ΕΛΕΝΗΣ ΚΩΣΤΕΑ: Φιλοσοφικο-αισθητική κριτική του "Επτά ανάσες πριν"

της νέας ποιητικής συλλογής της Ελένης Αλεξίου

Οι "Επτά ανάσες πριν", της συνονόματής μου Τρικαλινής, Αλεξίου και κοντοχωριανής, όσον αφοράν τον τόπο διαμονής, διαπραγματεύονται την καταδίκη της πνευματικότητας, του σώματος αυτού, φορέα των αξιών: της θαλασσινής, δηλαδή άπειρης κι αθάνατης, δροσερής και πλουμιστής Αγάπης, της Ειρήνης, που έστησαν στο εκτελεστικό εγωκεντρικοί, παιδιά να παίζουν τον όλεθρο και πόλεμό τους, της Νιότης, που σφαγιάστηκε και πλέον το άστυ με τα καλντερίμια του μένει καταστόλιστο με πορτρέτα γέρων, της Θανής, πανταχού παρούσης, που μπαμπέσικα κατατρώει τις ανάσες μας, ενώ τα βιβλία υποσχόταν Ευτυχία και Πτήσεις, Ηρωισμό. Τη στιγμή, που κατάντησαν ξυρό ρυάκι τη Ζωή μας, ν’ αντιμάχεται, μάλιστα επίμονα κι ατέρμονα την κατάσταση της βροχής, που βουλιάζει μέσα μας όλο και βαθύτερα στο λογισμό ανάμνηση, μνεία στο χοντρό βιβλίο του υποσυνειδήτου, συντριμμένη, ίδια ψευδαίσθηση πια… Κι οι Ποιητές «μελλοθάνατοι, να σκάβουν τον τάφο τους» ,παρατώντας τους λοιπούς στην ανακούφιση της «γυάλινης» λευτεριάς του ξηρού καλοκαιριού…

Τα πουλιά «σιρλοτσίχλωνα μελισσοφάγοι φλώροι τσαλαπετινοί, μαυροπελαργοί και χιονοψάλτες» και άνθη τ’ αγρού, δέντρα «φωτίνια κισσοί λιόδεντρα πλατάνια», περιπλεκόμενα στενά με τ’ ασίγαστο τραγούδισμα του Αιώνιου Πελάγους, συστήνουν καταπραϋντική μελωδία, που καταβάλει τον πόνο, αναφαίρετη σκιά της ύπαρξης. Πόνου, που κάνει την εμφάνιση του απ’ την Ακίνητη Νύχτα του Γολγοθά «…ακίνητη νύχτα, όρθια αστέρια, κάποια λιποθυμάνε… φεγγάρι μάτι γουρλωμένο, αστέρια φακίδες», Νύχτα αξημέρωτη, όταν ανέβηκες τον Ωρίωνα, Νύχτα να βασιλεύει ακαταμάχητα κι αδιαμφισβήτητα με μόνο Φάρο στις καρδιές μας, την μικρή τρελή ελπίδα, τα Πιστεύω μας, γιατί εν Αρχή ήταν ο Λόγος, έπειτα ήρθαν οι Άνθρωποι, στην Αυλαία μείναν Αστέρια άδυτα, οι Αξίες.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Φεβρουαρίου 2024, αρ. φύλλου 1214.