Δεν υπήρχε περίπτωση να δεις απλωμένα ρούχα στο μπαλκόνι της που να μην είναι πάντοτε στερεωμένα με ασορτί μανταλάκια. Όλα τα λευκά, εσώρουχα και μη, ήταν στερεωμένα με γαλάζια μανταλάκια. Ό,τι μαύρο, το μανταλάκι σε ανοιχτό κίτρινο. Τα χρωματιστά, ανάλογα με την απόχρωση, πότε με πράσινα, πότε με κόκκινα, πότε σκούρα κίτρινα, μάλλον πορτοκαλί, θα το χαρακτήριζες. Και, φυσικά, πάντα σε αντίθεση με το χρώμα του πλυμένου ρούχου... Ποτέ κόκκινο σε κόκκινα, πράσινο σε πράσινα και πάει λέγοντας.
Το μπαλκόνι βρισκόταν σε έναν παράδρομο, από τον οποίο περνούσαν, εκτός από τους περιοίκους, και όσοι ήθελαν να κάνουν μία βόλτα στην παλιά πόλη. Ο πρώτος που είχε προσέξει την τόσο επιμελημένη και φροντισμένη μπουγάδα, ήταν ένας φιλοξενούμενός μας, κάτοικος εξωτερικού και λάτρης των στενοσόκακων. Κόλλησε το βλέμμα του στα κρεμασμένα, πάνω από τον δρόμο, ρούχα και δεν έλεγε να προχωρήσει. Εμείς, οι υπόλοιποι της παρέας και συχνοί περαστικοί αυτού το σοκακιού, δεν αντιληφθήκαμε στην αρχή τον λόγο που έκανε τον φίλο μας να σταθεί και να χαζεύει επί ώρα το συγκεκριμένο μπαλκόνι. Την απάντηση μας έδωσε ο ίδιος, όταν με ένα επιφώνημα απορίας ανάμεικτης με θαυμασμό, αναφώνησε: «Για δέστε! Τι σχολαστικό κρέμασμα ρούχων! Και τι τρομερή αισθητική!». Ναι, υψώνοντας το κεφάλι, είδαμε τα τακτικά απλωμένα ρούχα, αλλά ούτε και τότε προσέξαμε τα ασορτί μανταλάκια. Χρειάστηκε να μας επιστήσει την προσοχή στη λεπτομέρεια αυτή ο φίλος πάλι.
ου κόλλησε τότε η ιδέα να επισκέπτομαι πιο συχνά στους περιπάτους μου το στενοσόκακο με το επιμελημένο μπαλκόνι και να κοιτάζω μήπως ήταν απλωμένη μπουγάδα. Και τα μανταλάκια; Διαπίστωσα πράγματι, ότι τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, η μπουγάδα στο μπαλκόνι πρόσφερε την ίδια αισθητική τελειότητα. Ασορτί μανταλάκια, πάντα. Ναι, αλλά τώρα θα ήθελα πολύ να δω και τη νοικοκυρά που με τόση σχολαστικότητα άπλωνε τα ρούχα της. Τα οποία, βέβαια, αν κρίνω από τον αριθμό τους, δεν πρέπει να ανήκαν σε πολυμελή οικογένεια. Τα εσώρουχα, πάντα λευκά, φανέρωναν ζευγάρι, αλλά χωρίς παιδιά. Όπως, άλλωστε, και τα μπλουζάκια και λοιπά ρούχα. Εκείνα, πάντως, τα οποία δεν έλειπαν ποτέ από το σχοινί της κρεμασμένης μπουγάδας, ήταν κλινοσκεπάσματα, πάντοτε λευκά κι αυτά. Τις ώρες, όμως, που περνούσα από κει, δεν έτυχε να δω ποτέ την ένοικο του σπιτιού. Μου έμεινε η απορία, αλλά η καθημερινότητά μου, με τόσες έγνοιες στη δουλειά και στο σπίτι, αποσπούσε τη σκέψη μου από τα «ελάσσονος σημασίας», όπως φυσικά, τα ασορτί μανταλάκια της μπουγάδας.
Πολλά συνέβησαν εκείνον τον χειμώνα και δεν έτυχε να ξαναπεράσω από τον παράδρομο της μπουγάδας, όπως τον είχαμε βαφτίσει με την παρέα μου. Άνοιξη προχωρημένη, επίσκεψη πάλι από τον φίλο μας, τον λάτρη των στενοσόκακων. Μας παρακάλεσε να τον συνοδεύσουμε στο γνωστό στενό της μπουγάδας. Ένας γκριζομάλλης κύριος, μεσήλικας μας φάνηκε, μάζευε την ώρα που περάσαμε τα ρούχα. Αντιλήφθηκε ότι είχαμε στρέψει το βλέμμα μας στο μπαλκόνι του και κούνησε ευγενικά το χέρι ως χαιρετισμό. Ανταπέδωσα την κίνηση και, εντελώς αυθόρμητα, ρώτησα αν η γυναίκα του ήταν η σχολαστική νοικοκυρά με τα ασορτί μανταλάκια. Η απάντηση ήταν αυτή που μας άφησε άφωνους: ο ίδιος ήταν και περιποιόταν την κατάκοιτη μητέρα του εδώ και ενάμιση χρόνο. Ζούσε και εργαζόταν στο εξωτερικό σε μεγάλη αρχιτεκτονική εταιρεία μα, λόγω της κατάστασης της μητέρας του, αποφάσισε να εγκατασταθεί εδώ και να χρησιμοποιεί την τηλεργασία, πράγμα που μέχρι τώρα πήγαινε θαυμάσια. Τα μανταλάκια ήταν ένα είδος άσκησης χρωμάτων γι’ αυτόν...
Αγόρασα την επομένη μία σειρά πολύχρωμα μανταλάκια. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, ούτε τον χρόνο βρήκα ούτε την όρεξη να ακολουθήσω το παράδειγμα του αρχιτέκτονα. Όταν θέλω να χαζέψω περιποιημένη μπουγάδα, πηγαίνω μια βόλτα μέχρι το στενοσόκακο...
Φωτογραφία: Άντι Γουόρχολ (1928-1987) Δοχεία της σούπας Κάμπελ, 1962, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Νέας Υόρκης, ΗΠΑ.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Οκτωβρίου 2023, αρ. φύλλου 1193.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.