Το Πυλί της Κώ μας πρωτομάθαινε την αλλοκοτη αυτήν προσφυγιά. Απέναντι "ο εχθρός" (εκείνα τα φώτα στη Αλικαρνασσό να είναι άραγε οχήματα στρατιωτικά που πηγαινοέρχονται; Τις νύχτες τα θροΐσματα κοντά στη σκοπιά μην είναι σύρσιμο καταδρομέα τούρκου που θα σε σφάξει στο γόνατο;) κι από δω μεριά "μια πατρίδα" πρόθυμη να σε ξαποστείλει.
Πού ήταν η ξενητειά και πού ο τόπος του νόστου;
Ύστερα από λίγον καιρό χαλάρωσαν βέβαια τα πράγματα. Ήρθε μάλιστα κι η στιγμή που αλλόφρονες στο "Κα-Ψι-Μί" θα πανηγυρίζαμε το νικητήριο καλάθι του Καμπούρη, στον τελικό του ευρωμπάσκετ...
Ο άφαντος φούρναρης [21oς αιώνας]
Ο φούρναρης άραγε, αυτός που το καλοκαίρι έκανε διάσημο το νησί του... Εκείνος που ο Ζαν Κλώντ Γιουνκέρ μνημόνευσε με θαυμασμό. Ένας ακόμα άνθρωπος που μας έκανε περήφανους... ε ξ α φ α ν ί σ τ η κ ε. Σαν να τον κατάπιε η γη!
Αντ' αυτού μονάχα η ανένδοτη τοπική αυτοδιοίκηση, έξαλλοι Κώες αλλά και κάτοικοι του χωριού Πυλί -με τα κάποτε ξέφραγα στρατόπεδα ολόγυρα- έκαναν την μαχητική εμφάνισή τους. Αρνούνται λέει να δημιουργηθεί το hot spot στην περιοχή -σε προϋπάρχουσες στρατοπεδικές εγκαταστάσεις- και παρεμποδίζουν με κάθε τρόπο τις εργασίες.
Καλώ λοιπόν επειγόντως τον ..."φούρναρη της Κω" ν' ανέβει στο χωριό Πυλί και να σώσει (τώρα!) τη φήμη του νησιού. Ως παλιός σιτιστής της μονάδας -που πρόκειται να ξαναϋπάρξει με άλλους πια στρατωνιζόμενους- του το ζητώ!
(*) Καθελκύστηκε το 1966 στην Φινλανδία. Από το 1980 μέχρι το 1997 έκανε δρομολόγια στα Δωδεκάνησα με το όνομα "Κάμιρος". Το τελευταίο του όνομα ήταν "Θεσσαλονίκη". Αποσυναρμολογήθηκε στην Τουρκία το 2004.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 25 Φεβρουαρίου 2016, αρ. φύλλου 824
Φωτογραφία: Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, Το Μέγα αρτοποιείον (με τα όρθια ψωμιά). Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο προσωπικό του ιστολόγιο xartokoptis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.