ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΖΑΦΕΙΡΙΑΔΗ: Θεέ μου

Μπήκα και σήμερα στα σπίτια σας αγαπητοί μου συμπολίτες και θα είναι τιμή και χαρά να μου αφιερώσετε λίγες στιγμές από τον χρόνο σας. Ο καθένας μας σίγουρα έχει τις δικές του έγνοιες και προβλήματα, όπως όλα τα πλάσματα και πολύ δύσκολα ακούει κανείς τη φωνή ή τις κραυγές των άλλων. Ή φθάνουν στ΄ αυτιά μας τόσο αμυδρά που σχεδόν δεν ακούγονται. Τουλάχιστον τις φωνές του Κόσμου μας τις ακούμε; Νοιώθουμε το κρυφό νόημα τους;
Ακούμε:
Το θρόισμα του αέρα σ' ένα ανοιξιάτικο δάσος ή λιβάδι ή το ουρλιαχτό του μια χειμωνιάτικη νύχτα;
Την τελετουργική αγνή απαλότητα του χιονιού ή το μεγαλείο μιας χιονοστιβάδας και τον φοβερό ορυμαγδό που ακολουθεί;
Το γλυκό μουρμούρισμα των ρυακιών ή τον εκκωφαντικό γδούπο του καταρράκτη;
Το ευεργετικό μούδιασμα του ήλιου ή την ανελέητη ανάσα του καύσωνα κάποιου καλοκαιριού; Το νανουριστικό τραγούδι της πρώτης βροχής ή το μαστίγωμα της καταιγίδας; Την χρυσή άφωνη ομορφιά της ερήμου, το αβυσσαλέο βάθος των ωκεανών ή το μουγκρητό των σπλάχνων της γης;
Το δροσερό νερό και τη ζέστη του πανάρχαιου ψωμιού; Το διάσπαρτο ουρανό της νύχτας με χίλιες δυο μακρινές μυστηριώδεις φωτιές; Την αισθησιακή και πολύπλοκη παρ' όλη την απλότητα της ομορφιάς ενός λουλουδιού ή την οδύνη του αγκαθιού;
Την πνοή των φυτών και των ζώων στις ιερές ή άγριες στιγμές τους; Τον βρυχηθμό του λιονταριού ή την κραυγούλα της φοβισμένης γαζέλας; Το βουητό της μέλισσας ή τις τρίλιες του αξεπέραστου βιρτουόζου της άνοιξης του αηδονιού;
Τον πόνο και τη λαχτάρα του αρσενικού για θηλυκό και του θηλυκού για αρσενικό; Τον ψίθυρο του βλασταριού που δειλά ξεπροβάλλει από τη μήτρα της γης ή το βέλασμα του πρώτου αρνιού των Χριστουγέννων, το ξεπέταγμα της ζωής, την τρέλα της νειότης, ή την λευκή ηρεμία του τέλους;
Το λυγμό του αδύνατου ή τον καγχασμό του ισχυρού; Την βουβή ικεσία της λύπης ή την ξέφρενη απόλαυση της ευτυχίας; Την δημιουργική κούραση της ημέρας ή την ηδονή της ανάπαυσης; Τον τρόμο του πόνου ή τη λύτρωση της γιατρειάς; Την αγωνία της αναμονής ή την χαρά της πλήρωσης; Τις φευγαλέες σκέψεις μας λίγο πριν παραδοθούν στη γλυκιά αγκαλιά του Μορφέα ή το πρώτο βλέμμα σαν ξεπροβάλλει ο ήλιος;
Ακούμε:
Αγαπητοί μου συμπολίτες τις φωνές αυτές καθαρά; Αμυδρά; Ή καθόλου; Υπάρχουν κι άλλες πολλές άπειρες... όλοι και όλα μιλούν και ψιθυρίζουν. Ας αφουγκραστούμε και ίσως κατορθώσουμε να συλλάβουμε όλους αυτούς τους ψιθύρους, τα βογκητά και τις κραυγές.
Είναι η φωνή του κόσμου μας.
Ας αφουγκραστούμε και ίσως νοιώσουμε τον ήχο της πνοής του Όντος να μας λέει ολοκάθαρα εγώ είμαι... και είμαι μαζί σας.

Το μικρό αυτό πόνημα το αφιερώνω στο ανθρώπινο πλάσμα που με οδήγησε στον κόσμο μας, τη γλυκιά γριούλα με το παραπονεμένο βλέμμα, τη μητέρα μου.

Τώρα όμως....

"Μάνα νιος και μάνα γέρος
Μάνα ακούς σε κάθε μέρος
Αχ τι όνομα γλυκό".

Μανούλα έφυγες. Έφυγες τόσο αθόρυβα και διακριτικά, όπως έζησες όλη σου τη ζωή. Σαν ένα μικρό πουλάκι έγειρες το κεφάλι σου στο χέρι μου και η ψυχούλα σου σαν χρυσαλίδα άρχισε να φτερουγίζει προς τον Πανάγαθο στον ουρανό, στην απόλυτη αλήθεια τον αιώνιο Δημιουργό όλου του σύμπαντος.
Αλήθεια τι χαρά που θα κάνει η Πλατυτέρα των Ουρανών όταν φτάσεις στο ουράνιο παλάτι. Θα απλώσει τα άγια χέρια της και θα σε προσφωνήσει: Έλα κόρη μου, έλα γλυκιά μητέρα, πονεμένο μου κορίτσι, αμνάδα του Πατρός, ενώ ένα δάκρυ συμπόνιας θα κυλάει από τα μάτια της, τα μάτια αυτά που πρωτοαντίκρυσαν τον Ιησού. Εδώ μόνο χαρά υπάρχει και αιώνια γαλήνη. Άκου, έρχονται οι φωνές των παιδιών σου από την γη που τους στέρησες την δυνατότητα να σε υπηρετούν έστω και αν πρόκειται για αιώνες.
Σ' ευχαριστούμε μάνα που μας έφερες στην ζωή. Σ' ευχαριστούμε για το γάλα του κόρφου σου και τον κόπο και μόχθο που χρειάσθηκες προσπαθώντας να μας κανείς χρήσιμους ανθρώπους στην μικρή μας κοινωνία.
Η αγαπημένη σου μορφή δεν θα σβήσει ποτέ από την ψυχή μας. Το πνεύμα μας. Θα υπάρχει μέσα στο κάθε μας κύτταρο ως την τελευταία μας πνοή.
Μανούλα είχες πάντα ένα καλό λόγο, μια καλή κουβέντα για όλους και κρυστάλλινη λογική. Δεν νιώθαμε υποχρέωση να σου παρασταθούμε. Ήταν ανάγκη που την ζητούσε το DNA μας που είναι και δικό σου. Παλεύαμε με τον Μαύρο Καβαλάρη με το δρεπάνι 3 χρόνια αλλά δεν είχαμε άλλες δυνάμεις να ανατρέψουμε την τάξη του κόσμου μας. Όλα όσα έρχονται πρέπει να φύγουν και τανάπαλιν έμψυχα και άψυχα.
Θυμάμαι νήπιο μια μέρα στην αγκαλιά σου, ενώ έξω είχε προβάλει το ολόγιομο φεγγάρι που γέμιζε με ευαισθησία και γλυκύτητα την πλάση. Σου είχα πει τότε: "Κοίτα μανούλα, βλέπω ένα μικρό όμορφο αρνάκι πάνω στο φεγγάρι, τι όμορφο, τι ωραία που παιχνιδίζει χαρούμενα".
-"Ναι παιδί μου, το βλέπω...".
-"Μανούλα δεν θα επιτρέψεις στους κακούς ανθρώπους να το σφάξουν".
-"Οχι γλυκό μου, δεν θα τους αφήσω".
-"Όμως τώρα που ασπρίσανε τα γένια μου, ξέρω ότι σ αυτό τον κόσμο, τα μόνα που κατακρεουργούνται , τα μόνα που σφάζονται είναι τα αρνάκια"
Η μοίρα της φύσης, μετά από την πτώση του Αδάμ, είναι να βλέπει τα παιδιά της να αλληλοσπαράζονται. Οι λύκοι να κατασπαράζουν τα αρνιά. Είσαι τώρα κοντά στο Θεό ρώτα Τον: "Πότε Κύριε μας θα έρθει η εποχή που ο λύκος θα συναγελάζεται με τα αρνία ; Πότε θα έλθει η αιώνια χαρά ; "
Μανούλα περιμένουμε την απάντηση σου...
Γεια σου μανούλα μου.
Αναστασία μου καλό ταξίδι στην αιωνιότητα.
Είμαι σχεδόν γέροντας κι όμως σε ψάχνω στο φεγγάρι και στον ήλιο.

Τελειώνω παραφράζοντας ένα πονεμένο ποίημα του Παλαμά

"Άφτιαχτη και αστόλιστη
του Χάρου δεν σε δίνουμε
στάσου με το ανθόνερο
την όψη σου να πλύνουμε

Το στερνό το χτένισμα
με τα χρυσά τα χτένια
πάρετε από τα παιδάκια σας
μαλάκια ασημένια".