ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: «Ξένη δημοσίευση»

Είμαι το σπίτι

Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα,
σαν τα γυμνώσεις.
(Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ, ΚΙΧΛΗ)


Είμαι το σπίτι που έμεινε κλειστό ένα καλοκαίρι
κι οι άνθρωποι του έφυγαν σε πλούσια εξοχή
κι έμειναν και το ξέχασαν για πάντα.
Είμαι το σπίτι που έμεινε έρημο το χειμώνα
να περιγράφει τη σιωπή στα έπιπλα
και στους τοίχους
να ιστορεί τα πρόσωπα
μέσα στην κρύα νύχτα
ν’ ακούει το τηλέφωνο σπαραχτικά να ηχεί
και να μη βρίσκεται κανείς ν’ ακούσει
τη φωνή του.
Στέφανος Μπεκατώρος (Πατριδογνωσία)



Τo σπίτι έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί εδώ και δέκα χρόνια. Δεν το επισκεπτόμαστε. Δεν μένουμε πια παρά λίγες περιστασιακά ώρες σ’ αυτό. Τα ιδιαίτερα νυκτερινά ήθη των ιθαγενών βογατσιωτών (έναρξη προγράμματος μετά λίαν ζωηράς μουσικής στις 2 τα ξημερώματα μέχρι τις 7 το πρωϊ) δεν επιτρέπουν σε κανένα εχέφρονα -αλλά και μη βαρύκοο- πολίτη μήτε αυτόν «τον ύπνο του δικαίου».
Ανήκοντας πλέον στους «αυτοεξόριστους βογατσιώτες της διασποράς» στέρησα κι από τα παιδιά μου εμπειρίες και μνήμες από μια παιδική ηλικία στη γενέτειρα.(Δυσανα) απλήρωτη πληγή…
Μου στάλθηκαν πρόσφατα αυτές οι φωτογραφίες από το σπίτι. Παλιοσίδερα και σκουπίδια κάθε λογής μαζεμένα έξω από την πόρτα. Στην αυλή (αλλά πως;) ριγμένα σπασμένα καθίσματα και αποτσίγαρα των ολονυχτίς διασκεδαζόντων.

Ευχαριστώ θερμά τον Δήμο Ιωνα Δραγούμη (ο κάλαθος απορριμμάτων είναι δικός τους και βρίσκεται στην κατάσταση αυτή δυό και πλέον χρόνια….). Ιδιαιτέρως χάριτας οφείλω στον κ. Δήμαρχο καθώς και σε όλους τους βογατσιώτες Δημοτικούς Συμβούλους φίλους -ενόμιζα ηλιθίως- παιδιόθεν. Τους συγχωριανούς μου όλους για την ολόθερμη μέχρι τώρα κατανόηση και συμπαράσταση καθώς και τη δίκαιη ανταπόδοση για όσα τους προσφέρθηκαν (αν ποτέ -λέω- τους δόθηκε κάτι).
Τον ιδιοκτήτη της παρακείμενης pub -και μέγα πολιτιστικό παράγοντα του τόπου- για τις ευγενικές και καθόλα συμβολικές, ως άνω, χειρονομίες.
Ιδίως δε ευχαριστώ την Αστυνομική Διεύθυνση Καστοριάς για την υποδειγματική εκτέλεση των καθηκόντων της όλα τούτα τα χρόνια και για την άμεση ανταπόκρισή της στις κλήσεις μου -κάποτε και τρείς ώρες μετά- έτσι όπως ταιριάζει σε μια ευνομούμενη χώρα.

Επίσης εκ βάθους ευχαριστώ και τον ένα έκαστον των προϊσταμένων της εισαγγελικής αρχής Καστοριάς για την τόσο εύγλωττη σιωπηλή στάση τους (και πάντοτε στο ύψος των περιστάσεων και της αποστολής) σε παρόμοια θέματα.
Στο σπίτι μας δεν μένει πια κανείς. Κυβερνούν σ’ αυτό η σιωπή, η ανοχή στις προσβολές του χρόνου κι ένας βουβός θυμός!