ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Τα μαύρα γάντια

ΟΔΟΣ 6.2.2020 | 1020

Το διήγημα αυτό ανήκει σε μια σειρά διηγημάτων που αναφέρονται σε κακοποιήσεις παιδιών στο οικογενειακό τους περιβάλλον.

* * *

Ήταν μια γαλήνια νύχτα. Ο ουρανός ήταν διάφανος κι άφηνε το βλέμμα να περιπλανιέται στα αστέρια που φαίνονταν σαν να ήταν σταθερά τοποθετημένα, κάπου στα βάθη του. Πιθανόν όχι και πολύ μακριά, για να μπορούν να τα πιάνουν τα μάτια μας, έτσι νόμιζε, αφού και την επιστήμη της αστρονομίας την ένοιωθε πολύ μακρύτερα από κείνη.  Είχε βάλει σε μια γωνιά του μυαλού της, μαζί με άλλα αχρείαστα, αυτά που έμαθε στο σχολείο, ότι οι πυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης είναι αυτές που δίνουν την λαμπρότητα στα άστρα.

Τα νιάτα της, όμως, αναπόφευκτα αντανακλούσαν στα αστέρια κι αυτά νομοτελειακά έφεγγαν τα νιάτα της. Πόσο όμορφη είναι η ζωή όταν είμαστε κι εμείς όμορφοι απ' έξω και έχουμε κάλλος ψυχής μέσα μας!  Ή μήπως απαραίτητη για την αντίληψη της ομορφιάς είναι, κυρίως, η εσωτερική μας αίσθηση για τον κόσμο που μας περιέχει και μας περιβάλει; Αυτό το τελευταίο δεν την είχε απασχολήσει ακόμα, δεν είχε έρθει ο καιρός.

 Άκουσε τους γνώριμους θορύβους που έκανε ο άντρας της στο μπάνιο. Ξυριζόταν κάθε βράδυ, πριν να πέσει στο κρεβάτι μαζί της. Γι' αυτήν καλλωπιζόταν, ήταν η αδυναμία του. Χάιδευε τα μαύρα της μαλλιά με περισσή τρυφερότητα. Ήταν ο δικός του μικρόκοσμος. Ο υπόλοιπος κόσμος απλώς τους συνόδευε. Η οικογένεια είναι ο τροφοδότης, έλεγε, αν αυτή είναι καλά, πάει καλά κι όλος ο οργανισμός της κοινωνίας, για να μη πω ολόκληρο το σύμπαν με όλα του τα αστέρια. Tα αστέρια που υπήρχαν μόνο επειδή αυτοί τα βλέπανε, σύμφωνα με την ανεξέλεγκτα παγιωμένη ανθρωποκεντρική αντίληψη που μας κάνει να βλέπουμε μάτια, στόμα και μύτη ακόμα και στο φεγγάρι.

Για κείνη δεν ήταν ακριβώς έτσι. Της έλλειπε ένα τριαντάφυλλο, αυτό που της άφηνε ένας κρυφός θαυμαστής στο παρ μπριτζ του αυτοκινήτου της, αυτή η μικρούλα κίνηση από κάποιον που δεν είχε ακόμα όνομα. Είχε στο μυαλό της δυο-τρεις που την κοιτούσαν αλλιώτικα. Της άρεσε περισσότερο αυτός με τα γκρίζα μάτια. Είχε, όμως, μια αυθάδεια στο βλέμμα. Λες, λες να ήταν ικανός για ένα τόσο διακριτικό και επίμονο φλερτ; Κι ο μικρός της αλώνιζε όλο το σπίτι, δεν έλεγε να σταματήσει ο άτιμος, πού την έβρισκε τόση ενέργεια μια σταλιά παιδί και τόσο λιγόφαγο! Ας στεκόταν μια φορά σε ένα μέρος, να ασχοληθεί μόνο με τα δικά του παιχνίδια, να αφήσει απείραχτα τα μπιμπελό και τα βάζα της. Της είχε μαδήσει τα νεύρα, όπως και τα κρόσσια στα χαλιά. Φυσικά και τον αγαπούσε, ήταν ο μοναχογιός της, άσε που της έμοιαζε κιόλας, ένα γλυκό μελανούρι ήταν όταν… κοιμόταν. Είχε σκεφτεί διάφορα πράγματα για να τον ηρεμήσει, απαλή μουσική, λίγα χάδια που εναλλάσσονταν με αυστηρό βλέμμα, επιτακτική φωνή, τιμωρία πίσω από την πόρτα, τίποτα δεν έπιανε. 

Αυτά σκεπτόταν όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Πλησίασε το ακουστικό στο αυτί της, παρακαλώ, είπε, παρακαλώ! Κανείς δεν της απάντησε. Μια αναπνοή μόνο άκουγε που ανεβοκατέβαινε σε ένταση, τίποτα άλλο. Πήγε να εκνευριστεί, αλλά το μυαλό της το σταμάτησε. Κι αν ήταν αυτός, αυτός με το τριαντάφυλλο; ένοιωσε λίγο ταραγμένη, άφησε διστακτικά το ακουστικό στη θέση του και κάθισε στην πολυθρόνα δίπλα της. Δεν άκουγε πια την φασαρία που έκανε ο μικρός, είχε στραφεί βαθιά μέσα της. Δεν ήξερε τί να σκεφτεί και πως να το σκεφτεί, γιατί δεν γνώριζε ακόμα τί έπρεπε ή τι ήθελε να κάνει. Και σαν τί να περίμενε απ' αυτήν ένας άγνωστος; ήταν το αντικείμενο του πόθου του; κάτι πρέπει να είχε τραβήξει το ενδιαφέρον του επάνω της. Πήγε στον ολόσωμο καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας και κοιτάχτηκε με προσοχή. Σίγουρα ήταν όμορφη, αρκετά όμορφη και είχε ένα κάποιο στυλ, ήταν ευχάριστη στις παρέες, είχε μια γοητεία.

Τις επόμενες μέρες κατασκόπευε το αυτοκίνητό της, μήπως και το πλησιάσει κανείς. Σιγή απόλυτη επακολούθησε, δεν υπήρξε ούτε τριαντάφυλλο ούτε τηλεφώνημα για αρκετές μέρες. Στον άντρα της δεν είχε πει τίποτα. Και γιατί, άλλωστε; ήταν κάτι έξω από την δική τους ζωή. Καταλάβαινε ότι δεν θα έπρεπε να έχει μυστικά από κείνον, αλλά γίνεται να μην έχεις μυστικά από κανέναν; Γίνεται να είσαι τελείως διαφανής, ακόμα και για τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους;  Οι σύζυγοι και οι μάνες θέλουν να τα ξέρουν όλα. Αλλά και εκείνοι κρύβουν πράγματα, καταστάσεις, επιθυμίες, προσδοκίες, ενοχές. Το είχε για σίγουρο, οι άνθρωποι έχουμε και ανεξερεύνητες πλευρές, αδιόρατες ακόμα και στους πιο κοντινούς μας. 

Άρχισε να νιώθει λίγο ασφυκτικά, σαν να παραβιαζόταν ο προσωπικός της χώρος, η άνεση των κινήσεών της πριν καν αυτό συμβεί. Ή μήπως όλες αυτές οι σκέψεις ήταν ένα παιχνίδι του μυαλού της, ότι δήθεν κάποιος ή κάτι—έξω από αυτήν— ας ήταν και οι πιο κοντινοί της, ήταν έτοιμο να της στερήσει την ελευθερία της;  Κι αυτή, φυσικά, έπρεπε να την διεκδικήσει, από αυτήν εδώ την στιγμή  —έστω και σαν αντιπερισπασμό— ή... επί τούτου, για να μην αισθάνεται ενοχές για ό,τι ήθελε προκύψει. 

Και το βάζο γλίστρησε από το τραπεζάκι, απέφυγε το χαλί και προσγειώθηκε στο πάτωμα σε πέντε αστραφτερά κομμάτια και πολλά άλλα μικρότερα, που γυάλιζαν σαν πολύτιμα πράσινα πετράδια απλωμένα γύρω-γύρω. Στον αέρα άρπαξε το παιδί καθώς άπλωσε το χέρι του για να τα ψαχουλέψει, γεμάτο ανυπομονησία και περιέργεια που οι αταξίες του είχαν δημιουργήσει έναν άλλο κόσμο. Κι εκείνο ήθελε να τον εξερευνήσει πιθανόν ή να επανορθώσει, να επαναφέρει τον παλιό, να τα ενώσει —όπως έκανε με τα παζλ— και να βάλει το καθένα στην θέση του. Χτυπήθηκε για λίγο στην αγκαλιά της κι απότομα ύστερα κοιμήθηκε αποκαμωμένο.

Ένοιωσε σα να περπατούσε σε αδιέξοδο δρόμο, χωρίς προορισμό. Δεν ήταν κατάσταση αυτή, κάτι έπρεπε να κάνει. Τότε θυμήθηκε τα μαύρα της γάντια. Όταν τα φορούσε, ο μικρός της αρνιόταν να την πιάσει από το χέρι. Κι όταν τα άφηνε στην κρεβατοκάμαρά της αυτός δεν έμπαινε μέσα. Αγόρασε τρία ζευγάρια και τα άπλωσε στα τραπεζάκια και στον μπουφέ. Εκείνο έψαξε με τα μάτια του όλο το χώρο. Και ύστερα πήγε στο δωμάτιό του, ήταν εμφανώς φοβισμένος. 

Δεν τον άκουγε για αρκετή ώρα. Πήγε από περιέργεια να δει τί κάνει. Ήταν σκυμμένος επάνω στο μπλοκ ζωγραφικής και μουντζούρωνε, όλο μουντζούρωνε. Χαμογέλασε αδιόρατα. Θα του περνούσε, που θα πήγαινε. Όλη την ημέρα δεν ήρθε στην αγκαλιά της και ήταν πάνω από το συνηθισμένο ανόρεχτος. 

Ένα τοσοδούλι ανθρωπάκι κι έπαιρνε τις αποστάσεις του από κείνη. Ήταν, άραγε, μια συμπεριφορά λόγω πείσματος και θυμού ή δεν την ένιωθε πια κοντά του; Σαν να μην ήταν η καλή του η μανούλα αλλά μία άλλη απειλητική και φοβιστική γυναίκα, που είχε κάνει κόμμα με αυτά τα απαίσια μαύρα γάντια. Κάτι της έλεγε μέσα της ότι δεν είναι σίγουρο αν το σκέφτηκε ακριβώς έτσι, αλλά και κάτι άλλο της επαναλάμβανε ότι δεν ήταν απαραίτητη η δική της σιγουριά για να νιώσει φόβο ένα παιδάκι. 

Η μέρα της πέρασε ήρεμα παρά τα αντικρουόμενα συναισθήματα που βάραιναν την καρδιά της. Όταν ήρθε ο άντρας της κοίταξε με ενοχλημένη περιέργεια τα γάντια που ήταν απλωμένα στα τραπεζάκια. Δεν είπε τίποτα και σήκωσε τον μικρό ψηλά, να φτάσει τα αστέρια. Το βράδυ ο μικρός ζήτησε να αφήσουν το φως στο δωμάτιό του αναμμένο. Κι εκείνη σκέφτηκε ότι όλα είναι ένα συνήθειο.

Γύρω στα μεσάνυχτα όμως, τα μαύρα γάντια πήραν ζωή, πολιόρκησαν το κρεβάτι της, τα δάχτυλά τους κινούνταν απειλητικά κοντά στο πρόσωπό της και ύστερα έσφιξαν με δύναμη τον λαιμό της. Μαύρος καπνός είχε τυλίξει όλο το δωμάτιο. Ένας δυνατός ξερόβηχας την έπιασε και ξύπνησε τρομαγμένη. Μπήκε στην αγκαλιά του άντρα της. Τί όνειρο ήταν κι αυτό! είχε ιδρώσει ολόκληρη. Σηκώθηκε μάζεψε τα γάντια από τα τραπεζάκια, τα έκλεισε στο ντουλάπι, και πήγε στο δωμάτιο του γιου της. Τον βρήκε ακίνητο και με τα μάτια ορθάνοιχτα ακόμα. Τον πήρε τρυφερά στην αγκαλιά της. Παιδάκι μου, είπε, παιδάκι μου κι αποκοιμήθηκαν μαζί.

Την επόμενη μέρα βρήκε ένα καλάθι με τριαντάφυλλα έξω από την πόρτα της, ήταν ακριβώς ίδια με εκείνο που άφηνε ο άγνωστος θαυμαστής στο παρ μπριτζ του αυτοκινήτου της.

Φωτογραφία: Τισιανός Βετσέλλιο ή Τιτσιάνο (1485-1576)  Άνδρας με γάντια (1520) λεπτομέρεια, Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Φεβρουαρίου 2020, αρ. φύλλου 1020.