ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Στον κυρ Αλέξανδρο

που γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851 κι έζησε όλη τη ζωή του σαν εξόριστος του κόσμου τούτου…

Με το τριμμένο σου παλτό

και τα φθαρμένα σου 

παπούτσια,

που, αν τα είχε δει 

ο Βαν Γκογκ,

σίγουρα θα τα ‘χε 

ζωγραφίσει…

Με το κεφάλι σου σκυφτό

αληθινά ταπεινός και ντροπαλός συνάμα,

εσύ ο τόσο άξιος που 

για σένα ακόμα μιλούμε,

εσένα διαρκώς 

αποζητούμε,

σε σένα ανατρέχουμε 

στα δύσκολα 

και στα ωραία…

Καθόλου δε δίστασες

διαφορετικός να ‘σαι,

μέσα στο πλήθος των ομοίων

να ‘σαι συ ο ένας, 

ο ξεχωριστός, 

ανάμεσα στους 

πανομοιότυπους

ανθρώπους του Γαΐτη,

που, και να μην 

το ‘θελες κάτι τέτοιο,

αναπόφευκτο ήταν,

γιατί μοναδικός 

ήσουν και είσαι.

Το να υποκλινόμαστε

σε τέτοια μεγαλοσύνη

είναι ανάγκη μας βαθιά

και χρέος μας μεγάλο.

Εμείς που αξιωθήκαμε

το έργο σου 

να διδαχτούμε, 

εμείς που και διδάξαμε

δικές σου ιστορίες

σε πλάσματα σημερινά,

αλλιώτικα μαθημένα,

που όμως συ τα κέρδισες

και δάκρυσε 

η καρδιά τους. 

Και είπες μέσα τους πολλά

κι ωραία μυστικά σου,

που εύχομαι 

να ‘ναι λυτρωτικά,

στα δύσκολα που ζούνε,

τα σημερινά μας τα παιδιά,

η ελπίδα όλου 

του κόσμου…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Φεβρουαρίου 2023, αρ. φύλλου 1163.