Διάβασα στο τεύχος 664 (Βελτίωση Οδικού Δικτύου στην Περιοχή Κρανοχωρίου-Πτελέας) και ως χρήστης του δρόμου, κατά ένα μέρος, ομολογώ πως είναι μια σημαντική βελτίωση σε σχέση με τον προηγούμενο. Δημιουργεί όμως μια θανάσιμη παγίδα στους ξένους επισκέπτες αφού ο μεν δρόμος διαπλατύνθηκε, η παλιά όμως γέφυρα, αμέσως μετά τη διασταύρωση Πτελέας-Κρανοχωρίου, παρέμεινε ως έχει και μάλιστα χωρίς καμιά επισήμανση της στενότητας. Επομένως, τα περί «απόλυτα ασφαλούς πρόσβασης» που αναφέρονται στο Δελτίο Τύπου είναι κενά περιεχομένου και καλόν είναι να τοποθετηθούν ασφαλείς προειδοποιήσεις στους ανυποψίαστους επισκέπτες οδηγούς. Απόλυτα ασφαλής δεν είναι κανένας δρόμος στην Ελληνική επικράτεια.
Στην πρόσφατη επίσκεψή μου στο χωριό, συζητούσα με νέους αγρότες για το νέο δρόμο και τις προοπτικές που διανοίγονται. Ένας από αυτούς που είχε περισσότερο θάρρος, πήρε το λόγο. «Τι να τον κάνουμε εμείς το δρόμο;. Ο δρόμος είναι για εσάς με τις αυτοκινητάρες. Και έτσι πως ήταν τη δουλειά μας την κάμναμε. Αν τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για το δρόμο δίνονταν για ένα αρδευτικό, θα μπορούσαμε και εμείς να περιμέναμε μια καλύτερη μέρα. Ο δρόμος δε μπορούσε να περιμένει άλλα 10 χρόνια;», αναρωτήθηκε.
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. «Έχεις απόλυτο δίκιο του λέω. Ο Νομός μας έχει ένα από τα πιο χαμηλά ποσοστά ποτιστικών εκτάσεων στη χώρα, αλλά για δες εδώ τι γράφει;» και ανέσυρα από το αυτοκίνητο το τεύχος της ΟΔΟΥ. «Είναι ένα έργο απαραίτητο που υπήρξε πάγιο αίτημα των κατοίκων της Πτελέας και του Κρανοχωρίου που αναβαθμίζει την ποιότητα ζωής των κατοίκων της περιοχής».
«Δεν ξέρω τι λέτε εσείς οι γραμματιζούμενοι ποιότητα ζωής. Αυτό που ξέρω εγώ με τα λίγα γράμματα που έμαθα στο Δημοτικό, είναι ότι με τα στάρια που σπέρνουμε κάθε χρόνο μπαίνουμε μέσα. Τη χρονιά που μας έρχεται, με τα χαράτσια και τους νέους φόρους, πολλοί θα πεινάσουν. Αν με αυτά τα λεφτά κάμναμε ένα αρδευτικό για να φέρουμε το νερό που κυλάει μπρος στα πόδια μας στα χωράφια, θα μπορούσαμε να κάμναμε νέες δυναμικές καλλιέργειες και να αυξήσουμε τα εισοδήματά μας. Ποιότητα ζωής χωρίς τα χρειαζούμενα για να ζήσεις δεν την καταλαβαίνω».
«Έχεις απόλυτο δίκιο. Μπράβο. Δεν το περίμενα. Με ξαφνιάζεις ευχάριστα. Αυτά γράφω χρόνια τώρα.», για να προσθέσει.
«Δεν ξέρω αν τα γράφεις. Εγώ δε διαβάζω εφημερίδες, αλλά αν τα γράφεις, αυτοί που θάπρεπε να τα διαβάζουν και να τα φτιάχνουν, με συγχωρείς αλλά σε γράφουν!»
«Μίλα ελεύθερα, του λέω. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αυτό νοιώθω κατά καιρούς και εγώ. Για αυτό και γράφω αραιά και που. Κανείς εδώ σε αυτή τη χώρα δεν ακούει . Όλοι τα ξέρουν και εκστασιάζονται όταν τα ακούν από τον Φούχτελο!».
«Ποιος είναι αυτός; Δεν τον ξέρω».
«Δεν πειράζει. Δεν έχασες και τίποτε. Θα μου επιτρέψεις όμως να σου χαρίσω ένα από τα τελευταία μου βιβλία και όταν το διαβάσεις τα ξαναλέμε. Χάρηκα για τη κουβέντα. Νάσαι πάντα καλά. Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Και θα σου φέρω μερικά νέα φυτά από τις νέες δυναμικές καλλιέργειες που παρακολουθώ για να τα δοκιμάσεις».
Έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου. Κούμπωσα τη ζώνη. Ανέβασα το τζάμι και άρχισα να καταπίνω τα χιλιόμετρα του νέου δρόμου βελτιώνοντας την ποιότητα της ζωής μου!
Γεώργιος Α. Δαουτοπούλος
σ. Καθηγητή Γεωπονίας ΑΠΘ
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Νοεμβρίου 2012, αρ. φύλλου 668.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.