την καταχώρησή του εκφράζοντας την επιθυμία της ανωνυμίας.
ΕΙΣΑΙ απ΄ τον δικό μας γαλαξία όχι απ άλλον
Είσαι Γήινος και όχι εξωγήινος
Είσαι Ευρωπαίος και όχι Ασιάτης
Βαλκάνιος και όχι Αμερικανός
Νιώθεις να είσαι Μακεδόνας και όχι Σκοπιανός
Νιώθεις να είσαι Χριστιανός και όχι Μωαμεθανός
Νιώθεις Έλληνας όχι Αλβανός
Βορειοελλαδίτης και όχι Αθηναίος
Θαλασσινός και όχι βουνίσιος
Πασοκ και όχι ΚΚΕ
Καστοριανός και όχι Κοζανίτης
Πόντιος και όχι Βλάχος
Καστοριανός και όχι Αργίτης
Άνδρας και όχι γυναίκα
Άσπρος όχι μαύρος
Ξανθός όχι μελαχρινός
Ψιλός όχι κοντός
Ολυμπιακός και όχι Παοκ
Έξυπνος όχι Βλάκας
Φωτογράφος όχι καφετζής
Μπροστά και όχι πίσω
Πλούσιος όχι φτωχός
Είσαι εκεί δεν είσαι εδώ
Είσαι εσύ δεν είσαι εγώ
Είσαι ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ..
…τα πάντα εκτός από εμείς.
Εσύ με τις χίλιες σου υποδιαιρέσεις και το κανένα συν.
Με τις χίλιες ευκαιρίες να με κλωτσήσεις και την καμία να με αγκαλιάσεις.
Μέσα στα χίλια ταμπούρια σου κλεισμένος, μόνος να κρατάς τα επίκτητα σύνορα μιας πολεμίστρας που η αίτια ύπαρξης της είναι η ίδια της η ύπαρξη.
Αυτός φιλέ μου είναι το εσύ σου! Αυτό είναι το ΕΓΩ, ο ατομισμός, ο εγωισμός, που όλες οι θρησκείες της Ανθρωπότητας αποκήρυξαν για να ξεφύγουμε απ το ζώο, αυτό που ο άνθρωπος που αγαπάει έχει, και αυτό το οποίο απουσιάζει από την αγκαλιά των γονιών στο παιδί τους.
Ένα ΕΓΩ, που συμφέρει σε κάθε ποδοσφαιρική ομάδα, συμφέρει σε κάθε δόγμα, κάθε είδος μουσικής, κάθε επιχείρηση, κάθε ράτσα, κάθε ανάμνηση, κάθε ερωτικό ζευγάρι, κάθε οικογένεια, κάθε θρησκεία, κάθε κράτος.
Διαιρέθηκες για να ανήκεις φίλε μου.
Διαιρέθηκες για να βασιλευτεί το μεγαλειώδες.
Και έτσι η καρδιά σου αγαπάει:
Τους γήινους και όχι τους εξωγήινους
Την Σίλβια και όχι τις γυναίκες που είναι άνθρωποι.
Τους Ευρωπαίους όχι τους Ασιάτες που είναι άνθρωποι.
Χριστιανούς όχι μωαμεθανούς που είναι άνθρωποι..
Και έτσι όταν το ΕΓΩ του δόγματος σου προαχθεί σε καθήκον
θα πάρεις τ’άρματα και θα ριχτείς:
Στον Τούρκο και ας είναι Άνθρωπος.
Στον μωαμεθανό και ας είναι Άνθρωπος..
Στον Αλβανό και ας είναι Άνθρωπος.
Στον Αθηναίο και ας είναι Άνθρωπος
Στον κουμουνιστή και ας είναι Άνθρωπος.
Στην Γυναίκα και ας είναι Άνθρωπος.
Στον μαύρο και ας είναι Άνθρωπος.
Στον Γκέι και ας είναι Άνθρωπος.
Στον φτωχό και ας είναι Άνθρωπος.
Σε μένα και ας είμαι Άνθρωπος.
Θα ρίχνεσαι πάντα σε όποιους δεν θα είναι εσύ.
Ένας Στρατιωτάκος με γαλέτα σκληρή και νερό βρόμικο στην καρδία σου για να την μαλακώσεις.
Αυτήν την φορά έτυχε.
Και ήσουν ένας πατέρας που έχει τρία παιδιά, διχασμένος στα χίλια, πιθανόν με δάνειο στην τράπεζα να τρέχει και την γκρίνια της μεσαίας τάξης.
17 χρόνια Αστυνόμος, πιθανόν μπήκες με μέσον μιας και μια από της διαιρέσεις σου να ήταν κάποιο πολιτικό κόμμα.
Ζώντας μια ζωή κουτσή και άδεια, το ΕΓΩ του εργοδότη σου, σου οπλίζει το χέρι ρίχνοντας 6 σφαίρες όλες κι όλες στην γρήγορη εκπαίδευση σου
και βρίσκεσαι στον δρόμο για να κρατήσεις μακριά τους άλλους κι ας είναι άνθρωποι, μακριά από το ΕΓΩ που επέλεξες, το οποίο σε κακοπληρώνει για να χτυπάς δυνατότερα.
Πλατεία Εξαρχείων. Μια χούφτα νεαρών Αντιδρούν, στα πρώτα βήματα τους στον κόσμο τον μεγάλων, το σύστημα με σάπια δόντια, τους προσφέρει ΕΓΩ που η φρέσκια ψυχή τους πεισματικά αρνιέται ακόμα να δεχτεί. Προσπαθούν να το φωνάξουν, πως δεν αντέχουν σ’αυτον τον βιασμό, αλλά οι μεγάλοι είναι πλέον, καιρό, μέσα στο ταμπούρι παρακαλώντας επιπλέον ηρεμία, τάξη και ασφάλεια.
Σιγά σιγά οι νέοι καταλαβαίνουν ποια είναι τα νύχια του συστήματος.
Βαμμένα άσπρα με μπλε γραμμές, περνάνε προκλητικά μπροστά από τα φρέσκα παιδιά, είναι εκεί με φάρο και μπαρούτι έτοιμοι να μαζέψουν από τον δρόμο την ανικανότητα των δασκάλων και των παραδομένων γονιών, έτοιμη να βάλουν σε τάξη την ανθρώπινη ψυχή κατηφορίζοντας την στον φόβο και τον εξευτελισμό.
Και αυτήν την φορά έτυχε να είσαι εσύ εκεί μέσα σε ένα περιπολικό.
Ξεχωρίζοντας αμέσως ότι αυτά τα παιδία δεν είσαι ΕΣΥ κι ας είναι άνθρωποι.
Βρίζοντας και πυροβολώντας αδιακρίτως αυτό το αγνό που δεν θα ξαναγίνεις.
2 οικογένειες ορφανές πλέον και καπνισμένο το ΕΓΩ του συστήματος γυρνάει γαληνεμένα στο κελί.
Ο Αλέξανδρος πέφτει νεκρός, βαφτίζοντας με αίμα έναν δρόμο που ειρωνικά, λογικά, θα πάρει το όνομα του. Μου’ρχετε να ξεράσω! Ο αγνός Αλέξανδρος τόλμησε να μας θυμίσει πως κάποτε ζούσαμε κύριοι και γω δεν θα ήθελα να το ανταλλάξει με την ζωή του για να μου το θυμίσει...
Στις τηλεοράσεις καταστηματάρχες κάθονται και κατηγορούν τους Άλλους που είναι “άλλοι” και όχι άνθρωποι, για τις καμένες ύλες τους.
Κάποιοι στις πόλεις καίνε τα πάντα, οι αγνότεροι θέλοντας να δείξουν στο ΕΓΩ του συστήματος ότι δεν το θέλουν πια, είναι εκεί και μερικοί με φασκιωμένη την φάτσα τους. Αυτοί είναι εκεί απλά γιατί διαιρέθηκαν και νιώθουν να είναι αυτοί και όχι οι “άλλοι” κι ας είναι άνθρωποι.
Και γω θα μπορούσα να σου πω ποιος είμαι, για να είμαι πιο ΕΓΩ,
γιατί έτσι κι αλλιώς ο πόνος τότε θα ήταν πρόβλημα “αλλονών” ...και ας είναι Άνθρωποι
Είναι επιλογή μου αυτά τα λόγια να είναι δικά μας και όχι δικά μου.
Επιλογή μου να είμαι φίλαθλος και όχι μια συγκεκριμένη ομάδα.
Επιλογή μου να μου αρέσει η μουσική κ όχι κάποιο είδος.
Επιλογή μου να μου αρέσουν οι Άνθρωποι και όχι το χρώμα τους.
Οι κοινωνίες των ανθρώπων και των ζώων και όχι τα έθνη.
Επιλέγω να μου αρέσουν οι Ανθρώπου που θέλουν να πιστεύουν σε κάτι και όχι απαραίτητα στο δικό μου πιστεύω.
Επιλέγω ότι είμαι άνθρωπος πρώτα και πάνω από όλα και όχι, Παοκ, λευκός, Έλληνας, φτωχός, όμορφος αριστερός η δεξιός, ή οποιαδήποτε άλλη φθηνή υποδιαίρεση.
Είναι η επιλογή μας και μονό από την επιλογή θα βγει μια καινούρια ειρηνικότερη και αγνότερη πραγματικότητα.
Και αυτήν θα έρθει μέσα από το εμείς και όχι από το εγώ, αρκεί να το επιλέξουμε,
Γιατί..
τα δάχτυλα πίσω από την Σκανδάλη ήμασταν και είμαστε εμείς... πάντα εμείς.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11.12.2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.