17.8.18

Marilena Nik: Μια μέρα...




22 Φεβρουαρίου
 Αθήνα ώρα 7.30

Τεντώθηκε κάτω από το λευκό πάπλωμα, κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο και νωχελικά σηκώθηκε και μπήκε στο μπάνιο. Ένα γρήγορο ντουζ και ντύθηκε χαμογελώντας στη σκέψη του πρωινού σεξ. Ανακάτευε το γάλα στον καφέ της, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. «Έλα αδελφούλα μου, ευχαριστώ πολύ, ναι έτοιμη είμαι. Όχι ο Κωστής πήγε στο γραφείο, είχε μια δουλειά να κάνει. Προλαβαίνουμε την πτήση, δέκα και μισή πετάμε, γέλασε, ναι βρε τέλειο, ένα καταχειμωνιάτικο ταξίδι στο Παρίσι, έλεος. Καλά-καλά δε γκρινιάζω... φυσικά αφού τα γενέθλια μου είναι σήμερα, τί να κάνουμε; Δε θα ξεχάσω, θα στο φέρω τ’ άρωμά σου. Φιλάκια τα λέμε, ευχαριστώ». Όρθια μπροστά στο παράθυρο ήπιε μια γουλιά καφέ και κοιτούσε τη μέρα που ξύπνησε σε ρόδινες αποχρώσεις, καρτερώντας τον ήλιο. Το τηλέφωνο χτύπησε πάλι, «έλα βρε χαζό, τί ξέχασες; είπε γελώντας, μαμά εσύ είσαι; Μιλούσα με την κόρη σου τη μεγάλη πριν, ευχαριστώ, ναι μόλις φτάσουμε θα σας πάρω αμέσως… ωραία, ο μπαμπάς θα μου ευχηθεί μετά; φιλιά».
Έπλυνε την κούπα του καφέ και πήγε στην κρεβατοκάμαρα για να φέρει τη βαλίτσα στο χωλ. Το κινητό της τραγουδούσε, αυτός: «αγαπούλα μου, έτοιμη είμαι, έρχεσαι; Στο δρόμο είσαι; Θα έρθεις επάνω ή να κατέβω να σε περιμένω για να φύγουμε αμέσως; Εντάξει... θ’ ανέβεις… κι εγώ, πολύ...».


 Παρίσι ώρα 13.30

Μόλις βγήκε από τη γκαλερί Λαφαγιέτ, είχε ψωνίσει με την επιταγή δώρου των γονιών της, την χαστούκισε ένα παγωμένο αγιάζι στο πρόσωπο. Περπατούσε γρήγορα «τι κουταμάρα να μην φάω κάτι μέσα» σκέφτηκε. Χώθηκε στο πρώτο μπιστρό που βγήκε μπροστά της. Η ζεστασιά την ηρέμησε και χάζευε τρώγοντας την κίνηση του δρόμου. Τι κρύος αυτός ο Φλεβάρης! Ένας γκρίζος βαρύς ουρανός. Σαν αυτός που λέει «θα χιονίσει δε θα χιονίσει». Κοίταξε το κινητό της... μηνύματα φίλων με ευχές για τα γενέθλιά της... δύο αναπάντητες κλήσεις απ’ τους γονείς της. Απ’ αυτόν, τίποτα «νωρίς είναι ακόμα, σκέφτηκε, δε μπορεί να μην της πει, «χρόνια πολλά». Τσακωμένοι ήσαν πάλι, αυτή η απόσταση θα τους χωρίσει. Αυτή Παρίσι κι αυτός Βερολίνο. Μελαγχόλησε. Εγωιστής αυτός αλλά κι αυτή δεν πήγαινε πίσω. Χτύπησε το κινητό της, «έλα μπαμπά, ευχαριστώ πολύ, να με χαίρεστε, γέλασε, ναι ναι μεγάλωσα, 22 Φλεβάρη 22 χρονών… ναι ψώνισα, σας ευχαριστώ, τρώω κάτι έξω και θα πάω Μονμάρτη, κρύο πολύ με συννεφιά, εκεί;»...
Μόλις άνοιξε την εξώπορτα, «Άννα, αυτό το μπουκέτο είναι για σένα» της είπε η θυρωρός... ένα μπουκέτο βιολέτες, κοίταξε για σημείωμα, τίποτα...
«Όμορφες είναι μπροστά στο παράθυρο, σκέφτηκε, έδωσαν χρώμα στα σύννεφα»... κοίταξε το κινητό, τίποτα... θα ήθελε να της είχε φέρει αυτός το μπουκέτο, να ήταν εδώ... κάθισε στην πολυθρόνα, περιμένοντας. Τα δάκρυα κυλούσαν...


Βερολίνο ώρα 20.30

Το χιόνι έπεφτε χαρούμενα έξω απ’ το βερολινέζικο μπαρ, το κοιτούσε πίνοντας την παγωμένη σαμπάνια της. Την αγκάλιασε απ΄ τη μέση και φιλήθηκαν, οι φίλοι τους εύχονταν «να ζήσετε», «να τα εκατοστήσεις Άννα». Παντρεύτηκαν σήμερα στο δημαρχείο, περνούσαν απέξω και της είπε «πάμε μέσα να δούμε πώς είναι;». Μια ανέλπιστη έκπληξη, σήμερα στα γενέθλιά της, ένα δώρο ακριβό.
Η ορχήστρα άρχισε να παίζει ένα τάνγκο. Χόρευαν μέσα στα γέλια και τα χειροκροτήματα όλων των πελατών του εστιατορίου.
Θα μπορούσε να ζήσει για πάντα εδώ, σ΄αυτή την πόλη. Μαζί του...
Αν έτσι είναι η ευτυχία, ναι, είναι ευτυχισμένη.

Το τηλέφωνο στο κομοδίνο χτυπά δαιμονισμένα, πετάγομαι, σκοτάδι το δωμάτιο... «Χρόνια Πολλά, Να τα εκατοστήσεις... σε ξύπνησα κορίτσι μου» η γλυκιά φωνή της μαμάς μου «μη μείνεις μόνη σου σήμερα, να έρθουμε με το μπαμπά να σε πάρουμε;»... «ευχαριστώ μαμά, θα κοιμηθώ λίγο ακόμα, θα τα πούμε μετά»...
Ακούω τη βροχή, δεν θέλω να βγω, χειρότερα θα γίνω, δε θ’ αντέξω τα βλέμματά τους, τους ψίθυρους «η καημένη η Άννα, χάλια είναι από τότε που σκοτώθηκε ο Κωστής, μαράζωσε, γέρασε», γιατί ήρθε αυτή η μέρα; δε θέλω να πάω πουθενά...
Τί ώρα να’ναι; «πάρτε με σύννεφα μαζί, μία ζωή μια μέρα...» βουτιά στο κενό...



Η αναγνώστρια της ΟΔΟΥ εξέφρασε την επιθυμία να υπογράψει με ψευδώνυμο.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15 Μαρτίου 2018, αρ. φύλλου 927



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ