ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΣΚΡΕΚΑ: Η εποχή της μοναξιάς μας

ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, οι περισσότεροι ίσως, βιώνουμε στις μέρες μας τη μοναξιά μας. Έρχονται μέρες και ώρες που δυσκολευόμαστε να διαθέσουμε ευχάριστα το χρόνο στην καθημερινότητά μας, μετά την κύρια-πρωϊνή εργασία μας.
Προτιμούμε «να στηνόμαστε» ώρες ολόκληρες μπροστά στην τηλεόραση και να βιώνουμε ένα κουραστικό κι επιζήμιο απόγευμα. Αλλά κι εδώ, αντί να χαλαρώσουμε, επιτυγχάνουμε με την ακινησία μας να κουράσουμε το συναισθηματικό μας κόσμο.
Έτσι εξηγείται και η φυγή πολλών εκ των συμπολιτών μας τα Σαββατοκύριακα στους πλησιέστερους και όχι μόνο εκδρομικούς προορισμούς, προκειμένου «να ηρεμήσουν ψυχολογικά»! Είναι κοινή διαπίστωση κι όλοι το καταλαβαίνουμε, ότι ακόμα κι αυτή η διήμερη φυγή μας από τις εστίες μας, δεν μπορεί να γεμίσει τη ζωή μας με πραγματική χαρά κι ευχαρίστηση.

ΤΙ ΠΑΘΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ και δεν χαιρόμαστε; Γιατί τρέχουμε στα βουνά και στα λαγκάδια να χαλαρώσουμε κι όμως νοιώθουμε πάλι «κουρασμένοι»! Όλοι μικροί και μεγάλοι προσπαθούμε να ευχαριστηθούμε από τη ζωή μας, αλλά μάταια, το κενό παραμένει και καθημερινά μεγαλώνει!
Οι διαπροσωπικές μας σχέσεις, έτσι που εμείς οι μεγαλύτεροι τις βιώναμε κάποτε «ζεστότερες κι ανθρωπινότερες», έχουν εκλείψει από τη ζωή μας. Αποτελούν παρελθόν οι επισκέψεις και οι επαφές μεταξύ των συνανθρώπων, ακόμη και των συγγενών μας και προτιμούμε να στηνόμαστε όλο το απόγευμα μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθώντας τηλεοπτικά θέματα χαμηλής, ενίοτε δε και επιζήμιας ποιότητας! Έτσι η ζωή μας κατάντησε βαρετή, χωρίς νόημα.

ΦΑΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ. Βαδίζουμε σκυθρωποί. Περπατούμε βιαστικά και το μυαλό μας είναι κολλημένο στις πάμπολλες και ποικίλες βιοτικές μας μέριμνες. Αποφεύγουμε να κοιτάξουμε στα μάτια το συμπολίτη μας! Εγκαταλείψαμε την καλή μας προαίρεση. Αποφεύγουμε την αθώα και καλοπροαίρετη συναναστροφή, αφού τα πιεστικά προβλήματα της καθημερινότητας μας πιέζουν, προκειμένου να προλάβουμε , ασθμαίνοντες, τη λύση τους.
Χάθηκε η εντυπωσιακή εκείνη φιλοξενία των προγόνων μας, με την οποία υποδέχονταν ένα συγγενικό τους πρόσωπο με ανυπόκριτη χαρά.
Στα μικρά πλινθόκτιστα φτωχικά σπιτάκια υποδέχονταν με ντόμπρα και φιλόξενα αισθήματα τον επισκέπτη-συνάνθρωπό τους, ενώ σήμερα με τις εντυπωσιακές βίλες και τα πλούσια εξοχικά μας, αδυνατούμε να φιλοξενήσουμε ακόμη κι ένα άτομο!
Προτιμούμε να τρέχουμε κι όχι να βαδίζουμε. Ομιλούμε πολύ και δεν καταλαβαινόμαστε! Νομίζουμε πως σ’ όλα έχουμε δίκαιο, χωρίς ν’ ακούμε, ακόμα και την άποψη του ειδικού! Συζητούμε έντονα και πεισματικά, χωρίς να λογαριάζουμε και την άλλη άποψη του συνομιλητή μας.
Το «εγώ» είναι κυρίαρχο λεκτικό στοιχείο στις μέρες μας. Οι αντιθέσεις μας είναι τόσο έντονες και πρωτόγνωρες, σε σημείο που όλοι μας να αλληλοκουραζόμαστε σε ατέλειωτες συζητήσεις.

ΣΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ τους δύσκολους, τους κοσμογονικούς κι αντιφατικούς, το μέγα πρόβλημα είναι η αυτογνωσία μας, η εσωτερική μας αναβάθμιση, ο εσωτερικός μας έλεγχος. Την εσωτερική μας γαλήνη και ηρεμία πρέπει να την αναζητήσουμε στον εσωτερικό μας εαυτό κι όχι μόνο στην υλικοευδαιμονική μας απόκτηση υλικών αγαθών.
Σε πείσμα της υλικοευδαιμονικής μας εποχής, ας προσπαθήσουμε να βιώσουμε την απλή, φιλόθεη και παραδοσιακή ζωή.