8.9.09

Ποίηση



ΟΔΟΣ 6.8.2009 | 504

Oscar Wilde

Καημός

Ν' αφήνομαι σε κάθε πάθος μέχρι που η ψυχή μου
Να γίνει ένα σκληρό λαγούτο και πάνω του να παίζουν όλοι οι αέρηδες του κόσμου,

Γι' αυτό είναι που σπατάλησα,

Και την αρχαία μου σοφία, και τον ψυχρό μου λογισμό;

Θαρρώ πως η ζωή μου ένας διπλογραμμένος κύλινδρος φαντάζει

Που χάραξα στα γρήγορα σε κάποιες παιδιακίσιες διακοπές

Με βαρετά τραγούδια για φλογέρα και παρέα,

Που μοναχά το νόημα του όλου αποκρύπτουν.

Σίγουρα ήταν κάποτε καιρός που ίσως να μπορούσα,

Στα ηλιόλουστα ύψη να καλπάζω, και μέσα από την παράφωνη ζωή,

Κάποια κρυστάλλινη χορδή ως του Θεού τ αυτιά να είχε φτάσει:

Πέθανε πια εκείνος ο καιρός; Οιμέ! Μ' ένα μικρό καλάμι

Μόλις που άγγιξα το μέλι της μαγείας-

Γι αυτό τώρα να χάσω ό,τι η ψυχή μου απέκτησε;



Rainer Maria Rilke

Ώρα περισυλλογής

Όποιος κλαίει τώρα κάπου στον κόσμο,
χωρίς αιτία στον κόσμο κλαίει,

κλαίει για μένα.

Όποιος γελάει τώρα κάπου μέσα στη νύχτα,

χωρίς αιτία στη νύχτα γελάει,

με περγελάει.

Όποιος πηγαίνει τώρα κάπου στον κόσμο,

χωρίς αιτία στον κόσμο πηγαίνει,

σε μένα έρχεται.

Όποιος πεθαίνει τώρα κάπου στον κόσμο,

χωρίς αιτία στον κόσμο πεθαίνει:

εμένα αντικρύζει.



Rainer Maria Rilke

Πρόοδος

Όλο και δυνατότερα βουίζει η ζωή μου,

λες και βαδίζει στις πλατιές τις όχθες.

Όλο και πιο γνωστά μου φαίνονται τα πράγματα

και πιο οικείες οι εικόνες όλες.

Πιο εύκολα πιστεύω τον ανώνυμο:

Με τις αισθήσεις όλες, λες κι ήτανε πουλιά, αγγίζω

τ' ανεμοδαρμένα ουράνια απ' την βελανιδιά,

και μέσα από ρυάκια που τη μέρα κατακλύζουν,

βυθίζονται οι αισθήσεις μου, λες και ιππεύουν ψάρια.




Friedrich Von Schiller

Σοφία και εξυπνάδα

Θάθελες, φίλε μου, στ' αλήθεια να ξεφύγεις απ' της
σοφίας τα γλυκά πειράγματα,
Σου μένει τότε μοναχά ο κίνδυνος, της εξυπνάδας ο
περίγελος να γίνεις.
Μόνο την όχθη βλέπει ο κοντόφθαλμος, την όχθη που τον στρέφει προς τα πίσω,

Κι ούτε που βάζει με τον νού του, που οδηγεί το
τολμηρό σου πέταγμα.



Rainer Maria Rilke

Μοναξιά

Σαν τη βροχή είναι η μοναξιά.

Μέσ' απ' τη θάλασσα ανεβαίνει καθώς το βράδυ πέφτει.

Μέσ' από κάμπους μακρινούς κι απόμερους,

κινά για τα ουράνια, που πάντα μόνα είναι,

Και μόνο από κει ψηλά στην πόλη κατεβαίνει.


Βρέχει και πέφτει τις θολές τις ώρες,

τότε που οι δρόμοι όλοι το χάραμα προσμένουν

και το κορμιά που τίποτα δεν βρήκαν,

μ' απόγνωση και λύπη τόνα τ' άλλο αφήνουν.

Κι όταν οι άνθρωποι, που μίσος νοιώθουν μεταξύ τους,

σ' ένα κρεβάτι να κοιμούνται πρέπει:


Σαν τα ποτάμια πλημμυρίζει η μοναξιά τους....




Johann Wolfgang von Goethe

Έγνοιες

Ξανά και ξανά, μην γυρίζεις

στον ίδιο κύκλο!

Άσε, άσε με στον καημό μου,

Μη μου στερείς, παρακαλώ την ευτυχία!

Να την μπαλώσω; να την αρπάξω;

Αχ, οι έγνοιες είναι αρκετές!

Κι αν δεν σκοπεύεις να μ' αφήσεις

να ευτυχήσω,

Κάνε με τότε, έγνοια μου,

σοφότερος να γίνω!



Johann Wolfgang von Goethe

Υπενθύμιση

Θέλεις διαρκώς

να περιφέρεσαι;

Μα κοίτα! Τόσο κοντά

σου είναι τ'αγαθά!

Την ευτυχία μάθε μόνο

να ενστερνίζεσαι,

Γιατί, δεν βλέπεις; Πάντα

εδώ είναι, κοντά!




Johann Wolfgang von Goethe

Ιδιοκτησία

Ξέρω,
πως τίποτα
δεν μου ανήκει,

Πέρα απ΄ τη σκέψη, που ανενόχλητη
Γλιστρά απ' την ψυχή μου,

Και
κάθ' ευνοϊκή στιγμή,
Που η τύχη η απρόβλεπτη

M' αφήνει ν' απολαύσω.




Μετάφραση: Χρυσούλα Πατρώνου-Παπατέρπου


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Αυγούστου 2009, αρ. φύλλου 504

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ