 |
| Ο αμερικανός πρόεδρος Ομπάμπα μαζί με το επιτελείο του, βλέπει από το παράθυρο, καθώς το προεδρικό αεροσκάφος Air Force One ετοιμάζεται να προσγειωθεί στην Αβάνα: «Ο Ομπάμα βλέπει τις ομορφιές της Κούβας» είπαν και έγραψαν κάποιοι στα ελληνικά ΜΜΕ [rEUTERS]. |
Αγαπητή ΟΔΟΣ,
Δεν φταίω εγώ και δεν ευθύνομαι. Αγωνίζομαι βλέπεις να μην σε ενοχλώ με τα δικά μου, τις εμμονές μου, όπως θα χαρακτήριζαν τις έγνοιες μου, ορισμένοι στον Δήμο Καστοριάς. Αλλά είναι η ΕΡΤ που μεταξύ άλλων αφορμών, δεν με αφήνει να αγιάσω. Και τώρα που το σκέφτομαι μήπως και η ΕΡΤ που μου εκπέμπει κάθε μέρα –με το αζημίωτο από πλευράς μου– εμμονή δεν είναι; Και εδώ που τα λέμε, με τις ΕΡΤ1, ΕΡΤ 2 και ΕΡΤ3, όχι μόνο εμμονή, αλλά έως και εμδιπλή και εμτριπλή θα έλεγα ακόμη.
Και πιο συγκεκριμένα είναι η ΕΡΤ που με τα 50χρονα της ελληνικής τηλεοπτικής ζωής, τα οποία συνεχίζει να εορτάζει, όλο και μου δίνει αφορμές. Μου τσακίζει το ηθικό. Η Ελλάδα βουλιάζει και μαζί της οι μη βολεμένοι Έλληνες, και αυτοί συνεχίζουν για ένα μήνα τώρα το βιολί τους. Και να σκεφτείς ότι ο πρόεδρός της ονομάζεται Ταγματάρχης, νομίζω. Φαντάσου να ήταν κάποιος Αρχιστράτηγος –με τ’ όνομα.
Έτσι είναι η ΕΡΤ, με τις πολλές κορούλες της, τις ΕΡΤ1, ΕΡΤ2 και ΕΡΤ3 και τα άλλα παιδιά, τους δεκάδες δηλαδή ραδιοφωνικούς σταθμούς, τους άπειρους –με όλες τις έννοιες του όρου– συνεργάτες, συμβούλους και ανταποκριτές της. Σαν την Λερναία Ύδρα μου μοιάζει. Της έκοψαν μερικά πλοκάμια και ξεφύτρωσαν άλλα τόσα. Καλά αυτός δεν είναι οργανισμός, μεραρχία, στρατιά δημοκρατικής ενημέρωσης θαρρώ είναι. Ώστε εδώ που τα λέμε «φυσικό» που μοιάζει να αντιμετωπίζουν τα γενέθλια σαν αρμένικη γιορτή, και επιπλέον να τα γιορτάζουν τόσο με το νέο, όσο και με παλιό ημερολόγιο. Με το Πάσχα των Ορθοδόξων αλλά και αυτό των (μετά συγχωρήσεως) Καθολικών.
Βέβαια, για να είμαι απολύτως ειλικρινής και δίκαιος, να μην τα ισοπεδώνω όλα, μερικά προγράμματα ειδικά στην ΕΡΤ1, όπως διάφορα ντοκυμανταίρ ή κινηματογραφικές ταινίες, είναι πράγματι «ποιοτικά». Αρκεί όμως η ποιότητα για να καθιστά αναπόφευκτη την κατασπατάληση τεράστιων χρηματικών ποσών και την χρέωση άλλων τόσων στους καταναλωτές της ΔΕΗ; Για να υπάρχουν όχι μια, αλλά ΤΡΕΙΣ (3) ΕΡΤ; Γίνεται σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου, αυτό το όργιο; Και μη μου πεις ότι γίνεται στην Κούβα ή την Ρωσία, γιατί θα με αποτελειώσεις.
Άλλωστε και ο κινηματογράφος Oscar της Καστοριάς –για να θυμηθώ μόνο ένα απλοϊκό παράδειγμα– ποιοτικός ήταν. Κανείς δεν λησμονεί τις εξαίσιες ταινίες σε ένα πολυτελές για την εποχή περιβάλλον και την ηχητική πανδαισία. Αρκούσε όμως αυτός ο λόγος για να κοινωνικοποιηθεί; Να κρατικοποιηθεί, να τον πληρώνουμε με την πανάκριβη ΔΕΥΑ Καστοριάς και να γιορτάζει σήμερα τα 40 χρόνια του; Προφανώς όχι. Και η αίθουσα του ΝΟΚ, ή το Πνευματικό Κέντρο Καστοριάς, ποιοτικά ήταν, στέγασαν τις παιδικές και εφηβικές μου εξόδους, αλλά δεν φαντάζομαι να δύναμαι ή να δικαιούμαι να φορτώσω την επαναλειτουργία τους στις πλάτες των καταναλωτών της ΔΕΗ, με τα ούτως ή άλλως απλησίαστα δημοτικά τέλη της Καστοριάς.
Άκουγα και έβλεπα όλες αυτές τις πανάκριβες διαφημίσεις των “50 χρόνων ΕΡΤ” καθώς ο τηλεοπτικός χρόνος και το κόστος τους που «περνάει» στους καταναλωτές της ΔΕΗ είναι προκλητικά ακριβός. Και πολύ συγκινούμαι. Έκλαιγα από τα νεύρα μου, ένα είδος χαρμολύπης.
Βγαίνουν όχι μόνο κάθε λίγο, αλλά και κάθε λιγάκι κάτι απίθανοι τύποι –βολεμένοι του κάθε συστήματος, από την εποχή της χούντας μέχρι σήμερα ανελλιπώς, σαν κάτι τοπικές εφημερίδες– που λιβάνιζαν ανεξαιρέτως την Χούντα, την πρώτη Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ του Ανδρέα ζεις, μέχρι και τον Δωρόθεο και τώρα σφυρίζουν αδιάφορα για τις εικόνες και τα κειμήλια της Καστοριάς– αλλά sorry που λένε, αυτό είναι άλλο θέμα.
Να μου λένε κατάμουτρα ότι, όπως εγώ έτσι και αυτοί, όλοι μας δηλαδή, μεγαλώσαμε με την ΕΡΤ. Με το «καθαρεουσιάνικο» δελτίο ειδήσεων, με την αθλητική Κυριακή, την Κυριακή χωρίς Σύννεφα, το θέατρο της Δευτέρας, την Κέλλη Σακάκου, την Νάκη Αγάθου -και τον Τέρενς Κουΐκ για να μη ξεχνιόμαστε. Και ότι κατάλαβαν –και αυτοί όπως και εγώ– το πόσο πολύ την αγαπούν –την ΕΡΤ εννοώ– εκείνη την αποφράδα ημέρα του Ιούνη, της αποφράδας σαμαροβενιζελικής κυβέρνησης, εκείνη την ημέρα που έπεσε το αντισυνταγματικό μαύρο. Και πράγματι έτσι είναι. Μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ πώς θα γερνούσαμε χωρίς την ΕΡΤ; Σε μια Ελλάδα που όλα τα υπόλοιπα είναι συνταγματικά και νόμιμα; Αδιανόητο!
Βλέπεις και εγώ με την ΕΡΤ μεγάλωσα και έτσι έγινα υπεύθυνος και ώριμος πολίτης. Και μπορεί μαζί με την ΕΡΤ να μεγάλωσα ακόμη με την γιαγιά και τον παππού μου και τους γονείς μου και ήδη οι μεν πρώτοι να είναι από χρόνια τώρα σχωρεμένοι και από τους γονείς μου να έχω χάσει ένα, αλλά είναι αλήθεια ότι αυτές τις απώλειες μπορώ να τις αντέξω και να τις χάψω. Ως εκεί όμως, γιατί χωρίς την ΕΡΤ δεν έχει νόημα η ζωή, ούτε το μέλλον. Μάλλον θα το έκανα το απονενοημένο, να βλέπω κρατική Ρωσική τηλεόραση και άλλες συναφείς ομόδοξες ομόνοιες και ομογενείς. Που τόσο πολύ τις σέβονται κάποιοι στον Δήμο Καστοριάς και όχι μόνο.
Φαίνονται άλλωστε όλα αυτά στο σπινθηροβόλο βλέμμα των βολεμένων παρουσιαστών, εκφωνητών, πολλών προσκεκλημένων. Γυαλίζει από την ευχαρίστηση και λάμπουν από την χαρά τους, λογικό είναι άλλωστε ο χορτάτος να μη μπορεί να νοιώσει την αγωνία του άλλου.
Για δαύτο δεν μπορούν οι δύσμοιροι να αντιληφθούν το νέο μαύρο. Αυτό που «έπεσε» όχι στις οθόνες μας αυτή την φορά, αλλά έξω από το χαζοκούτι της ΕΡΤ, στην πλευρά των τηλεθεατών. Και έτσι ζουν τον δικό τους χαρούμενο και αγγελικά πλασμένο κόσμο. Στο δικό τους παραπέτασμα. Και βάλθηκαν στην προπαγάνδα.
Μιλάν για την φτώχεια και την ανεργία σαν να αναφέρονται στο Τζιμπουτί. Για την Ιδώ-Μένει, συγνώμη Ειδομένη, σαν να είναι κάπου αλλού και όχι «ιδώ». Σαν στην Κούβα ένα πράγμα, που από το 1959 ζει δεκαετίες ευτυχίας με την κρατική της τηλεόραση, να θυμίζει το πόση ευτυχία υπάρχει στον παράδεισό τους. Αν θέλεις ρώτα τα μέλη της ΚΝΕ και του ΕΚΚΕ που επισκέφθηκαν την Κούβα: Paradise on Earth. Isla Caribe Tropicana.
Θα μου πεις –υποψιάζομαι– ότι εκτός από εμμονικός, είμαι κακεντρεχής και προκατειλημμένος και ότι ανήκω στην… συντήρηση. Μωρέ στην κατάψυξη ανήκω για να είμαι ειλικρινής και δίκαιος. Αν αυτό αλλάζει και διευκολύνει την κατάσταση. Ή αν θα μπορούσε να δώσει λύση.
Αλλά καλού κακού την κάνω την έκκληση στα όμματα και τα ώτα της κυβερνητικής ευδαιμονίας και των εκπροσώπων τους στην Καστοριά: Βάλτε φρένο και χαλινάρι σε πανηγυρισμούς και γενέθλια. Σαρακοστή έχουμε στο κάτω-κάτω. Και στο Ιράκ και στην Συρία ή την Λιβύη πολύ τα γιόρταζαν τα γενέθλια και όχι μόνο στην Κούβα. Αλλά και στην Ρουμανία, για κάτι πιο κοντινό. Και είδαμε στο τέλος που οδηγήθηκε το πράγμα.
Κι’ αν είναι να γίνουμε Κούβα, πολύ τους παρακαλώ αν μπορούν να με κρατήσουν στην κατάψυξη. Να βγω από εκεί στο τέλος. Όταν θα φθάνει μετά από χρόνια το προεδρικό Air Force One, ώστε να μην αξιωθώ να ζήσω το ενδιάμεσο. Τι Αβάνα, τι Αθήνα που λέει ο λόγος. – Άσε που θα ξανανιώσω σαν την ΕΡΤ και θα δείχνω και έως 50 χρόνια μικρότερος. Λίγο το χεις;
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24 Μαρτίου 2016, αρ, φύλλου 828.
Σχετικά:
Καταπληκτικό κείμενο. Μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφή