16.4.11

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Στη γυναίκα

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η ομιλία της κ. Σ. Ευθυμιάδου-Παπασταύρου στην εκδήλωση την π. Κυριακής με τίτλο «Οι γυναίκες της Καστοριάς αφηγούνται»,  που διοργάνωσε ο δήμος Καστοριάς με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας.

Σε είπαν «το άλλο μισό τ’ ουρανού» πολύ αργά. Μολονότι το είχες αποδείξει από νωρίς πως ήσουν και ας έδειχναν οι άλλοι με τις πράξεις τους πως δεν το καταλάβαιναν. Αφού…
Αφού ακόμα και πριν από μόλις μισό αιώνα «παιδί» έλεγαν μόνο τ’ αγόρι. Εσένα όχι.
Και μετά τη γέννησή σου σε μεγάλωναν με αρχές αλλιώτικες απ’ τ’ αγόρια κι ασύγκριτα αυστηρότερες, καθώς οι άντρες είχαν πάντοτε κάποια άλλοθι που εσύ ποτέ δεν είχες. Τα άλλοθι αυτά τους αθώωναν πανεύκολα, εσένα καθόλου. Και πορευόσουν έτσι μες στο χρόνο.
Χωρίς το δικαίωμα να διαλέγεις για να παντρευτείς αυτόν που ήθελες. Βλέπεις, ήσουν υποχρεωμένη να παίρνεις όποιον διάλεγαν άλλοι για σένα. Κι εσύ δε μιλούσες.
Χωρίς το δικαίωμα να σπουδάζεις, ακόμα κι αν το ‘θελες πολύ. Ακόμα κι αν είχες την τόλμη να το διεκδικήσεις. Κι ας έχεις αποδείξει σήμερα που σπουδάζεις πόσο άξια ήσουν για κάτι τέτοιο. Άλλο αν πολλές φορές σε κάνουν οι άλλοι να «μετανιώνεις» που ανεβαίνεις πνευματικά. Τότε που σου ‘ρχεται στο νου το παράδειγμα κι η επιβεβαίωση της τόσο συκοφαντημένης Κασσιανής, που έχασε ένα θρόνο που φαινόταν χρυσός, επειδή απλώς είχε το θάρρος να υπερασπιστεί τη γυναίκα φωναχτά, αντιμιλώντας μάλιστα στον άντρα ο οποίος τη διεκδικούσε, κατηγορώντας την ταυτόχρονα. Και άλλο αν…

Άλλο αν στη συνέχεια έπρεπε -και ακόμα πρέπει- να κάνεις μια επιλογή που συχνά πονάει: να διαλέξεις ανάμεσα σε καριέρα ή οικογένεια, όσο κι αν τ’ αγαπάς και τα δύο. Γιατί ακόμα η ζωή δεν είναι εντελώς ίση απέναντί σου.
Έτσι, συνήθως διαλέγεις την οικογένεια. Και καλά κάνεις. Γιατί τα παιδιά σου –εκτός από την πιο μεγάλη δύναμή σου- είναι και η μεγαλύτερή σου ευθύνη. Όλες οι άλλες είναι μικρότερές της.
Άλλο αν μπορείς να προσφέρεις και πέρα από την οικογένειά σου. Και μάλιστα πολλά. Αυτό, άλλωστε, ήξερες και μπορούσες να το κάνεις πάντα.
Φαίνεται από τη στάση που κράτησες μες στους αιώνες σε κάθε καιρό πολέμου. Ξεπροβόδιζες παλικαρίσια τα παιδιά σου, τα πιο αγαπημένα σου πλάσματα, τείνοντάς τους την ασπίδα. Κι έβαζες πιο πάνω κι από αυτά την Πατρίδα. Αλλά και στους καιρούς της ειρήνης, προπαντός σ’ αυτούς, δινόσουν με αφοσίωση σε σκοπούς που υπηρετούν τον άνθρωπο. Είσαι, λένε οι έρευνες, γονιδιακά πιο φιλάνθρωπη και πιο σπλαχνική από τον άντρα. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού εσύ έχεις το χάρισμα να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου, να τον καταλαβαίνεις απόλυτα και στη συνέχεια να βοηθάς και να συμπαραστέκεσαι όπως θα ήθελες να κάνουν σε σένα, αν εσύ το χρειαζόσουν.
Φαίνεται, όμως, και από την ακλόνητη αλήθεια πως εσύ είσαι ο κύριος φορέας της ιερής παράδοσης κάθε τόπου. Εσύ, από την ώρα που νανουρίζεις το πρώτο σου μωρό ως την ώρα που ξεπροβοδίζεις στην άλλη ζωή ακόμα και τους πιο αγαπημένους σου νεκρούς. Εσύ εκτελείς αυτό το ιερό καθήκον, που απαιτεί πραγματικά μεγάλη γενναιότητα.
Κι εσύ είσαι πάλι αυτή που κατά κύριο λόγο αναθρέφει παιδιά, δηλαδή τη συνέχεια της ζωής. Εσύ τα ετοιμάζεις, είτε αγόρια είτε κορίτσια, να πάρουν τη σκυτάλη και να τα βγάλουν πέρα επάξια, ακόμα και χωρίς εσένα στο πλευρό τους. Αυτό έκανες πάντα, αυτό κάνεις και σήμερα. Παλιότερα με πολλές πρακτικές δυσκολίες, αδιανόητες για μας τις σημερινές γυναίκες. Γιατί, όπως ξέρεις και μάλιστα ίσως μονάχα εσύ, αυτές οι σπιτικές δουλειές είναι πραγματικά ατέλειωτες και πρέπει όλα -ή, στην καλύτερη περίπτωση, σχεδόν όλα- να περάσουν από τα δικά σου ευλογημένα χέρια, τα χέρια που είναι «καταδικασμένα» να δημιουργούν έργα που διαρκούν τις περισσότερες φορές ελάχιστα και που οι άλλοι κάνουν το διαχρονικό λάθος να θεωρούν δεδομένα και αυτονόητα, χωρίς καθόλου να είναι. Και, αν θελήσουμε να το ψάξουμε βαθύτερα, δε θ’ αργήσουμε ν’ ανακαλύψουμε πως αυτό συμβαίνει επειδή εσύ ποτέ δεν καυχιέσαι πως κάνεις κάτι ξεχωριστό, υπηρετώντας την οικογένειά σου, που τόσο πολύ αγαπάς. Γιατί ξέρεις πως απλώς το χρέος σου απέναντί τους κάνεις, ένα χρέος που είν’ εντελώς ταυτόσημο με την έννοια της αυτοθυσίας…
Γι’ αυτό και εκείνη η παλιά σου εικόνα να μαζεύεις όλα σου τα παιδιά γύρω σου, καθαρά και με συγκεντρωμένο το νου, τα απογεύματα του Σαββάτου και να ζυμώνετε μαζί το πρόσφορο για την Κυριακή που ερχόταν, δε δείχνει μονάχα το μεγάλωμα των παιδιών σου με τις αρχές που κληρονόμησες από τη δική σου Ορθόδοξη μάνα, αλλά συμβολίζει και τη δική σου προσφορά στην οικογένεια, τη χωρίς όρια προσφορά σου.
Για όλα τα παραπάνω σου, τα μέσα αλλά και τα έξω από το σπίτι σου, δεν τη χρειαζόσουν την περίφημη ποσόστωση που νομιμοποιεί τα πράγματα στις μέρες μας. Μα, ειλικρινά, πιστεύει κανείς πως η γυναίκα, χωρίς αυτό το καινούριο φρούτο που εξαναγκάζει, προσφέρει λιγότερα στο κοινωνικό σύνολο, τη μεγάλη της οικογένεια;
Αυτή, λοιπόν, είσαι γυναίκα. Ένα πλάσμα δυνατό κι ευαίσθητο της προσφοράς. Κι αυτή πρέπει να συνεχίσεις να είσαι, αν δε θέλεις να προδώσεις το φύλο σου. Κλείσε, λοιπόν, τ’ αυτιά σου σε όλες εκείνες τις σύγχρονες σειρήνες που σε θέλουν να ξοδεύεσαι σε πράγματα εντελώς δευτερεύοντα κι ολοφάνερα επουσιώδη. Ανάμεσά τους και το πώς θα νικήσεις τον έτσι κι αλλιώς πανδαμάτορα χρόνο…
Και κάνε μονάχα τούτο: φρόντισε απλώς να παραμείνεις γυναίκα. Μια αληθινή γυναίκα, όπως ήσουν και τότε που κάποιοι νόμιζαν πως υπερτερούν.
Γιατί εσύ, ακόμα και τότε, είναι βέβαιο ότι καταλάβαινες πως ήσουν το άλλο μισό τ’ ουρανού κι ας μην το ‘λεγες. Ήξερες ποια πραγματικά ήσουν κι ήξερες την αξία σου.
Και γνώριζες βαθιά μέσα σου πως αυτή σου η αξία δεν μπορούσε και δεν μπορεί να μετρηθεί με τίποτε. Απλώς γιατί είναι αμέτρητη…

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος8/3/15

    μια υπέροχη άποψη από μια υπέροχη κυρια και δασκάλα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ