 |
| ΟΔΟΣ 30.7.2015 | 798 | CUBA | Love | Revolución |
Πάλι αιχμαλωτίστηκα από λέξεις που έρχονται από τα βάθη των αιώνων, αλλά μοιάζουν τουλάχιστον σε μένα να συλλαμβάνουν ακέραιο το νόημα της σκέψης με ένα απέριττα δωρικό τρόπο: κύδος είναι η δόξα, η φήμη που συνοδεύει ανδραγαθήματα και μεταφέρθηκε στη σημερινή lingua franka ,τα αγγλικά ως kudos. Κήδος είναι η φροντίδα (από εδώ βγαίνει το σημερινό κηδεμών).Ύβρις είναι η προσβολή της προσλαμβανόμενης ως θείας τάξης ,ακολουθούμενη από την απαραίτητη Νέμεση.
Πριν από αρκετό χρόνο είχα γράψει για «τις βεβαιότητες του Αντώνη, τους μύθους του Αλέξη και τη χούντα της Ραχήλ...». Αν χρησιμοποιήσω την αναδρομή με την κοινή έννοια και αντικαταστήσω σήμερα τα ονόματα γράφοντας για τις βεβαιότητες του Αλέξη, τους μύθους του Αντώνη και τη κυβέρνηση της Ραχήλ, είναι σαν να μη έχει αλλάξει τίποτα, εκτός από την επανάληψη των ίδιων στοιχείων, αναφερομένων όμως σε άλλα ονόματα. Η επανάληψη των παραμορφώσεων στο άπειρο…
Γιατί οι βεβαιότητες του Αλέξη (αυτή τη φορά) «θέλουμε μιαν άλλη Ευρώπη» και «αντιμετωπίζουμε πρώτα την ανθρωπιστική κρίση, μετά το χρέος», συναντήθηκαν με δύο φαινομενικά αδιαπέραστα «βουνά»: την αντίσταση ενός ιδεοληπτικού, αποστεωμένου οργανωτικά και ουτοπικού τελικά ενδογενούς «αριστερού συστήματος» και μιας εξωγενούς κατάστασης πραγμάτων ordoliberalismus, τελικά μη πρακτικά διαπραγματεύσιμης.
Πρώτα γιατί οι δανειστές έχουν τη πολυτέλεια της θέσης ισχύος, οικονομικά αλλά και νομικά, αφού οι συμφωνηθέντες κανόνες ισχύουν για όλους. Αλλά κυρίως μετά, γιατί η ψευδαίσθηση της πίστωσης που δόθηκε γενναιόδωρα στην «πρώτη φορά Αριστερά», κατακρημνίσθηκε στο μηδέν. Κανείς δεν είχε προβλέψει το βαθμό αναποτελεσματικότητας μιας αποδειχθείσας ανερμάτιστης αριστεράς.
Οι βεβαιότητες σταδιακά, αυτή η μικρή έκρηξη ελπίδας για την διακυβέρνηση από την «πρώτη φορά Αριστερά» μετατρέπονται στο «βασανιστήριο του –όχι τόσο εικονικού πνιγμού» ενός λαού μέσα στην απογοήτευση και την απελπισία της εμφανέστατης αλυσιτελούς αναποτελεσματικότητας, σε καταιγισμό ψεύδους μιας ασυντόνιστης επικοινωνιακής διγλωσσίας…
Οι μύθοι του Αντώνη και της «μεγάλης κεντροδεξιάς» από την άλλη πλευρά πια, για μια δυνατότητα συνεισφοράς κομματικής συναίνεσης και σε προσωπικό επίπεδο, ανάδειξής του σε ηγέτη με ιστορική προσφορά, κατέρρευσαν με τρομακτικό πάταγο χωρίς ίχνος ηχούς. Η τελείως χαμένη ευκαιρία που του χαρίστηκε γενναιόδωρα , στη τελευταία στροφή, ανεξήγητα και αυτοκτονικά ξοδεύτηκε τόσο λαϊκίστικα, ασυλλόγιστα και καταστροφικά χωρίς ούτε καν τη παρηγοριά ενός λυγμού αυτοκριτικής…
Όσο για τη Ραχήλ, η «χούντα» ως αυταρχική συμπεριφορά μοιάζει να την κυνηγά με εκφάνσεις τόσο στο αυτοκρατορικό προεδρικό ύφος στο κοινοβούλιο με την πιστή μίμηση της Ηγερίας της, όσο και στην παράξενη νέα συμπολίτευση… Καθώς, η συνκυβέρνηση στην οποία με περισσή χαρά συμμετέχει ο πρώην αρχηγός της και νυν ακραιφνής σύμμαχος , επικροτεί την πάντα «ενδιαφέρουσα» άποψή του, επί παντός εφικτού ή συνηθέστερα, μη επιστητού…
Δεν έχω ιδέα πώς να εξηγήσω αυτή την παράνοια που χαρακτηρίζει την περίοδο που διανύουμε, επιστρατεύοντας όλες τις γνώσεις κι εμπειρίες μου: ο δήθεν πολέμιος –και αναδειχθείς ως «αντίβαρο» διεθνώς-ροκ σταρ-υπουργός Βαρουφάκης, αναδεικνύεται, προδίδοντας όλους τους fan του, σε υπόγειο σύμμαχο του Σόιμπλε στο Grexit, φέρνοντας στο χείλος του γκρεμού την Ελλάδα με το απεχθές, όχι χρέος, αλλά chicken game του(!).
Η πασιονάρια πρόεδρος παρεμποδίζει με κάθε μέσον την προσπάθεια να σωθεί η χώρα, σε αγαστή συμμαχία με τη Χρυσή Αυγή, στηλιτεύοντας ασυγκράτητα τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του. Και υπουργοί καταψηφίζουν υπαρξιακές ρυθμίσεις για την έξοδο της χώρας από τα καυδιανά δίκρανα της χρεωκοπίας αλλά «στηρίζουν», προφανώς με κάποιο μυθικό τρόπο που κανείς δεν καταλαβαίνει, την κυβέρνηση στην οποία τόσο πρόθυμα «συμμετέχουν», συμπαρασύροντας και τους υπό την επιρροή τους βουλευτές στο δρόμο προς την «αριστερά του τίποτα»...
παντες οι προαναφερθέντες εζήλωσαν κύδος άνευ κήδους… ’Εχω τεράστια περιέργεια και αγωνία σε πιο βαθμό ο Αλέξης θα συγκρατήσει το τραίνο που μας κουβαλά όλους, σε ένα πολύ πραγματικό ευρωπαϊκό προορισμό, με επώδυνο και από δικά μας και δικά τους λάθη αλλά στις σωστές ράγες της ευρωπαϊκής βοήθειας και συμπολιτείας, να βρεθεί σε μετωπική θανατηφόρα σύγκρουση με τις μοιραίες πομφόλυγες μιας δοξασίας περί αναζήτησης του «αριστερού ουράνιου τόξου»…
λέξη, κάνε το σωστό. Όχι από τον φόβο της Νέμεσης που καιροφυλακτεί, ακολουθώντας νομοτελειακά την Ύβριν, αλλά γιατί μόνο το αληθινό κήδος εξασφαλίζει το κύδος… Εις το διηνεκές.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30 Ιουλίου 2015, αρ. φύλλου 798
ΟΔΟΣ: CUBA | Love | Revolución
Περισσότερα κείμενα της Μ. Μιχαήλ "εδώ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.