Πιάτσα ταξί
(και διηγώντας τα να κλαις…)
Φεβρουάριος 2000. Μόλις μού τηλεφώνησαν... κύριε Χρήστο, το αυτοκίνητο είναι έτοιμο. Επρόκειτο για το υπηρεσιακό όχημα το οποίο βρισκόταν στο συνεργείο για το καθιερωμένο service. Η επιτακτική ανάγκη να παραλάβω το αυτοκίνητο μ’ έκανε να αναζητήσω ταξί, καθ’ ότι βρισκόμουν στο κέντρο της πόλεως για άλλες δουλειές. Διέσχισα την οδό Αθανασίου Διάκου απ’ την αρχή ως το ΚΤΕ απ’ όπου όλο και κάποιο κίτρινο όχημα ξεμυτούσε αραιά και πού· αλλά μάταια, καθ’ ότι ο οδηγός του μού έγνεφε «αγκαζέ» (κατεβασμένη σημαία). Αφού πέρασε αρκετή ώρα, συζητώ με τον οδηγό του ταξί καθ’ οδόν προς το συνεργείο. Είναι δυνατόν τόσα ταξί και δεν βρίσκεται κάποιο διαθέσιμο στην πιάτσα;
Φεβρουάριος 2020. Πίνω τον καφέ μου απέναντι από την πιάτσα. Στο μυαλό μου στριφογυρίζει η εικόνα του παρελθόντος, φλας καρέ –σήμερα– χθες.
Δεν ρωτάω. Η διαπίστωση τραγική. Μια γραμμή από κίτρινα οχήματα. Γεμάτο το παρκινγκ του πάρκου με τους οδηγούς κρατώντας τον καφέ τους να λιάζονται συνομιλώντας σε παρέες.
Μη ρωτάτε. Όλοι γνωρίζουμε. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Απ’ όποιο μετερίζι. Πολιτικός, γρανάζι στην δημόσια διοίκηση, θεσμικός παράγοντας, εκδότης εντύπου, ραδιοφωνατζής, τηλεοπτικός αστέρας, απλός πολίτης ψηφοφόρος, όλοι. Είπε κάποιος, αργοπεθαίνουμε…
Και κάποιος άλλος... καλά σαράντα.
Ένας συνυπεύθυνος
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Μαρτίου 2020, αρ. φύλλου 1024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.